Drukte in de zaal voor de vloersporten in het sportpark.
Mannen en vrouwen in de weer met bokszakken en met elkaar.
Om te oefenen in het kickboksen.
De geur van zweet overheerste net als de korte felle kreten en de doffe slagen van vuisten of voeten op de bokszakken of kussens die hun sparringpartners vasthielden tijdens de oefeningen.
Ook Sheila was keihard aan het oefenen.
In haar strakke zwarte topje en kort broekje.
Ze spande haar buikspieren en richtte haar blik op haar sparringpartner.
"Zieje d'er gereed voorn?" vroeg ze.
De man knikte.
Ongenadig beukte ze op de stootkussens die hij vasthield in.
Hij moest zich echt wel schrap zetten om te kunnen standhouden. Maar hij wist wie hij voor zich had en hij kende Sheila door en door.
Al jaren zijn Sheila en Patrick Limpens sparringpartners.
Zoals de trouwe lezer wel weet was hij het die destijds Sheila's leven redde toen Rozette Pelckmans haar wilde ombrengen en er reeds in geslaagd was om een kogel door Sheila's lichaam te jagen.
Een half uur en een stomende oefensessie later zaten Sheila en Patrick op een Zweedse bank uit te rusten.
"Ge zijt de Lou gaan opzoeken heb ik gehoord?" zei Patrick.
Sheila's ogen glommen.
"Het zal wel zien," zei ze.
"Heb je? Bij hem geslapen" vroeg hij met enige aarzeling.
Sheila schudde van nee.
"Hij raakt er echt niet over hé.
Na al die jaren.
Ik snap dat toch niet," zei hij.
"Je verstoat het niet," reageerde Sheila.
"D'er heeft van slapen nie vele gekomn.
Als je verstoat wat da 'k bedoeln?"
Ze legde haar hand op de schouder van Patrick en zuchtte gelukzalig.
"Ik wist het wel," zei Patrick.
"Dat gij diegene zou zijn die erin zou slagen zijn hart te ontdooien.
Sheila.
Ik wens u en Lou vanuit de grond van mijn hart...
Het allerbeste van de wereld toe."
Sheila nam Patrick's hand vast.
"Merci moatje," zei ze.
"Bon, 'k ghoan mien ghon douchen. Straks nog e pintje in de Dinky Toys?" Stelde ze voor.
"Nee merci, ik heb aan Rosita beloofd om vroeg thuis te zijn.
Andere keer misschien."
Na een vluchtige knuffel namen Patrick en Sheila afscheid.
Ze liep naar huis.
Het was al donker.
Het regende.
De herfst was in het land en dat was goed te merken. Heet was al een paar dagen na elkaar grijs, grauw en druilerig.
Wat maakte dat de heimwee naar Spanje nu heel erg groot was.
God wat had ze daar toch een zalige week beleefd.
Vooral de dagen die ze met Lou doorbracht waren veel te snel voorbijgegaan.
Wat had ze toch genoten van zijn lichaam en zijn liefde.
Zo diep en intens genoten.
Sheila besloot om zelf ook maar vroeg naar huis te gaan.
Bedacht zich dat ze de laatste weken amper nog in de Dinky Toys kwam.
"Zoender Lou is 't er ghin zak an," dacht ze bij zichzelf.
"Het zegt me ook nietend niemeje, al die oppervlakkige gesprekken over.
Ja over wat eigenlijk?
Over niks toch.
Lullen voe te lullen!
'k Heint ghet, echt woar," zei ze terwijl ze zichzelf betrapt dat ze luidop aan het spreken was.
Sheila opende de deur van haar huis en liep naar boven.
In de gemeenschappelijke leefruimte zaten Morgane en Yanaïka gezellig naar een film te kijken in hun kamerjas.
"Vous ete deja la, ben je er al?" vroeg Morgane.
"Ja iedereen wilde precies vroeg naar ze kot, dus... "
"En in de Dinky Toys was er ook geen volk of wat?"
"Kweenie," zei Sheila terwijl ze de riem van haar broek losmaakte.
"En 't interesseert mien ook nie.
'k Ben blieje da 'k thuus zien, echt woar."
