Morbide obesitas 2

Bart Holvoet werd aan door de commissaris voorgesteld aan zijn nieuwe collega's.
En aan Alain die als hoofdinspecteur zijn directe overste zou worden.
"Jij maakt Bart verder wegwijs." Zei de commissaris.
"Komt in orde commissaris." Antwoordde Alain.
"Ik zie dat jij een grote ICT-specialist bent." Zei Alain die even het dossier van Bart vluchtig bekeek.
"Klopt."
"Ben eigenlijk altijd al met computers bezig geweest.
Toen ik een jaar of twaalf was maakte ik mijn eigen programma's."
Alain bekeek Bart van top tot teen.
"Jij ziet er mij niet meteen het type uit dat de hele dag achter zijn computer zit.
Stevige caruur, gezond kleurtje."
"Ik doe veel sport ja." Antwoordde Bart.
"Hardlopen, lange duurlopen, fitness, krachttraining.
'Mens sana in corpore sano' Chef." Voegde Bart eraan toe.
"Een gezonde geest in een gezond lichaam."
Bart keek even rond.
"Denk wel dat het zal vlotten wat de samenwerking betreft.
Een betrekkelijk jong team, bevalt me wel.
Wie wordt er eigenlijk mijn partner?" Vroeg Bart terwijl hij naar Sarah keek.
"Patrick." Antwoordde Alain zonder verpinken.
"Patrick Muyshondt was de partner van Hubert, je voorganger."
"En wat als ik dat niet wil?" Vroeg Bart uitdagend.
"Dan zal je moeten wachten tot er iemand nieuw is, dan wil ik de boel herschikken.
Maar je kan niet verwachten dat ik voor de grilletjes van een nieuwkomer mijn hele team ga herschikken," reageerde Alain. Sarah zag dat hij zijn best moest doen om zijn zelfbeheersing niet te verliezen.
Bart stond recht en liep naar Patrick en stak zijn hand uit.
"Bon." Zei hij. "Ik hoop dat we goed zullen samenwerken hé... Partner."
Dan ging de telefoon, Alain nam op.
"Met Hoofdinspecteur Donck." Zei hij kortaf.
Na wat "ja, ja, ja," gemompel legde hij de hoorn dicht.
"Ja mannekes, werk aan de winkel.
Plots overlijden in supermarkt. Man ineengezakt aan de kassa, de wetsdokter is al ter plaatse.
Meer onderzoek nodig volgens de wetsdokter."
De rechercheurs stonden recht en deden hun jas aan.
Alain en Sarah stapten in Alain's dienstwagen.
Met een enorme rotvaart en loeiende sirene's reden ze naar de plaats van het onheil.

De rechercheurs liepen de supermarkt in .
Het lichaam van de jonge man werd door de wetsdokter onderzocht achter scherm dat het gebeuren aan het zicht van de andere klanten moest onttrekken.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg Alain.
"Jonge gast, stond aan te schuiven aan de kassa.
Viel ineens dood.
Was niks aan te zien.
Wankelde niet, sprak geen wartaal uit.
En ineens viel hij tegen de grond.
En 't was gedaan." Zo deed een ambulancier het verhaal.
De wetsdokter kwam van achter het scherm, hij trok zijn rubberen handschoenen uit en liet zijn monddoek zakken. "Ha hier zijn de mannen se," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak naar Alain.
"Op het eerste zicht zou je denken dat het zijn ongezonde voedingsgewoonten waren die hem fataal werden." Zei de wetsdokter.
"Kom maar mee, dan snap je meteen wat ik bedoel." Wenkte hij uitnodigend.
Alain, Sarah, Bart en Patrick volgden hem.
De wetsdokter had de jongeman zijn hemd losgemaakt en zijn broek laten zakken.
Sarah keek weg.
"Jezus Godverdammese!" Riep Bart uit.
"Hoe is zoiets toch mogelijk? Ongelooflijk hoe mensen hun lichaam zo kapot maken?"
