Morbide obesitas 7

Stacey Courtois zat klem.
Klem in het ongeloofwaardige verhaal dat ze opdiste aan Hilde en Thomas.
Vooral Hilde Tabbaerts moest je geen blaasjes meer wijsmaken.
Hoewel deze vrouwelijke rechercheur zich meestal op de achtergrond houdt in het team van Alain Donck, is ze een niet onbelangrijke schakel.
Ze weet in haar ondervragingen als geen ander de kunst om een verdachte te verstrikken in zijn of haar eigen leugens en verzinsels. Dat maakte dat het niet lang duurde eer ze besloot om Stacey mee te nemen naar het bureau voor verder verhoor.
Onder ogen van heel wat toevallige voorbijgangers stapte ze in de combi terwijl ze haar gezicht verborg met een ringmap.
Stacey Courtois was er inderdaad niet vies van om zich te prostitueren na de lesuren.
Ze ontving haar klanten op haar studentenkot in de Gentse Overpoort, boven een druk studentencafé.
Ook Jennifer Roelstraete en wijlen Muriel Lafarge hadden hier hun kot.
Stacey en Jennifer kenden elkaar al van in de kleuterschool en waren onafscheidelijk.
Maar de laatste maanden was de spanning tussen beide meisjes naar verluid te snijden.
Vooral sinds Jennifer in kennis was met de flamboyante ondernemerszoon Maurizio Portarelli.
In de ondervragingsruimte zat Stacey de hele tijd naar de grond te kijken terwijl ze aan haar nagels pulkte.
"Laten het eens over je vriendin Jennifer Roelstraete hebben.
Of is ze je vriendin niet meer?" Vroeg Hilde.
"Nee," zei Stacey kortaf.
"Ik ben te min voor 'La Principessa'.
Na al die jaren lief en leed delen, haar troosten als één van haar loverboys haar liet zitten, of haar bedroog zoals die gast waarmee ze was voor ze met Maurizio aanpapte.
Ik denk wel dat ge hem kent, het is ook ne rechercheur.
Bart Holvoet is zijn naam.
En maar bleiten dat ze deed toen die 'Witse vandenaldi' haar bedroog met één of andere afgetrainde blonde del die ook regelmatig kwam fitnessen.
Ja toen was ik wel goed genoeg om die arme Jennifer te troosten.
Maar nu.
Ach ik ga er over zwijgen of ik kots hier nog heel dat kot onder ja."

"Welja," zei Hilde.
"Laten we het eens over deze camerabeelden hebben," zei ze terwijl ze enkele foto's toonde.
"Dat ben jij toch hé Stacey?
Eerlijk."
"Zal wel zeker?
Als gij het zegt."
"Weet ge waar die beelden zijn genomen?"
"De faculteit pharmaceutische wetenschappen zeker?
Ken die trap.
Maar wat dan nog? ik kom er zoveel."
"En waarom hou je je handtas zo krampachtig vast Stacey?" Toen Hilde dat vroeg keek ze Stacey aan met een priemende blik.
"Omdat ze hem niet uit mijn handen zouden rukken.
Was op weg naar huis en met al dat vreemd gespuis op straat.
Zoudt beter die pakken ja."
"Tuurlijk Stacey, tuurlijk.
Weet ge wanneer die opnames gemaakt zijn?
Telkens een uur voordat er diefstallen werden vastgesteld in het laboratorium van de faculteit.
Drie foto's.
Van drie cameraopnames.
Op drie verschillende tijdstippen.
En altijd weer diezelfde houding.
En zeggen dat telkens weer je 'vriendin' Jennifer verdacht werd van het ontvreemden van allerlei chemisch en zelfs giftig spul.
Waaronder zelfs de stof die werd teruggevonden in de lichamen van Muriel Lafarge en Joeri Deltombe.
De universiteit is zelf met een onderzoek begonnen tegen haar, ze dreigen haar zelfs te schorsen."
Stacey bleef maar ongeïnteresseerd naar de grond raken, alsof het haar niet deren kon.
"Ik heb zo de indruk dat je niet beseft wat er je boven het hoofd hangt hé juffrouw Courtois," zei Hilde.
"Ik had geen andere keuze," zei Stacey.
"Jennifer zette me onder druk.
Ofwel ontvreemde ik die stoffen.
Ofwel zou ze mijn ouders inlichten."
"Over je prostitutie praktijken?" vroeg Hilde.
"Oooh ja dat willen we niet hé.
Dat mama en papa zouden te weten komen dat hun lieve dochter helemaal niet die ijverige studente is waarvoor ze zich voordoet.
Hé Stacey.
Een toonbeeld van ijver ben je niet echt hé.
Als ik de aanwezigheidsregisters van de universiteit er hier bijneem.
Wat dacht je?
Waarom studeren als ik mijn geld kan verdienen met op mijn rug te liggen en mensen geld af te troggelen?
Om er dure kleren mee te kopen, uit te gaan in trendy clubs en er aan te pappen met rijkeluiszoontjes die je overladen met dure cadeau's.
Zo is het toch hé Stacey.
Ontkennen heeft weinig zin.
En jezelf in het slachtofferrolletje wentelen ook niet.
Je 'prooi' Christophe Liefooghe wordt momenteel op de rooster gelegd.
Die was al veel langer bezig met het ontfutselen van bedrijfsgeheimen die hij dan voor grof geld verkocht aan concurrerende bedrijven.
Daarom dat zijn werkgever een privédetective achter hem aan stuurde.
En die privédetective zal ook door het gerecht verhoord worden.
Eens zien wie er dan nog geloof zal hechten aan de zielige verhaaltjes van een stikjaloerse intrigante zonder scrupules!"
-
Enkele uren voordien.
Een drukbezochte soepbar vlakbij het Sint-Pietersstation in Gent.
Jennifer Roelstraete zat aan een tafeltje te telefoneren.
"Hallo Maurizio.
Jaa dag lieverd alles goed?
Heb je van mij gedroomt? Hmmmm.
En was het een brave droom?
Nee?
Hmmmm... dat dacht ik al, gij deugniet.
Waar ben je zeg je?
Op het hoofdkantoor van je vaders bedrijf.
Crisisberaad? Hoezo.
Nee!
Die gaat ons toch niet aan de galg praten hé.
Of trutje Stacey als de politie haar komt opzoeken.
Uitkijken voor Stacey? Waarom?
Wat zou dat trutje kunnen gaan doen?
Ja ik hoorde al wat er met Muriel is gebeurd.
Dat soort dingen onderzoeken ze altijd.
Maar de kans dat haar hart het gewoon begeven had is toch en tikkeltje groter denk je niet.
Ach verdomme, ze was net zo goed bezig... Arme meid.
De toekomst lachte haar toe weet je wel.
Ja.
OK.
Ciao mi amore!
Ti vogno bene!!! Muah muah."
Dan haakte ze in, stond recht en stak haastig de straat over, een zoveeste fikse regenbui trotserend.
Op het nippertje haalde ze haar trein.
Zette zich neer en schudde haar haar los.
Haar prachtige vlasblonde haar.
Ze ritste haar jas open en hing die aan de kapstok.
Nauwelijks was de trein vertrokken of er kwam al een kaartjesknipper langs.
Nog voor die iets kon zeggen reikte Jennifer haar abonnement aan een piepjonge kaartjesknipper met ziekenkas brilletje en een gezicht vol acne.
De jongen bekeek Jennifer, kleedde haar net niet uit met zijn ogen terwijl hij haar abonnement doornam.
"Zeg mateke heb ik iets van u aan misschien of wa?" Vroeg Jennifer toen ze vaststelde dat hij wel erg lang bleef staan.
Met een knalrood hoofd droop de jonge kaartjesknipper af en begaf zich naar de volgende reizigers die hun kaartjes al klaar hadden liggen.
Dan keek het jonge meisje naar buiten.
Een typisch Vlaams landschap van velden, akkers en hier en daar een hoeve met de nodige stallingen en koterijen zoefden voorbij.
Jennifer nam haar smartpone en bekeek het Facebookprofiel van Muriel Lafarge.
Tranen kwamen in haar ogen.
Dit zou ze nooit publiekelijk vertellen.
Maar de dood van Muriel raakte haar diep.
Heel diep zelfs.
"Muriel.
Meiske.
't Geluk lachte u toe.
Gij en Joeri.
Ik geloofde erin.
In jullie voornemen.
Om iets te doen aan jullie gewicht."
Dan ineens zag ze dat ze een berichtje had op de 'messenger' service van Facebook.
Van Muriel.
"Lieve Jennifer.
Dank je voor je vriendschap.
Je steun.
Je tips.
Ze werken echt.
Ben nog eens twee kilo afgevallen.
Goed hé!
Als ik volgende week terug in Gent ben dan breng ik een heel schone cadeau voor u mee.
Gij verdient dat.
Liefs xxx.
Muriel."
Jennifer boog het hoofd en huilde zachtjes.
Maar toen ze merkte dat de trein begon te vertragen vermande ze zich.
Om dan zoals altijd fier en met het hoofd rechtop het station uit te wandelen.
Terwijl meerdere mannen even omkijken naar deze knappe jongedame met haar prachtige gestroomlijnde lichaam.


Een uur later stond ze weer les te geven.
Vol energie.
Ze gaf zich helemaal in het strakke topje en kort broekje dat ze altijd droeg.
Haar welgevormde borsten deinden lichtjes mee wanneer Jennifer ritmisch op en neer sprong.
In de deuringang stonden Bart en Patrick toe te kijken.
"Knap meiske hé." Zei Bart toen hij Patrick een por gaf.
"Die mag er best wezen." Zei Patrick.
"Wees eens eerlijk... Moest ge de kans krijgen.
Zoudt ge er niet eens mee willen naar bed gaan??"
"Bwa, da' s toch geen spek voor mijn bek.
Die valt vast op van die afgetrainde adonissen die je hier ziet rondlopen."
"Yep. Dat is waar.
Heb je helemaal gelijk in.
Jennifer die valt voor sportieve kerels.
Maar da's geen antwoord op mijn vraag!
Hey!
Hoe oud zijde gij?
29 dacht ik hé."
"Ik ben er vorige maand dertig geworden," verbeterde Patrick.
 "Da's dan nog slechts vier jaar ouder dan ik.
Hey maat...
Ge maakt nog kans hé.
Weet ge wel.
Meisjes zoals Jennifer vallen op iets oudere gasten.
Dus, antwoord op mijn vraag.
Met een simpele ja of nee.
Moest ge de kans krijgen, zoudt ge ne keer met dat meiske van bil willen gaan?"
"Ja." Zei hij.
"Allez ja, moest ik niet getrouwd zijn en vader zijn zoals nu. Waarom niet?"
"Ook dat is bijzaak.
Het antwoord is dus volmondig ja.
Gij zoudt wel eens met haar van bil willen gaan.
Maar zij niet met u.
Zelfs niet al waart ge de laatste man op de wereld.
Dan nog mocht ge het vergeten kerel, echt wel.
Weet ge waarom?
Kijk hier," Bart legde zijn hand op Patrick zijn buik. "Ge begint een buikske te krijgen hé.
Uw huid ziet wat dof, ge hebt wallen onder uw ogen en het straalt zo van u af dat uw conditie gewoonweg ondermaats is.
Da's de reden waarom meiden als Jennifer u negeren.
Spijtig hé. Want gij zijt 'pertang' gene lelijkaard ze.
En er zit iets in dat kopke van u.
Maar voor schoonheden als Jennifer is dat niet genoeg.
Daarom maat... Aan uw conditie werken!
Dat moet ge doen als man.
Uw lichaam afpeigeren.
No pain, no gain! Weet ge wel?
Moet ik u eens een geheimpje verklappen?
Van partner tot partner?
Ik heb er al eens iets mee gehad.
Met die Jennifer.
Het heeft maar een maand geduurd.
Maar godjammenas... Het was het waard gast.
Het was het Godverdomme waard!
Snapt ge wat ik wil zeggen?
Het was het waard om mij elke dag af te peigeren hier in de fitness.
Om mijn spiermassa te vermeerderen.
Alleen dan wilde ze met mij naar bed.
Als ik erin zou slagen om vet te verliezen en wat meer spiermassa te kweken.
Hey, ze kwam dat alle dagen meten hé.
Ik moest bewijzen dat ik een doorzetter was.
Man.
Als dat geen motivatie is?"
Patrick schudde het hoofd.
"Dat gij gene raren zijt." Mompelde hij.
"Ben ik ook.
Allez ik wil zeggen.
Ik ben geen persoontje van dertien in één dozijn.
Wil ik ook niet zijn.
Bij mij is het alles of niets!"
-
De aerobicles was afgelopen.
Jennifer zag Bart en Patrick.
"Ewel 'playerke', wat komde gij hier doen?" Vroeg ze snerend.
"U een paar vragen stellen." Antwoordde Bart terwijl hij zijn legitimatie toonde.
"Ochot da's waar ook.'' zei Jennifer misprijzend.
Meneer is nu rechercheur geworden.
De nieuwe Witse.
Of is het De Cock, met C.O.C.K.?
Eerder 'tiny cock' dan. Want veel voelde ik toch niet zulle." zei ze cynisch terwijl ze naar Bart's kruis keek.
"Bon komt efkes mee hierachter!" Zei Jennifer terwijl ze de deur van het personeelskeukentje opende.
Dan opende ze de frigo en haalde er een smoothie uit.
"Beetje energie op doen se, om mijn lichaam wat te laten recupereren." Zei ze terwijl ze een flinke slok nam.
"En met wat kan dat beter dan met een zelfgemaakte smoothie van eigen recept?
Spijtig dat ik er maar ééntje mee heb, anders kon ik u eens laten proeven." Bij die woorden dronk ze haar smoothie helemaal op.
"Maar goed, ter zake. Waarover gaat het?
Toch weer niet over die Joeri Deltombe zeker?
Wat mij betreft is dat hoofdstuk afgesloten. Dat ge dat maar goed weet!"
"Nee." Zei Bart.
"Over je kotgenote wijlen Muriel Lafarge."
"Och ja. Muriel.
Weet je.
Ze woog veel te veel.
Ze flirtte met wat we nemen morbide obesitas.
Maar ze wilde er iets aan doen.
Echt wel.
Ze had een motivatie waar velen wel eens een voorbeeld aan mogen nemen.
En mensen die zo gemotiveerd zijn als zij dat was, die help ik met veel plezier vooruit.
En ze slaagde erin om haar vriend zover te krijgen dat ie mee deed. Dan had ze bij mij nog meer een streepje voor.
Toen ik vernam wie het was dacht ik... Nee, 'den diene toch niet zeker'?
Maar ze vertelde over hem.
Over hoe hij meer buiten kwam.
Daar waar hij voordien zich opsloot.
Zich liet domineren door die marginale moeder van hem.
Dat was gewoon zij hé.
Die erop uit was om mij te doen betalen.
Die zich in schulden stak om allerlei advocaten te betalen die dat vonnis aanvochten.
Joeri was al sinds een paar dagen bij Muriel's moeder ingetrokken. Dat was echt wel het beste wat ie kon doen, echt wel.
Muriel toonde foto's.
Van uitstapjes die ze maakten.
Joeri zag er anders uit dan toen... "
Ineens hield Jennifer op.
Staarde voor zich uit.
"Hey! Gaat het?" Vroeg Bart.
"Een draainis." Antwoordde Jennifer. "Ach niet erg, dat zal wel overgaan zeker?
Allez ja, die zag er wel goed uit ja.
Vooral toen hij op haar aanwijzingen gezonder ging eten."
"Bon, terzake nu." Zei Bart.
"Hoe is je relatie met Stacey Courtois?" Vroeg hij.
"Oh, die!" Zei Jennifer.
"Wat moet ik daarvan zeggen?
Allez ja.
Zoudt gij dat tof vinden als je beste vriendin na de les heur benen zou spreiden voor elke dag weer één of andere geile kerel met een broek vol goesting louter voor de poen?
Of soms wel twee keer per dag.
Zelfs op uren dat ze eigenlijk in de les moest zijn, waarna ze dan komt bleiten om hulp omdat ze niet door haar examens gaat geraken.
Nee zeker hé.
Ewel ja.
Ik moest dat ondergaan.
En ik moest zwijgen.
En liegen tegen zowel mijn als haar ouders, die elkaar al kennen nog voor wij geboren waren.
En als madam er niet was dan stonden ze voor de deur, veel te vroeg en vroegen ze of ze konden wachten tot ze toekwam?
Ja alsof ik dat zou toestaan.
Muriel en ik, of ik alleen met een wildvreemde vent op kot.
Ja, dan was madam viesgezind natuurlijk hé.
En dan maar van eur oren maken als hij het dan afdroop en niets meer van zich liet horen.
Godverdomse SLET!
Paar weken terug heb ik haar een ultimatum gesteld.
Of ze kapte met dat prostitutie gedoe?
Of ik zou haar ouders er over inlichten.
Toen was het hek helemaal van de dam.
Kwaad dat ze was, kwaad!
Op het hysterische af.
Met dingen beginnen gooien, dreigen met een mes, de baas van 't café onder ons heeft de flikken gebeld, zelfs hij durfde haar niet te benaderen. En geloof me die is wel het één en ander gewend hoor.
En waarom?
Omdat ik er niet meer mee gediend was dat er hier alle dagen telkens weer andere venten langskwamen, waarmee ze dan van bil ging om haar dure levensstijl te onderhouden, materialistische trut dat ze is.
-
Dan kwam die Christophe Liefooghe op de proppen.
Ik was dan al in kennis met Maurizio.
En ja, op een dag kwam die Christophe binnen terwijl ik samen met Maurizio aan het eten was.
Meteen bleek dat Christophe en Maurizio elkaar kenden.
Niet meer of die slijmbal begon met Maurizio aan te pappen.
Met veel vleierij en schone voorstellen.
Hij zei dat hij aan bedrijfsgeheimen kon geraken voor een prijsje en Maurizio wat doet die?
HIj ging daar toch wel op in zeker? den dwazekloot!
Die zaten dat daar gewoon te bespreken in de zetel met een fleske bier in de hand op ons kot. Bier dat Christophe in de nachtwinkel ging halen, meneer vond ons - nu ja dan bedoel ik Muriel en mezelf - maar een stel trutten omdat wij geen giftige alcoholdranken in huis hebben."
"Dus jij hebt niet met Stacey samengespand om Christophe te chanteren?" Vroeg Bart.
"Zot!" Reageerde Jennifer terwijl ze met haar vinger op haar slaap tikte.
"Waarom zou ik?"
"Ten eerste, omdat je samen bent met iemand die niet vies is van allerhande corrupte praktijken." Zei Bart. En ten tweede...
"Godverdomme hé!!" Onderbrak Jennifer hem?
Nie beginnen hé stukske scheefpoeper dat ge daar staat! Of ik sla die perforator in uwe smoel ja!
Ik heb dat niet nodig, en al zeker niet om in de gunst te staan van Maurizio.
Het was Maurizio die zo stom was om op die voorstellen in te gaan.
Maar dat deed hij eigenlijk om in de gunst te komen bij zijn pa bij wie hij nog schulden heeft.
Omdat die hem een flinke sloef geld voorschoot voor het opstarten van de keten van fitnesscentra waarvan hij de eigenaar is.
Maar ik wil dat ge één ding goed beseft Bart Holvoet.
Maurizio koos mij voor wie ik ben.
En voor hetgeen waar ik voor sta.
Dankzij hem kan ik vooruit komen in het leven.
De tijd van dwaze dingen doen en mezelf in de shit helpen is voorbij.
Echt wel!
Maurizio vroeg mij om als model te fungeren voor de reclamecampagne van de voedingssuplementen van zijn vaders bedrijf.
Wat mij een mooie cent opleverde.
Hij wilde mij als gezicht van zijn fitnessketen, om zo wat jonger cliënteel aan te trekken.
En dat ik de aerobiclessen in het centrum hier op mij zou nemen, hij betaalde het inschrijvingsgeld voor de verplichte cursussen, zo kon ik aan de nodige certificaten geraken.
En als het wat meezit kan ik hier als ik afgestudeerd ben aan de slag als filiaalhoudster.
Ik zou zot zijn moest ik dat laten schieten?
Dankzij hem kan ik een nieuw leven beginnen.
Met een schone lei.
Weet ge wie ge op de rooster moet leggen?
Stacey!
Die kan het nog altijd niet verkroppen dat ik niet gedient ben met haar prostitutiegedoe.
Dat ik niet meer mee wil doen met die spellekes van haar.
Waar ik al veel vroeger mee had moeten kappen.
Meer nog.
Ik had al veel eerder met dat wicht moeten breken, echt wel.." zei Jennifer op een nijdige toon die verraadde dat haar haat jegens Stacey echt wel diep zat.
"Vraag haar maar eens waar die chemische stoffen die Christophe Liefooghe aan Maurizio verpatste echt vandaan.... "
-
Dan ineens.
Hapte Jennifer verwoed naar adem.
Haar gezicht vertrok in een pijnlijke grimas.
"Jennifer! Wat is er?" Vroeg Bart.
Ze viel op de grond en begon te stuiptrekken.
"Patrick bel een ambulance... NU!" Beval hij.
Jennifer leek wel een vis op het droge.
Haar gezicht sloeg purper uit.
"Bart! Help me!" Hijgde ze.
"Wat gebeurt er met mij.
Alles doet pijn, echt pijn!
Ik kan niet... A-de-men... "
"Oh nee!" Dacht Bart.
"Vergiftiging.
Botuline-toxine."
Jennifer keek Bart met een angstige blik aan.
Een pijnlijke grimas op haar gezicht.
Ze reikte met haar hand naar die van Bart...
Een ambulance kwam ter plaatse.
Maar helaas...
ALLE HULP KWAM TE LAAT!"