Sheila werd door de politie ondervraagd en antwoordde uiteraard in alle eerlijkheid over haar opdracht en de reden van haar ingrijpen. Er werd haar gevraagd om ter beschikking te blijven voor het onderzoek en al een dag later werd ze gebeld door de Brusselse onderzoeksrechter die belast was met het dossier omtrent Antoine Fouret.
"Mevrouw Verdoolaeghe," zei de onderzoeksrechter in het Nederlands met een licht hoorbaar Brussels accent. "U hebt dankzij uw drastisch ingrijpen de samenleving een zeer grote dienst bewezen.
Dankzij u is een meedogenloos seksueel roofdier eindelijk gevat.
Een meedogenloos seksueel roofdier dat op het punt stond een nieuw dodelijk slachtoffer te maken."
"Heeft hij echt zoveel slachtoffers gemaakt?" vroeg Sheila.
"Meer dan we tot nu toe aannemen. En dan spreek ik nog niet over de vaak piepjonge kinderen die hij verkrachtte maar die nog in leven zijn. En waarvoor hij vrijuit ging omdat hun moeders geen klacht durfden indienen vanwege zijn connecties?"
"Zijn vermeende connecties," reageerde Sheila. "Zo zeiden de rechercheurs die hem arresteerden toch."
"Die heeft hij wel degelijk," zei de onderzoeksrechter.
"Zijn bedrijf heeft een exclusief samenwerkingscontract gesloten met het juridische adviesbureau van Marcel Leliaert."
"Dat is ook toevallig," merkte Sheila schamper op. "Dat heerschap werd ook vaak genoemd in zware zedenzaken.
U gaat dat toch verder onderzoeken hoop ik."
"Als daar de noodzaak voor bestaat wel ja. Maar het is nog te vroeg om daar uitsluitsel over te geven," zei de onderzoeksrechter.
Wat nu prioriteit is, is uitzoeken hoeveel slachtoffers hij nog maakte?"
"Als hij een bedrijf had, hoe komt het dat die Antoine Fouret zo lang onvindbaar was?"
"Hij liet de dagelijkse leiding van zijn bedrijf al jaren over aan één van zijn trouwste vennoten. Die - en dat weten we intussen zeker - echt niet wist waar hij zich bevond."
Sheila voelde het duizelen in haar hoofd. Probeerde haar emoties de baas te blijven.
"Bent u bereid te getuigen op het proces?" vroeg de onderzoeksrechter?
"Zeer zeker. Als ik daarmee kan voorkomen dat dit heerschap zo lang mogelijk opgesloten blijft, dan maak ik daar zeker tijd voor vrij." zei ze.
Na het onderhoud met de onderzoeksrechter keerde Sheila terug huiswaarts.
Onderweg kreeg ze telefoon. "Phaedra is hier, voor de afhandeling van het dossier," zei Morgane.
"Dat ku je toch ook ofhandeln," zei Sheila.
"Ben ik mee bezig, maar ze staat er op om u te bedanken," ging Morgane verder.
"'k Ben d'er over een holf eure," zei Sheila waarna ze haar handsfree uitschakelde.
Toen Sheila thuiskwam vloog Phaedra haar snikkend in de armen.
"Je hebt mijn dochter - het enige wat ik nog heb - gered uit de klauwen van Antoine," zei Phaedra met stokkende stem.
Ik zou je uitvoerig willen bedanken Sheila.
Maar...
Ik heb geen geld om je te betalen.
Mijn schulden... Ze zijn zo groot.
Ik ben de wanhoop nabij."
"Wat deed je voor werk voor je ontslagen werd?" vroeg Sheila.
"Administratief bediende," was het antwoord.
"Heb je hiervan een getuigschrift of diploma?
Heb je veel ervaring daarmee?"
"Ik heb de richting kantoor gevolgd op het Atheneum.
En ja, ik heb wel behoorlijk wat ervaring ja."
Sheila legde haar hand op Phaedra's schouder.
"Zou je morgen kunnen beginnen?
Hier, op het bureau."
Phaedra keek Sheila aan.
Op dagen waarop er geen school is kan je je dochtertje gerust meenemen.
Yanaïka zal haar met plezier opvangen, dat weet ik zeker,"
Sheila keek naar Morgane die instemmend knikte.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen...
Ik wil geen medelijden.
Of een voorkeursbehandeling."
"Phaedra.
Ik sta erop.
Het feit dat je promotie maakte wil zeggen dat je goed bent in die job.
De administratieve mallemolen hier slorpt alsmaar meer tijd op.
Tijd die mijn partner Morgane en ik liever besteden aan het echte detectivewerk.
Dit bureau groeit en elke helpende hand is welkom.
En voor het betalen van je factuur kan ik een afbetalingsplan opmaken.
Phaedra dacht na.
"Ok... Ik doe het," zei ze.
"Dan verwacht ik je morgenochtend om acht uur dertig hier op het bureau," zei Sheila terwijl ze haar hand uitstak.
Phaedra stak haar ietwat magere hand uit naar die van Sheila.
"Van harte welkom bij SV Intelligent Investigations Phaedra!"
Het was avond.
Nadat ze samen met Morgane en Yanaïka het avondeten had genuttigd keerde Sheila terug naar haar kantoor op de benedenverdieping om de laatst binnengekomen e-mails te lezen en te beantwoorden en om het arbeidscontract voor Phaedra Hoevenaeghel op te maken.
Geconcentreerd zat ze achter haar computer.
Ineens schrok ze op.
"Wat was dadde?" vroeg ze zich luidop af.
Ze hield haar adem in.
Het was stil.
Of toch niet.
"Voetstappen.
En 't komt lik uut de kelder.
Dat kan toch nie!"
Weer hield ze zich stil.
"Hort... Were voetstappen.
Komn kik nu zot of wat es dadde?"
Sheila liep recht en liep de kamer die dienst deed als kantoorruimte uit.
Ze liep naar de gang.
Ze knipte het licht aan en zag een schaduw bij de kelderdeur die open stond.
"Nen indringer!" dacht ze bij zichzelf.
Ze haalde diep adem en liep naar de kelderdeur af.
"Ok, wien daje ook ziet!!! Kom tervoorschijn!"
Dan ineens zag ze een man voor haar.
Het was LOU SELLESLAGHS!
Niet meer of Sheila schrok zich rot.
"Ghie Ghodverdomschen onnozeloare!" riep ze verschrikt uit.
"Heb ik u laten schrikken?" vroeg Lou.
"Amai nog nie!" antwoordde Sheila.
"Hoe zieje ghie hier binnen gerakt?"
"Langs de geheime gang," zei Lou.
"Hoedt een ander voe de zot," reageerde Sheila.
"Hier is helemaal geen geheime gang."
"Dan ken je je eigen huis niet goed liefje," zei Lou.
"Ach ja, is ook mijn schuld.
Had het je eens moeten tonen, maar het is er ondanks dat we hier samen veel tijd doorbrachten met het verbouwen van dit huis niet van gekomen.
Maar hier in de kelder is er wel degelijk een geheime gang.
Die loopt tot aan het vaartje hier wat verderop.
Werd gegraven in opdracht van de eerste eigenaar die het destijds liet bouwen eind 19de eeuw.
Om ongezien naar zijn minnares te gaan.
Het mocht niet geweten zijn dat hij aanhield met een jongere juffrouw van lagere komaf zie je.
Later in de oorlog was dit huis het hoofdkwartier van het verzet en dan kwam deze geheime gang goed van pas."
"Vertelt dat loater mor ekeje," zei Sheila.
"Woarom eje ghie nie verwittigd dat je were na België ging komn?" vroeg Sheila ineens.
"Ik zat er helemaal door meid," zei Lou.
"En dat zorgde voor spanningen en alsmaar hoger oplopende ruzies.
Na een lang gesprek hebben we besloten om de tournee vervroegd stop te zetten."
Sheila keek Lou aan.
"Je ziet er moe uut ook moatje," zei ze.
"Ik ben niet moe Sheila," zei Lou.
"Ik ben gewoon... STIKKAPOT!"
"Ik heb het eerste vliegtuig naar huis genomen en daarna met een taxi tot hier gereden.
Mijn valies staat nog in de kelder.
Je zal dat gestommel met die valies vast wel gehoord hebben."
Sheila keek Lou aan terwijl hij zijn handen vastnam.
Daarna vloog ze hem om de hals en gaf Lou een stevige pakkerd.
Gevolgd door een passionele tongzoen.
Daarna liet ze hem los en zette ze in haar kantoor de computer uit en doofde ze het licht.
"Ghow komt mee na boven, 'k ghoan e lekker warm badje voe joen kloarmaken.
En doarachter spek met eiers!
Vor op krachten te komn."
Sheila keek Lou aan met ogen die blonken van blijdschap.
"Welkom thuus moatje," zei ze met een diepe snik in haar stem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten