Morbide obesitas (slot)

Een drama had zich voltrokken in het fitnesscentrum.
Jennifer Roelstraete: 22 jaar.
Stierf aan de gevolgen van botuline-toxine vergiftiging.
Nog geen kwartier nadat ze een slok nam van de smoothie die ze tot na de aerobic les had ingenomen sloeg het sterk werkende vergif toe.
En maakte op pijnlijke wijze vroegtijdig een einde aan haar jonge leven.
Politie en parket kwamen ter plaatse en de aanwezige mensen werden dringend verzocht om het fitnesscentrum te verlaten zodat de mensen van recherche en parket hun werk konden doen.
Daarna werd het lichaam van Jennifer in een grijze kist weggedragen.
Op dat moment zaten Alain en Sarah in de ondervragingsruimte van de Federale Recherche in Brussel.
Waar ze het verhaal van Christophe Liefooghe aanhoorden.
"Maurizio Portarelli." Zei hij schamper.
"Dat onnozel ventje dacht dat hij slim was.
Door zijn lieftallige vriendinnetje zover te krijgen dat ze mij chanteerde.
En dan niet eens met haar eigen gsm.
Maar met die van dat vette wijf die samen met haar op kot zat in hetzelfde studentenkot waar ook Stacey verbleef.
Bij wie ik regelmatig op bezoek kwam."
"Om uw pijp uit te kloppen!!! Om het eens heel grof te zeggen." Reageerde Alain.
"Ik dacht dat Jennifer samen met dat moddervette gewijfte dat plan beraamden.
Daarom vergiftigde ik twee porties van die zelfbereide smoothies van haar.
Wist ik veel dat dat vet gewijfte beide porties meenam om er ééntje te geven aan dat moddervette vriendje van haar dat ze leerde kennen in de taverne van haar moeder en tante waar ie in het zwart werkte.
Ik woon daar recht tegenover, en zag hem dikwijls bezig achteraan.
Vuilniszakken in de container gooien, de koer waar de container staat schon spuiten, de bakken leeggoed sorteren. De simpele sul.
Allez, dat vet wijf en eure zwartwerkende loverboy dood.
Ach mooie zaak toch.
Dergelijke tamme figuren kosten de maatschappij toch alleen maar geld wanneer de gevolgen van hun ongebreideld vreetgedrag zich beginnen te manifesteren.
Ja toch?
Maar die ene die ik moest hebben leefde nog.
Het dwaze wijf dat dacht dat ze mij in een val kon laten lopen.
Door met de gsm van haar moddervette kotgenote naar mijn werkgever te bellen en deze te tippen over de documenten die ik aan Maurizio doorspeelde.
Maar dat wordt zo meteen rechtgezet.
Als het al niet gebeurd is.
Hoe laat is het nu?
Kwart na drie.
Dan heeft Jennifer vast al haar smoothie binnen, waarvan ze denkt dat het haar lichaam zal helpen recupereren.
Doch... Niet ditmaal."
Dan ging de telefoon, het was Bart.
Alain ging even naar buiten.
Vijf minuten later kwam hij terug binnen.
Hij keek Christophe Liefooghe aan met een priemende blik.
"Smeerlap!" siste hij.
"Godverdomse, liederlijke, laag bij de grondse smeerlap!
Ik heb goesting, heel veel goesting...
Om met deze vuist...
DIE SMERIGE GRIJNS VAN UW SMOEL TE KLOPPEN!!!"

Een week later.
Het klaaglijke klokkengelui die aankondigden dat er zo meteen een uitvaartplechtigheid zou plaatsvinden maakte de grauwe en druilerige dag nog triester dan ze al was.
Lage wolken dreven boven de kerktoren.
Mensen liepen door de grote poort het kerkgebouw binnen, naast de poort stond de donkergrijze 'corbilliard' van Begrafenissen Ceustermans.
In de kerk stond bij de ingang een sobere bruine kist.
Bart en Sarah betraden de kerk. Bart stond voor de kist en boog zijn hoofd.
"Jennifer," snikte hij.
"Ik had het verkorven bij je.
Door mijn eigen schuld.
Ik wou dat ik je ervan kon overtuigen dat ik hier echt heel veel spijt van heb.
Ik zag u graag meid.
Verdomme... ik zag u zo graag."
Sarah wreef over zijn rug.
Hij keek haar aan.
"Merci," zei hij.
"Dat ge erbij zijt.
Gij zijt een partner naar mijn hart."
Bart en Sarah namen plaats, meer en meer volk stroomde toe.
Jennifers collega's van de fitness, studiegenoten van de unief en ook heel veel plaatselijke zelfstandigen.
Jennifers ouders baten immers een goed draaiende groothandel in groenten en fruit uit, en vader Dirk Roelstraete is een prominent lid van de plaatselijke afdeling van Unizo.
Jennifers grootvader Urbain Roelstraete is zelfs erevoorzitter, dit als dank voor zijn jarenlange inzet als voormalig voorzitter van de zelfstandigenorganisatie die toen nog NCMV heette.
Ook bij de plaatselijke Kamer Van Koophandel gooide hij zijn gewicht in de schaal.
Dan hield de organist op met spelen, het werd muisstil.
De kist werd naar voren gedragen.
Het werd een sobere maar bij momenten een zeer emotionele uitvaart.
Vrienden van Jennifer hadden het over haar ambitie, haar werklust en haar gedrevenheid om iets van haar leven te maken.
Dan nam Tine Ruysschaert, Jennifers moeder het woord.
Ze was een gebroken vrouw, maar hield zich kranig.
"Lieve mensen," zei ze.
"Ik zou mij graag willen richten tot een dame hier aanwezig.
Eveneens een moeder die haar kind begraven moest.
Gisteren nog.
De moeder van een jongen die op een moment van opperste verwarring een fout maakte die zijn leven overhoop zou zetten.
Een ietwat verstandelijk beperkte jongen die zich sindsdien afzonderde van de grote boze buitenwereld.
Zijn leefwereld beperkte zich tot de online rollenspelletjes die hij speelde op zijn computer.
Tot deze het liet afweten.
En hij een baantje ging zoeken om een nieuwe te kunnen betalen.
Daar leerde hij Muriel kennen, die samen met mijn dochter op kot zat.
Zo klein kan de wereld zijn.
Muriel wist het zover te krijgen dat Jennifer zich met Joeri Deltombe zou verzoenen.
Ze zouden het uitpraten.
Zonder rechters.
Zonder advocaten.
Als volwassen mensen.
Helaas zal dit nooit gebeuren.
Jennifer, Joeri en Muriel werden alledrie het slachtoffer van een ziek persoon.
Een ziek en lafhartig persoon die het meisje dat ze al van kindsbeen af kende.
Niet alleen erbij wilde lappen door haar te beschuldigen van het ontvreemden van allerlei giftige stoffen uit het labo van de faculteit.
Maar zowel haar als Muriel vergiftigde.
Van haar eerste poging om Jennifer te vergiftigen werd Joeri ongewild het slachtoffer.
Hij werd een slachtoffer van een dispuut waar hij in de verste verte iets mee te maken had.
Jennifer kan niet meer spreken.
Maar.
Lieve Marie José Vervecke.
Ik schenk Joeri in haar naam postuum vergiffenis.
En reik de hand uit naar u.
Van moeder tot moeder.
Omdat het beter is om samen dit grote verlies te verwerken."
Dan stond Tine recht en liep ze naar Marie José, de moeder van Joeri.
En gaf ze haar een oprechte knuffel.

"Jennifer verbaasde me," zei Sarah.
Toen we haar voor het eerst spraken kwam ze zo arrogant over.
En zo haatdragend naar Joeri toe."
"Dat was maar schijn," wist Bart.
"Jennifer stelde zich hard op.
Maar diep vanbinnen was ze zo zacht en gevoelig.
Ze was 'een crème van een meisje'.
Maar ja, het leven had haar hard gemaakt.
Net zoals het mij hard heeft gemaakt.
Maar ja, als je je te gevoelig opstelt.
Dan maken mensen daar misbruik van.
Spelen ze op je gemoed.
Waarna ze je neerhalen waar je bijstaat.
Daarom heb ik zo'n spijt.
Dat ik haar bedroog.
Dat ik het vertrouwen dat ze in mij had zo hard beschaamde.
Ik hoor het haar nog zeggen.
'Bij u kan ik mezelf zijn.
Hoef ik geen masker op te zetten'."
Bart huilde....
"Ik walg zo van mezelf Sarah.
Echt wel."
Na de dienst condoleerde Bart Jennifers familie.
Tine keek hem aan en nam zijn handen vast.
"Jongen... " zei ze.
"Meer dan ooit vinden we het zo jammer dat het niets werd tussen jou en Jennifer.
We hadden echt zoveel liever jou als schoonzoon gehad in plaats van Maurizio.
Echt wel.
Jij bent niet van rijke komaf.
Maar je oefent een eervol beroep uit en je bent een standvastige kerel met principes en werkethiek.
Dat is ons zoveel meer waard dan geld en aanzien."
Bart wist niet wat zeggen, keek verlegen naar de grond.
Dan nam sloot Tine hem in haar armen.
"Bedankt dat je onze dochter zoveel liefde gaf Bart," zei ze.
Ook Dirk Roelstraete gaf hem een warme handdruk."

