Leren van het leven.

 

Dag lieve mensen.
Ik maak mezelf meer en meer bedenkingen over het leven die vroeger toch iets anders waren. Vooral dan over de kwaliteit van het leven.
Ik wil geen honderd jaar worden, ik wil geen hoge leeftijd bereiken en tegelijk de laatste jaren van mijn leven wegkwijnen in een rusthuis. Ik wil geen oude dag die gepaard gaat met pijn, sukkelen, aftakeling en isolatie. Ik werd geboren zonder dat iemand mij vroeg of ik dat een goed idee vond en ook als ik doodga gaat niemand mij komen vragen of dat voor mij Ok is? En dat geldt voor iedereen. Laat ons er dan ook naar streven om die korte tijd daartussen zo kwalitatief mogelijk te laten verlopen. En dat zowel op vlak van gezondheid, maar ook wat uitdagingen betreft.
Het leven is pas echt boeiend als je regelmatig eens wat uitgedaagd wordt, of als je af en toe eens jezelf uitdaagt.
Leer nieuwe dingen, leer bij, lees boeken, kijk naar films, luister naar muziek. Doe indrukken op, trek de natuur in, vier de liefde, vrij met je zoetje. Doe die dingen. Doe de dingen waar je van geniet, en leer weer intens en met heel je hart en ziel te genieten. Maak je niet zo druk om kleine ergernissen, roddel niet en sluit je oren voor de roddels die over u vertelt worden. Mijdt ruzie en tweedracht, maar laat ook niet over je lopen. Kies zorgvuldig de mensen met wie je omgaat en laat valse, gemene, achterbakse en gevoelloze mensen links liggen. Je bent geen therapeut, je bent geen mensenfluisteraar. Richt je op het positieve, op dingen die een meerwaarde bieden aan je leven.

Zoals gezegd: Niemand heeft je iets gevraagd voor je geboren werd. Daar was het eerste waar ik moest aan denken na het lezen van alweer een artikel over een volslagen marginaal en normloos koppel dat hun door mishandeling gestorven kindje lustig meenam toen ze gingen winkelen en godbetert op café gingen (ze hadden hun alcoholroes nodig). Toen ik las wat de oorzaak is van de veel te vroege dood van dat ongelukkige kleine meisje kreeg ik het moeilijk. Toen die nieuwe vriend van haar moeder erbij kwam veranderde het leven van het kleine wichtje in een ware hel. Bij de lijkschouwing bleek dat haar beide armpjes en beentjes gebroken waren en haar bekken verbrijzeld.
**SLIK**

Speel maar fijn in de hemel kleine Isabella.

Lieve kleine Isabella.
Met je guitige blauwe oogjes en die lieve glimlach op je snoetje.
Wat een gruwel heb jij moeten doorstaan klein meisje.
Welke helse pijnen moet je niet hebben gehad in je veel te korte leven.
Ik kan hier met mijn klein verstand niet bij dat omwille van de doorgeschoten waanzin van een zogezegd ’’’volwassene’’’’ je tijdens je veel te korte leven door een hel moet gaan en dingen moest meemaken die zelfs de sterkste mens zouden doen breken.
En helaas, er zijn nog vele kindjes zoals jij die dag in dag uit de vreselijkste gruwel moeten ondergaan. Speurders die de vele video’s met kinderporno onderzochten die werden gevonden op de computer van Sven Pichal omschreven wat ze zagen als ‘kinderen van nul tot zestien jaar die huilden, tierden, schreeuwden en riepen om hun moeder’. In Palestina worden jonge kinderen kapot gebombardeerd en zelfs kinderen werden afgevoerd naar de martelkamers en ‘menselijke slachthuizen’ van de crapuleuze ex-dictator Assad.
Geen enkele van die kinderen heeft erom gevraagd om in een hel op Aarde geboren te worden. Geen enkel kind heeft erom gevraagd om tijdens hun veel te korte leven niets anders te kennen dan pijn, ellende en pure horror.

De achturige werkdag.
Verhoogde de levenskwaliteit van velen.

Net zoals geen enkel mensen erom gevraagd heeft om te leven in armoede. Om ziekte, pijn of honger te hebben.
Geen enkel gewetensvol ouderpaar heeft erom gevraagd om hun kind, hun eigen vlees en bloed te zien sterven aan één of andere vreselijke ziekte, of na een ongeval, al dan niet veroorzaakt door een onverantwoordelijke of straalbezopen bestuurder.
Daarom, laten we er elk op onze eigen manier, en volgens onze eigen draagkracht en vermogen er mee voor zorgen dat het leven voor elke mens, voor elk kind en bij uitbreiding voor elk dier, wat draaglijker wordt.
Laten we eens wat vaker stilstaan bij de impact die onze beslissingen en onze daden hebben op onze medemens, de dieren en onze planeet. Een impact die vaak groter is dan wij zelf denken. En waar wij veel te weinig bij stilstaan.
En ik weet, ik klink nu gelijk één of andere groene pastoor. Maar ergens hebben deze mensen toch gelijk vind ik. Want hoe je het ook draait of keert, wat opbrengt voor de ene is miserie voor een ander. De één zijn dood is de ander zijn brood. Dat is helaas de harde realiteit. Voor ons vers kopje koffie, onze chocoladereep, onze bananen, onze TV, onze Smartphone, onze auto, onze etc. Moeten mensen ver van hier werken in erbarmelijke omstandigheden. Op plantages en velden, in fabrieken zonder de meest elementaire arbeidsrechten, op containerschepen en zelfs de vrachtwagenchauffeurs op onze wegen zijn gewoon slaven. Slaven van de weg.
Denk daar eens aan als je gaat shoppen of gezellig online zit te winkelen met je laptop, tablet of smartphone op je schoot of in de hand, voor de warme stoof met een kopje koffie of thee binnen handbereik. Denk aan die pakjeskoeriers die onder tijdsdruk alles geleverd MOETEN krijgen en die vaak met dagcontracten werken waar je gewoon niets mee opbouwt van sociale rechten. Vraag jezelf af of je zelf in zo’n situatie wil zitten? Of als je het leuk zou vinden als je eigen zoon of dochter zo moest door het leven gaan. Elke ouder wil het beste voor zijn kinderen, toch?

De gedachte dat levenskwaliteit niet voor eenieder is weggelegd. De gedachte dat veel mensen een miserabel leven leiden vol pijn, verdriet en uitzichtloos. Maar ook de gedachte dat veel mensen hun leven letterlijk vergooien aan alcohol, drugs, gokken of gewoon slechte voeding of te weinig beweging. Het bezorgd mij een ongemakkelijk gevoel.
Zelf prijs ik mij gelukkig vanwege het feit dat mijn levenskwaliteit veel en veel beter is dan tot voor mijn operatie in maart van dit jaar. Ik heb geen pijn of aanslepende vermoeidheid meer, ik voel mij vitaal en gezond. En ja dat heeft invloed op mijn humeur en mijn welbehagen.
En ik wenste dat meer mensen dat gevoel zouden hebben. Dat meer mensen de hoop zouden krijgen dat het beter wordt, dat er een uitweg is. Elke mens verdient een kwaliteitsvol en zinvol leven.
Want laat je niets wijsmaken. Je hebt maar één leven!
En nee je leeft niet ‘maar één keer’. Je gaat maar een keer dood! Je leeft daarentegen elke dag!
Maak dan ook van elke dag het beste. Geef je,‘smiet joen’ zouden ze in West-Vlaanderen zeggen.
En probeer om een goede indruk te maken op de mensen om je heen. Zorg ervoor dat wanneer je er niet meer bent, de mensen met een glimlach op hun lippen aan u terugdenken.
Want dan leef je nog verder na je dood…

Denk ik.