Verboden hartstocht (slot)

Brecht Daniëls lag op de afdeling intensieve zorgen.
De jongen kroop letterlijk door het oog van de naald.
Ze hadden net niet zijn hersens ingeslagen.
Maar het scheelde echt niet veel.
Hij had een zware schedelbreuk.
En de dokters maakten zich grote zorgen.
De vraag was niet zozeer of hij deze aanval zou overleven, want zijn toestand was infeite wel stabiel.
Maar de vraag was... HOE?
De vrees voor blijvende letsels was groot.
Dat maakte dat zijn moeder Hilde Hemmerechts zich grote zorgen maakte.
Ze zat naast het ziekenhuisbed waarin haar zoon lag.
Met allerlei draadjes en buisjes verbonden aan machines die zijn ademhaling en hartslag bewaakten.
Intussen stond Hafna bij de ingang te wachten.
Alleen naaste familie mocht op bezoek in de afdeling intensieve zorgen.
Maar Hilde liet weten dat Hafna maar naar haar moest vragen aan de balie van het ziekenhuis.
Een zuster riep Hilde die meteen naar Hafna toeliep.
Ze keek Hafna aan.
"Kom maar mee," zei ze zacht.
Hafna durfde Hilde nauwelijks aan te kijken.
Het was immers door haar onbezonnen plan dat Brecht hier nu in de kliniek lag.
In coma na een zware schedelbreuk.
"Ga maar even naar hem toe," zei Hilde terwijl ze zacht over het meisje haar rug wreef.
Hafna stapte de kamer in.
Zag Brecht daar liggen in het bed verbonden met allerlei buisjes en draden.
Ze knielde.
Tranen liepen over haar wangen.
Hafna trilde over heel haar lichaam.
"Schatke," zei ze met trillende stem.
"Wat hebben ze met u gedaan?"
Ze keek hem aan.
Streelde zacht zijn gezicht.
Haar trillende lippen op de zijne.
Haar tranen van haar wangen op de zijne.
"Schatke, ge moet vechten.
Hoort ge me?
Vecht schatke, maatke.
Ik wil u niet kwijt.
Zonder u... IS MIJN LEVEN NIKS!"
Hilde keek van achter de deur toe.
Besefte dat dit frêle schuchtere meisje echt wel van haar zoon hield.
Met heel haar hart.
Ze liep de kamer binnen.
Weer streelde ze zacht over Hafna's rug.
"Meisje," zei ze zacht.
Hafna keek op.
Maar dan meteen naar de grond.
Uit diepe schaamte.
"Het is allemaal mijn schuld," zei ze met gebroken stem.
"Nee Hafna.
Dat is niet.
Je twee broers zijn hier schuldig aan.
Jij niet.
Jij houdt van hem.
En hij van jou.
Jij bent zijn laatste hoop Hafna.
Ik wil dat hij je stem hoort.
Misschien dat hij dan... snel ontwaken zal."

Toen Hafna de afdeling intensieve zorgen verliet trof ze beneden aan de ingang van het ziekenhuis haar moeder aan.
Ze liep meteen op haar af en klampte Hafna aan.
"Hafna kind," zei ze.
"Vader!"
"Vader wilde mij dood," zei Hafna.
"Maar het is hem niet gelukt.
Mohammed en Khaled zitten nu opgesloten."
"Nee! Dat is niet waar!
Vader wilde gewoon dat ze je terug meenamen naar huis.
Daarna zou hij zelf beslissen hoe deze ongemakkelijke situatie kon worden opgelost!"
"Moeder, maak jezelf niets wijs.
Hij zei zelf dat hij me zeer zwaar zou straffen als ik hiermee doorging."
"Straffen ja!
Maar niet zo.
Dat was niet wat je vader wilde Hafna!
Kindje ik smeek je.
Ga naar de politie.
Vertel hen de waarheid.
Dat je nooit met de dood bedreigt werd door je vader.
Zij denken van wel.
Dat vader de opdracht gaf aan Mohammed en Khaled om je te doden.
Maar dat is niet.
Khaled was diegene die iedereen opjutte met hetgeen hij hoorde in die nieuwe moskee in de stad, ook je vader.
Die daar al zo gevoelig voor is.
En Mohammed...
Hij had nooit kunnen verteren dat jij wel mocht studeren en hij niet.
Heeft nooit kunnen inzien dat hij dat enkel en alleen aan zichzelf te danken had.
Dat weet je goed genoeg Hafna.
Ik wil dat je dat verklaart aan de politie.
Jij bent onze enige hoop om vader terug vrij te krijgen.
Denk aan je broertjes en zusjes, aan je neefjes en je nichtje.
Wat moet er van hen geworden zijn als vader opgesloten blijft?
Wat moet er dan gebeuren met de winkel?
Onze enige bron van inkomsten."
Hafna rechtte haar hoofd.
"Moeder.
Ik wil getuigen voor vader.
Echt wel.
Maar... "
Hafna slikte, zocht naar haar woorden.
"Dan wil ik een vrijgeleide.
Dan wil ik vrij zijn om bij Brecht te kunnen zijn.
Ik hou van hem.
Brecht leeft.
Die gaat er doorkomen, dat voel ik gewoon.
En als hij erdoor komt.
Dan is dat ook goed nieuws voor Khaled en Mohammed.
Dan is het geen moord of dooslag.
Maar slechts slagen en verwondingen.
Daar kan een goede advocaat iets mee doen.
Dat weet je moeder."
Rachida omhelsde haar dochter.
"Je bent zo'n goed meisje.
Ondanks alles.
Ondanks je wispelturige en rebelse gedrag.
Heb ik altijd alleen maar veek goeds in jou gezien."