Die kar hierachter, was die van hem?"
De wetsdokter knikte.
"Normaal dat die kerel stokkestijfsteendood viel! Zou hier echt geen andere reden voor kunnen bedenken dan dat die kerel zijn eigen graf groef met mes, vork en lepel. Net zoals de grote meerderheid van de mensen tegenwoordig"
"Jij oordeelt voor je alle feiten kent jongen!" zei de wetsdokter terwijl hij Bart met een scherpe blik aankeek.
"Moet blijkbaar nog veel leren mijn beste.
Niet zozeer over computers en dergelijke. Ja ik weet wie wel wie je bent en ik heb al over je komst gehoord Bart." Zei Dirk de wetsdokter in dienst van de recherche.
Maar de rest.
Je zal nog veel moeten leren van het leven eer je een goede rechercheur zult zijn jongeman.
Kom eens even dichter, ik zal u een keer iets tonen."

De wetsdokter ontklede het slachtoffer helemaal.
En legde hem dan op zijn zij.
"Ik heb hier een paar mooie voorbeelden van symptomen die aanwezig waren maar die de omstaanders niet of nauwelijks opmerkten. Ik zou zeggen.... KIJK EN LEER!
Overmatige transpiratie.
Ja zwaarlijvige mensen transpireren heftig, zo bleek ook uit de getuigenissen van de mensen dat het slachtoffer overmatig transpireerden.
Meer dan gemiddeld. Ik zeg u, de oorzaak was NIET zijn zwaarlijvigheid.
Hij sprak geen wartaal uit. Logisch hij zij weinig, moest hij spraakzamer geweest zijn zou duidelijk geweest zijn dat zijn manier van spreken onsamenhangend was.
Hij nam een stuk keukenrol en gleed ermee over de anus van het slachtoffer.
Tamelijk lopende stoelgang, sporen in de onderbroek van het slachtoffer.
Dit duidt duidelijk op diarree. Let ook even op de toch wel erg onnatuurlijke kleur en vooral geur!
Maar door de losse onderkleding viel dit nauwelijks op.
Behalve voor de persoon die achter hem aan de kassa stond dan.
Ik wil maar zeggen, niets is wat het lijkt!"  Zo zei de wetsdokter terwijl hij het stuk keukenrol in een plastic zak deponeerden en opnieuw zijn wegwerp handschoenen uittrok.
"Kunt u misschien ter zake komen?" Vroeg Alain.
"Allez ja, waaraan denk je dat?"
"Vergiftiging." Zei Dirk Dejonghe - die al 25 jaar ervaring als wetsdokter en forensisch onderzoeker had - terwijl hij monddoek verwijderde en zijn bril afnam
"Het is pas na de eigenlijke autopsie en de resultaten van de bloed, urine en faeces stalen dat we echt zekerheid zullen hebben.
Maar alles wijst op zeer zware vergiftiging, die uitmondde in een acute hartverlamming die het slachtoffer uitindelijk fataal werd.
Maar aangezien het meer dan duidelijk is dat het slachtoffor weinig of niets inzat met zijn eigen gezondheid, had hij waarschijnlijk zelf amper door dat de pijn en andere symptomen waar hij maar bleef mee lopen een externe oorzaak hadden."
"Ja, vergif kan ook heel langzaam en stelselmatig worden toegedient zonder dat het slachtoffer daar weinig of niets van merkt, tot het te laat is." Merkte Sarah op.
"Zeer goed gezien Sarah." Zei Dirk terwijl hij probeerde recht te komen.
"Tenminste toch iemand die nadenkt in dit team."

Het lichaam werd in een lijkzak gelegd die meteen werd toegeritst.
De opdrach zat er op en de rechercheurs keerden terug naar het bureau waar het nodige papierwerk en de op te maken processen verbaal op hen wachtte.
"Goed." Zei Alain enkele uren later tijdens de briefing op het bureau.
Wat weten we al over het slachtoffer?" Vroeg hij.
"Heb samen met Bart al het één en ander uitgeplozen." Zei Patrick.
"Joeri Deltombe: 28 jaar, werkloos en geen onbekende voor het gerecht.
Vijf jaar geleden aangeklaagd voor openbare zedenschennis en het begluren en betasten van jonge meisjes in het stedelijk zwembad.
Woont samen met zijn moeder die invalide is, leven allebei van een uitkering."
"Met andere woorden, een stel lamme asociale uitzuigers waar wij voor mogen opdraaien.
Leven bij de gratie van onze lakse overheid." Merkte Bart cynisch op.
"Sorry maar dat moogt ge niet zeggen." Reageerde Sarah.
"Waarom niet?
Het is toch zo.
Kan me zo al voorstellen hoe die stal waar ze wonen er uit ziet.
Wordt weer een leuk dagje als we daar nog langs moeten."
"Sarah en ik zullen dat wel doen. Ik heb een andere taak voor jullie." Zei Alain beslist.

Even later reden Alain en Sarah door de gietende regen.
Ze rede een straat in met langs beide kanten eindeloze rijen monotone woonblokken van zo'n drie verdiepingen hoog in bruingrijze stenen opgetrokken.
Alain hield halt en zette zijn hoed op.
Het bleef maar onophoudelijk regenen, welks de buurt nog grauwer en deprimerender maakte dan hij al was met de slordig geplaatste fietsen tegen de muren, de amper onderhouden tuintjes, de satellietontvangers aan de terrassen en de beduimelde, vaak versleten gordijnen achter de vaak amper gewassen ramen die een likje verf best konden gebruiken.
Alain en Sarah liepen naar het portaal, waar Alain de deurbellen bekeek.
Vale papiertjes achter het glas met nog amper leesbare namen.
Of gewoon geen naam op de deurbellen.
Dan viel Sarah's oog op de namen op de brievenbussen.
"Hier! Deltombe J, Vervecke M.J. Appartement 0301."
"Goed gezien meid." Zei Alain die op de bel onder het nummer 0301 duwde.
"Allo wie is 't."Hoorden ze een vrouwenstem zeggen tussen het gekraak door.
"Politie, mogen we even naar boven komen?" Vroeg Alain.
"Wie da?" 
"De politie, lokale recherche." Herhaalde Alain.
"We zouden u graag even willen spreken."
De deur werd geopend zonder verder antwoord.
Aan de liftdeur kleefde een papier met daarop 'defect', dus zat er voor Alain en Sarah niks anders op dan met de trap naar boven te lopen.
Van achter de deur rechts op de eerste verdieping rook het naar soep en van achter de deur links op de tweede verdieping weerklonk er hitsig gekreun.
"Het gaat er hier precies passioneel aan toe." Merkte Alain op.
Ze liepen verder, halverwege begon Alain alsmaar luider te hijgen bij elke trap die ze tot aan de derde verdieping nemen moesten.
Nadat hij het zweet van zijn voorhoofd had gedept met een zakdoek belde Alain aan bij de deur links waaraan een koperen plaatje met daarop de nummers 0301 was aangebracht.
Meteen ging de deur open, een zwaarlijvige vrouw deed open.
Ze had een kamerjas over zich heen getrokken, daaronder was ze naakt.
"Voor wat is 't?" Vroeg ze.
Alain toonde zijn badge.
"Het gaat over uw zoon." Zei hij.
"Nee... Diejen heeft zich toch niet weer in nesten gewerkt hé." Zuchtte Marie José Vervaecke, de moeder van Joeri.
"Mogen we even binnenkomen?" Vroeg Sarah.
Marie José leidde Alain en Sarah binnen op haar appartement.
Het rook er naar javel, Dettol en geurverfrisser.
Maar dat kon niet verbergen dat het appartement doordrongen was van een indringende geur van sigarettenrook. Op de salontafel lagen er puzzelboekjes en tijdschriften, alsook een overvolle asbak en ernaast een lege kom waarin ontbijtgranen met chocolade hadden gelegen.
"Misschien is het beter dat u even gaat zitten." Zei Sarah.
Marie José zette zich in de grote zetel, Sarah zat naast haar terwijl Alain tegenover haar zat in een clubzetel.
"Mevrouw." Zei Alain met diepe ernstige stem.
"Uw zoon is in de supermarkt in elkaar gezakt.
Hulpdiensten konden niets meer voor hem doen."
De vrouw hield haar handen onder haar gegroefde gelaat.
"Joeri." Stamelde ze.
"Hoe... Hoe kon dat nu gebeuren?
Allez ja, hij was niet van de gezondste. Ik heb hem zo dikwijls gezegd dat hem iets aan zijn gewicht zou moeten doen.
Maar dit... "
"Kijk mevrouw." Zei Alain.
"Ik ga er geen doekjes om winden.
Maar we vermoeden kwaad opzet.
Bij een eerste onderzoek stelde de wetsdokter sporen van vergiftiging vast."
"Vergiftiging?" Zei Joeri's moeder verwonderd.
"Nader onderzoek moet nog volgen.
Maar we gaan er nu al van uit dat het hier om een verdacht overlijden gaat."
"Maar." Stamelde de moeder. "Ik zou nie weten wie er onze Joeri kwaad zou doen.
Die jongen deed niemand kwaad.
Wat wilde, hij komt amper buiten.
Moest ik hem niet om boodschappen sturen, hij zat de helen dag op zijn kamer achter diene computer."
"U vroeg meteen wat hij nu weer had uitgestoken." Is daar een reden voor.
Lijkt me wel vreemd dat een jongeman die anders de hele dag achter zijn computer zit zich in nesten zou werken eens hij buiten is."
"Meneer." Zei Marie-José.
"De Joeri, diejen was veel te braaf." Zei ze terwijl de tranen van haar wangen rolden.
"Daar maken de mensen altijd misbruik van hé.
Zoals die trezebezen in 't zwembad.
Die maakten hem de kop zot.
Ja zijn hormonen sloegen op hol.
En nee, dat had hij niet mogen doen, zijn broek afsteken in het water. En tussen hun benen gaan voelen.
Maar wat wilt ge?
Ze beloofden hem van alles.
Twee jonge slanke poppemiekes, 'goed van schap' zoals ze zeggen."
Marie José zuchtte diep."
"Als je wil kunnen we contact opnemen met iemand van slachtofferhulp." Zei Sarah.
"Nee mamzel da's nie nodig. Ik trek mijne plan wel.
Heb dat altijd al moeten doen.
Heb al zoveel meegemaakt."
Marie José liet het hoofd hangen terwijl ze nogmaals diep zuchtte.
"Mijne zoon kwijt.
Dat kan er nog justekes bij."

Even later liepen Alain en Sarah terug naar buiten.
"Die vrouw doet zich sterker voor dan ze is." Zei Sarah.
"Die zal haar klop nog krijgen."
Alain zei niets, keek naar de grond.
Zich niets aantrekkend van de diepe plassen waar hij gewoon door liep.
"Ben benieuwd of Patrick en onze nieuweling Bart hun opdracht hebben uitgevoerd.
Want een van die twee 'trezebezen' die Joeri vijf jaar geleden hebben aangeklaagd studeert op dit moment toevallig voor apotheker.
Nu ja, voor hoe lang nog?
Er loopt een onderzoek tegen haar voor het ontvreemden van allerlei stoffen uit het labo op de universiteit.
Daar kan je echt wel van alles vinden.
Ook stoffen waarmee je iemand quasi ongemerkt kan vergiftigen.
Nu ja, het is maar wat je ongemerkt noemt.
Om onze wetsdokter Dirk Dejonghe om de tuin te leiden moet je al van goede huize zijn."