Verboden hartstocht 5

Drie dagen later.
Het was een zaterdagmorgen.
Brecht stond op het perron.
Met zijn rugzak op zijn rug met wat kleren, zijn toiletzak en scheerapparaat.
Al het geld van zijn spaarrekening zat in zijn portefeuille.
Hafna was er nog niet.
Hij keek op zijn gsm, een berichtje.
"Ben buitengeraakt schatke, nu op weg naar station."
Tien minuten geleden gepost.
Hij liep al de trein op en zocht een plaatsje uit in een tweede klasserijtuig in het midden van de trein.
Hij wachtte.
Hij zag een meisje met een hoofddoek, was dat Hafna?
Nee, het was een ander meisje.
Hij zou haar gezicht immers meteen herkennen, vooral dan haar ogen vielen meteen op.
Haar donkere sprekende ogen.
De zenuwen gierden door zijn keel.
Hij hield de almaar groter wordende stroom reizigers die de roltrap naar het perron namen goed in het oog.
Het beloofde goed vol te zitten op de trein, want het was een mooie lentedag en het was het begin van de Paasvakantie.
Ineens voelde hij iemand tikken op zijn schouder.
Het was Hafna.
Ze ging naast hem zitten, sloeg haar arm rond zijn schouder.
"Schatke," zei ze.
"Dees is ons moment schatke."
Haar ogen twinkelden en schitterden.
Dan hoorden ze de conducteur het fluitsignaal geven.
De deuren klapten toe.
De trein vertrok.
Reed het station uit.
"Ooooooh!" kirde Hafna.
"Schatke."
Ze kuste hem.
Ze kuste hem vol passie.
Het liefdesvuur diep in haar hart flakkerde op.

Dan stond ze recht, en nam ze zijn hand en trok eraan.
"Kom schatke," zei ze. "Kom mee."
Brecht stond recht, ze trok hem mee naar het gangpad.
Hand in hand liepen Brecht en Hafna naar het toilet.
Ze opende de deur, keek achterom - niemand had oog voor hen - en duwde hem het toilet in waarna ze snel de deur achter zich sloot.
Dan trok ze haar hoofddoek af, en deed ze haar trui uit, haar lange haren vielen over haar ranke schouders.
Meteen daarna haar BH.
"Schatke.
Hebde condooms bij?"
Brecht bloosde.
"Toch niet hier?" zei hij.
"Ja!" zei ze verrukt.
"Hier!!!
Op dees WC.
Ik kan nie langer wachten schatke.
Ik verlang te hard naar u."
Weer kuste ze hem.
Ging onder zijn t-shirt met haar koele handen.
Trok zijn t-shirt naar boven, waarna Brecht deze dan maar uittrok.
Verrukt kuste Hafna zijn ontblote borst terwijl ze zijn broeksriem losmaakte.
Ze trok met een ruk zijn broek naar beneden, alsook zijn slip.
Ze keek verrukt naar zijn penis die in erectie stond.
Nam hem in haar handen.
Zonder schroom.
"Hmmmm dees pikske is zo lekker," kirde Hafna.
Waarna ze hem begon te pijpen.
Ze likte gretig aan zijn eikel en stak hem in haar mond.
Duwde hem tot bijna tegen haar verhemelte en begon te zuigen terwijl ze gretig zijn achterwerk streelde. Brecht duwde terzelfdertijd een condoom in haar handen welks ze meteen uit de verpakking haalde.
"Zet u op de pot schatke," zei ze.
Ze deed het condoom om en ging dan op zijn schoot zitten.
Sloeg haar armen rond zijn hals en zoende hem op de mond terwijl ze Brecht zijn stijve penis tussen haar benen duwde.
"Eindelijk!!!" kirde ze.
"Ik heb u schatke.
Ik heb u eindelijk waar ik u hebben wil.
't Doe zeer weette.
Maar da kan mij nie schelen.
't Bloed komt eruit.
Ben nu geen maagd meer.
Maar toch voelt dat zo zalig aan.
Om van u te zijn.
