Morbide obesitas 4

Alain en Sarah arriveerden bij het station.
Een politie inspecteur liep hen tegemoet, gaf Alain en Sarah een hand.
"Als u mij wilt volgen hoofdinspecteur." Zei hij terwijl hij met ferme pas het stationsgebouw inliep. Alain en Sarah volgden.
Het perron bij spoor vijf was afgesloten, iemand mocht er nog op.
Alain en Sarah werden uiteraard wel doorgelaten en gingen meteen de trein binnen.
Daar in derde laatste wagon, half tussen de zetels en half op het gangpad lag een lichaam onder een wit laken.
Patrick en Bart bevonden zich ook in de wagon, evenals de wetsdokter.
"Weer een zelfde geval als vanmorgen." Zei de wetsdokter.
"Begon opeens te stuiptrekken en het leek alsof ze stikte.
Ze stond nog recht, opende de het raam om frisse lucht te hebben.
En viel dan neer en bleef liggen met wijd opengesperde ogen."
Wetsdokter Dirk Dejonghe trok het witte laken weg.
Daaronder lag een jonge vrouw van ongeveer 20 jaar.
Net als Joeri Deltombe was ze zwaarlijvig.
En raad eens.
Ook in haar lichaam heb ik sporen gevonden die wijzen op vergiftiging.
De pupillen vernauwd, abnormale huidverkleuring, overmatige transpiratie, de hele reutemeteut."
"Oooh ja, dit kan nog heel leuk worden." Zei Alain op zijn gekende cynische toon.
"Twee zwaarlijvige jongelui door vergiftiging om het leven gebracht.
Ben nu al benieuwd welke gestoorde geest hier achter kan zitten."
Bart Holvoet kon zijn walging niet onderdrukken terwijl Dirk het jonge slachtoffer van haar kleren ontdeed.
"Fucking hell. Hoe kan zoiets bestaan?" Zei hij.
"Precies een berg blubber."
"Bart alstublieft." Zei Alain.
"Wat?"
"Is toch zo.
Dit kan je toch geen lichaam meer noemen.
Voor mij is dit gewoon een compleet gebrek aan zelfrespect!
Dat is wat ik hiervan vindt.
Niets meer en niets minder."
"Gij hebt duidelijk nog niet veel meegemaakt in je leven hé.
Anders zou je zo niet praten."
"Chef." Zei Bart.
"Mijn beste maat is rolstoelatleet.
Werd omver gereden door een dronken chauffeur op zijn veertiende.
Moest keihard revalideren.
Dit met de wetenschap in het achterhoofd dat hij zijn benen nooit meer zou kunnen gebruiken.
Hij had zoals zovelen kunnen liggen vegeteren in zijn zetel.
Zich laten gaan.
Maar dat deed hij niet.
Hij is harder gaan trainen.
Ondanks de pijn die hij nog alle dagen heeft als gevolg van dat ene ongeval.
En als ik dan die excuses hoor van al die vetzuchtigen om aan datgene te verzaken waar ze beter eens echt werk van zouden maken.
Namelijk iets doen aan de lamentabele conditie van hun lichaam en hun algemene gezondheidstoestand.
Ewel hé...
DAN WORDT IK GEWOON PISSIG!
Echt wel."
Dirk draaide het lichaam van het slachtoffer dat op haar zij lag.
Toen zagen ze haar gezicht.
Muriel Lafarge zo heette het slachtoffer, was best wel een knap meisje ondanks haar zware obesitas.
Alain opende de rugzak die ze bij zich had.
Daarin zaten mappen vol notities.
"Blijkbaar studeerde ze, waarschijnlijk geneeskunde of iets in de farmaceutische richting." Mompelde Alain.
"Net zoals juffrouw Jennifer Roelstraete die ik zonet nog ondervroeg."
Dan duwde Sarah een smartphone onder zijn neus.
"Dat is nog niet alles Alain." Zei ze.
"Kijk eens hier, de berichtjes die ze stuurde."
Alain las.