"Je wordt een ouwe doos," zei Morgane grappend.
Sheila lachte en knipoogde even en ging zich dan douchen om zich dan naast Yanaïka in de zetel te zetten. Het meisje keek Sheila met grote ogen aan.
Sheila drukte haar dichter tegen zich aan en voelde het meteen warm worden in haar hart.
Gaf Yanaïka een tedere zoen op het voorhoofd.
"Keppe," zei ze zachtjes.
De TV speelde.
Niemand zei nog een woord.
Sheila voelde zich rustig en ontspannen.
Nadat de film afgelopen was gaf Yanaïka haar moeder en dan Sheila een stevige goeienacht knuffel en ging dan slapen.
Eens het meisje de deur had gesloten vleide Sheila zich in Morgane's schoot.
"Ghie beseft mor half wat voor een prachtkind Yanaïka is mokke."
"Dat besef ik wel Sheila," zei Morgane.
"En ik ben blij dat jullie het zo goed met elkaar kunnen vinden, dat mag je gerust weten."
Sheila draaide haar hoofd en keek Morgane recht in de ogen.
"Je vestoa me niet.
Yanaïka is nu twaalf jaar oud.
Een bloem die op het punt staat om open te bloeien.
Intelligent, welbespraakt, ondernemend, creatief.
Maar vooral...
Zo elegant en gracieus.
Dat meisje gaat vele harten doen sneller slaan Morgane.
Yanaïka is, en daar ben ik honderd procent zeker van.
Iemand die heel diep en intens leeft en liefheeft.
Diegene die erin zal slagen om haar hart te veroveren.
Zal gewoon overdonderd worden door liefde en warmte die je maar zelden bij iemand zal vinden.
Maar diepe liefde kan bij zo iemand overslaan in intense haat en withete woede.
Waar ik echt schrik van heb Morgane.
Is dat ze haar woede tegen zichzelf richt in plaats van diegene die haar hart heeft gebroken."
"Waar ben je bang voor?" vroeg Morgane onthutst.
"Yanaïka is een super gevoelige ziel Morgane.
Weet je?
Soms ben ik bang.
Bang dat ze... Te gevoelig is voor deze wereld!"
"Denk je?"
Sheila rechtte zich en nam Morgane's handen vast terwijl ze opnieuw strak in haar ogen keek.
"Morgane.
Over anderhalve maand gaat ze naar het secundair.
Dat es 't lager nie hé.
Verstoa je?
Daar ben je niet meer de oudste maar de jongste.
De school is groter en de sfeer is er heel anders.
Veel competitiever.
Van het gezellige kliekje jongens en meisjes die elkaar hun diepste zielenroerselen vertellen op de slaapkamer op schoolreis en die in elkaars poëzieschriftjes iets tekenen of schrijven naar het secundair. Waar alles draait om hoe cool je wel bent.
'k Ghoan eerlijk zien.
Ik had het daar heel moeilijk mee.
Dat was een cultuurschok voor me, echt wel.
Van 't kleine dorpsschooltje in Bulskamp naar 't Atheneum in Veurne
En ik ben geen 'trunte', dat weet je.
Ik wil maar zeggen...
Jonge gasten hebben weinig compassie met elkaar.
Als je uit de toon valt dan wordt je zonder pardon buitengesloten.
Zit er één iemand tussen die populair is, en hij of zij kan uw kop niet uitstaan omwille van het feit dat jij beter in iets bent dan hij of zij. Dan zet die persoon de anderen tegen u op..
En dan wordt je buitengesloten.
Hard!
Maar het is gewoon zo.
Zelfs je vrienden van je oude school zien je niet meer staan.
Want ze willen zelf niet uit de toon vallen."
Sheila zweeg dacht na.
Ze wilde wat zeggen, maar wist niet goed hoe ze het onder woorden moest brengen.
Vertwijfeld beet ze op haar lip.
Balde haar vuisten.
"Morgane," zei ze.
"Ik hoop dat wat ik nu ga zeggen goed tot je doordringt.
En dat je me in deze zeker niet verkeerd begrijpt.
Yanaïka moet weerbaarder worden!
Echt wel.
Zowel fysiek als mentaal.