Om echt van u te zijn.
Om nu echt uw meiske te zijn!!
Oh schatke.
Ooh maatke."
Brecht deed zijn best om het klaarkomen zo lang mogelijk uit te stellen.
En slaagde er nog in ook.
De pijn die Hafna voelde verdween.
En maakte plaats voor dat heerlijke gevoel.
Dat heerlijke gevoel dat bij een orgasme hoorde.
Brecht streelde haar rug en haar borsten.
Haar prachtige borsten.
Haar heerlijke, mooie, licht gebruinde lichaam.
Dat heftig begon te schokken toen ze klaarkwam.
Ook Brecht kwam klaar.
Voelde zijn warme zaad in het condoom lopen."
Hij haalde zijn penis eruit, verwijderde het condoom en nam meteen een nieuw.
Hafna hielp hem.
"Wilde meer schatke?" vroeg ze.
"Ja," fluisterde hij in haar oor.
Weer hielp ze hem en bracht ze zijn penis bij hem naar binnen.
Terwijl ze hem kuste.
Zijn rug en buik liefdevol streelde.
Brecht's handen gleden over haar heerlijke strakke kont.
Trok haar billen wat uit elkaar.
"Oooh ja, nu voel ik u nog beter," zei ze.
De hele rit lang tot in Oostende vreeën Brecht en Hafna op het veel te kleine toilet.
Het ritme van de wielen die over de rails reden hielp hen een handje.
Er werd regelmatig op de deur gebonkt, maar geen haar op hun hoofd dat eraan dacht om haast te maken.
De boze blik van een kwaaie reiziger die hoogstnodig moest negeerden ze totaal toen ze bij aankomst voldaan uit het WC hokje stapten.

Hafna en Brecht verlieten het station.
Namen meteen de tram naar Oostduinkerke.
In een overvolle tram leunde ze tegen Brecht die haar armen beschermend rond haar buik had gelegd.
Haar hoofddoek had ze op het toilet van de trein laten liggen.
Haar hart klopte.
Ze legde haar handen op de zijne.
Ze zeiden geen woord de hele rit lang.
In Oostduinkerke had ze een kamer geboekt in een jeugdherberg aldaar.
Aan de halte Oostduinkerke Duinpark stapten ze uit, van hieruit was het nog een kwartiertje stappen.
Maar ze waren nog niet van plan om daar naartoe te gaan.
Ze liepen meteen naar het strand.
Hand in hand.
"Eindelijk vrij!" zei Hafna.
Ze schreeuwde het uit.
"EINDELIJK VRIJ!!!"
Het was best druk op het strand.
Daarom liepen ze weg van de badstad, naar de duinenkant op.
Daar was het iets rustiger.
Hafna trok haar schoenen uit.
Brecht volgde haar voorbeeld.
"Dees is toch fokking zalig," zei ze.
"Dat koele zeewater.
De wind in uw haren.
Vrijheid schatke...
Vrijheid!!"
Dan trok ze haar trui uit, liet haar broek zakken.
"Kom we gaan het water in!" zei ze ineens.
"Dat is nog veel te koud," merkte Brecht op.
"Ey!! Zijde gij flauw zemeltrees ofwa?
Kom!!! Gewoon stoeien in het water," zei Hafna.
Brecht gooide zijn t-shirt uit en liet zijn broek zakken.
Hij volgde Hafna.
In zijn boxershort.
Als dolle kleuters stoeiden ze in het water.
Ofschoon er nog een zwemverbod was en het water nog flink koud was.
Dan sloot Hafna hem weer in de armen.
Liet ze zijn broek zakken.
Schoof haar broekje wat opzij en duwde zijn eikel tussen haar schaamlippen.
Brecht kreeg een erectie.
"Uwe pik is zo lekker," zei ze.
"Duw hem erin.
Kan me allemaal niemeer schelen.
Duw hem erin.
Dees is zo zalig."
Ze omhelsde hem legde haar hoofd op zijn schouder.
En zuchtte van puur verlangen.
Van intens genot.
