11u30.
-
Sheila reed de snelweg op.
Achter haar reed een grijze BMW F10.
Die reed al achter haar toen ze het doodlopende landweggetje dat naar de Platteeuwhoeve leidde uitreed en dan over een al even smal landweggetje naar de grote baan reed.
Op de snelweg reed ze eerst gewoon aan 120 km/u.
Maar in haar achteruitkijkspiegel had ze meteen door dat hij haar op discrete afstand bleef volgen.
Ze wierp in de zijspiegel een blik op de linkerrijstrook.
Er kwam geen verkeer aan.
Ze reed de linkerrijstrook op.
En gaf een flinke scheut gas.
Ze zag hoe de BMW meteen naar de linkerrijstrook ging.
Hij zat achter haar.
Maar nog steeds op een veilige afstand.
"Mor toen kenn'n ze Sheilatje nog nie wi." Dacht ze bij zichzelf.
Sheila dreef de snelheid op.
140, 150, 160 km/u.
De teller bleef hangen op 170.
De auto bleef achter haar.
Ze probeerde de nummerplaat te lezen.
Dat viel niet mee.
1-HDI-156. Of wat het een zeven?
Die I kon ook een J zijn natuurlijk.
Auto's en vrachtwagens schoven voorbij op de rijstroken langs haar.
Ze schakelde de handsfree functie in en toetste het nummer van Karel Platteeuw in.
Hij nam meteen op.
"Karel, Sheila hier. Werkt er iemand die rijdt met een grijze BMW F10 met nummerplaat 1-HDI-156?"
Het was stil aan de andere kant van de lijn.
"Armand... " Zei hij.
"Armand Wydood, mijn vennoot en zakenpartner.
En tevens mijn beste vriend al van in mijn studententijd."
Weer werd het stil.
"Dit had ik nooit van hem verwacht."
"Nee." Zei Sheila. "Het is een jonge kerel die aan het stuur zit."
"Dan is het zijn zoon, Jurgen.
Armand leent zijn auto wel vaker uit aan Jurgen.
Ach, Armand heeft meerdere auto's, daar niet van.
Maar nu moet ik ophangen, sorry."
Sheila schakelde de handsfree uit.
-
Een kleine Peugeot 108 ging op de linkerrijstrook gaan rijden.
"Komaan keirel, go were op je vak.
D'er zien ghin otto's niemeje wuk doeje ghie op dat linkervak ghie simpele kloot?
GHOAT IP JE VAK!!!!"
Sheila flikkerde een paar keer met haar lichten en begon te bumperkleven.
Dan ging de Peugeot op de middenrijstrook rijden.
Sheila wierp de bestuurder een nijdige blik toe.
"Eikel joengen"! Foeterde ze.
Dan gaf ze weer gas.
Ze naderde haar afrit.
Er reed een grote vrachtwagen op de rechterrijstrook.
Sheila had een plan.
Best gevaarlijk.
Maar dat deerde haar niet.
Ze remde af.
Ging voorsorteren op de midden rijstrook.
Om dan voor de vrachtwagen op de rechterrijstrook te gaan rijden.
Meteen begon de chauffeur met zijn lichten te flikkeren en te claxonneren.
"Sorry." Zei Sheila tegen zichzelf.
Een stuk voor de afrit ging ze op de pechstrook rijden.
De Poolse vrachtwagen gaf gas bij, net wat ze nodig had.
Ze reed nu even snel als de vrachtwagen op het moment dat de pechstrook overging in de afrit.
De bijrijder van de Poolse vrachtwagen stak het hoofd uit zijn raam en stak zijn vuist omhoog.
"Glukia Suko!!!" Brulde hij. Wat zoveel betekend als stom wijf.
Sheila duwde op het knopje om het raam te openen en wierp een kushandje.
En zwaaide dan even.
"Sorry guys!" Riep ze.
"Have a safe trip."
Op het moment dat ze de afrit opreed zag ze de grijze BMW van achter de vrachtwagen uitkomen.
"Dien hein 'k schone liggen ghad." Zei ze tegen zichzelf.
-
Voldaan reed ze de stad in.
Ze hield halt op het marktplein, vond een parkeerplaats en plaatste er haar auto.
Toen ze uitstapte kwam een jonge vrouw op haar afgestormd.
"Hey fucking marginaal kutwijf, ik wilde hier parkeren?" Zei ze met een hoorbaar Limburgs accent.
"En dan?" Vroeg Sheila terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde.
"Gij rijdt voor mijn neus op die parking, het scheelde niet veel of ik zat tegen uwen auto jong.
Wat zijn dat voor manieren? Fucking mongolewijf!"
"Tja... Volgende keer misschien uw 'clingateurs' opzetten hé meisje." Reageerde Sheila droogjes.
"Dan zie ik tenminste waar je heen wil.
Of staan ze ook in optie bij dat vehikel van u? Zoals bij zoveel auto's tegenwoordig."
De jonge vrouw begon Sheila te duwen.
"Smerige teef!" Riep ze.
"Gij weet zeker niet tegen wie gij bezig zijt.
Ik doe wel Taekwondo hé.
Ik sla u zo de kliniek in als ik da wil.
Dus maak maar dat ge hier rap weg zijt vies takkewijf!"
Sheila lachte hartelijk.
"Ik weet dat wel dat gij Tae-Kwondo doet hoor.
Peins je da 'k joen nie ken misschien?
Graziella Cappolli: 'Grote mulle', 'stroenteverwend', en nog geen schop onder eur gat weird.
Heb je nu eindelijk al vast werk gevonden? Enfin, vast werk waar dat je langer dan een week mag blijven bedoel ik?
Of ga je blijven de mannen rond je vinger winden om ervan te profiteren?
Bij de VDAB lachen ze ook niet met jou gebrek aan medewerking.
En dat weet ik uit zeer goede bron.
En maak nu maar dat je weg bent trutje.
Want ik heb nu geen tijd voor kinderpraat."
Graziella ging over de rooie.
"KLOTEWIJF!!!" Schreeuwde ze.
"Ik maak u godverdomme kapot jong.
Ik sla u in de kliniek ja."
Ze schopte, sloeg, krabte en beet.
Maar Sheila gaf geen krimp.
Ook niet toen Graziella venijnig tegen haar benen schopte.
En een heel scheldwoordenvocabulair naar haar hoofd slingerde.
Dan greep Sheila haar bij haar schouder.
"Genoeg kindje. 't Es nu aan mien."
Sheila gaf Graziella een schop in haar buik.
Het meisje vloog letterlijk de lucht in.
En belandde op haar rug vlak voor de ingang van Brasserie 't Marktplein, waar Pieter Slembrouck op haar zat te wachten om samen te lunchen, en waar ze dan verslag zou uitbrengen over het gesprek met Karel Platteeuw.
Mensen stonden recht, sommigen gingen in het deurgat staan.
Ook enkele omstaanders hielden halt.
Graziella kuchte en vloekte. Ze wilde overeind krabbelen, maar Sheila plantte haar voet op haar buik.
"Niet te rap kindje." Zei Sheila.
"Eerst wil 'k e paar dingsjes duidelijk maken.
Gij doet Taekwondo?
Ik doen aan kickboksen. Twee keers kampioen van België geweest in de categorie -20 jaar.
Tien jaar bij de paracommando's gezeten, gewerkt als buitenwipper, en in mijn vrije tijd actief als trainer hier bij de plaatselijke jeugd.
Waar zijt gij met uwe Taekwondo... Kindje?
Gij moet nog veel, heel veel 'stutjes' eten tegen daje ghie ook maar iets ga kunnen beginnen.
Oh ja, waag het niet om nogmaals mijn beste vriendin VDAB consulente Cathy Weylandts te bedreigen. Want toen kom je der zo goedkoop niemeer van af.
En maak nu maar daje van onder mijn ogen weg zijt onnozel crapulewuuf daje ziet.
Ik wil je domme 'mulle' NOOIT NIEMEER ZIEN!!!!"
Graziella krabbelde overeind en droop vernederd af.
-
Dan stapte Sheila naar binnen.
"Wat was dat allemaal?" Vroeg Pieter.
"Ach... Klein meningsverschilletje.
Mamzeltje doet moeilijk omdat ik rapper parkeerde dan zij.
Maar ja.
De eerlijkheid gebied me dat ik al langer een eitje te pellen had met mamzeltje Graziella Cappolli.
Een lui en strontverwend wicht dat te lomp is om te helpen donderen, maar die een verdomd grote bek heeft voor een werkloos rotjong dat er amper in slaagt om een job langer dan een week te houden.
En als je er dan over aanspreekt dan gaat ze dreigen.
Ze heeft afgelopen week nog mijn beste vriendin die consulente is bij de VDAB bedreigd.
En haar autobanden plat gestoken.
Meerdere dreigmails, ik heb ze allemaal in mijn bezit.
En net zij komt me fysiek bedreigen en zelfs aanvallen.
Ja...
Dan vraag je er om hé.
Ze is begonnen, er zijn getuigen genoeg me dunkt."
"Ah kom." Zei Pieter.
"Windt je niet zo op en drink een aperitiefje mee."
"Ik denk dat ik hiervoor bedank." Zei Sheila.
"Nooit tijdens het werk."
"Je bent nu niet aan het werk.
Zie dit als een informeel gesprekje.
In een gemoedelijke sfeer.
Daarbij, ik heb ook nog één en ander te doen hoor straks.
Maar de boog kan niet altijd gespannen staan.
Kom, ik betaal alles. Wat wil je hebben."
"Bon... Een gin-tonic dan." Zei ze.
"Zo hoor ik het graag." Glimlachte Pieter.
-
Tijdens het aperitief vertelde Sheila over haar ontmoeting met Karel Platteeuw, maar ook over de achtervolging daarnet op de snelweg.
"Die achtervolger heb je goed van je afgeschud Sheila. Mijn complimenten.
Heb je meneer Platteeuw al gecontacteerd hierover?"
"Tuurlijk wel, hij herkende den nummerplaat als zijnde die van de auto van zijn zakenpartner.
Maar het was een jonge kerel achter het stuur, en meneer Armand Wydood heeft een zoon... Jurgen.
Maar meer wilde hij niet kwijt, hij moest ophangen zei hij."
Pieter lachte.
"We gaan het kort maken." Zei hij.
"Jij handelt die zaak af.
Helemaal.
Ik weet zeker dat je dat kan.
Bij deze Sheila Verdoolaeghe.
Ben je aangenomen.
En is dit je eerste opdracht.
Als je klaar bent neem je gewoon contact met me op.
Maar laten we nu klinken op onze toekomstige samenwerking."
Sheila en Pieter klonken het glas.
Hij keek haar verrukt aan.
Zijn ogen straalde.
En Sheila, die vond dat eigenlijk wel best zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten