Hoe zit het nu eigenlijk?

 Dag lieve mensen.

Kunt u er nog aan uit?
Aan alles wat we horen of lezen over het coronavirus.
Eerlijk gezegd.
Ik niet meer!
Ondanks vaccinaties nog altijd besmettingen.
Vaccinaties die maar heel traag vorderen.
Versoepelingen die in het gedrang komen omdat de cijfers na eerdere dalingen opnieuw stijgen. Het lijkt geen einde aan te komen.
Mag hier wel een einde aan komen? Vragen alsmaar meer bezorgde mensen zich af?
Zit hier echt geen duister plan achter van één of ander duister groepje elitaire lui dat hier op één of andere manier voordeel denkt te moeten halen uit deze toch wel heel uitzichtloze situatie.
Ik sta van nature uit heel sceptisch tegen al dat dubieuze conspiracy gedoe. Maar ik begin nu wel te begrijpen waarom mensen zo vatbaar zijn voor al die vreemde theorieën en warrige denkbeelden.
De stroom informatie die constant op ons afkomt is onstuitbaar en onophoudelijk.
En zeker sociale media zijn een onophoudelijke bron van informatie, maar ook van desinformatie.  

Ja! Ik wil terug naar het 'oude normaal'.
Wat was daar eigenlijk mis mee?
Kan er iemand mij dit vertellen?
Ok, ik geef het toe, handjes geven, dat was maar een kleffe bedoening. Zeker als het van die slappe zweterige handen waren. En laat ons over kusjes maar beter zwijgen. Knuffelen doe ik wel met mijn grote liefde, en eerlijk gezegd is dat OK voor mij. Ik heb het afgelopen jaar zelfs gedacht 'he, dat gaat misschien nog een oplossing zijn voor de #metoo kwestie. Heb je geen persoonlijke band met diegene met wie je samenwerkt. hou afstand. Geen aanrakingen. Geen kusjes, geen knuffels, geen 'schatje' of 'lieveke'. Maar afstand houden.
En herontdek het woord U.

Maar ach, is dan niet te geforceerd?
Gaan we dan niet in een steriele maatschappij leven?
Ja, daar vrees ik voor.
Mag er nog wat spontaniteit zijn? Gezelligheid? Ruimte voor feest en plezier?
Voor SOCIAAL CONTACT?
We zijn tenslotte sociale dieren. We hebben nood aan sociaal contact. Aan knuffels en innige begroetingen.

Een jaar geleden.
Begon ik aan een hele reeks blogs met de zelfde titel.
Bloggen in tijden van corona.
Nooit eerder zoveel dagen achter elkaar inspiratie gehad om te artikels te schrijven en zo jullie, mijn lezers een hart onder de riem te steken.
En dat was met plezier gedaan lieve lezer.
Echt waar.
Hoe ik het klaarspeelde is mij vandaag een raadsel.
Want als ik nu dat coronanieuws hoor...
Dan zakt de moed mij toch een beetje in mijn schoenen. 
Tenslotte ben ik ook maar een mens.

Maar toegeven aan angstzaaierij en complotgedoe. Dat nooit.
Al vrees ik dat de parate kennis over de vaak complexe materie mij ontbreekt en dat dat mij belet om echt ten gronde in discussie te gaan;
Ach. Wil ik dat wel?
Eigenlijk blog ik liever.
En ik hoop dat jullie er ook nog wat lol aan hebben?

Liefs;
Miguel.