Onverwachte dienst.

 

24 december
Drukte in de stad, mensen op cadeautjesjacht.
Grauwe lucht, kou en die indruk alsof het elk moment kunnen gaan sneeuwen, ondanks het feit dat de weerman zei dat het dit jaar een groene kerst wordt.
Het verkeer was hectisch, auto’s parkeerden dubbel en chauffeurs stapten haastig uit om nog snel dat ene bestelde kerstcadeau, of die maaltijd van de traiteur op te halen. Kinderen amuseerden zich op de schaatspiste en bij de kraampjes van de kerstmarkt zaten mensen zich te verwarmen aan een glühwein of jenever. Intussen begon het ook al te schemeren.
Een fietsster baande zich een weg door deze chaos. Een jonge vrouw warm ingeduffeld en met een knalrode ronde muts met witte ponpon op het hoofd.
Het was Claudia Kesteloot, 25 jaar, verpleegster van beroep en werkzaam op de dienst Interne Geneeskunde van het Stedelijk Ziekenhuis. Normaal zou ze met kerstavond vrij zijn waar ze ook expliciet om had gevraagd. En zou ze nu op de trein richting Oostende moeten zitten om de kerstdagen door te brengen op het appartement van haar ouders in Westende. Maar vroeg in de ochtend kreeg ze telefoon van Dieter de hoofdverpleegkundige met de vraag – eigenlijk smeekbede – om toch te komen werken omdat er weer zoveel waren uitgevallen. Na een korte en pittige discussie besefte Claudia dat ze geen andere keuze had dan toch maar toe te geven en te gaan werken. Maar diep van binnen was ze boos, zeg maar razend.
Ach, de ware reden waarom ze niet weigerde was haar brandende ambitie om op te klimmen en ooit hoofdverpleegkundige te worden. En haar boosheid was vooral gericht tegen haar collega’s en hun laksheid. Als het schoon weer is zijn er die zich ziek melden. Is het bijna weekend zijn er die zich ziek melden en hebben ze een shift die hen niet zint melden ze zich ook ziek. Nu moest ze de nacht doen, op kerstavond. Maar aan de andere kant dacht ze ‘nachtdienst en dat op een feestdag, da’s dubbel betaald. Mooi meegenomen voor haar andere plannen in het leven.
Claudia remde en stapte af en opende met haar badge de deur van de overdekte fietsstalling om daar dan haar fiets te stallen. Ze trok haar muts van haar hoofd en schudde met haar lange donkerblonde lokken. Een ijzige wind blies in haar gezicht. Dan stond ze even stil en haalde ze een paar keer diep adem, ze snoof de vrieslucht op en hé. Is dat geen fijne korrelsneeuw op haar dikke donkerblauwe jas die ze aanhad?

Dan liep ze naar binnen, meldde zich aan op de prikklok en nam dan de lift naar de vijfde verdieping waar haar afdeling zich bevond. Ze begroette haar collega’s met een korte ‘dag’ en liep dan naar de ruimte waar zich de lockers bevonden waar ze haar kleren instopte. Met haar witte broek al aan en boven alleen haar BH staarde ze strak voor zich uit. Ze opende haar smartphone en las haastig de nog binnengekomen berichten, waaronder van haar broer die met een niet mis te verstane opmerking zijn teleurstelling liet blijken over het feit dat ze vanavond niet kon komen. “Ach stik!” zei ze terwijl ze haar gsm in de locker gooide. Net op dat moment kwam Chrissy de omkleedkamer binnen. “Hi Claudia,” zei ze. ‘Hebben ze u ook opgeroepen?” vroeg ze licht verbaasd.
“Ja, en er was geen ompraten aan,” zei ze terwijl ze haar Witte T-shirt aantrok en daarna haar witte jas dichtknoopte. “Echt hé, de mentaliteit van sommigen hier,” siste ze tussen haar tanden.
“Hey trek het u niet aan meid,” zei Chrissy. “We gaan er samen een toffe avond van maken. Hey, tegen niemand zeggen hé, maar ik heb een fleske bubbels mee,” zei Chrissy schalks.

Claudia zat in de verpleegpost waar over enkele minuten de overdracht zou beginnen waarna ze aan haar nachtdienst zou beginnen. Tegenover haar zat Chrissy die zo’n vijf jaar ouder was als Claudia en met wie ze het heel goed vinden kon. Chrissy is lesbisch en komt daar ook voor uit en Claudia had al snel door dat Chrissy een oogje op haar had, en tuurlijk was het geen toeval dat Chrissy altijd binnenkwam als Claudia zich aan het omkleden was. Ach, Claudia weet ook wel dat ze best gezien mag worden met haar lange golvende donkerblonde haren, haar slanke figuur, licht vooruitstekende ronde borsten en strakke kont. Ze bracht ook uren in de fitness door om fit, slank en vooral strak te blijven. Ze leeft gezond, doet aan sport en ze trekt er graag op uit om te gaan hiken in de Ardennen of één maar per jaar in de Franse of Zwitserse Alpen. Claudia is single en wil dat graag zo houden want ze leeft vooral voor haar werk. Maar als ze zin heeft in een stevige pot seks doet ze beroep op Freek haar ‘fuckbuddy’ die tot vorig jaar werkzaam was als verpleger op de kinderafdeling waar ze hem leerde kennen toen ze daar stage liep. Maar stiekem hoopte ze op meer, en dan vooral omdat Freek zich intussen had bijgeschoold en werkte hij als assistent van Dr Keldermans, hoofd van de dienst radiologie en tevens voorzitter van de artsenraad van het ziekenhuis. Een man bij wie ze zeker op een goed blaadje moest staan, want ze wilde echt wel hogerop komen in het leven.
Ook nu viel het Claudia op dat Chrissy het flirten niet kon laten. Ze streek met haar duim over haar lippen en glimlachte. Haar helblauwe ogen fonkelden en straalden. Haar andere hand ging ongemerkt over haar volle en best grote borsten. Chrissy is een losbol en een fuifnummer. Voor sporten en fitnessen past ze, maar tegen een stevig feestje met veel drank zegt ze geen nee. Ook over haar overgewicht maakt ze zich geen zorgen, ook al proberen Claudia en ook hoofdverpleger Dieter haar voorzichtig erop te wijzen dat ze echt wel iets aan haar gewicht zou moeten doen. Maar Chrissy blijft Oost-Indisch doof en blijft kiezen voor frituurkost, pita, sloten bier en wilde seks. Maar als verpleegster is ze een toonbeeld van professionaliteit en ze doet haar werk met hart en ziel wat maakt dat Claudia het goed met haar kan vinden.

Het was laat in de nacht en er waren weinig bellen die afgingen. Claudia werkte alle gegevens bij op de computer en zag vanuit een ooghoek hoe Chrissy regelmatig naar haar lonkte Ze had het door maar liet niets merken. Eigenlijk vond ze het stiekem wel spannend, het idee dat een vrouw haar opwindend vindt. Chrissy schreef van alles in een map en ordende de papieren. Tegelijk schudde ze met haar vuurrood geverfde haren. Chrissy is een vurige militante voor LGTBQI+ en steekt dat niet onder stoelen of banken. Op haar arm heeft ze een tatoeage, twee symbolen voor het vrouwelijke geslacht. Die moeten duidelijk maken dat ze lesbisch en dat ze daar fier op is ook. Normaal gezien mogen verpleegkundigen geen zichtbare tatoeages hebben, maar toch kan Chrissy het niet laten om ervoor te zorgen dat deze tattoo niet onopgemerkt blijft. Ze stroopt haar mouwen op en knoopt twee knopjes van haar jas los. Daaronder draagt ze een topje met diepe decolleté. Dan staat ze recht en loopt ze heupwiegend naar de keuken waar ze haar fles met bubbels in de frigo had gelegd. “Wat denkt ge?” zegt ze. “Fleske kraken.”
“Chrissy, als dat uitkomt krijgen we allebei een sanctie hé,” zei Claudia. “We zijn wel nog altijd aan het werk hé.”
“So what?” zei Chrissy. “Het is verdomme kerstavond, dan mag dat toch wel eens nekeer zeker. We gaan ons ook niet zat zuipen hé. Gewoon nekeer klinken op kerstavond. En op onze vriendschap.” Bij die woorden zette ze de fles uit de tafel en twee bekers. Weer keek ze flirterig naar Claudia, nu zelfs duidelijker dan ooit. “Gij zijt een knap wijf weet ge dat,”
Claudia zuchtte. “Chrissy ik ben hetero, en nee ik ga nu niet drinken.”
Chrissy stond voor Claudia en legde haar grote potige handen op Claudia haar schouders.
“Gij kunt toch ook serieus het seutje uithangen, weet ge dat?” zei ze. “Ey, durft toch eens te leven zeg. Of hebt ge schrik dat ge door een sanctie de kans om hogerop te komen zou verspelen? Komt eens uit uw schulp meid. Ge zijt vijf jaar jonger als ik, en als ik u hoor klappen zoudt ge dat echt niet zegen ze.”
Werken en carrière maken kunt ge later nog. Geniet nu nekeer gewoon van uw jeugd en uw jonge jaren,” zei Chrissy terwijl ze op Claudia haar schoot ging zitten en haar recht in de ogen keek.
Ze sloeg haar armen rond Claudia haar hals en streelde haar rug.
“Wij gaan er een toffe avond van maken, gij en ik,” zei Chrissy. Wij gaan een bekertje champagne drinken – ik had liever een coupke maar dat hebben we hier niet – en klinken op het leven.”
“Kijk, straks na onze dienst.” Zei Claudia. “Dan ga ik er eentje drinken, voor we naar huis gaan. Maar niet eerder. OK?”

Dan ging er een bel, Claudia ging meteen kijken. Ze liep met stevige tred door de gangen tot bij de kamer waar een licht brandde.
Ze opende de deur: “Wie heeft er ge… “ maar dan besefte ze dat er maar één patiënt in de kamer lag. Ze liep naar hem toe. Het was Erik Masschelein, een 65 jarige chef kok die al een poosje in het ziekenhuis lag. Hij werd in het UZ van Gent geopereerd maar vanwege complicaties in de vorm van een infectie leek het de dokters beter dat hij in een ziekenhuis verder zou worden opgevolgd. Men koos voor een ziekenhuis in zijn eigen streek.
Erik is chef kok en tevens eigenaar van een zeer gekende sterrenzaak in de stad, maar zijn voorliefde van rijkelijke maaltijden, sloten wijn en vooral de afzakkertjes na elke late maaltijd maakten dat zijn hart het hard te verduren kreeg. Gelukkig voor hem hield zijn equipe en vooral zijn zoon Pedro de boel draaiende.
Erik lag versuft in zijn bed. “Zuster, ik voel mij niet goed. Ik denk dat mijn einde ge…. “
“Ge zijt een beetje suf van de antibiotica en andere medicijnen Meneer Masschelein,” zei Claudia. “Dat is niks om u zorgen over te maken. U wordt hier opgevolgd en naargelang uw toestand zijn uw parameters best in orde.”
“Ach zuster,” zei Erik. “Stop toch met een mens blaasjes wijs te maken. Ik voel toch ook maar wat ik voel. Ik ben kortademig, ik kan mezelf amper wakker houden. Ik krijg mezelf amper recht en bij momenten hoest ik de ziel uit mijn lijf.
En ge zou iets moeten doen voor mij.”
“Wat dan?” vroeg Claudia.
Erik schoof de lade van zijn kastje open en haalde er een brief uit.
Uw collega die hier werkt die Chrissy. Ge zoudt haar die brief moeten geven.”
“Waarom deed u het niet zelf, ze had hier vorige week nachtdienst op deze kant van de afdeling.”
Erik schudde het hoofd. “Daar heb ik mijn redenen voor,” zei hij.
“Ok, ik zal doen wat u van mij verlangt,” zei Claudia. “Probeer nu wat te rusten en zet die sombere gedachten uit uw hoofd. Dat ge kortademig en flauw zijt is heel normaal als je herstelt van zo’n zware operatie.
Erik knikte en draaide zijn hoofd naar Claudia’s richting. “Merci,” zei hij terwijl hij probeerde te glimlachen. “Graag gedaan,” zei Claudia.