Verboden hartstocht.

Het was druk in het station.
Mensen liepen haastig door de tunnel onder de perrons om nog tijdig hun trein te kunnen halen.
Een komen en gaan van mensen van allerlei slag.
Het was 16u30 en de scholen waren uit dus waren er ook veel jongeren op pad.
Het was bovendien ook vrijdagmiddag.
Op een bank zat een jong meisje met hoofddoek
Haar naam was Hafna.
Hafna Bouzziane, 17 jaar, van Marokkaanse origine.
Ze hield haar smartphone in de hand en het leek of ze er de hele tijd mee zat te spelen.
Maar infeite hield ze vanuit een ooghoek de menigte in het oog.
Ze voelde haar gejaagde hartslag, keek nog eens het laatste ontvangen berichtje dat een kwartier geleden verzonden was.
"Ik kom nu naar je toe sweety," stond er te lezen.
Ze wist, dat hij elk moment ergens tussen de menigte moest opvallen.
"Misschien is hij nog zijn fiets aan het stallen," dacht ze bij zichzelf.
Dan ineens zag ze hem.
Een jongen, groot, kort blond stekelhaar, levendige blauwe ogen, jongensachtig uiterlijk, donkerblauwe sweater, lichtblauwe jeans.
Hafna's handen begonnen te trillen, het leek wel alsof haar hart in haar keel stak.
Ze voelde het zweet prikkelen onder haar zwarte hoofddoek die ze dragen moest onder druk van haar vader en vooral van haar oudere broers.
Hij zag haar en glimlachte even, ze keek hem vluchtig aan.
Zag hoe hij in een nis tussen twee roltrappen naar de perrons verdween.
In die nis stond een drankenautomaat en daarachter een hokje voor het maken van pasfoto's.
Daarachter verdween de jongen.
Hafna borg haar smartphone op.
Keek schichtig om zich heen.
Geen bekende gezichten te bespeuren.
Alleen gehaaste mensen die hun trein wilden halen.
Dan stond ze recht, nam haar rugzak bij één van de riemen en liet hem zo bengelen aan haar rechterhand.

Ze liep de nis in.
De jongen trok het gordijntje wat open en nam dan haar hand vast.
Trok haar naar binnen.
Hafna liet haar rugzak vallen en omhelsde de jongen.
Begon hem te zoenen.
Vol vuur.
Vol hartstocht.
"Ooooh Brecht.
Schatteke.
Maatke."
Brecht duwde haar tegen de muur, Hafna trok meteen haar benen omhoog en klemde ze rond zijn onderlichaam.
Met stevige halen tongzoende ze hem.
Met gesloten ogen.
Bewoog lichtjes haar bekken.
Voelde zijn erectie.
Brecht leunde met beide armen tegen de muur terwijl hij Hafna gretig kuste.
"Ben blij dat ik u in mijn armen kan sluiten Hafna," fluisterde hij teder in haar oor.
"Ik ook zoetke," kreunde Hafna.
Dan liet ze haar benen terug zakken, terzelfder tijd rukte ze haar hoofddoek af en gooide die waar hij vallen wilde.
Haar lange zwarte haren vielen over haar schouders.
"Hoe vinde mij zonder hoofddoek?" vroeg ze ineens.
Brecht duwde haar haren tot achter haar schouders en keek haar aan.
"Knap," zei hij.
"Gij zijt een bom van een meiske Hafna."
"Is 't waar schatke?" vroeg ze.
"Ja," zei Becht.
"Gij zijt een bom van een meiske.
Gij zijt mijn meiske."
Brecht's hield zijn handen op haar buik.
Zo langzaam naar boven.
Streelde haar borsten.
Hafna voelde hoe haar tepels hard werden.
"Oooh gast, ik verlang zo naar u," fluisterde Hafna in zijn oor terwijl ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten.