Ik zou haar zo graag willen lid maken van de kickboks-club."
"Komaan," zei Morgane.
"Dat is echt wel niks voor haar hoor.
Dat ruwe gedoe vechtgedoe."
"Kickboksen gaat niet om vechten Morgane," zei Sheila.
"Het gaat over jezelf weerbaar maken.
Zelfvertrouwen kweken.
Ze moet niet deelnemen aan competitie als ze dat niet wil.
Maar als je de basistechnieken beheerst dan kan je je al goed uit de slag trekken in noodsituaties.
Mor sourtout.
Je hebt zoveel meer zelfvertrouwen.
Hoe meer je oefent, zowel in het kickboksen als in de opwarming en het trainen van je lichaam. Hoe sterker je in je schoenen staat.
Echt wel wi.
En nog ekeje.
Kijk naar de wereld om ons heen Morgane.
Je wet ghie ook.
Dat es hier ghin wereld van rozegeur en maneschijn.
De wereld es keihard.
Je moe vechten voe je plekke.
En sterk in joen schoenen stoan.
Niet alleen om je plaatsje in de wereld te veroveren.
Maar ook om te weerstaan aan alle verlokkingen en vooral...
Aan de groepsdruk!
Ouders staan er te weinig bij stil.
Hoe verpletterend de groepsdruk is onder jongeren.
Om dingen te doen waarvan je als ouder net niet wil dat je kind eraan meedoet.
De leeftijd van twaalf, dertien, veertien jaar is wat dat betreft net een heel cruciale leeftijd.
Nu moet je heel alert zijn voor zaken als 'verlies aan interesse voor hobby's of zelfs de studies'.
't Is ook de leeftijd waarin hun hormonen een flinke opstoot krijgen.
Hun lichaam veranderd.
Net nu is het belangrijk dat ze hun lichaam leren kennen.
Hun grenzen leren kennen.
Het belang leren van zelfbeheersing en vooral van...
ZELFRESPECT!"
Morgane hoorde het aan.
"Tu ete raison," zei ze.
"Ik maak me daar al een hele tijd zorgen over.
Maar kickboksen."
"Laat eur ekeje meeghoan met mien," zei Sheila.
"Wie weet vindt ze dat nog wel tof.
Enfin.
'k Ghoan d'er wel voor zorgen dat ze dat tof gho vinden."
Dan vleide Sheila zich weer in de schoot van Morgane.
Haar handen gleden over de roze badjas van Morgane in echt wel zijdezachte badstof.
Ze knoopte vingervlug het lint los waarmee Morgane haar jas dichtknoopte waarna Sheila's handen over Morgane's buik en borsten gleden.
Ze keek Morgane lang en diep in de ogen.
"En Lou?" vroeg Morgane terwijl ze Sheila's handen vastnam.
"Peins je dat die dat erg gho vinden? Da 'k af en toe met joen... ?
Dan ken je hem nog niet goed hoor.
Weet je?
Lou is niet aan een klassieke monogame 'huisje-boompje-beestje' relatie.
Toen zijn liefje Gracienne nog leefde en hij met haar hier in dit huis woonde, dan vonden er hier echt wel hitsige feestjes plaats hoor. Kan ik je wel zeggen.
'Aussi un histoire tres tragique," zei Morgane die ondertussen ook al het tragische verhaal van Gracienne Dewilde had gehoord.
"Dat es.
En vooral, 't was pas in haar laatste maanden dat hun vriendschappelijke relatie evalueerde naar een diepere liefdesrelatie.
En die wens kwam vooral van haar ja.
Lou was en is nog altijd een man van de rock&roll en hij wilde alles behalve een traditionele relatie en zeker niet trouwen.
Ik wil maar zeggen...
Hij zou misschien nog willen meedoen."
Morgane moest erom lachen.
"Tu veux fait ça? Un trio.
Zou je dat doen?"
"Ja!" zei Sheila beslist.
"Met de vent van me leven en me lieve mokke da 'k zo geiren zien."
Bij die laatste woorden trok ze haar eigen badjas open en gooide die in het midden van de woonkamer en vleide ze haar naakte lichaam tegen dat van Morgane, waarna een innige kus volgde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten