Morbide obesitas 3

Alain en Sarah arriveerden op het bureau en meteen liep Alain naar het koffiezetapparaat en schonk zich een verse kop koffie in.
"Hmmm." Mompeld hij.
"Koffie. Heet en straf.
Wat wil een mens toch meer hé op zo'n donkere druilerige dag.
Bon, vertel het eens jongelui... hoe staat het met de opdracht die ik jullie gegeven heb?" Vroeg hij daarna meteen.
"Heel goed." Zei Bart.
"We hebben zoals u gevraagd had het verleden nagetrokken van de jongedames die destijds klacht indienden tegen wijlen Joeri Deltombe. Maar mag ik u vragen waarom?
Zij waren het slachtoffer van zijn zielige perversiteiten, ga je soms van de slachtoffers daders maken?"
"Zijn de jongedames sindsdien nog gerechtelijk vervolgd? En waarvoor?" Ging Alain onverstoord verder.
"Ja." Antwoordde Patrick.
En wat opvallend is, waarvoor?
Tenminste toch bij één van de twee jongedames, de genaamde Jennifer Roelstraete."
"Vertel." Drong Alain aan.
"Afpersing, valse aangifte en er loopt nog een onderzoek tegen haar wegens het ontvreemden van chemische producten uit het labo van de faculteit Farmaceutische Wetenschappen van de Gentse universiteit."
"Heel goed." Prees Alain hen.
"En wat kunnen we hieruit besluiten?"
"Dat u een ambitieuze jongedame op basis van enkele jeugdzonden en iets wat nog niet bewezen is wil gaan ondervragen in het kader van een onderzoek naar een overlijden waarvan nog moet bewezen worden dat het om een verdacht overlijden gaat.
Jennifer werkt als fitnesscoach in het fitnesscentrum waar ik wekelijks ga trainen.
Ze is heel gedreven, begaan met haar gezondheid en haar conditie, en zit boordevol ambitie om van haar leven iets te maken.
En u wilt haar echt ondervragen in het kader van het overlijden van een zielige nietsnut die niets anders deed dan zich volvreten. Het trauma dat ze opliep door toedoen van zijn walgelijke perversiteiten opnieuw oprakelen. De wonde opnieuw openrijten.
Sorry Chef, maar ik zie hier het nut echt niet van in."
"Ik wel." Zei Alain.
"Als ervaren rechercheur weet ik heel goed hoe diep wraakgevoelens kunnen zitten.
En ik weet ook dat diegene die jij een 'ambitieuze jongedame' is, in feite een intrigante is die over lijken gaat om haar doel te bereiken, en daarvoor zwakke ietwat naïeve prooien uitkiest.
Haar 'cockteaser' spelletje in het zwembad liep zwaar uit de hand.
Ze wilde hem daarvoor laten boeten.
Eiste een hoge schadevergoeding.
Maar de rechter achtte alleen de 'openbare zedenschennis' bewezen, niet de aanranding van de eerbaarheid, omdat de verhalen van Jennifer Roelstraete en Stacey Courtois onsamenhangend, tegenstrijdig en ongeloofwaardig waren.
Voor mij redenen genoeg om hen allebei eens op de rooster te leggen."
"Belachelijk." Sneerde Bart.
Alain bekeek Bart van top tot teen met zijn gekende cynische blik.
Sarah trok nu al de conclusie dat Bart en Alain nooit echt dikke vrienden zouden worden.
"Bon." Zei Alain.
Patrick en Bart jullie gaan die Stacey Courtois eens aan de tand voelen en Sarah en ik pakken de lieftallige Jennifer Roelstraete aan.

Alain en Sarah stopten bij het fitnesscentrum waar Jennifer Roelstraete bijkluste.
Ze was aerobic lessen aan het geven aan een stel gedreven dames die iets aan hun conditie en vooral hun slanke lijn wilden doen.
Jennifer was een atletisch gebouwde jongedame met een superstrak figuur.
Haar vlasblonde haar had ze samengebonden in een paardenstaart en ze droeg een strak felblauw topje en dito rennersbroekje
Haar borsten gingen ritmisch op en neer terwijl ze onvermoeibaar voorging in de aerobic sessie.
Alain en Sarah liepen de fitnessruimte binnen, tussen de toestellen waarop mensen hun lichaam afpeigeren om zo het 'perfecte figuur' te krijgen waarnaar ze al zolang verlangen.
Alain bekeek het gebeuren met een meerwarige blik.
Hij voelde zijn hart bonzen.
Hij wist dat Dr Persoone al meermaals erop had aangedrongen dat hij iets aan zijn conditie moest gaan doen om de hartproblemen die hij had niet erger te maken.
Maar als er één iets was waar Alain een hekel aan had was het dergelijke opgefokt gedoe wat je in fitnesscentra aantrof.
Vooral dan het soort gedoe wat hij in de ruimte naast de eigenlijke fitnesszaal aantrof.
De ruimte waar Jennifer Roelstraete aerobiclessen gaf.
De ruimte vanwaar een opzwepende popsong aan een veel te luid volume hem tegemoed kwam.
Alain huiverde ervan, hij haatte commerciële popmuziek, en zeker dat van het opgefokte soort zoals dat nu door de speakers van de bouwvakkersradio die achter Jennifer stond opgesteld.
Wanneer de sessie afgelopen was stapten Alain en Sarah op Jennifer af.
"Goeiemiddag jongedame, heeft u een ogenblikje? Wij zouden graag eens met u willen spreken, wij zijn van de lokale recherche." Zei Alain terwijl hij zijn legitimatiebewijs toonde.
"Voor wat?" Vroeg Jennifer nors terwijl ze de radio afzette.
"Kunnen we ergens afzonderlijk praten?" Vroeg Sarah.
"Ja, hierachter." Zei Jennifer en ze wees naar de deur met daarop het bordje 'Voorbehouden personeel'.

Alain en Sarah betraden de kleine ruimte die uit niets meer bestond dan een tafel met daarop enkele gebruikte kopjes koffie en een twee lege flesjes energiedrank, en klein keukentje met spoelbak, koffiezet apparaat en blauw geschilderde kastjes.
"Bon voor wat is 't?" Zei Jennifer op nogal arrogante toon, terwijl ze uit de koelkast een flesje met daarin een groene smoothie uithaalde.
"Jennifer." Begon Alain zoals gewoonlijk erg onderkoeld en zichtbaar niet onder de indruk van de ronduit arrogante attitude van Jennifer Roelstraete.
"U hebt vijf jaar geleden klacht ingediend tegen Joeri Deltombe omdat hij u en uw vriendin betast zou hebben en hij u zijn geslachtsdelen zou hebben getoond."
"En dan?
Die vette pervert wilde ons wel verkrachten hé!
Godverdomme moet ge me daarvoor nu nog es lastigvallen?
Ik probeer iets van mijn leven te maken hé!
Kan je niet zeggen van dat inert zielige rukkertje dat zijn boterhammekes nog door zijn mamaatje laat smeren.
Of heeft dat loeder van een moeder van hem weer een klacht ingediend of wa?"
"Joeri Deltombe is dood. Hij is vanmorgen in de supermarkt in elkaar gezakt en gestorven."
"Ach wat jammer." zei Jennifer terwijl ze haar smoothie in één teug leegdronk.
"Maar ja, het moest er ooit es van komen hé.
Telkens als ik dat kereltje zag, wat ik probeerde tot een absoluut minimum te beperken, werd ie vetter en vetter en vetter en... Jakkes gast hoe dat een mens zo kan leven dat snap ik dus totaal niet.
Geen zelfrespect, geen fierheid.
Maar wel met alle middelen van grond willen hé, het zielige rukkertje." Zei Jennifer vol diep misprijzen.
"In tegenstelling tot u juffrouw Roelstraete, gaan wij er niet van uit dat Joeri een natuurlijke dood gestorven.
Ziet u, onze lijkschouwer herkende meteen de symptomen van een zware vergiftiging."
"En dan dacht u, zullen wie die Jennifer Roelstraete nog maar eens aan de tand voelen, want die had het vonnis dat tegen die obese pervert geveld werd toch zo slecht verteerd hé.
Godverdomse fucking nitwits! Moet dat hele gedoe mij echt blijven achtervolgen  ja?
IK WAS WEL HET SLACHTOFFER HE GODVERDOMME!!!" Brulde Jennifer verontwaardigt terwijl ze keihard met haar vuist op de tafel bonkte.
"U weet best dat de rechter redenen genoeg had om aan uw verhaal te twijfelen, en u had getuigen tegen u." Reageerde Alain ijskoud. "En nog één zo'n uithaal en u mag mee met ons naar het bureau juffrouw Roelstraete, laat dit duidelijk wezen."
"Godverdomme, konden wij weten dat die vetpens zo stom zou om in een vol zwembad zijn zwembroek af te steken? Dat was onze schuld niet hé dat hij geloofde dat wij door hem wilden geneukt worden."
"U hoeft het hele verhaal niet nog eens over te doen, we kennen jou versie en die van hem.
Maar wij willen weten of u hem wel degelijk uit alle macht probeerde te uit de weg te gaan zoals u daarnet beweerde."
"Tuurlijk dat. Hoe verder uit zijn buurt hoe liever ja!
Ik wordt liever niet gezien met zo'n marginaal zoals hij, echt niet.
Het is al erg genoeg dat mensen met ambitie zoals ik voor dergelijk marginaal leeggangersvolk mogen opdraaien, dan zou ik nog wat hun gezelschap moeten gaan opzoeken zeker.
Nee, ik zou niemand nog onder ogen moeten komen moesten mensen uit mijn omgeving zelfs maar horen da 'k met dergelijke losers om ga.
Ik wil vooruit in het leven, snapt ge da?
En hard werken en studeren is in deze niet genoeg, dat heb ik nu al door.
Bij de juiste mensen gezien worden, en als het even kan de juiste vorm hebben.
Daar gaat het om.
Ik weet niet of gij dat snapt inspecteur? Want als ik zie in welke vorm dat gij verkeert... Man, man, man.
Maar misschien heeft de jongedame wel door waar ik het over heb," zei Jennifer terwijl ze haar blik naar Sarah richtte.

"Juffrouw Roelstraete.
U studeert voor apotheker aan de universiteit van Gent.
En werkt hier om uw studies te betalen."
"Ja dat klopt ja." Zei Jennifer.
"Maar ik voel het al komen.
Ge zijt vast al op de hoogte zeker van 't feit dat ik beschuldigt wordt van het ontvreemden van..."
"Chemische producten." Zei Alain zonder verpinken.
"Dat klopt.
Da's niet min.
Dergelijke schendingen van het vertrouwen die een faculteit heeft in haar studenten aan wie men dergelijke vaak gevaarlijke spullen toevertrouwt. Daar lachen ze niet mee op het rectoraat."
"Ik ben onschuldig." Zei Jennifer op bitse toon.
"En nu gaat u zeggen dat ze u proberen er in te luizen zeker?"
"Inspecteur." Zei Jennifer.
"Ik ben ambitieus.
Dat steek ik niet onder stoelen en banken.
Ik wil in alles de beste zijn.
In mijn studies.
Mijn werk hier.
En mijn werk als model.
Ja ik klus ook bij als model.
En wat dat modellenwerk betreft is dit nog maar het begin.
Ik wil hier verder mee doen ja.
En weet ge.
Dat maakt mensen jaloers.
Velen kunnen niet verdragen dat ik ambitieus ben en in die ambities nog slaag ook.
Wat een jaloerse mentaliteit er heerst onder mijn collega studenten, ewel inspecteur daar hebt ge geen gedacht van.
Vooral omdat ze van zichzelf maar al te goed weten dat ze het karakter en het doorzettingsvermogen ontberen om net zoals ik er voor tweehonderd procent voor te gaan.
Zoals het eigenlijk zou moeten.
Gewend om alles in hun schootje te krijgen hé.
Veel van die 'prutsventjes' en 'truttemiekes' op de unief zijn gewoon stronteverwend.
Mamaatje en papaatje betalen alles hé.
En regelen alles voor hen.
Brengen zelfs hun eten, alles in Tupperware pottekes. Ze hoeven het maar in de microgolf te duwen en onder hunne neus steken.
Hun bedje is gespreid.
Het enige wat ze moeten doen is de moeite doen om de lessen bij te wonen, op tijd met hun neus in die dikke boeken te zitten en doen wat er van hen wordt verwacht.
Studeren.
En hard als 't efkes kan!
Maar nee.
Ze zitten liever zich scheef onnozel te zuipen in de Overpoort.
Of te gamen.
Of op Netflix naar stomme TV series te gapen.
En dan zien ze dat iemand als ik die naast haar studies ook nog werkt, bijklust als model en
hard traint om haar lichaam in vorm te houden, datgene doet waar zij glansrijk in falen.
Namelijk slagen voor de examens.
Met grootste onderscheiding.
Zonder hulp van mama of papa.
Ja wat gebeurt er dan denk je?
Ach inspecteur.
Moet ik er een tekeningske bij maken?
Mijn hele leven wordt ik van alles beschuldigt en verdacht gemaakt.
Door gasten die om één of andere reden wel het gerecht aan hun kant hebben.
Is het niet omdat ze toevallig een rijke papa en mama hebben?