"16:15 Hey Joeri, wacht nu op de trein in Gent-Sint Pieters, kom je me straks ophalen in het station."
16:20 Liefje heb je mijn berichtje gehoord, zendt eens wat terug schatje xxxx love you.
16:22 Ben je boos of zo?
16:24 Joeri dit vind ik echt niet leuk, laat van je horen aub.
16:35 Schatje heb ik iets verkeerd gezegd?"
Alain scrollde even naar boven.
"08:17 Hey Muriel, goed geslapen liefje. Vanavond zien we elkaar terug. Me happy <3 <3 <3 <3"
"08:18 Hoi Joeri, ja ik tel de uren af. Verlang er zo naar om met jou samen te zijn. Lekker van je genieten hmmmm xxxxx Schatje."
"Als er hier geen verband is tussen de twee slachtoffers, dan weet ik het ook niet meer." Mompelde Alain.
"Maar er is meer." Zei Sarah.
Ze nam de smartphone uit zijn handen en toonde een heel andere correspondentie.
Het laatste bericht was van drie dagen geleden.
"22:13 Vies vuil moddervet klotewijf, gij gaat mijn leven niet kapot maken! Ik heb uw spelleke wel door. Stop met uw smeerlapperij of ge sterft een langzame en pijnlijke dood. En dat zweer ik!"
Erboven stond er alleen 'onbekend nummer'.
"Ik wil weten van wie dit dreigement komt." Zei Alain vastberaden.
"En liefst zo snel mogelijk.
Dus laat ons maar hier maar de boel opbreken.
Patrick en Bart jullie gaan de familie van het slachtoffer inlichten, daarna zit ook voor jullie het werk erop.
En morgenvroeg iedereen weer op post.
Met een frisse kop als het even kan.
Want er is veel werk aan de winkel.

Alain en Sarah liepen door de straat.
Alain zoals altijd met gebogen hoofd en zijn handen in zijn zakken.
Sarah hield haar fiets vast.
Het bleef maar motregenen.
"Morgenvoormiddag die klote afspraak in die kliniek." Bromde Alain met een zweem van wanhoop in zijn stem.
"Ach." Reageerde Sarah.
"Het zal heus wel meevallen. brombeertje van me.
Maar je zal echt wel iets aan je levensstijl moeten doen hoor.
Echt wel."
Dan hield ze halt en zette haar fiets tegen een lantaarnpaal.
Legde haar handen op zijn borst.
"Alain." Zei ze.
Ze voelde haar hart bonzen in haar keel.
"Ik wil je niet verliezen.
Snap je dat.
Lieve brombeer.
Ik wil met jou verder."
"Sarah." Zei Alain naar adem happend.
"Ik...
Ik zie je heel graag.
En het is fijn wat wij samen hebben.
Dat we zo'n intense band hebben.
Maar.
Soms heb ik twijfels.
Zoveel twijfels.
Jij bent nu 30 jaar.
Ik 58.
Over 15 jaar ben jij er 45.
En ik een ouwe vent.
Als ik er nog ben tenminste."
Alain boog het hoofd.
"Lieverd." Zei Sarah.
"Dat kan mij niet schelen.
Dan nog.
Zal ik er voor je zijn.
Hoe zwaar en moeilijk het ook zal zijn.
Ik wil ervoor gaan Alain.
Voor jou.
Voor... ONS!"
"Sarah." Zuchtte Alain.
"Ik weet, je bent een zorgzame vrouw.
Je zou een goede moeder zijn.
Ik wil je de kans niet ontnemen om ooit een gezin te stichten.
Niet met mij.
Ik wil geen kind opzadelen met een vader die zijn grootvader kan zijn.
Ik wil eigenlijk helemaal geen kinderen.
Omwille van de rotjeugd die ik heb gehad.
Maar jij.
Jij bent een...
Een goede vrouw.
Een goed mens.
Met mooie waarden.
Ik voel zoveel diepe genegenheid voor je Sarah.
Maar... "
"Alain." Zei Sarah.
"Je wil er toch geen punt achter zetten?"
Weer zuchtte Alain.
Heel lang.
Heel diep.
"Ik voel me hier niet goed bij Sarah.
Ik durfde het niet te zeggen omdat ik bang ben dat je zou denken dat ik je slechts gebruikte om... "
"Om wat Alain?" Vroeg Sarah.
"Ach laat zitten meisje."
Dan rukte hij zich los.
Zonder iets te zeggen.
Sarah stond hem verweesd na te staren in de druilerige regen.

De volgende morgen was Sarah al vroeg op pad.
Joggen.
Zoals zo goed als elke ochtend ging ze eerst een stukje lopen voor ze zoals elke dag met Alain en de andere collega's afsprak in 't Croissantje.
Het gesprek dat ze gisteren na het werk had met Alain zinderde nog na door haar hoofd.
"Hij meent dat niet." Zei ze tegen zichzelf.
"Hij heeft het wat moeilijk, maar dat gaat wel over.
Het is de eerste keer niet dat hij zo'n bui heeft.
Hij is zenuwachtig voor de afspraak in het ziekenhuis straks."
Ze herhaalde al die dingen telkens weer terwijl ze doorliep, zich aan een strak ritme en een gelijkmatige snelheid probeerde te houden.
Dan ineens keek ze om.
Ze had het gevoel dat er de hele tijd iemand achter haar liep.
Dat was ook zo.
Het was Bart die eerst achter en nu naast haar liep.
"Hey Sarah, ook aan het lopen?"
"Ja." Zei ze hijgend.
"Goed zo.
Ben bezig met een duurloop van tien kilometer. Heb er nog vijf te gaan, doe je mee?"
Sarah schudde het hoofd, ze wilde het aanbod afwijzen.
"Allee komaan, dat kan je best.
Beetje zelfvertrouwen."
"Ik heb nog nooit zo'n afstand gelopen." Zei Sarah.
"Hoeveel kilometer doe je dan als je loopt?" Vroeg Bart.
"Drie, vier, soms vijf.
Heb nu al twee en een half kilometer gelopen en ben nu op weg naar huis." zei ze.
Da's nog ongeveer een kilometer."
"Is dat alles? Vroeg Bart.
"Dat kan toch beter, Niet?
Hey!
Ge moet uw lichaam uitdagen.
Uw grenzen verleggen.
Telkens opnieuw.
'No pain no gain', weet je wel?
Als je de uitdaging aangaat en de rit uitloopt dan trakteer ik op een portie spek met eieren in 't Croissantje. En dit de hele week... Deal?"
Sarah moest erom lachen, maar ging de uitdaging toch aan.
Bart was onwrikbaar.
Onvermurwbaar.
Maar hij wist haar te motiveren.
Om de duurloop uit te lopen aan een hoger tempo dat ze zelf gewoon was.
"Zie je wel." Zei hij achteraf.
"Zie je wel dat ge 't kunt.
Zo moeilijk is dat niet hoor.
Ge moet durven.
Durven uw grenzen te verleggen.
Weet je wel?
DURVEN!
Het menselijk lichaam is sterker dan de meeste mensen denken.
Mensen denken te rap van 'dat ga ik niet kunnen'.
Maar niets is minder waar.
Het komt allemaal op hetzelfde neer.
Zelfvertrouwen.
Je lichaam leren kennen.
Je grenzen kennen en deze durven te verleggen.
Telkens opnieuw.
Elk lichaam vraagt erom om uitgedaagd te worden.
Zowel op lichamelijk als op geestelijk vlak.
Ik ben nu Grieks aan het leren.
Gewoon voor de uitdaging.
God behoede me dat ik zo'n triestige routineuze plant zou worden zoals de meeste mensen.
Dat wil ik niet.
Echt niet.
Het idee alleen al."
"Je houdt er wel vreemde ideeën op na hé." Zei Sarah.
"Vind je? Vroeg Bart.
"Nu ja.
Dat hoor ik wel vaker hoor.
Ik ben een 'specialleke' ja.
Ik kan zeker vier programmeertalen, ben ook heel actief met websitebeheer en het ontwerpen van websites en zelfs games.
Voorts ben ik heel bedreven in wiskunde ik schaak in clubverband."
"Amai ik ben perplex." Zei Sarah.
Maar ik ga me nu snel douchen, ik zie je straks in 't Croissantje?"
"Daar mag je zeker op rekenen Sarah." Zei hij.
Hij omhelsde haar en ze gaf hem een zoen op de wang."
"Zeg, nog eens
Goed gelopen meid." Zei Bart terwijl hij haar een schouderklopje gaf.

Even later zaten ze samen in 't Croissantje.
Met voor hun neus een groot bord met spek met eieren.
"Héhé, dat zal me smaken." Zei Sarah.
"Ok, de calorieën die ik er heb afgelopen zullen er nu wel snel weer aankomen.
Maar dat kan me nu efkes niet bommen. Ik heb gewoon honger als een paard ja."
"Geen schrik." Zei Bart. "Dat zal niet gebeuren."
"Nee?" vroeg Sarah.
"Je zei zelf dat je honger als een paard hebt. Dat betekent dat uw lichaam moet recupereren. Uw lichaam heeft proteïnen nodig.
Dus moet ge uw lichaam proteïnen geven.
En wat die veggie adepten ook mogen beweren.
Die haal je uit vlees, vis, eieren en melkproducten.
Mensen die denken dat plantaardige producten volstaan om je lichaam gezond te houden die dwalen.
Echt wel."
"Gij zijt daar precies wel hard mee bezig hé. Met gezonde voeding en zo,"merkte Sarah op.
Bart keek Sarah aan.
"Sarah.
Luister goed naar mijn woorden.
Ge hebt maar één lichaam!
Draag er dan godverdomme zorg voor!
Je woning, je auto, je baan.
Die dingen zijn inwisselbaar.
Maar als je lichaam begint te haperen.
En dienst gaat weigeren.
Als dat gebeurt Sarah...
Dan heb je pas echt een probleem.
Te weinig mensen staan daar bij stil.
Tot het effectief gebeurt.
Snap je?
En dan nog beseffen ze het niet.
Zoals Alain.
Onze Chef.
Die loopt echt op de tippen van zijn tenen hé, en dat omwille van een cardiologisch onderzoek waar hij deze voormiddag naartoe moet.
Nou waarom zou dat komen denk je?"
"Ach," zei Sarah. "Alain heeft een hekel aan klinieken."
"Oh ja?" vroeg Bart. "Waarom dan wel?
Men stelt daar alles in het werk om mensen te helpen.
Voor dat doel investeren ze constant in de nieuwste technologieën, en in duur wetenschappelijk onderzoek.
Maar ze moeten natuurlijk wel meewerken.
Ge moogt medicijnen voorschrijven en behandelingen geven zoveel je wil.
Maar als mensen geen gram willen veranderen aan hun levensstijl.
Dan helpt dat allemaal geen reet!"
"Ik weet het." Zei Sarah.
"Ik heb het al vaker met hem erover gehad.
Maar ja hij koppig hé."
"Ja hallo! Alsof ik dat nog niet door had," zei Bart.

"Trouwens.
Wat vindt jij van Alain als chef?" Vroeg Bart ineens.
"Wel." Zei Sarah.
"Hij is intuïtief  koppig, eigenwijs.
veeleisend voor zijn medewerkers.
Maar als het klikt dan heb je heel veel aan hem."
"Ah ja natuurlijk...
Als het klikt." Zei Bart op sarcastische toon.
"Ik ken dat.
Als je je neerlegt bij zijn willetjes en zijn grilletjes.
En je niet teveel commentaar hebt op zijn eigengereide, oncommunicatieve manier van werken.
Wel Sarah, ik kan je dit al zeggen...
DAT ZAL NIET GEBEUREN!"