Toen hij voelde dat hij ging klaarkomen trok hij zich terug, zijn sperma werd weggespoeld door het zilte zeewater.
"Gij wilt nie da 'k zwanger wordt, he schatke?"
"Nee," zei Brecht.
"Dan zitten we pas echt in de shit, allez gij toch."
"Schatke," kirde Hafna.
"Mijn lieve schatke.
Gij zit in met mij hé.
Zo lief.
Nee, echt.
Gij zijt zo lief.
Ne schat van e gast, da zijde gij. Echt.
Ksienugeire."
"Laten we uit het water gaan," zei Brecht.
"Want het wordt verdomme koud.
Brecht en Hafna namen hun kleren en zochten een rustig plekje in de duinen.
Daar lagen ze in het zand.
Hafna vleidde haar hoofd op zijn borstkas.
Trok haar BH uit  en legde die te drogen aan het duingras waarna ze zich op haar buik draaide.
Brecht woelde zacht haar zwarte haren.
Ze zeiden geen woord.
Alleen het geruis van de zee weerklonk.
Dan nam Hafna de rugzak en griste er nog een condoom uit.
"Khem zo'n goesting schatke," zei ze.
Brecht liet zijn broek zakken, legde Hafna op haar rug en trok haar slip uit.
Er was niemand, ze lagen ergens tussen twee duinen in.
Hij spreidde haar benen en drong in haar binnen.
Kuste haar.
Streelde haar.
Terwijl hij haar traag penetreerde.
En voor de zekerheid een tweede condoom klaarlegde.
Hafna trok haar benen op.
Genoot met volle teugen.
Van Brecht.
Haar Brecht.
Vergat alles om zich heen.
Er waren alleen de duinen rondom haar.
De jachtige wolken voortgedreven door de zeewind boven haar.
En Brecht zijn warme lichaam... op haar EN IN HAAR!!!"

Na meer dan een uur intens van elkaar genieten kleedden Brecht en Hafna zich terug aan en besloten de jeugdherberg op te zoeken om er in te checken.
De jeugdherberg was een oude vakantiekolonie die tot jeugdherberg werd omgebouwd. Je kon het gebouw al van ver zien staan.
Even daar vandaan weggedoken achter een boom stond een auto, een donkere BMW.
Dezelfde als haar broer Mohammed had, maar nog donkerder van kleur en ander type ook.
Enkele mannen stapten uit, grepen haar vast.
Een ander haalde uit naar Brecht met een baseball knuppel.
"Schatke! NEEEEEE!!" gilde Hafna.
Angst en wanhoop sloegen haar om het hart toen ze de auto werd in gesleurd.
De man met de baseball knuppel ging als een razende te keer. Hij sloeg Brecht letterlijk de schedel in.
Daarna nam hij plaats op de passagierszetel.
Achteraan in de auto zaten Mohammed en Khaled!
"Jij hebt onze eer geschonden, JIJ HOER!" siste Mohammed terwijl hij haar bij de haren trok en haar in de ogen keek.
"Daarvoor zal je boeten Hafna.
DAARVOOR ZAL JE ZEER ZWAAR BOETEN!"
De auto zette zich in beweging.
Na ongeveer vijf minuten rijden verliet de auto de verharde wegen en stopte ergens aan de rand van een duinengebied.
Daar sleurden de jongens Hafna tussen de duindoorns tot bij de ruïnes van een bunker.
Woedend smakte Mohammed het hoofd van zijn zuster tegen de muur van de ruïne.
En sloeg haar met zijn vuisten in het gezicht.
"Smerig wijf!" schreeuwde hij.
"Loeder!
Die schande die je over ons bracht.
Daarvoor ga je nu betalen.
Met je LEVEN!"
"En dan?" beet Hafna hem toe.
"Denk je dat ik schrik heb?"
"Kom!
Doe het dan!
Snij mijn kop eraf.
Alles is beter dan te leven in gevangenschap enkel en alleen omdat ik 'maar' een vrouw ben.
Alles is beter.
Zelfs de hel.
Waar de imam altijd mee dreigt.
Dat mag je heus wel weten hoor Mohammed Bouzziane.
Als ik niet kan en mag leven hoe ik dat zelf verkies.
Maar alleen moet dienen en mijn bek houden...
DAN HOEFT HET VOOR MIJ NIET MEER!!!"
"Wat een dwaas idee was dat van vader?" zei Mohammed vol minachting.
Om jou naar die school te studeren.
Om informatica te studeren.
Jij!
Een meisje.
Jouw plaats is in de keuken.
Bij de kinderen.
Niet achter een computer."
"Aaah dat is het dus?" zei Hafna.
"Jij bent gewoon jaloers omdat ik naar die school mocht.
Later verder studeren.
Terwijl jij moet helpen en elke ochtend mee moet naar de markt.
Maar ja.
Je hing liever op straat rond met die vriendjes van je in plaats van te studeren.
Of is het geen waar misschien Mohammed Bouzziane?"
Weer kreeg Hafna een klap.
Dan greep Mohammed haar bij de haren.
Legde het kromzwaard dat hij bij zich had op haar keel.
Het kromzwaard van vader.
Dat eigenlijk al eeuwenlang in de familie was.
Hij trok haar hoofd omhoog en keek haar aan met een blik vol pure haat.
Pure minachting.
Maar Hafna toonde geen angst.
Huilde niet.
Ze haalde diep adem, bereidde zich voor op wat komen zou.
"We zijn dra weer samen lieve Brecht," zei ze.
"Ik weet dat je op mij zal wachten schatke.
Dat maakt dat ik geen angst heb."
Mohammed haalde diep adem.
"Allahu akbar!!" riepen de jongens rond hem.
Steeds luider.
"ALLAHU AKBAR!!!"
Dan ineens.
Vanuit de distels en duindoorns kwam ineens een hond tevoorschijn.
Een robuuste Duitse Herder.
Het dier vloog op Mohammed af, het kromzwaard viel naast Hafna in het mulle duinzand.
De hond gromde vervaarlijk naar Mohammed, de jongens rondom hem zetten vol verbijstering een stap achteruit.
Verderop stonde nog twee honden, klaar voor de aanval.
De jongens verstijfden van angst.
"Nee!!! Niet doen! Niet doen!" smeekte Mohammed.
De hond toonde zijn vervaarlijk scherpe tanden.
Op het paadje dat door het woud van distels, duindoorns en braamstruiken slingerde kwam een ruiter te voorschijn gezeten op een prachtige bruine merrie.
Hij haalde terstond een jachtgeweer boven en richtte het op de jongens.
"Ollemolle julder handn omhooghe bende nieweirts!" riep hij in het West-Vlaamse dialect.
De jongens staken alle hun handen in de lucht.
Dan riep de ruiter zijn honden terug: "Max kom, Jakke, Ward kom bie 't boasje kom!"
Hafna stond recht liep naar het duinpad, één van de honden keerde terug.
"Neije Max!!! HIER!!" riep de man.
Hafna trilde op haar benen.
Begreep niet goed wat er aan de hand was.
"Je zie veilig meisje!" zei hij terwijl hij zijn gsm bovenhaalde.
Niet lang daarna kwam een heel leger politieagenten de duinen in.
De broers Bouzziane en hun metgezellen werden in de boeien geslagen.
Gearresteerd voor poging tot doodslag en de verijdelde eremoord die ze op Hafna wilden plegen.
"Poging tot doodslag?" vroeg Hafna.
De commissaris van de plaatselijke politiezone knikte.
"Je vriend leeft nog.
Hij is er wel zeer erg aan toe, meervoudige schedelbreuk. Hij is nu in het ziekenhuis van Veurne waar ze hem meteen begonnen te opereren."
Hafna sloeg haar ogen ten hemel.
"Hij leeft," zei ze verrukt.
"Mijn schatke leeft!"
Dan keek ze naar de commissaris.
"Ik wil naar hem toe!"
"Dat kan.
Maar eerst wil ik dat je met ons meegaat naar het bureau."