Dan is het wel omdat ze tot die ene groep van mensen behoren waarmee ge zogezegd medelijden moet hebben. Die ene groep die voor de maatschappij niets fout kan doen en vooral moet beschermt en gepamperd worden, ook al mogen wij die wel verantwoordelijkheid opnemen een deel van ons loon afstaan om hen in leven te houden.
En waarom?
Enkel en alleen omdat mensen mij het succes dat ik nastreef niet gunnen.
Maar ik heb geen chemische producten gestolen.
En al zeker geen giftig spul!
En al zeker niet om die perverte sukkel van een Joeri Deltombe iets aan te doen, want die zou wel vanzelf doodgevallen zijn door zijn ongebreidelde vetzucht.
En als ge uw onderzoek goed doet, en als het even kan onbevooroordeeld.
Dan zult u vanzelf wel tot deze conclusie komen.
En wat die Joeri Deltombe betreft.
Die zal wel nog meer vijanden hebben zeker? De sukkel.
Bon, was dat alles of is er verder nog iets?" Jennifer wachtte de reactie van Alain of Sarah niet af en stond recht en liep naar de lesruimte.
Daar stond een breedgeschouderde man van midden de twintig.
Donker halflang krullend haar, pak van Armani, parelwitte tanden, glimmende schoenen.
"Hey Maurizio." Zei ze terwijl ze hem om de hals vloog, waarna meteen een lange heftige tongzoen volgde.
"Principessa." Zei hij terwijl hij zijn handen over haar kont liet glijden.
"Ik ga me meteen omkleden schatje." Zei Jennifer. "Dan kunnen we meteen vertrekken."
"Goed, ik wacht wel." Zei Maurizio.

"Man, man, man." Zei Sarah toen ze samen met Alain het fitnesscentrum buiten stapte.
"Die heeft toch ook wel wat kak aan haar gat hangen hé zeg. Wat een arrogant wijf is me dat jong?"
"Tja." Zei Alain.
"Ze denkt dat niemand haar wat kan maken.
Maar dat zal op een dag wel eens lelijk tegenvallen."
Alain opende de deur van zijn auto en stapte in.
Maar wegrijden deed hij niet.
"Waarop wacht je?" Vroeg Sarah.
"Gewoon." Zei Alain.
"Op Jennifer en haar Maurizio.
Die ook geen onbekende voor ons is trouwens.
Maurizio Portarelli: Zoon van de Belgisch-Italiaanse ondernemer Marco Portarelli, stichter en oprichter van Portarelli-Pharmalogics.
Die destijds in opspraak kwam door een affaire van corruptie en afpersing in Wallonië.
Waarbij twee Waalse en zelfs één Federale minister bij betrokken waren.
Maurizio had destijds in een hangar die eigendom was van het bedrijf van zijn vader een heel XTC lab ondergebracht.
Alsook een cannabisplantage."
"Wacht." Zei Sarah.
"Waarom zou Jennifer producten stelen uit het labo van de faculteit farmaceutische wetenschappen als haar vriendje de zoon is van een farmagigant?"
"Bedrijfsspionage," antwoordde Alain.
De faculteit farmaceutische wetenschappen werkt samen met de grootste concurrent van Portarelli-Pharmalogics.
En Jennifer wil in de gratie staan bij haar vriendje, en vooral bij zijn familie.
Haar toekomstige schoonfamilie.
Jennifer is niet alleen erg gebrand om hogerop te komen op de maatschappelijke ladder.
Ze is ook enorm behaagziek en wil bij de juiste mensen op een goed blaadje staan om dat doel te bereiken.
Haar voordoen als de hardwerkende modelstudente is slechts één van die tactieken."
Dan zweeg Alain en deed teken aan Sarah dat ze moest bukken.
De zwarte BMW van Maurizio reed eerst achteruit en verliet dan de parking van het fitnesscentrum.
Alain reed er achter.
De auto reed in de richting van de snelweg, Alain moest het gaspedaal diep induwen om hem bij te kunnen houden.
En dit in de gietende regen.
Net toen ze de BMW de snelweg zagen oprijden ging Alain zijn telefoon af.
Alain nam zijn gsm uit de borstzak van zijn hemd en nam op.
"Hallo...
Wat?
OK we komen er meteen aan."
Aan het rond punt bij de afrit keerde hij en reed terug naar de stad, terwijl  hij met één hand sturend zijn gsm terug op zijn plaats stak.
"Weer een plots overlijden." Zei hij.
"Ditmaal op een trein, vlak voor ie het station zou binnenrijden."
Hij zette de zwaailichten en sirene van zijn dienstwagen aan en reed met gierende banden de stad in.