Even later troffen ze Alain aan in 't Croissantje.
"Hoe was het?" vroeg hij.
"Triest hé," zei Sarah.
"Tja, wat wil je.
22 jaar godverdomme.."
"Weet je Chef," zei Bart.
"Het leven lachte haar toe.
Een relatie met een man van rijke komaf, een diploma, mooie toekomstvooruitzichten."
"Ach," zei Alain.
"Dat Jennifer die mooie beloftes van Maurizio Portarellie slikte als zoete koek, dat begrijp ik.
Ze was nog jong.
Te jong eigenlijk om de holle praatjes en mooie beloftes van blaaskaak Portarelli junior te slikken.
Maar gij.
Gij zijt rechercheur!" zei Alain.
"Gij zoudt verdomme beter moeten weten!
Gij had op zijn minst eens het dossier van Maurizio Portarelli eens moeten doornemen.
Dan zou je weten dat hij net als zijn vader een grote leugenaar en bedrieger is, die niets anders doet dan mensen manipuleren, op het verkeerde been zetten en een loer draaien.
Om er zelf beter van te worden.
Denk je nu echt dat hij ooit zou trouwen met een meisje die in de ogen van zijn familie van veel te lage komaf is?
Denk je dat nu echt?
Hij heeft haar vooral mooie praatjes wijsgemaakt om haar zo ver te krijgen dat ze voor hem als model ging werken, om zo zijn fitnessketen te financieren die zijn papa heeft opgericht met zwart geld
En dan liet hij haar werken voor een appel en een ei in zijn fitnesscentrum.
Net zoals al het andere personeel, de arbeidsinspectie heeft met hem ook nog een stevig eitje te pellen.
Maurizio heeft Jennifer er toe aangezet om Christophe erbij te lappen.
En Jennifer die deed alles wat hij haar opdroeg.
Zelfs haar beste vriendin liet ze vallen, dacht dat ze daar goed mee deed.
Dat ze daarmee in de gunst van haar schoonfamilie zou komen als ze zich voordeed als modelstudente.
Zij wist waar al die chemische spullen zaten die Christophe hebben moest.
Stacey niet.
Dus gaf ze Stacey maar de pap in de mond.
Ze wiste dat Christophe niet zo onnozel zou zijn om gifitge producten uit het bedrijf waar hij werkte zou ontvreemden, zeker niet als hij Stacey zo ver zou krijgen om dat spul te ontvreemden.
Die had dan de hulp van Jennifer nodig, en kreeg haar zo ver dat ze haar vriendin toch een handje toestak.
Waarna ze dan weer met veel plezier Christophe en Stacey erbij lapte.
Telefoontjes en opnames met de gsm van wijlen Muriel Lafarge.
Ze hielp Muriel om af te vallen, maar niet zomaar.
Ze dwong Muriel om haar gsm af te geven.
Die ze dan gebruikte om filmpjes te maken en door te sturen en om te telefoneren.
Maar Stacey zag Jennifer telefoneren terwijl haar gsm in de gemeenschappelijke keuken lag.
Dom.
Stacey wist genoeg.
En Christophe ook.
Die kreeg Stacey zo ver dat ze haar eigen vriendin de dood injoeg met vergiftigde smoothies."
Sarah beet op haar lip.
Die Christophe is een psychopaat.
En Maurizio ook."
Alain knikte.
"Weet je waarom lui als Christophe en Maurizio konden doen wat ze deden?
Omdat mensen niet alert genoeg zijn.
Niet alert genoeg om psychopaten en sociopaten te herkennen... "

Bij die woorden keek hij met een striemende blik naar Bart.
"Niets is wat het lijkt Bart.
En letterlijk elk woord moet je in twijfel leren trekken.
Zeker als rechercheur.
Sarah en ik reden na het ondervragen van Jennifer Roelstraete achter Maurizio aan.
Vlak voor hij de autostrade opreed ging de telefoon, we moesten terug om de vaststellingen te doen inzake de dood van Muriel Lafarge.
Had ik toen doorgereden.
Dan zou Jennifer nog leven.
Want voor hij met haar ging eten in een poepsjiek restaurant stopte hij bij het station.
En daar ontmoette hij Chris Lafontaine, de privédetective van Serious Investigations, het duurste detectivebureau van het land nota bene. Die zich met de zaak van de bedrijfsspionage door Christophe Liefooghe bezighield.
Onze collega's van het parket houden die Lafontaine al een poosje in het oog.
Omdat hij zich met dubieuze praktijken bezig houdt.
Hij heeft dat ook toegegeven dat hij door Marco Portarelli wordt betaalt om te waarschuwen als één van de bedrijven die hij laat bespioneren een onderzoek zou starten.
Als we daarvan op de hoogte waren hadden we reden genoeg om Lafontaine, Portarelli en Liefooghe te arresteren.
Maar ja dat is niet gebeurd.
Resultaat.
Drie mensen dood... "
Alain dronk zijn koffie leeg en keek voor zich uit.
"Drie jongen mensen.
WEER EENS JONGE MENSEN!"