Verborgen fortuin (slot)

Dieter en Jens arriveerden in het dorp en verwittigden de hulpdiensten.
Er werd meteen uitgerukt met een helikopter en Marco werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar de dokters zeiden dat hij veel geluk heeft gehad.
"Geluk dat u Mademoiselle Verdoolaeghe, zo kordaat ingreep en de kunde had om meteen een tourniquette te leggen.
Anders was die schotwonde in zijn been Marco fataal geworden."
Een kogel doorboorde zijn onderbeen en verliet het lichaam net onder zijn knie.
Hij zou nog een lange tijd moeten revalideren.
Maar Marco is een taaie.
Dat wist Sheila.
Want ze kende hem nog van toen ze bij de para's was, waar ze nog instructeur was.
Een van de enige vrouwen die de eer had om nieuwkomers op te leiden.
Marco was één van die ze moest opleiden, en hij maakte een blijvende indruk op haar, omwille van zijn vastberadenheid, zijn doorzettingsvermogen en zijn wilskracht.
Dat maakte dat ze een boon had voor hem.
En het was daarom dat ze niet aarzelde om Marco te helpen. Voor hem door een vuur ging.
In de kliniek werd hij geopereerd, nadien was het afwachten of hij geen blijvende letsels zou overhouden aan het gebeuren.
Sheila bleef bij hem toen hij naar het ziekenhuis werd overgebracht.
Ze week geen centimeter van zijn ziekenhuisbed.
Marco ontwaakte uit de narcose na de spoedoperatie.
Keek haar aan.
"Gij." Zei hij.
"Dat gij nog eens mijn leven zoudt redden.
Maar ditmaal letterlijk."
"Ja." Zei Sheila, terwijl ze hem aankeek.
"Ditmaal letterlijk."
Ook Dieter stond bij Marco's ziekbed.
"Ik heb het u gezegd hé." Zei Marco.
"Dat die Jens niet te vertrouwen was."
"Ja." Zei Dieter.
"Ge hebt het mij gezegd.
Maar ik dacht aan mijn grootvader, die de laatste wens van Anatole Honorez vervuld wilden zien.
En dit leek me een goede kans."
"Gij dacht aan uw grootvader.
En aan de laatste wens van Anatole Honorez.
Jens...
Die dacht alleen aan zijn eigen.
't Miezerige mooipratertje."

Marco keek Sheila en Dieter beurtelings aan.
Dieter, de kleinzoon van de man die Marco destijds onder de hoede nam door hem als pleegkind op te nemen in zijn gezin.
En Sheila die hem opleidde toen hij in dienst ging bij de paracommando's.
En die hem erdoor sleurde.
In hem geloofde.
Marco had een alles behalve prettige jeugd.
Als kind zwierf hij rond in de straten.
Terwijl zijn ouders zich op café zaten te bezatten.
Hij werd op zijn tiende al lid van een jeugdbende.
Leerde stelen en vooral vechten en ontdekte hierin de manier om zijn frustraties uit te werken. Wat maakte dat hij zelfs voor kerels die een kop groter waren dan hijzelf ging ie niet uit de weg ging.
'Mad Marco' zo werd ie algauw genoemd in de wijk.
Op zijn twaalfde was ie al bendeleider.
Hij stuurde zijn manschappen erop uit om uit auto's te stelen, winkeldiefstallen te plegen en zelfs mensen af te persen.
Dit alles in opdracht van de echte 'bazen' die er de pees oplegden en de competitie erin hielden.
Marco wilde de beste zijn. De leider van de bende die het meest binnenbracht.
Dat leidde ertoe dat Marco alsmaar roekelozer werd.
Met als resultaat dat hij op een dag werd opgepakt met enkele van zijn kompanen tijdens een inbraak.
Hij werd door de jeugdrechter in een instelling geplaatst.
Daar maakte men algauw kennis met Marco's opvliegende rotkaraktertje.
De opvoeders zeiden het waar hij bijstond.
"Dat gastje is verloren."
Maar daar dacht Dr Gaston Vloeyberghs die er regelmatig over de vloer kwam en er consultaties hield anders over.
Hij leerde Marco tijdens zijn consultaties kennen als een gevoelige jongen die zich sterker voordeed dan hij was.
Hij deed een aanvraag in om Marco als pleegkind in zijn gezin op te nemen.
Marco trok in bij Dr Vloeyberghs die in een oude maar prachtig gerestaureerde hoeve woonde.
Waar hij woonde met zijn echtgenote en drie zoons en met zijn vijf andere pleegkinderen.
Daar bloeide Marco helemaal open.
Dr Vloeyberghs was een strenge maar rechtvaardige pleegvader die van aanpakken wist.
Marco moest helpen op de boerderij.