"Hafna," zei hij.
"Ik zie u ook zo graag schat.
Maar... "
"Maar wat schatke?" zei ze.
"Gij zijt man van mijn leven gast, echt."
Hafna huilde, teder depte Brecht haar tranen.
Weer kusten ze elkaar.
Hafna trok haar trui wat omhoog, voelde Brecht's koele handen op haar blote buik.
"Streel mijn borsten," smeekte ze.
"Trek mijn BH beetke naar beneje en speel met mijn borsten schatke."
Brecht deed het.
Zijn duimen raakten haar gezwollen tepels.
Hafna kuste Bert vol vuur, vol goesting.
Ze had goesting.
In een jongen.
In Brecht.
Ogenschijnlijk een braaf moslimmeisje dat gehoorzaam deed wat haar ouders en oudere broers van haar verlangden.
Maar niets was minder waar.
Diep in haar hard sluimerde een vuur.
Een witheet vuur.
Van intens verlangen.
Verlangen naar het samen zijn met Brecht.
Haar Brecht.
Brecht Daniëls. Een zeventienjarige knul met levendige blauwe ogen, jongensachtige uitstraling en nooit verlegen om een grapje en wat plagerijen.
Een jongen die door iedereen op school graag gezien is.
Clown, grappenmaker, creatieveling, kon tekenen als geen ander en speelde gitaar.
Maakte filmpjes waarop te zien was hoe hij op zijn gitaar bekende liedjes speelde en zette dat dan op Youtube.
Eén iemand reageerden dan altijd.
En dat was Hafna.
Het ietwat verlegen meisje met de hoofddoek dat schuchter naar de wereld keek met haar grote donkere ogen.
Het was na de kerstvakantie dat ze de klas vervoegde.
Ze kreeg meteen een plaatsje naast Brecht.
Het klikte.
Hij hielp haar, maakte haar wegwijs.
In de pauze zaten ze vaak te babbelen.
Dan hoorde hij haar stem, hoorde hoe de schuchtere Hafna kon zingen als een nachtegaal.
Hij vond het leuk om in de middagpauze met haar het park vlakbij de school op te zoeken waar hij dan gitaar speelde terwijl Hafna zong.
Zo bloeide iets mooi's tussen Brecht en Hafna.
Wat hij eigenlijk nooit verwachtte.
En al zeker niet dat hij met haar zou afspreken in een pasfoto automaat in het station.
Waar ze haar hoofddoek letterlijk had afgegooid en toeliet dat Brecht haar best wel prachtige lichaam betastte.
En verlangde naar meer.
Brecht betastte haar borsten en zoende haar in haar nek.
Was nu helemaal in de ban van Hafna.
Ze voelde zijn penis in erectie over haar kruis glijden.
Werd nat in haar broekje.
Zo heerlijk nat.
Haar handen gleden over zijn kont.
Dit waren verboden vruchten, zeker voor een meisje uit een streng gelovige moslimfamilie.
Maar daar dacht ze nu helemaal niet aan.
Ze spreidde wellustig haar benen en met gesloten ogen liet ze toe dat Brecht haar lichaam kuste en streelde.
"Wilde mij keer vingeren?" vroeg Hafna.
Ze knoopte haar jeans los en nam zijn hand.
"Toe schatke, laat me nekeer klaarkomen," smeekte Hafna.
"Ik wil u vinger op mijn 'knopke' voele."
Brecht's hand gleed in haar slipje.
Hafna ademde steeds zwaarder, maar onderdrukte haar gekreun.
Ze zaten immers op een openbare plek.
Ze beet op haar lip, voelde haar hart als een razende te keer gaan.
"Hou u hand op mijn mond schatke, ik ga klaarkomen," smeekte ze.
Brecht voelde haar lichaam schokken.
"Huuuuh, huuuh, huuuuh," kreunde Hafna.
"Dees is zalig," zei ze.
Dan kreunde ze nog een laatste maal langgerekt en gaf Brecht een laatste passionele tongkus. terwijl ze haar broek terug dichtknoopte.
Dan namen ze afscheid.
Gingen ze terug hun eigen weg.