De Valstrik 2.

Twee weken later.

Tot haar moeders grote verbazing is Yanaika heel enthousiast over het kickboksen.

Zodanig dat ze smeekte om ingeschreven te mogen worden.

Meer nog.

Christian Devolder, de jeugdtrainer is helemaal in de wolken over Yanaïka.

"Die meid heeft talent," zei hij.

"Echt, ik meen het.

Dametje met pit, zo heb ik ze graag.

En ze ligt goed in de groep.

Je moet haar moeder echt over de streep halen hoor.

Dat ze haar dochter inschrijft."

"Dat gho Yanaïka wel zelve voe mekanders kriegn wi," zei Sheila terwijl ze schalks glimlachte.

"Lot ze mor doen," zei Sheila.

Kinderen moeten leren om voor zichzelf en voor hun belangen op te komen.

Allemaal dingen die zo belangrijk zijn voor hun ontwikkeling."

Sheila en Christian keken toe hoe Yanaïka oefende met een andere jongen die al langer lid is van de groep en met wie ze het meteen goed vinden kon.

Yannick Persoons, twaalf jaar oud net als Yanaïka.

Zoontje van Cindy Persoons, destijds de hartsvriendin van Gracienne Dewilde, al zal wie het verhaal Toen... Die ene zomer heeft gelezen nog weten dat Cindy en Gracienne aanvankelijk elkaars bloed konden drinken.

Maar het rebelse karakter en de onverzoenbare houding jegens misbruik van macht en gezag van Gracienne maakte alsnog indruk op Cindy en beide meisjes vonden elkaar in een zeer hechte en intieme vriendschap.

Cindy baat in de stad een boetiek uit, en ook Sheila heeft de weg er naartoe gevonden.

Toen Cindy vertelde dat haar zoontje vaak gepest werd op school was het ook Sheila die haar aanraadde om hem aan kickboksen te laten doen.

Daar is Cindy haar nog altijd dankbaar voor. Want de jongen vondt al snel zijn zelfvertrouwen terug.

De schuchtere jongen veranderde al snel in een zelfverzekerde knaap.

En ja, ook Yannick is een verdomd intelligent kereltje en het verbaasde Sheila dan hoegenaamd niet dat hij het goed kon vinden met Yanaïka.

Tevreden leunde ze tegen de muur en keek toe hoe Yannick en Yanaïka verder trainden.

Wanneer ze samen terug huiswaarts wandelden vertelde Yanaïka honderduit.

"En wat vindt je van Yannick?" vroeg Sheila.

"Toffe gast, echt waar." antwoordde Yanaïka.

"Waarom?" vroeg Sheila.

"Die praat normaal.

Allez ja ik bedoel. Die begint niet meteen over voetbal of zo.

Of gaat kleinerend beginnen praten omdat ik een meisje ben."

Sheila hoorde het Yanaïka graag zeggen.

"En hij vindt het ook niet erg als ik hard doorga.

Moedigde me zelfs nog aan."

Sheila keek naar Yanaïka en zag een zachte en ietwat weemoedige blik in de ogen van het meisje.

Die blik gaf Sheila een goed gevoel.

Vooral omdat er een mooie vriendschap in de maak was.

Misschien wel iets meer.

Ook al zijn ze nog jong, amper twaalf.

Maar wat nu nog niet is kan er misschien over enkele jaren wel zijn.

"Het is goed dat je nieuwe vrienden leert kennen," zei Sheila.

"Dat je je integreert in je nieuwe woonplaats."

"Ik vind het wel allemaal spannend.

Nieuwe woning, nieuwe omgeving, nieuwe school."

"Ben je niet bang om gepest te worden Yanaïka?" vroeg Sheila.

"Beetje," Antwoordde Yanaïka.

"Maar ik probeer daar niet teveel aan te denken."

Sheila en Yanaïka stapten verder.

Het was frisjes maar het regende tenminste niet.

Wat de dagen en weken ervoor meer wel dan niet het geval was.

Uiteindelijk stemde Morgane toe. Yanaïka mocht kickboksen.

Sheila en Yanaïka vlogen elkaar enthousiast in de armen.

Niet veel later kwam er ook aan de vakantie een einde en begint Yanaïka aan een nieuw hoofdstuk in haar leven.

Naar het secundair onderwijs.

In het Atheneum in de stad waar ook Yannick school loopt.

En ook daar maakte Yanaïka snel heel wat nieuwe vrienden.

"Zie je wel. Je vrees toch wel een beetje onterecht, niet?" zei Morgane.

"Yanaïka es sterker dan da 'k peinsde.

Maar ik blijf erbij.

Dat kickboksen zal haar goed doen, echt waar.

Dat deed Yannick ook heel goed.

Ach weet je.

De wereld is zo hard geworden.

Mensen zijn zo hard voor elkaar en tieners nog het meest van al.

Zelfs kleine kinderen zijn ongenadig wreed voor elkaar.

En dat fenomeen wordt olsang mor erger en erger.

Maar als ik Yannick en Yanaïka zie.

Als ik zie hoe hun vriendschap letterlijk open bloeit.

Dan heb ik hoop.

Echt waar Morgane.

Zoveel hoop.

Hoop dat het... Misschien nog goed komt met de mensheid!"

Twee dagen later.

Het was 4 uur in de morgen.

Sheila zat in haar auto die geparkeerd stond voor de fraaie nieuwbouwwoning in een typische verkavelingswijk aan de rand van de stad.

De stilte werd doorbroken door gerommel in de verte.

"Allez, twee dagen schoon were en 't es doar were wi." foeterde Sheila.

"Dunder en bliksem."

Dan hoorde ze haar gsm, een sms'je van Lou.

"Hey schoonheid, was weer zwaar nachtje.

Optreden, afterparty, nog iets gaan eten in nachtrestaurant. Nu in ons hotel, morgen lange trip voor de boeg. Van Badajos naar Barcelona. Zal blij zijn als die tournee achter de rug is want het kruipt in mijn kleren. Liefs xxx Je Louke."

Sheila zond een berichtje terug.

"Verzorg je en slaapt maar eens goed als je de kans hebt. Als je terug bent zal ik mijn ventje eens goed soigneren, dikke zoen op je... :-)"

Dan ging de telefoon, Sheila nam op.

"Hey meiske, slapeloos nachtje?" vroeg Lou."

"Nee, 'k ben bezig met een zaak," antwoordde Sheila.

"Oei, zo laat? Laat me raden, overspel zeker?"

"Ja," zei Sheila.

"Olsang 't zelfste hé.

Wachten op 't juiste moment om het target vast te leggen.

Zonder op te vallen.

Part of the job zeker hé?

Ach... 

Eigenlijk zou ik nu het liefste in uw armen willen liggen Louke.

En je warmte voelen."

"Hmmmm Sheila," zei hij.

"De laatste tijd heb ik moeite met inslapen.

Stress, laat eten, die drank, onregelmatig leven.

Ik kan daar echt niet meer tegen.

Maar weet je. Denk dat dat inslapen nu wel gaat lukken hoor, nu ik je stem hoorde."
"Es 't woar schietje?" zei Sheila met een warm gevoel in haar hart.

"Ge moogt het weten Sheila, Ik ben echt aan het aftellen zulle," zei hij.

"Godverdomme ik ga blij zijn dat ik terug thuis ben.

Dat ik in mijn eigen bed slaap, terug aan de slag kan.

En de mannen van de Dinky Toys terug zie.

En vooral een goeie Belgische pint in mijn keelgat gieten.

Dat zal deugt doen.

Want het bier is hier maar fluitjeswater en voor een buitenlandsbier betaal je je hier blauw.

En wijn is echt mijn ding niet.

Eergisteren nog in de wijn gezeten na een optreden, gisteren de hele dag een doffe kop gehad."

"Ik moet ophangen Lou, het werk roept," zei Sheila waarna ze het gesprek snel onderbrak.

Ja het was weer zo'n nachtje.

Vrouw van koppel die door haar echtgenote werd verdacht van overspel.

Maar hier was meer aan de hand.

Mevrouw biedt gewoon haar diensten aan als call-girl.

Moest gewoon.

Dit was al de vierde maal da ze zich verplaatste.

Tussen het wachten door zocht Sheila met haar smartphone het internet af.

Zocht gericht op de naam van de dame in kwestie en haar telefoonnummer.

En ja hoor ze had beet.

Vond al snel haar foto weliswaar met afgedekt gezicht op een website waar dames van plezier hun diensten aanboden.

Sheila herkende meteen de tamelijk opzichtige tatoeage op haar rechterarm die ze ook droeg op de foto's die haar echtgenoot op zijn smartphone toonde.

Foto's, een website.

Dat zaaksje ghoat ier rap geklonken zien.

Rap verdient, noemn ze dadde," grinnikte Sheila terwijl ze de motor van haar pick-up startte om haar 'target' verder te volgen.

Maar ze voelde dat de vaak haar toch parten begon te spelen.