Dieren voeren, stallen uitmesten, koeien melken, de moestuin onderhouden.
Peter Vloeyberghs, de oudste zoon van Gaston, woonde ook op de hoeve samen met zijn echtgenote en zijn zoontje Dieter.
Hij had de dagelijkse leiding over de boerderij.
Gaston Vloeybergs zag dat zijn oudste zoon niet in de wieg gelegd was voor universitaire studies.
Hij zag dat de jongen liever op het veld bezig was of met de dieren.
Hij kocht weiland bij en bouwde de hoeve die oorspronkelijk vooral als woonhuis dienst deed uit tot een volwaardige boerderij. Terwijl hij zijn zoon naar een landbouwschool stuurde.
Dit combineerde hij met de zorg over de pleegkinderen die hij liet helpen op de hoeve.
Zo leerden ze samenwerken, taken tot een goed einde brengen en verantwoordelijkheid nemen.
Dit alles paste zo goed in elkaar.
Gaston was een zeer humaan mens die zich het lot van de zwaksten en de uitgestotenen aantrok.
En dit leek hem een goede manier om jongens uit instellingen een nieuwe kans te geven.
Marco kon het goed hebben met de kleine Dieter die erg naar Marco opkeek.
Ze werden meer dan goeie vrienden.
Marco was Dieter zijn steun en toeverlaat.
Het deed Dieter pijn aan het hart als Marco naar het leger ging en bijtekende bij de para's.
Maar het maakte hem wel trots te kunnen zeggen dat zijn beste maat 'ne para' was.

Na twee jaar gediend te hebben bij de para's kwam Marco opnieuw in contact met Dieter die afgestudeerd was en dokter was geworden, naar het voorbeeld van zijn grootvader.
En die in Afrika werkte voor een NGO.
Daar konden ze wel een avontuurlijke kerel gebruiken die talent had voor het geven van leiding. Een geknipte job voor Marco, zo wist Dieter.
Samen kwamen ze in Congo terecht waar ze samen een hulppost opstarten in een geïsoleerd gebied ver weg van de grote steden.
Marco als ervaren ex-paracommando die aan missies in Afrika en het Midden-Oosten had meegedaan en Dieter als gedreven jonge dokter vol idealisme.
Het was een gouden team, en hun vriendschap werd nog hechter.
Na vijf jaar in Afrika keerden ze terug.
Dieter ging werken als kinderarts in het plaatselijke ziekenhuis en Marco ging aan de slag als magazijnier, en troffen elkaar nog regelmatig in de Dinky Toys waar ze al eens graag een pint gingen pakken.
Daar stelde Dieter Marco voor aan Jens, zijn ex-kotgenoot.
Marco was meteen al heel sceptisch tegenover Jens die hij maar een praatjesmaker vond.
Een 'gesjeesde' advocaat die zichzelf heel wat vond omdat hij een gebrevetteerde lesgever speleologie en alpinisme was.
Toen Jens met het plan afkwam om samen naar die schat te zoeken had Marco meteen zijn bedenkingen.
"Die weet dat gij het plan hebt van die schat, en is daar op uit." Zei Marco.
"Onzin Marco." Zei Dieter.
"Jens is mijne maat. Die gaat mij toch niet in 't zak zetten zeker?"
"Jens probeert te hard om u te overtuigen.
Jens is ne 'fils-a-papa'.
Die alles te hard in zijn schoot kreeg van zijn papa advocaat.
En voor niets moeite doet.
Hij studeerde rechten, maar waar zit hij nu?
Op de dienst verkoop van een multinational.
Welks al zijn derde job is op vijf jaar tijd.
Vliegt overal buiten.
't Gemakzuchtige opdondertje.
En als instructeur deugt hij ook al niet, waarom anders willen ze hem niet meer bij die jeugdorganisatie met hun zogenaamde bergstages?"
Maar Dieter was niet te vermurwen en wilde absoluut samen met Jens de schat gaan zoeken.
"Ok." Zei Marco. "Als ge toch met alle geweld naar Zuid-Frankrijk wilt, jij je zin.
Maar... IK GA MEE!"
Dieter zette zich op het bed.
"Ben blij dat ge erbij waard." Zei hij.
Stel u voor dat ik alleen zat in die grot.
En die gasten vonden mij."
"Weet ge waar ik spijt van heb?" Zei Marco.
"Dat ik zo onoplettend was.
Waardoor dat stuk verdriet van een Jens Bruynooghe ons kon ontglippen en ons in die grot achterlaten."
Dieter en Marco keken elkaar aan.
Jens bleef al die tijd in het hotel.
Besefte dat hij het bij Dieter en Marco had verkorven.
Maar waarover Sheila het meest verontwaardigd was was de houding van de plaatselijke Gendarmerie.
