Dag lieve mensen.
Dit is het de laatste episode uit mijn jaarthema 'bloggen in tijden van corona'.
Ik besef dat dat rotvirus nog niet is uitgeschakeld, ofschoon men nu al gelijk zot aan het vaccineren is.
Maar het moet ergens stoppen.
Ik hoop echt dat die toestand zoals wij die nu kennen gauw tot het verleden zal behoren.
Wat we nu meemaken is ongezien en als je het mij vraagt niet voor herhaling vatbaar.
Als ik wandel door de straten van mijn hometown Nieuwpoort dan wordt ik triest bij de aanblik van gesloten café's en restaurants.
Nee dat is niet omdat ik zelf een notoir caféganger ben? Ok toen ik jonger was kon je mij wel eens vinden aan de toog van één of ander tof café met een pintje of iets sterkers binnen handbereik.
Maar met de loop der jaren ben ik toch wel een heel stuk huiselijker geworden en geniet ik van de avond in mijn zetel in het gezelschap van mijn lieve vriendin en mijn schatjes van hondjes.
Maar zeg eens eerlijk.
Een straatbeeld zonder café's waar de muziek en het vrolijke gebabbel je tegemoet komt. Zonder restaurants waar je de mensen ziet eten en je al eens een indiscrete blik kan werpen op wat er in hun bord ligt. En ja ik mis het om 's avonds een wandeling te maken en dan te zien hoeveel mensen er in welk restaurant of café zit.
Ik herinner me toen na de eerste lockdown de terrasjes hier op de markt weer open waren.
Die gezellige drukte.
Dat gebabbel en getater van de mensen die genoten van een drankje en wat hapjes.
En ik besefte, dit is de ziel van ons land.
Van het levenslustige en bourgondische België.
Land van Lamme-Goedzakken en bon-vivants, van schuimend bier in het glas en goedgevulde borden.
Het aantal besmettingen ging te snel de hoogte in en er moest ingegrepen worden.
De horeca moest weer zijn deuren sluiten, en ook de kappers, schoonheidsspecialisten en andere zogenaamde contactberoepen.
Voor veel mensen viel elke vorm van perspectief weg.
Geen werk, geen baan, geen inkomen.
Bij deze denk ik terug aan de jonge kapster Allyson die de uitzichtloosheid niet meer aankon en een einde maakte aan haar jonge leven.
Laat mij hierin duidelijk zijn. Als ik spreek over 'gebrek aan perspectief'' dan heb ik het niet over 'niet kunnen fuiven' of 'je vrienden een poos niet kunnen zien'. Maar dan heb ik het over 'zonder werk zitten', gratuit afgedankt worden, niks maar dan ook niks van inkomen hebben.
Terwijl de rekeningen maar blijven komen en je bang bent om je brievenbus te openen omwille van de aanmaningen en herinneringen tot betaling.
Heb je dat ooit al in de bus gehad?
Heb je ooit al zo'n aanmaning gelezen?
Met die dreigende toon erbij.
En je weet, ze kunnen dat doen want ze hebben daar de macht voor.
Loop je de muren op omdat je niet kan gaan fuiven of op café gaan. Zit je je af te vragen of je die dure reis naar één of ander vakantieresort op een tropisch eiland met wuivende palmen wel kan doorgaan.
Dan besef je maar half wat voor een gelukkig mens je bent als dat je grootste zorgen zijn.
Nee echt.
Van uw paretten maken omdat ge om middernacht niet meer op straat moogt komen, een mondmasker moet dragen of omdat ge niet moogt 'funshoppen' (voor mij de contradictio in terminis van het afgelopen jaar) of omdat ge alleen moet gaan winkelen.
Terwijl er mensen zijn die nu al bang zijn als de bel gaat omdat het wel eens de deurwaarder zou kunnen zijn.
Die hun dromen zien in duigen vallen en wiens leven compleet overhoop werd gehaald.
Ik hou mijn hart vast voor een golf van zelfmoorden en gezinsdrama's in de komende maanden, het komende jaar dus.
Aan de mensen die echt de boel rechthielden toen ons land met een nooit eerder geziene crisis geconfronteerd werden.
Natuurlijk in de eerste plaats de mensen in de zorg.
Die mensen die werden bedacht met klappende handjes, witte spandoeken en huldebetuigingen.
Die mensen die eindelijk de erkenning kregen die ze verdienen.
Dacht ik.
Maar nu blijkt dat de politiek hen weer eens met een kluitje in het riet stuurde met een éénmalige premie WAAROP ZE DAN NOG EENS BELAST WORDEN!
(Jullie moesten beschaamd zijn heren en dames politici!)
Maar ook de mensen in de distributiesector, de supermarkten, de mensen die instaan voor de veiligheid en ervoor zorgen dat de regels gerespecteerd worden. En die van een nog altijd veel te grote schare domme botte egoïsten worden uitgescholden voor het vuil van de straat en zelfs met fysiek geweld werden geconfronteerd.
In sommige gevallen zelfs zwaar fysiek geweld!
Men had de mond vol over telewerken en ja ik vind dat mensen die kunnen telewerken dat dan ook moeten doen.
Maar je kan geen lopende band van een fabriek bedienen, geen winkelrekken aanvullen, hulpbehoevende bejaarden of zwaar zieken verzorgen, schoonmaken, pakjes bezorgen of winkels bevoorraden vanuit je 'kot'.
Veel van de jobs die ik hierboven opnoemde worden gedaan door laaggeschoolden.
Door mensen die niet het geluk hadden om te kunnen verder studeren.
Door mensen zonder ronkende titels, extra bonussen op hun loon, firmawagen of tankkaart.
Meer nog.
Veel van deze mensen werken met interim of dagcontracten,
Hun jobs mag je gerust slecht betaald noemen.
Waarom blijft men het normaal vinden dat men werklozen en langdurig zieken opjaagt en hen in slecht betaalde jobs dwingt die hun gezondheid en algemeen welzijn ondermijnen. Maar men tegelijk zedig zwijgt als CEO's en topmanagers hoge vergoedingen vragen en hoge bonussen binnenrijven zelfs als ze ontslagen worden. Meer nog: men blijft die stelling verdedigen dat men geen goede CEO's aantrekt als men hen geen buitensporige lonen betaalt.
Hoe arrogant kunt ge als mens eigenlijk nog zijn?
Ik hoopte dat men na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd men eindelijk zou gaan inzien hoe absurd dit soort situaties wel niet zijn.
Maar ik vrees dat dit ijdele hoop was.
Deze pandemie heeft van ons geen andere mensen gemaakt.
We zijn niet empathisch geworden, we zijn niet anders gaan aankijken tegen het leven onze medemens en de maatschappij.
Ok, sommige mensen misschien wel.
Maar niet de grote meerderheid... ?
Sorry maar nogal wat zaken die de afgelopen maanden in het nieuws kwamen hebben mijn kijk op de mensheid weinig goeds gedaan.
Nog altijd zijn consumentisme, oppervlakkigheid, hebzucht en ik-zucht de drijfveer voor veel te veel mensen.
Voor veel te veel mensen geldt nog altijd het credo 'ikke ikke ikke en de rest kan stikken'.
Ik kon en kan me nog altijd niet van de indruk ontdoen dat veel van die mensen die in hun handjes stonden te klappen voor de zorg dat eerder deden uit pure meeloperij.
Ik kan me nog altijd niet van de indruk ontdoen dat de meeste mensen gewoon kuddedieren zijn.
Met zijn allen een plaatje aanvragen voor 'De Warmste Week' of een bijdrage doen voor 'Rode Neuzendag'.
Maar dan toch maar elkaar verdringen voor die ene superkorting van Black-Friday of in de rij gaan staan voor zwaar afgeprijsde schoenen bij de uitverkoop van een failliete keten van schoenwinkels.
Dit rotjaar zit erop.
En ik wens dat we snel terug kunnen samenkomen.
Dat grootouders weer hun kleinkind mogen knuffelen en jonge en oude vrienden elkaar weer kunnen omhelzen.
Ik wens voor elk van u die dit leest en wie deze blog deelt op zijn profielpagina niets meer of minder dan...
Een prachtig en liefdevol 2021!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten