Het zit er weer op.

 

Dag lieve mensen.
Het is bijna zes uur, nog even en we mogen elkaar weer een gelukkig nieuwjaar wensen. In Bangkok en Hanoi (hoofdstad van Vietnam) zijn ze terwijl ik dit schrijf al aan het aftellen. Over een uur zijn het de Indiërs die elkaar drie natte kussen mogen geven. De Australiërs en Nieuw-Zeelanders… die zijn waarschijnlijk al zat.
Soit het jaar zit erop, en verdorie het was mij het jaartje wel.
Ik hoef het niet meer te vertellen wat ik het afgelopen jaar heb doorgemaakt. Ik ben blij dat ik er nog ben en dat ik jullie kan vertellen dat het intussen veel en veel beter met me gaat.
Ik voel me tiptop en ik slaagde erin om een sprintje te trekken tot thuis toen ik met de hondjes ging wandelen en mijn lieve schat me belde om me te zeggen dat ze bericht kreeg over een pakje dat was toegekomen. Zonder er verder bij na te denken liep ik die laatste honderd meter zo snel ik kon met twee keffende hondjes aan de leiband. Even rondkijken en ik zag het pakje bij de voordeur liggen. Missie geslaagd, het pakje was binnen. Maar het was pas toen ik boven was en het al uitpakte dat ik besefte dat ik iets deed wat ik vorig jaar echt niet had kunnen doen.

Ik wil maar zeggen.
Ik heb diep gezeten lieve mensen.
Rond deze tijd van het jaar was ik echt mezelf niet. Constant moe, vlug kortademig, sukkelde van de ene verkoudheid naar de andere, amper enige weerstand en ik had ook nogal snel koud. Meerdere keren naar de dokter geweest, van alles voorgeschreven. Tot hij zelf voorstelde om een afspraak te maken met een cardioloog omdat hij ‘hartruis’ hoorde. Dat deed ik dan ook meteen en daar kreeg ik de diagnose: Lekkende hartklep. Operatie is noodzakelijk.
De rest kennen jullie want ik heb het in deze blog dan ook uitvoerig beschreven en ook op Facebook konden jullie mijn toestand mee opvolgen.

Het was een zware operatie gevolgd door een lang herstel. Maar de liefde van mijn schat van een vrouwke en zeker ook de genegenheid en warmte van mijn twee superlieve hondjes hielp mij er door. En ook de steun van jullie allen lieve mensen.
Ook al steunden jullie mij vanop afstand. Het deed mij goed, echt wel.
Terwijl ik dit schrijf luister ik naar de Willy Duizend. Ja, dat is iets wat ik graag laat passeren, die heerlijke tijdloze rocknummers. Ik hou van een portie stevige gitaren op zijn tijd. Ik heb een brede muzieksmaak, maar ik heb wel één voorwaarde. Er moet minstens één gitaar in voorkomen.
Of je moet van goeden huize zijn zoals bijvoorbeeld Kraftwerk. Dan zie ik het nog door de vingers, we gaan nu ook weer niet te streng zijn.
Ik weet één ding. Tijd maken voor muziek, boeken, films, vrienden, goede gesprekken, je partner en dat ene wat daarbij komt kijken. DAT IS GEEN TIJDVERSPILLING!
En kennis vergaren en dingen bijleren is dat ook niet.

Weet ge.
Er is zoveel nuttige informatie en die ligt gewoon voor het grijpen. Informatie en kennis is nog nooit toegankelijk geweest als nu. Vroeger moest je naar de bibliotheek als je iets wilde opzoeken over éénder welk onderwerp. Je moest boeken doorploegen, pagina’s kopiëren of overschrijven en dat dan bijhouden. Wie van mijn generatie is en voor school een spreekbeurt moest houden die weet waarover ik nu praat.
Nu volstaat een simpele zoekopdracht gevolgd door een muisklik of twee, drie. En het blijft niet bij tekst alleen. Er zijn ook video’s en podcasts over alle mogelijke onderwerpen te vinden op het grote wereldwijde web.
De wereld van de podcasts is voor mij opengegaan tijdens mijn ziekenhuisverblijf en ja het was een verrijking en een verruiming. Voordien nam ik al eens de tijd om naar een interessante podcast te luisteren, maar toen ik in het ziekenhuis lag en de TV niet altijd beschikbaar was omdat je die andere persoon die naast je ligt ook wat moet gunnen. Ben ik via de smartphone podcasts gaan opzoeken en beluisteren. En daar zitten heel interessante dingen tussen.

Ja, ik ben zo’n saaie donder die uren kan luisteren naar de uiteenzetting van één of andere deskundige over zaken als artificiële intelligentie, bitcoins, geopolitiek, klimaatverandering, wetenschappelijk onderzoek of recente ontwikkelingen in de geneeskunde. En waarom ook niet?
Al dat geleuter op onze pretzenders boeit me hoe langer hoe minder? Zijn jullie die overdosis BV’s op elke TV zender niet beu? Ewel, IK WEL!
Er gaat geen dag voorbij of zo’n Herman Brusselmans, James Cook of Bokkie De Repper moet even zijn mening over van alles en nog wat door onze strot rammen of even melig gaan doen.
Als ik alleen thuis ben staat de TV amper nog op. Liever radio, een podcast of gewoon… STILTE!
Wordt ik nu oud? Of wordt de wereld rondom mij gewoon te druk? Wie zal het zeggen. Feit is dat ik van stilte heel hard kan genieten. Af en toe geen TV, radio of zelfs sociale media. Gewoon wat schrijven of wat rusten in de zetel met de hondjes erbij en de tijd traag zien passeren op de grote wandklok boven te TV. Ja ik vind dat zalig.

OK, vaak deden we het niet. Maar er werd het afgelopen jaar wel degelijk gewandeld!
En ja, ook daar heb ik met volle teugen van genoten.
De natuur schenkt mij rust en het deed na al die weken binnen zitten in een muf ziekenhuis echt deugt om de petrichor te ruiken, de zon op mijn huid te voelen en gewoon buiten te zijn. Ook al was het maar een korte wandeling met mijn twee kleine schatjes. Het deed goed, punt!
De zee horen of het geruis van de bladeren. Met mijn voeten door de gevallen bladeren lopen, het geluid van stromend water, de wolken zien voorbij drijven.
Ik beschouw die dingen als een luxe, een zegen. En weet je waarom?
OMDAT IK DANKBAAR BEN!
Dankbaar omdat ik er nog ben. Dankbaar omdat ik Vijftig jaar mocht worden. Mijn betreurde collega Paul mocht maar dertig jaar worden, en nee dat is echt geen leeftijd om te gaan.
Dankbaar omdat het goed met me gaat, dat ik nog kan werken, dat ik een inkomen heb en een goede relatie met mijn allerliefste Christiane. Dat ik nog kan en mag genieten van de capriolen van mijn lieve hondjes.
Ik stop even tussendoor met typen en kijk voor me uit. Wat ik daarnet schreef dringt nog harder tot me door. Het is inmiddels zeven uur, weer een uur voorbij. Ja ik neem mijn tijd om dit te schrijven. Nog vijf uur en we mogen elkaar drie dikke natte zoenen geven. Nog vijf uur en 2024 is het verleden, 2025 is de toekomst en wat de toekomst brengt weet niemand.
Eens mijn geliefde gedaan heeft met werken en ik haar met de auto ben gaan ophalen en eens we thuis zijn schenk ik twee coupeglaasjes in en genieten we van lekkere hapjes en vooral van elkaar.

En ik hoop dat jullie hetzelfde doen.
En ik wens jullie een gelukkig, voorspoedig, welvarend, hartverwarmend en vooral… GEZOND 2025

Het gelukzaligste moment van het afgelopen jaar.
Mijn twee lieve schatjes terug dicht bij me.