Die middag zat Hafna samen met haar moeder en twee van haar broers te wachten in het politiebureau in Koksijde.
Twee agenten kwamen naar buiten, Ali volgde hen.
Rachida vloog haar echtgenoot snikkend om de hals.
"Ben je vrij?" vroeg ze.
"Ja," zei Ali.
"Ik wordt niet langer vervolgd.
Dankzij Hafna."
Ali liep naar haar toe.
Keek zijn oudste dochter in de ogen.
"Chokran," zei hij terwijl hij zijn hand op haar schouder legde.
Het klonk welgemeend.
"Je hebt mijn eer en reputatie alsnog gered door in mijn voordeel te getuigen.
Je wens zal worden ingewilligd.
Zei het zeer tegen mijn zin.
Maar.
Je laat me geen andere keuze.
Weet Hafna... dat je verzoek ook voor jou consequenties heeft.
Want voor mij ben je een gevallen dochter.
Een afvallige!
Je hebt tot morgenavond de tijd om thuis je spullen te komen ophalen.
Daarna... WIL IK JE NOOIT MEER ZIEN!!!"
Dan draaide hij zich om, gunde zijn dochter geen blik meer.
Ze was een afvallige in zijn ogen.
Omdat ze een relatie aanging met een 'khuffar'.
Een ongelovige.
Hafna moest slikken.
Als vastgevroren stond ze voor zich uit te staren.
Dan kwam Hilde binnen en liep op haar af.
"Gaat het meisje?" vroeg ze bezorgd.
Hafna draaide zich om en keek Hilde aan.
"Ik red het wel," zei ze.

TWEE JAAR LATER!
Brecht verbleef in een revalidatiecentrum.
Nu ruim twee jaar na het gebeuren kan hij eindelijk terug lopen.
Weliswaar met krukken.
En erg moeizaam.
Maar het lukte.
Vastberaden stapte hij door de tuin.
Hafna liep naast hem.
Bleef al die tijd aan zijn zijde.
Tijdens de zware revalidatie die hij ondergaan moest.
Ondanks de pijn beet Brecht door.
Koppig.
Vastberaden.
"Laat ons even rusten schatke," stelde Hafna voor.
"Nee, ik ga tot... einde wandel... pad," zei hij moeizaam.
Ook spreken moest hij opnieuw leren.
Zo hard hadden ze hem toegetakeld.
Dokters vreesden ervoor dat hij waarschijnlijk zou verder leven als een plant.
Eén van hen zei dat ze Brecht beter niet gereanimeerd hadden.
Maar Brecht is een vechter.
Of was het Hafna's aanwezigheid die hem aanmoedigde.
Elk vrij moment was het meisje bij hem.
Vaak zat ze naast zijn bed met haar leerboeken.
Om toch maar haar school te kunnen afmaken.
Ze sprak hem moed in, was aanwezig als hij oefenen moest.
Zat bij hem met een bord eten.
En voederde hem letterlijk tot hij weer zelfstandig kon eten.
Ze deed het met een moederlijke zachtmoedigheid.
En een liefdevolle blik in haar ogen.
Hilde was haar enorm dankbaar.
Dat ze er was voor haar zoon.
"Ben zo blij dat gij er zijt meiske.
Zonder uw steun zou ik het niet aankunnen."
Hafna glimlachte.
"Ik doe het voor Brecht," zei ze zacht.
"Ik zie hem graag.
Ik heb voor hem gekozen.
Met heel mijn hart.
IN GOEDE EN SLECHTE TIJDEN!"

Hafna en Brecht zaten op de bank.
Hij had de hele rit uitgelopen.
Ze hielden elkaars hand vast en keken in elkaars ogen.
Blikken vol liefde was het die ze elkaar uitwisselden.
"Ik heb gisteren... gesprek gehad met... dokter" zei Brecht ineens.
"Hij was zeer opgetogen... over vooruitgang... die ik heb gemaakt.
Als ik blijf vorderingen... maken... zoals nu.
Dan mag ik misschien al... volgende maand naar huis."
"Schatke," zei ze terwijl ze hem verrukt aankeek.
Haar ogen straalden en zaten vol leven.
"Da zou fantastisch zijn.
Kunt ge uw leven hervatten.
Een heel nieuwe start.
Voor u.
Voor ons!"
Brecht glimlachte, drukte Hafna dicht tegen zich aan. Ze vleidde haar hoofd tegen zijn borst.
"Hafna, zoetje.
Merci.
Nee echt.
Merci.
Gij hebt mij er... doorgesleurd.
Gij hebt mij letterlijk... overeind getrokken.
Ik weet niet hoe ik dat... ooit kan goed... maken lieverd.
Wat ik wel weet....
Is dat ik u altijd... aan mijn zijde wil.
Weet je waarom... ik er eergisteren... niet was... Hafna?
Ik was weg... met moeder.
Terwijl jij naar... les was.
Zonder jou ...iets te zeggen.
Je wist even niet... waar je het had is het niet.
Maar dat was dan ook de... bedoeling."

Brecht tastte in de zak van zijn jasje dat hij aan had.
Haalde er een doosje uit en duwde het in haar handen.
"Doe maar open... liefje," zei hij.
"Wa's da gast?" vroeg Hafna vol verbazing.
"Doe open....
Dan weet ge het."
Met trillende handen opende Hafna het doosje.
Daarin zat een prachtige ring, afgezet met fijne diamantjes.
"Mooooh...
Schatke.
Da is.
Da is zo schoon... "
Brecht nam haar hand vast en schoof de ring rond haar vinger.
Keek hem in de ogen.
"Ik zou nu door... mijn knieën... moeten zakken Hafna," zei hij.
"Maar dat is nog... te moeilijk... voor mij."
Hij nam haar beide handen vast en keek het meisje strak in de ogen.
Haar lip beefde, haar handen trilden.
Haar hart ging als een razende te keer.
"Hafna...
Lieve schat.
Deze ring schenk... ik u niet zomaar.
Lieve Hafna... wilde gij MET MIJ... TROUWEN SCHAT?"
Hafna vloog Brecht om de hals.
Begon onbedaarlijk te snikken.
Haar lichaam schokte bij elke snik.
Brecht liet haar even tot zichzelf komen.
Dan keek ze hem aan.
"Schatke.
Tuurlijk wil ik da.
Ik wilde je, ik kreeg je...
EN IK HOU JE!!!!
En niemand kan mij nog van u scheiden schatke!" zei Hafna waarna ze hem vol passie begon te kussen.

Niet lang daarna traden ze in het huwelijk.
Een sobere plechtigheid in het stadhuis, daarna een receptie voor familie en vrienden.
Zelfs Rachida, Hafna's moeder en Layla haar jongere zusje waren er.
Dik tegen de zin van Ali, maar die had er zich bij neergelegd dat Rachida haar moederliefde sterker was dan zijn eigen religieuze principes.
Ook de vroegere klasgenoten van Hafna en Brecht waren present.
En gelukwensten haar.
"Gij meiske," zei Tonya met wie ze in de klas goed overeen kwam.
"Gij hebt mij een heel wijze levensles geleerd weet ge dat?"
"Oh ja?" vroeg Hafna.
"Gij hebt mij geleerd om mijn hart te volgen.
Om het leven te LEVEN, in plaats van geleefd te worden.
Ik heb een besluit genomen.
Volgende maand neem ik het vliegtuig naar Amerika.
Waar ik een nieuw leven ga beginnen.
En aan de slag ga in een groot software bedrijf.
Ik had daar lang over getwijfeld.
Maar de vastberadenheid waarmee ge koos voor Brecht, ondanks de tegenstand van uw familie.
Dat... HAD ME ECHT AAN HET DENKEN GEZET!"