In de ban van Facebook.

Dag lieve mensen.
De meesten mensen die deze blog lezen hebben deze gevonden via Facebook.
Logisch, ik ben dan ook behoorlijk actief op dat medium.
Ik heb er vaak genoeg verbaal van gedachte gewisseld en me soms in bitsige discussies gemengd.
Ik deelde mijn diepste zieleroerselen met jullie en bracht jullie op de hoogte van het bestaan van deze blog en alles wat ik er in de loop van tijd heb opgezet.
Vaak kreeg ik van mensen te lezen dat ze een ban kregen op Facebook.
Dan konden ze enige dagen of zelfs een volledige maand niets posten of nergens op reageren.
Vaak kregen ze een ban voor vaak de idiootste redenen.
Een woord of opmerking die iemand in het verkeerde keelgat schoot, een ongepaste bewoording.
Vaak is zo'n ban het gevolg van het feit dat iemand een opmerking of commentaar rapporteerde.
Vaak las ik dat en dacht ik van, tja kan gebeuren.
Niet zelden waren dat mensen met een nogal eigen mening die ze dan ook vrank en vrij uiten.
Onder het motto klinkt het niet dan botst het wel.
Nu ja ik ben ook wel een beetje zo geweest en eigenlijk-feitelijk zal dit nooit helemaal verdwijnen.
Af en toe drop ik een humoristisch getint commentaar, soms beetje scherp, soms stereotiep maar nooit echt kwaad bedoelt.
En soms ben ik zo naïef dat ik er van uit ga dat de mensen die dit lezen de humor ervan inzien.

Welnu... Dat is niet!

Ik heb twee jaar terug al eens een ban van 30 dagen gehad omwille van het uiten van mijn mening over dat klimaatspijbelen en ik was daarin harder dan ik eigenlijk bedoelde.
En dan kreeg ik dat bericht dat ik dertig dagen geen commentaar kon posten of berichten kon liken.
Diep vanbinnen knaagde er toch iets, dat ik in die tijd met een ander profiel verder ging veranderde daar niets aan.
Ik kreeg er zelfs ineens genoeg van om me achter een pseudoniem te verschuilen, het waarom hou ik voor mezelf dank je.
Dus dat profiel dat ik zelfs na mijn ban nog een poosje kunstmatig in leven hield heb ik dan maar verwijderd en hield mezelf voor om wat meer op mijn woorden te letten.
Trouwens een echte gentleman let op zijn taal en onthoud zich van scheldwoorden en schunnigheden.
Maar af en toe reageer ik nog altijd met gevatte korte comments.
Een grapje, een plaagstoot.
En soms ben ik vergeten wat ik een poos terug postte, hey het was een grappig bedoelde reactie zonder meer.

Om een lang verhaal kort te maken.
Vanmorgen, ik zat in de inkomhal van het ziekenhuis waar mijn lieve vriendin moest zijn voor onderzoeken, maar waar ik niet bij mocht zijn omwille van corona.
Oh, wist je trouwens dat je corona met een kleine letter schrijft?
Bron.
Maar goed, ik zat daar te wachten in een hoekje op veilige afstand van andere wachtenden, ja we houden letten op dat soort zaken. Dat doe je als de mensen die je probeerden op te voeden je voorhielden dat je rekening moet houden met anderen.
En dan verscheen er ineens dat ene bericht: "Je opmerking is in strijd met de richtlijnen van onze community inzake haatdragend taalgebruik."
SAY WHAT????
Lees ik dat goed?
Misschien even mijn bril poetsen, want het kan natuurlijk zijn dat ik niet zo goed zie omdat die bewasemd is door dat stomme mondmasker dat al een uur tegen mijn gezicht plakt, nog maar eens.
Maar het stond er echt.
Haatdragend taalgebruik!
Ik lees de tekst waar het over gaat, en ik deel deze graag met jullie mee.
Ik ga open kaart spelen.
Dit is de reden waarom ik zeven dagen geen comments mag posten op Facebook.
Dit is wat iemand blijkbaar zwaar genoeg stoorde om mij te verklikken.
En waardoor Facebook dat na eerdere verklikbeurten onder andere een cartoon die ik postte verwijderde omdat eer swastika's in voorkwamen. Dat kan niet anders, want er werd in die cartoon de draak gestoken met marginale idioten die swastika's op muren kladden, maar soit we wijken af.
Waardoor Facebook mij besloot om me eerst drie dagen te bannen, maar omdat ik het er niet mee eens was en dat ook zo aangaf werd dat drie dagen.
En dit omwille van deze tekst.
"Hollandse meiden zijn hartstikke arrogant maar in bed zijn ze onverslaanbaar."
Het was een reactie op iemand die op zijn beurt wat dolde met ons Belgen.
Ik meende dat zelfs niet eens.
Misschien had ik er een smiley moeten bijzetten zodat mensen doorhebben dat het om te lachen was.
Maar goed, wie vindt dat dit zinnetje aanstootgevend is mag altijd in de commentaarsectie van deze blog zetten waarom.

Zoals eerder gezegd.
Ik heb in het verleden hardere dingen geschreven op Facebook.
Zodanig dat mensen uit mijn directe omgeving, mijn ouders, zus en vriendin mij waarschuwde dat ik hiermee wel eens in de problemen kon komen als bijvoorbeeld de directie van mijn werk deze onder ogen zouden krijgen.
Vooral ten tijde van de aanslagen op Charlie Hebdo en deze in Brussel in 2016 heb ik me scherp uitgelaten tegen zij die in naam van hun geloof onze mensen, onze instituten en onze vrijheden aanvielen. Terwijl ze zelf van onze verworvenheden gebruik maken en als ze in de problemen komen beroep doen op onze rechtstaat.
Ja dat zat me diep, en dat is nog steeds.
Maar ik hou het nu meer voor mezelf.
Zelfcensuur zou je kunnen zeggen met wat kwade wil.
Ik hou het op zelfbescherming.
Wat ik toen schreef was wel wat harder dan dat bovenstaande zinnetje over die 'Hollandse meiden'.
Nooit heb ik toen een ban of waarschuwing gekregen.
Alleen commentaren van mensen die zeiden 'gast, je gaat wel te ver nu'.
En mensen die mij ontvriendt hebben.
Laat het dat zijn dat in deze een beetje wringt.
Waarom klikken?
Waarom stiekem gaan rapporteren.
"Meester meester! Miguel zegt onwelvoeglijke dingen meester!"
Waarom had die persoon niet het gore lef om mij aan te spreken?
Klikken is zo laf.
Achterbaks.
In de oorlog deden ze dat ook.
Maar dan met veel dramatischer gevolgen.
Mensen stierven door dat klikken.
Vaak in zeer onmenselijke omstandigheden.
En zij die het overleefden waren voor het leven getekend.

Bij het naar huis rijden en nadien tijdens het wandelen met de hondjes ben ik beginnen nadenken.
Ik dacht terug aan wat een Facebook vriend schreef nadat zijn profiel zonder enige commentaar of motivering gewoon door Facebook werd verwijderd.
Sta me toe even te citeren.

"Bloemen noch kransen.  Deze Page wordt opgedoekt,  samen met Q80,  mijn Page over eighties muziek en geschiedenis.  Ik verwijder alles en ik laat Facebook voor wat het is.  

De reden ?  Het voortdurende gepest van FB,  dat mijn hoofdprofiel deze keer gewoon heeft "verwijderd" zonder mogelijkheid tot beroep.

Wie denkt dat ik dat blijf pikken,  dit kinderachtige,  onredelijke en schijnheilige gedrag van een Amerikaanse multinational,  die vergist zich.  Zonder content creators géén Facebook,  tenzij jullie de hele dag niks anders willen zien dan foto's van mensen hun kat,  middagmaal of de Eerste Communie van hun koters.

Wie mij wil blijven volgen kan tijdelijk het Facebook profiel Petrus Nero toevoegen ( https://www.facebook.com/petrusdecourtraiBIS/ ) dat ik heb geleend van een vriendin.  Het is de bedoeling om uiteindelijk een ander sociaal netwerk te gaan vervoegen,  binnen hier en enkele weken.  Ik ben aan het kijken hetwelke.  Tips zijn welkom.

Ik ben sinds 2012 een 15tal keer "berispt" geweest,  waarvan minstens 10 keer compleet onterecht.  De andere vijf keren waren misverstanden.  Ik heb nooit doelbewust de regels overtreden.  En Facebook heeft niet eens een e-mail adres om te reclameren.  Al mijn vrienden,  al mijn contacten,  al mijn foto's : alles is weg.  Ik pik dit uiteraard niet.

Jullie weten wat men zegt in de les Economie : "when you're not the customer,  you're the product."

Iedereen moet doen wat hij/zij zelf wil,  maar ik ga een plek zoeken op een ander sociaal netwerk.  Ik ben een persoon,  géén produkt.

De Page zal nog wel een tijdje in de lucht zijn,  FB denkt dat ik wellicht nog van gedacht verander.  Nou,  mooi niet.  Ik ben ondertussen 50 jaar jong,  en ik ga me niet laten afblaffen door een firma die schandalig rijk werd door het verkopen van onze privé informatie.

Jullie zijn bedankt voor de vele likes en comments.  Misschien zien we elkaar terug op een andere plek.  Ik hou de nickname Petrus de Courtrai.  Zalige Kerst en Gelukkig Nieuwjaar.  Het ga jullie goed.

Petrus."

Ik vind dat hij gelijk heeft en misschien wordt het tijd om wat meer afstand te nemen van dat internetplatform van een bedrijf dat onder het mom van sociaal netwerk sjachert met uw en mijn privégegevens.
Een platform waar ik misschien meer tijd heb verscheten dan goed voor me was.
Vaak dacht ik, 'verdomme ik had een artikel kunnen schrijven in mijn blog, of verder kunnen werken aan één van mijn verhalen die 'under constrution' staan.
Maar ik heb me weer laten vangen aan dat verslavende concept van Facebook dat erop gericht is om onze aandacht af te lijden en altijd weer terug te keren om te zien wat er gepost werd? Wie er op mijn laatste 'Cartoon Van De Dag' (waarom post ik dat niet hier?) of de link naar één van mijn blogberichten heeft gereageerd. Of wie er de laatste foto van Cecieleke en Celientje heeft geliked.
Wetenschappers hebben aangetoond dat Facebook, Twitter, Instagram en alle andere sociale media erop gericht zijn om gebruikers aan hun platformen te hechten en hun aandacht erop vast te houden.
Dat doen ze met hun zeer doelgerichte algoritmes die erop gericht zijn om op basis van de links waar u op klikt, de pagina's waar u op reageert en de groepen en andere communities waar u lid van bent.
Ze zorgen ervoor dat telkens u uw tijdlijn checkt met uw smartphone, tablet of laptop, u wel iets ziet waarvan je zegt 'hey da's interessant'.
Natuurlijk, want de dingen die je aangeeft interessant te vinden houden ze zeer goed bij.
Voor henzelf.
Maar ook voor de adverteerders die stapels geld over hebben voor die gegevens om u nog gerichter en persoonlijker te kunnen bestoken met advertenties, promoties en andere ongein waarmee ze je willen aanzetten tot het kopen van dingen die je eigenlijk niet nodig hebt.
Die gegevens.
Die dingen waarvan je dacht dat ze privé en alleen voor u zijn.
Die dingen die u post en waarvan je denkt dat alleen je vrienden of de leden van de fanpage of groep ze zien.
Die worden bijgehouden in allerlei databanken.
Omdat ze gewoon keihard opbrengen.

Maar ik ben geen product.
Ik ben een mens.
En het laatste wat ik wil is problemen krijgen met wie dan ook omwille van mijn mening.
Dit maakte dat ik me al eerder afvroeg: "Wat doe ik eigenlijk  nog op Facebook?"
"Waarom laat ik me daar altijd door afleiden.
Waarom laat ik toe dat ik de zoveelste 'smombie' word die zelfs in gezelschap op zijn telefoon zit te gapen.
Wil dat echt zijn?
Of wil ik mens zijn.
Die zich menselijk gedraagt en die zich afzijdig houdt van al dat getrol, haatpraat en roeptoeter gedoe.
Maar ik besef dat het vooral dankzij Facebook is dat mijn blog gelezen wordt.
En ik had mijn volgers en vrienden een vervolg beloofd op een verhaal dat ik tijdens de eerste lockdown schreef.
Dat vervolg komt er zeker hoor.
En zelfs zeer spoedig.
Maar het is een Kerstverhaal, dus lijkt het me beter dat ik dat zo rond kerstmis post.
Jullie horen nog van me.

Liefs.
Miguel.