Terwijl Marco geopereerd werd dienden Sheila, Dieter en Jens klacht in tegen onbekenden.
De groep Russen die hen naar het leven stonden.
"Ecoutes." Zei de commandant.
"De familie Bachmann liet zonet weten dat ze de ultieme tip kregen over hun verloren fortuin.
Waarna wij het bevel kregen om het gebied rond de grotten hermetisch af te sluiten.
Feit is, dat onze manschappen de omgeving uitgekamd hebben en er niemand hebben gezien en er geen sporen van menselijke aanwezigheid was in of rond de grotten."
"Dat kan niet." Zei Sheila.
Ten eerste waren ze allen gewond. Ja daar zit ik voor een stuk in tussen.
En ten tweede... Ik heb de plek gezien waar ze zich ophielden.
Leek wel een stort.
Lege drankflessen, wodka natuurlijk. Etensresten, en andere troep.
Mij maak je niet wijs dat er geen sporen waren."
"Madame sils vous plait!
"Wie wil je dat ik geloof?" Reageerde de commandant boos.
"Mijn eigen manschappen? Of een stel avonturiers die denken met smoesjes toch de beloning te kunnen recupereren.
En als u nu mij nu met rust wil laten? Want ik heb nog veel werk." zei de commandant met aandrang.
"OK." Zei Sheila. "Ik heb genoeg gehoord.
Jullie zijn dus niet van plan om iets te ondernemen tegen dat stel nietwaar?
Mij  best, tot hier mijn vertrouwen in de Franse gendarmerie en gerecht!." Ze wenkte naar Dieter en Jens en verliet het bureau van de commandant.
Ook Marco dacht er het zijne van toen Sheila erover vertelde.
"De Bachmanns zitten erachter." Zei hij.
"Ze wilden de schat recupereren zonder die beloning te moeten uitkeren.
Ze wisten dat ze Dieter en zijn vader in het oog moesten houden als zijnde de nazaten van Dr Gaston Vloeyberghs, de laatste persoon met wie Anatole Honorez sprak.
Het zou me niet verwonderen dat... "
"Dat wat?" Vroeg Sheila.
"Ach. Laat maar." Zei Marco.
Sheila kon het al raden, maar suggereren dat Jens door de Bachmanns werd omgekocht leek haar toch een brug te ver.

Toen Sheila terug bij het hotel kwam die avond merkte ze een jonge vrouw op in de lobby.
Ze herkende haar meteen, het was Esther Bachmann.
CEO van de Europese tak van Bachmann & Co International Business Bank en jongste dochter van Theodore Bachmann die het hoofd was van van de machtig zakenbank.
Esther stond recht en klampte Sheila aan.
"Juffrouw Verdoolaeghe, ik had u graag even gesproken.
Onder vier ogen als het even kan."
"Waarover?" Vroeg Sheila.
"Laten we buiten op het terras een wijntje drinken." Bood Esther Bachmann aan.
Dat praat makkelijker.
Sheila volgde Esther naar het terras van de Brasserie die verbonden was aan het hotel.
Esther Bachmann is een jonge  en knappe vrouw met lang ravenzwart haar, donkere bruine ogen, slank figuur en was elegant gekleed in een kort zwart kleedje en liep op stevige schoenen met hoge hakken.
"Goed, laten we ter zake komen." Zei Esther toen de ober twee glazen en een karaf witte wijn op tafel had gezet.
"Ik wil je graag feliciteren voor de manier waarop je die jongens in veiligheid hebt gebracht."
"U bent goed op de hoogte." Zei Sheila.
"Klopt.
De mannen die zich in de grot bevonden waren door ons ingehuurd."
"En dat zegt u me zomaar in het gezicht?
Eén van die mannen is wel een goede vriend van mij weet je.
Het was toen ik er achter kwam dat de jongste van dat stel zijn makkers in de grot achterliet en een aanslag op zijn leven veinsde met de bedoeling hen aan de galg te praten dat ik mij met de zaken was gaan moeien.
Wat hij deed was verwerpelijk, maar ik vraag me nu nog altijd af.
Wat als hij bij hen had gebleven.
Wat als ik er niet was?
Wat als ik gewoon doorgereden was met mijn motor naar Spanje in plaats van in de bergen even tot rust te willen komen."
"Ach." Zei Esther die vlekkeloos Nederlands sprak.
"Als, als, als.
Is toch niet belangrijk
Je deed het toch maar.
Je moet van heel goede huize zijn om die kerels te kunnen verschalken weet je.
Want die mannen die wij inhuurden zijn goed getrainde Russische soldaten die tot een elite eenheid behoorden en hun strepen verdienden in de oorlog in Tsjetsjenië."
"Ik ben zelf een ex-paracommando." Zei Sheila.
"Ik weet hoe met dergelijke situaties om te gaan."
"Dat weet ik Sheila." Zei Esther terwijl ze haar witte tanden bloot lachte.
"Alsook dat u een meer dan puike detective bent.
Uw detectivewerk heeft onze aandacht al eerder gewekt, zo leerde ik toen ik meer informatie over u opvroeg."
"Dus jullie hebben mij ook laten schaduwen zoals jullie met de familie Vloeyberghs deden.
Want zo ging het toch hé.
Hen schaduwen en wachten tot er voldoende aanwijzingen waren dat één van hen op zoek zou gaan naar de schat. En dat was dus Dieter.
Jullie hadden hem gewoon maar te volgen."
"Goed gezien Sheila." Zei Esther glimlachend.
"Je bent een intelligent vrouw.
U begrijpt vast wel dat wij het niet kunnen maken om ook maar één iets aan het toeval over te laten.
Mensen screenen, hun solvabiliteit nagaan, hun verleden natrekken. Kortom, weten met wie wij echt te doen hebben.
Dat hoort nu eenmaal bij onze job.
Of beter tot de job van onze detectives.
De besten in hun vak.
Daarom vraag ik het u op de man af.
ZOU U NIET VOOR ONS WILLEN WERKEN SHEILA VERDOOLAEGHE?" 

Sheila keek Esther onbewogen aan.
"U hoeft niet meteen ja te zeggen," zei Esther.
"U krijgt voldoende bedenktijd en als je op dit aanbod wilt ingaan dan belt u me maar op mijn persoonlijke gsm nummer. Hier is mijn kaartje.
Denk er maar eens rustig over na.
Een riant loon, een auto van de zaak naar keuze, een eigen appartement in het 16de arrondissement van Parijs, een villa in Saint-Tropez.
Iemand met uw talent en doorzettingsvermogen, daarnaar zijn wij constant op zoek.
Ons team van detective en researchers heeft dringend behoefte aan vers bloed."
"Ik hoef hierover niet na te denken." Zei Sheila terwijl ze het kaartje terug schoof.
"Mijn antwoord is NEEN!"
"Meen je dat?" Vroeg Esther verwonderd.
"Dit is de kans van je leven Sheila.
Menig detective zou een moord begaan voor dergelijk aanbod.
Of wil je je tot aan je pensioen bezig houden met het schaduwen van overspeligaards, het screenen van de vriendenkring van puisterige pubers of het bespioneren van stelende kassières?"
Sheila stond recht.
Ze kookte nu echt wel van woede.
"Nu moet gij eens goed naar mij luisteren HOOGHARTIG ZEIKWIJF!" Zei Sheila.
"Ik schaduw nog liever de rest van mijn leven overspeligaards en stiekeme junks dan dat ik mijn ziel zou verkopen aan een stel geldwolven die denken dat ze meer zijn dan een ander omdat ze zo heel toevallig een machtig bankimperium leiden en om die reden bescherming genieten van politici, rechters en machtige zakenlui.
Nooit zal ik mijn afkomst verloochenen en de mensen die op mij vertrouwen een mes in de rug steken.
Jij geeft grif toe dat jij en die hele familie van u diegenen waren die die kerels op Dieter Vloeybergs en zijn vrienden afstuurden.
En jij vraagt dan zonder blikken of blozen of ik voor jullie zou gaan werken?
Ge ziet dat van hier Esther Bachmann.
Ik zal kort zijn Mevrouw Bachmann.
Ik wil met u en met heel uw familie en imperium... NIKS TE MAKEN HEBBEN!"
Sheila ledigde haar glas en nam haar handtas.
"Nog een prettige dag Mevrouw Bachmann." Zei ze en ze verliet het terras.
Op de luchthaven van Lourdes nam ze afscheid van Dieter en Marco die per vliegtuig naar België werd overgebracht waar hij aan een lange revalidatie zou beginnen.
Jens was al eerder vertrokken.
Met stille trom.
Ze gaf Marco een dikke knuffel.
"Het beste moatje." Zei ze.
Ze keek hem aan.
"Hey.
Koptje nie loaten hangn hé 
Zo ne vint lik ghie."
Ze gaf hem een ferme knuffel.
"Merci." Zei Marco. "Als ik ooit iets voor u kan doen."
Sheila zei niets en wreef eens over zijn kale schedel.
Dan werd hij met rolstoel en al in het vliegtuig gehesen.
Dat meteen opsteeg en aan de horizon verdween.
Sheila stapte op haar motor en reed... Huiswaarts.
WIST NU HEEL GOED WELKE RICHTING ZE MET HAAR LEVEN WILDE INSLAAN!"