Verborgen fortuin 5

Sheila en Jens drongen steeds dieper de grot in.
En kwamen bij diepe nis.
"Ze zijn er niet." Zei Jens.
"Ze zijn vast op zoek naar een andere uitgang."
"In een grot die ze niet kennen, zonder enige ervaring.
Als er hen iets overkomt, dan ben jij verantwoordelijk Jens!
Dat besef je toch?"
"Kom, we dalen af. Jij eerst." Zei Sheila.
Sheila en Jens daalden af in de nis.
Liepen een lange gang door en passeerden een open ruimte.
Daar lagen op elkaar gestapelde goudstaven en zakken vol diamanten en juwelen.
De buit die Anatole Honorez verborgen hield!
Sheila liep de ruimte in en bekeek de stapels goudstaven.
Ze tilde er één op.
"Da's nog zwoar verdomme!" Zei ze.
Dan draaide ze haar hoofd en viel haar blik op de grond daar waar Jens stond.
"Jens. Zet nekeer een stap achteruit." Zei ze.
"Waarom?" Vroeg Jens.
Ze scheen met haar zaklamp naar zijn voeten. "Doe wat ik zeg, mongool!" Zei ze giftig.
Jens had het zo al verkorven bij haar, vooral omwille van het feit dat zijn verhaal langs alle kanten rammelde, en hij alsnog moest bekennen dat hij hier zijn vrienden in de steek liet.
Maar nog meer omdat één van die 'vrienden', iemand was die Sheila zeer goed kende.
En aan wiens intenties ze gewoon niet twijfelen kon.
Vooral omwille van dat laatste had ze nog meer redenen om Jens tot op het bot te minachten.
"Kijkt eens naar beneden." Zei ze.
"Rechts van uw voeten."
"Wat is er rechts van mijn voeten." Vroeg hij.
"Keirel, zieje ghie scheel... Of wil je 't nie zien?" Vroeg Sheila verontwaardigd.
WIL JE 'T NIE ZIEN OFWA? GHODVERDOMSCHEN MONGOOL DAJE ZIET!!"
Jens keek naar beneden.
Zag het ook.
Bloed.
"Jakkes! Waar komt dat vandaan?" Vroeg hij verschrikt!
Sheila grijnsde.
"Trut! Vinde gij dat grappig ofwa?" Vroeg hij verontwaardigd.
"Nee.
Dat bloed niet nee.
Maar uw reactie!
Wat ga je nu doen Jens'ke?
Hoe ga je dat uitleggen?"
"Ik heb hier niks mee te maken!" Zei Jens.
"Nee, dat niet." Zei Sheila.
"Maar hier ben je wel verantwoordelijk voor.
Als dat het bloed van je vrienden is mijn beste.
Dan sta je er niet goed voor.
Ik zou als 'erkend' speleoloog en berggids niet in uw schoenen willen staan mijn beste."
"Hoe bedoel je?" Vroeg Jens.
"Niemand hoeft te weten wat er met hen is gebeurd.
Ik was even weg.
En dan vond ik mijn metgezellen niet meer.
Alleen een plas bloed.
Ik kon ook een slachtoffer geweest zijn.
Als je nu gewoon zegt dat je me uit die ravijn redde... Zonder meer.
Dan is dit vooral voor diegenen die mijn metgezellen ombrachten verzwarend.
Ja toch."
Sheila schudde haar hoofd.
"Neink keirel.
Neink.
Ek ghoan nie lieghen!
Ik ga niet liegen ventje.
Niet voor u.
Gij liet uw vrienden in de steek.
En wilde ze aan de galg praten.
En gij hield geen rekening met het feit dat anderen via andere schachten of spelonken tot bij de nis konden komen.
En je vrienden - voor hen lastige concurrenten in de zoektocht naar de schat van Anatole Honorez - uit de weg konden ruimen.
Wiens probleem is dat?
Het uwe Jens.
Het uwe...
Niet het mijne.
Hoor je me...
NIET HET MIJNE!
En...
Ik wil dat vooral zo houden.
Snap je.
Daarom.
Daarom ga ik niet liegen in jou voordeel.
Niet voor zo'n leugenachtig, egoïstisch en hebzuchtig stuk vreten als jij."

"FUCKING TEEF!!!" Riep Jens.
"Gij wilt mij aan de galg praten en dan die schat claimen.
Godverdomme! Had beter mijn muil gehouden over die schat tegen u.
Vies takkewijf!"
Sheila greep Jens vast.
"Beetje je manieren houden... HUFTERTJE!" Zei ze terwijl ze haar gebalde vuist voor zijn gezicht hield.
"Of ik timmer je melkmuiltje in frut! Eje mie ghoed verstoan? Stiksje krapuul daje ziet!
Die schat Jens'ke.
Interesseert mien ghin kloten.
Ik wil weten wat er met je vrienden is gebeurd?
En wie hier achter zit.
Wie weet zijn ze hier nog in de grot.
En zijn wij de volgende die neergeknald worden."
Jens keek Sheila aan.
"Wat moeten we doen?" Zei hij.
"Moet ge mij vragen?
Gij zijt de grottenkenner.
De erkende speleoloog.
Gij wilde op schattenjacht.
Ten koste van je vrienden.
Of nee...
Het waren geen vrienden.
Het waren gasten die je zover kreeg om mee te gaan achter die schat, wat vooral voor Dieter geldt die de schatkaart in zijn bezit had, die Anatole Honorez aan zijn grootvader overhandigde.
Ja toch.
Zeg het maar zoals het is... Jens'ke!"
Sheila kon haar minachting voor Jens Debusschere niet verbergen.
Ze zag in hem de zoveelste 'nieweirt' die over lijken ging voor snel geldgewin.
Ze had er al zoveel gekend van dat soort.
En net zo'n kereltje wilde Marco Breughelmans die ze nog kende van vroeger op zo'n ellendige manier erbij lappen.
Dit maakte haar pas echt razend.
Ze richtte het schijn van de zaklamp op het bloedspoor.
Dat liep naar de gang, dan naar rechts, dieper de grot in.
Verder van de nis.
Sheila volgde het spoor, Jens volgde hem.
Ineens hoorde ze geklots.
Water.
Ze daalden af door een nauwe en steile gang, daar beneden was er een ondergronds meer.
Dat konden ze pas zien als ze helemaal tot beneden waren afgedaald.
Het was een prachtige galerij waarin het meer gelegen was.
Stalactieten reikten tot aan het wateroppervlak.
Het water was erg diep.
En helder.
Je kon de bodem die bestond uit smalle stalagmieten zien als je er met een zaklamp op scheen.
Dan ineens hield Sheila de adem in.
"Hoor je dat?" Vroeg ze.
"Nee." Antwoordde Jens.
"Vint, je zie nog stokkedoof ook ofwa?" Siste ze binnensmonds.
"Hou je stil en luister." Gebood ze.
Nu hoorde hij het ook.
"Lijkt wel gekreun." Zei hij.
"Het is gekreun." Zei Sheila.
"En het komt van achter die nis daar." Wees ze.
Ze liepen naar een nis net voorbij de plek waar ze tot bij het meer afdaalden.
Daar was een nis, eigenlijk niets meer dan een smalle spleet met een ruimte achter.
Daar zagen ze een man.
HIj was zwaargewond, lag onder het bloed.
"Marco." Riep Jens ineens.
"Fuck man wat is er met u gebeurd?"
"Van oender mien ogen, totentrekker!" siste Sheila terwijl ze Jens met een venijnige blik aankeek.
"Makt e betje plekke zoda 'k hem kun'n onderzoeken."
Sheila onderzocht de man, hij had een lelijke wonde aan het onderbeen, en zijn gezicht zat onder het bloed. Of ie zwaar gevochten had.
"Doe je t-shirt uit." Gebood Sheila.
"Waarom?" Vroeg Jens.
"Omda 'k nie in mien blote tettn kun'n roendlopen hé 'uulevanger' daje ziet. DOE JE T-SHIRT UUT!"
Jens deed wat Sheila hem opdroeg, ze rukte zijn t-shirt uit zijn handen en scheurde het aan flarden.
"Maar hey, wat gaat gij wel doen?" Vroeg hij.
"Een tourniquette leggen. Je gaat me toch niet zeggen dat je dat niet kent hé?"
Sheila bond Marco's been af met het t-shirt van Jens. Daarna waste ze zijn gezicht af.
Zijn ogen waren gezwollen van de slagen.
Marco ademde snel en oppervlakkig.
Ze legde haar rugzak voor Jens zijn voeten.
"In 't zaksje opzij zit een fles ontsmettingsalcohol, en ook een doosje pijnstillers en een flesje plat water, zoek dat even voor mij."
Met bibberende handen doorzocht Jens de rugzak, zonder resultaat!
Dat maakte Sheila nog bozer dan ze al was.
"Es 't er eigenlijk  nog etwat daje ghie wel kut? Triestig prulleventje daje ziet?" Sneerde ze.
Ze haalde in een oogwenk alles uit dat ze nodig had en slaagde erin de toestand van Marco te stabiliseren.
"Gij blijft hier bij Marco." Zei ze.
"En keireltje 'k zweirend je!
Als Marco het niet haalt...
Ghoje ghie weinschen daje ghie nooit geboorn woard!"
Dan ging Sheila op verkenning.
Ze wilde weten waar de laatste man was van het drietal.
Dieter Vloeyberghs, kleinzoon van dokter Gaston Vloeyberghs.
Ze klom, klauterde, gleed door smalle nissen.
Probeerde zo goed mogelijk de route in haar geheugen te prenten en lette op alle mogelijke details.
Dan verborg ze zich in een spleet.
Ze zag schijnende zaklampen.
Twee mannen, in het zwart gekleed.
Ze praatten een Slavische taal.
Russisch.
"My dolzhny nayti yego." Hoorde ze één van hen zeggen.
Wat 'we moeten hem vinden' betekende.
Sheila kende wat Russisch.
Leerde ze van enkele Russische studenten tijdens haar reis met de motor door Spanje.
"Wie moeten ze vinden?" Vroeg ze zich af.
Ze liet de mannen passeren en volgde ze dan.
Weer klauteren, afdalen en door spleten wringen.
Dan vonden de Russen een andere man.
Ook gewond.
Ditmaal één van hen.
"Chto chelovek opytnyy boyets." Hoorde ze hem kreunend zeggen. 'Die man is een getraind vechter'.
"Tuurlijk." Dacht Sheila bij zichzelf.
"Khen ek hem getraind en den tied bie de para's."
Nu was voor Sheila de situatie een stuk duidelijker.
Er waren nog mededingers naar de schat.
Russen.
Die van geen kleintje vervaard bleken te zijn.
Hun uitrusting was verdacht uniform en ze wisten blijkbaar goed waar ze mee bezig waren.
En vooral...
Ze waren gewapend.
Maar ze moest Dieter vinden.
Voor ie in handen van die Russen viel.
Ze ging weer op verkenning.
Kroop door een kleine spleet naar boven.
Ontdekte een ruimte.
Slaapzakken, rugzakken, een geur van zweetsokken en flessen vodka.
Hier verbleven dus die Russen.
Maken dat ze hier wegkwam dus.
Terug naar beneden.
Dan in een nis, zag ze het gedaante van een man.
Die draaide zich om en vloog hem aan, maar ze slaagde erin om hem in bedwang te houden.
Hij had dezelfde helm en uitrusting als Jens en Marco.
"Rustig maar Dieter." Zei Sheila. "Ik ben een vriend.
Ik zal je geen kwaad doen."
"Waar is Marco?
Waar ben ik?
Ik ben verdwaald.
De Godverdomse smeerlap! Heeft ons gewoon in 't zak gezet ja!"
"Ik breng je bij Marco en Jens." Zei Sheila.
"Jullie komen hier samen uit. Ok.
Of nee... Wij komen hier samen uit."
Sheila bracht Dieter bij Marco en Jens.
Toen hij zag hoe Marco eraan toe was ging Dieter over de rooie, hij wilde Jens aanvliegen.
"Ben je nu tevreden stuk crapuul!" Schreeuwde hij.
"Ssssjjt!!!!" Zei Sheila terwijl ze hem de mond snoerde.
"We zijn hier niet alleen.
Hier lopen andere mannen rond.
Gewapend.
Ze hadden Marco bijna te pakken.
En als we niet opletten.
Hebben ze ons... "Dan zweeg Sheila.
"Stemmen." Fluisterde ze.
"Ze komen eraan.
Ze tuurde naar het ondergrondse meer.
Ze zag een schijn.
Een oranjerode gloed.
De ondergaande zon.
Een uitgang.
Ze dacht na.
Touw. Heb ik nodig." Zei ze.
Dieter, jij bent de grootste en stevigste van ons drieën. Jij moet Marco dragen.
We binden hem stevig vast op je rug.
Dan steken we al zwemmend het meer over.
En gij Jens, gij draagt mijn rugzak." Zei Sheila terwijl  al wat overbodig was uit haar rugzak haalde en uit de andere rugzakken die dingen uithaalde die volgens haar van pas konden komen.
"Jij zorgt voor die rugzak, ik wil dat je hem straks nog bij je hebt als ik terug bij jullie ben.
Gaat dat lukken? 'Gespierde wasdroad'." Sneerde ze.
Jens knikte.
"Nu vooruit, ga. Ik probeer die kerels af te leiden."
Dan keek Sheila naar Marco. "Volhouden kerel, we zijn hier bijna uit." Zei ze. Marco knikte, glimlachte even. Zijn ogen blonken, of hij haar herkende. Dat gaf Sheila een goed gevoel.
Dieter en Jens gingen het water in en Sheila ging opnieuw op verkenning door de grotten.
Ze zag flitsen van de zaklantaarns.
"Ze zien bie de schat." Dacht ze bij zichzelf.
"Wacht ekeje e minuutje." Zei ze nu hardop.
Ze stond bij een punt waar meerdere gangen samen kwamen.
"Tied vor e spelletje." Zei ze.
Een van de mannen kwam uit de ruimte waar de schat zich bevond.
Hij zag haar.
"Chto zhenshchiny!" (Daar die vrouw!) Hoorde ze hem roepen.
De andere kwam ook tevoorschijn.
Sheila liep de andere gang in.
Zo snel ze kon.
Dan verborg ze zich in een nis.
De twee mannen liepen al roepend door de gang.
Ze passeerden de nis.
Dan hielden ze halt.
Keken voor zich uit, schenen in alle richtingen met hun zaklantaarns.
Ze hield een steen vastg.
"You're looking for me guys?" Riep ze.
Ze draaiden zich om. Sheila wierp de steen los in het gezicht van de man die het dichtst bij stond.
Dan liep ze.
Zo hard ze kon.
"Shlyukha! (hoer)!" Hoorde ze hem roepen.
"Nog ene keir voe 't of te leern." Dacht Sheila.
Ze klauterde naar boven verborg zich in een gat in het plafond waar ze zich stevig vastklampen kon.
De laatste niet gewonde Rus kwam naderbij, schichtig om zich heen kijkend.
"Kom vintje kom." Dacht Sheila stilletjes.
"Nog e bitje dichter, nog e klein betje dichter!"
Ze hield zich stevig vast.
Dan kwam ze tevoorschijn en met een sierlijke zwaai plantte ze haar voeten recht in zijn gezicht.
Hij viel knock-out op de grond.
Dit gaf haar de gelegenheid om hem even te fouilleren.
Zijn portefeuille.
Identiteitskaart, bankkaart en andere documenten.
En een kaartje.
Esther Bachmann: Chairwoman of Bachmann & Co, International Business Banking Group.. stond er.
Onderaan stonden haar e-mail en telefoonnummer.
"Aaah." Dacht Sheila bij zichzelf.
"Dat zit ier ezo."

Snel begaf ze zich naar het ondergrondse meer begon te zwemmen.
Ze draaide mee naar links in de richting van waar ze de oranje gloed zag die nu iets zwakker was geworden.
Maar het was er nog.
Al wist ze dat het nu vast al aan het schemeren was buiten.
Daarna meedraaien naar rechts.
Daar zag ze de uitgang.
Een kleine holte net groot genoeg.
Het was wel even klimmen.
Maar o wat was ze opgelucht toen ze eindelijk daglicht zag.
En de zon die langzaam onderging.
De grotopening lag in een bosrijke helling.
Beneden in de vallei liep een weg.
Daar trof ze Dieter en de anderen.
Dieter had het gescheurde t-shirt van Sheila vervangen door een echt verband.
En daarmee een verse tourniquette gelegd.
Toen Sheila aankwam gaf hij haar een compliment voor de kundige manier waarop ze de wonden van zijn beste vriend verzorgde.
"Bon." Zei Sheila. "We doen het volgende.
Ik blijf hier bij Marco.
Jens en Dieter, jullie gaan hulp halen.
En Dieter neemt de leiding.
Dat wil zeggen Jens... dat je doet wat Dieter zegt... ZONDER TEGENSPRAAK!
Gaat dat lukken? Onnozeloare!
Denk eraan.
Het leven van Marco ligt in jullie handen.
We zien elkaar hier terug, ok."
Dieter en Jens verdwenen uit het zicht.
Sheila tilde Marco's hoofd op en wiegde hem zacht in haar armen.
Marco's ademhaling werd zwakker.
"Komaan moatje." Zei ze.
"Vecht.
Je kan het.
Vecht."
Dan draaide hij zijn hoofd.
Begon weer iets sneller en regelmatiger te ademen.
Hij kwam bij bewustzijn.
"Bedankt." Zei hij.
"Ghin dank moatje." Zei Sheila terwijl ze hem tegen haar boezem drukte.
Ze drukte hem tegen zich aan en wreef zacht over zijn kaalgeschoren hoofd.
Marco begon rustiger te ademen, alsof hij zich geborgen leek te voelen nu.
Zo bleef ze bij hem waken terwijl het alsmaar killer werd,welks geen pretje was nu haar kleren doorweekt waren. Gelukkig maakte het vuur dat Dieter maakte veel goed.
Maar ze zette door...
VOOR MARCO!