Duistere idealen 5

Een leegstaande fabriek.
Waar?
Sheila had er geen idee van.
Ze werd uit de auto gesleurd.
Ze moest de hele tijd op haar knieën zitten met haar gezicht van de grond tussen de bestuurderszetel en de achterbank ik.
Eén van die skinheads zette zijn voet op haar rug om haar in bedwang te houden.
De rit duurde zeker twee uur.
En de mannen in de auto zeiden geen woord.
Ergens in een hoek stond een stuk van een machine die waarschijnlijk werd gebruikt voor de productie.
Ooit.
Toen de fabriek nog draaide en er bedrijvigheid was.
Sheila moest mee, door de leegstaande hal.
Dan door een deur.
De trappen af.
In de kelders.
Lange gangen.
Een deuropening.
Een donkere ruimte.
Eén van de skinheads stak een zaklamp aan.
Een deur.
Die ging open.
Een kleine opening gaf licht door.
Een zuil.
Daaraan was iemand vastgebonden, een jonge vrouw.
Haar gezicht naar de grond gericht, Sheila kon haar niet herkennen.
Ze werd naast de jonge vrouw vastgebonden.
"Gij hier." Zei ze.
Sheila draaide haar hoofd.
De jonge vrouw was niemand minder dan Graziella Cappolli.
Ze had alleen haar kamerjas aan en rilde van de kou.
"Hoe kom jij hier?" Vroeg Sheila.
"Ich weet het niet." Zei het meisje met een bange stem.
"Deze voormiddag belden ze aan de deur.
Zeiden dat het de post was.
Aangetekende zending, of ik even naar beneden wilde komen.
Ik was alleen thuis.
Ma en haar vriend waren gaan werken.
Ik opende de deur.
Er stonden twee ongure types, die grepen me vast en sleurden me in een auto.
Ik was bang.
Echt bang."
Graziella huilde.
Met lange diepe snikken.
"Ge moet me helpen Sheila." Zei ze snikkend.
"Ik wil niet sterven.
Oh verdomme ik ben zo bang.
Toen we aankwamen bonden ze me vast.
Een half uur later ging de deur weer open.
Ze brachten Jurgen binnen.
En bonden hem hier ook vast.
Daarstraks kwamen ze hem halen.
Ik ben zo bang.
Wat gaan ze met hem doen?
Wat gaan ze met mij... Met ons doen?
Wat willen ze van ons?"
Sheila keek Graziella aan.
"Ik wou dat ik het wist meisje.
Allez ja.
Ik weet wat ze van mij willen.
Maar niet wat ze van jou willen.
Tenzij... Jurgen aan het praten krijgen."

Graziella werd bang.
"Oh my God.
Ze gaan me toch niks aandoen?
Ik ben zo bang.
Kunnen we niet samen ontsnappen of zo?"
"Hoe dat?
We zitten vast aan ijzeren ketens.
Die krijg ik niet los hoor.
Zo sterk ben ik nu ook weer niet."
Graziella slaakte een wanhopige jammerkreet.
"We zijn verloren." Snikte ze.
"Net nu het leven me toelachte.
Die dag toen je binnenviel.
Jurgen belde.
Hij wilde dat ik zo rap mogelijk naar Knokke kwam.
Want hij had een verrassing.
Toen ik daar aankwam, had hij een ring bij zich.
Een verlovingsring."
"En jullie zijn nog maar zes maanden samen." Reageerde Sheila cynisch.
"En dan?" Vroeg Graziella.
"Het was zo superromantisch van hem.
Hij had een ring bij zich, en een duur  maar o zo schoon lingeriesetje.
Ik heb het aangetrokken.
Weet je wat hij zei?
"Gij zijt de schoonste prinses die ik ooit gezien heb."
Dan kuste hij mij.
Sheila.
Ik weet wat gij van me denkt.
Wat iedereen van me denkt.
Dat ik hem genomen heb omdat hij een rijke papa heeft.
Da was zo ja.
In 't begin.
Maar ben hem almaar beter leren kennen.
En ik dacht.... Met die jonge wil ik verder.
Ja da is echt Sheila.
Ik wil verder met die 'jong'.
Ik zie die graag."

Toen weerklonk er een korte maar rauwe kreet.
"Jurgen." Riep Graziella vol ontzetting.
"Ze zijn hem aan 't folteren.
Wie weet hebben ze hem al... "
Weer begon ze jammerend te huilen.
Tranen liepen van haar wangen.
"Je houdt echt van hem hé." Zei Sheila.
"Ja." Zei Graziella.
"Weet je dat ik vast werk heb gevonden?
Volgende week mag ik beginnen.
Toen we met elkaar in de clinch gingen kwam ik eigenlijk van een sollicitatiegesprek.
Vanmorgen belden ze.
Ik wil echt iets aanvangen met mijn leven.
Ik heb domme dingen gedaan ja.
Ik was onvolwassen.
Ik dacht dat het leven één groot feest was.
Had geen benul van de waarden van geld.
Papa was de wanhoop nabij.
Wist ik veel dat dat was omdat hij bezorgd om me was.
Ik wilde bij ma gaan wonen.
Omdat die veel toegeeflijker is."
Ineens werd het stil.
Graziella huilde.
Sheila luisterde ernaar.
Maar wist niet wat zeggen.
Het meisje rilde van de kou.
Logisch, ze had alleen haar kamerjas aan.
Het licht uit haar levendige donkere ogen was verdwenen.
"Graziella." Zei Sheila.
"Ik vergeef je alles meisje.
En ik zal je helpen.
Als we hieruit komen, dan geef ik je mijn telefoonnummer.
Als er iets is, je kan me altijd bellen. Ook 's nachts.
Want ik geloof in jou Graziella."
Graziella hield op met huilen.
Draaide haar hoofd en probeerde oogcontact te maken met Sheila.
"Merci." Prevelde ze zachtjes.
Daarna keek ze weer naar de grond.
Slaakte een diepe zucht van opluchting.

Dan ging de deur open.
Twee mannen kwamen binnen.
Het waren andere mannen dan diegenen die samen met die Rutger Sheila hierheen brachten.
Maar ook zij waren kaal en hadden allerhande tatouages in hun nek.
Eén had zelfs een keltisch kruis van achter op zijn schedel.
Ruig volk.
Ze maakten Sheila en Graziella los.
Weer begon Graziella luidkeels te jammeren.
"Nee! Nee! NEE!!!
Ik heb niets gedaan, laat me gaan! Ik heb niets gedaan, LAAT ME GAAN!!!" Jammerde ze.
Terwijl ze heftig met haar benen spartelde.
De man die haar losmaakte sleepte haar mee.
Ook Sheila moest mee.
Het gejammer van Graziella echode door de gangen.
Sheila boog het hoofd.
Ze begreep dat Graziella nu echt reden had om een drama te maken.
in een ruimte die ooit dienst deed als omkleedruimte voor de arbeiders.
Er stonden nog oude kleerkastjes, één ervan nog met een slot erop.
In het midden zat Jurgen Wydood vastgebonden op een stoel.
Zijn gezicht onder het bloed, half versuft.
Graziella slaakte een wanhopige kreet.
"Jurgen!!!" Schreeuwde ze.
"Wat hebben jullie met hem gedaan? Klojo's!"
Rutger lachte.
Ging voor Graziella staan en keek haar strak in de ogen.
Hij spuwde in haar gezicht.
"Nihilistich kutwijf!" siste hij.
"Jij bent toch verloren voor de maatschappij.
Zeker voor de maatschappij die wij voor ogen hebben.
Dus hou maar op met jammeren moppie. Het zal je toch geen stap verderhelpen." Zei Rutger.
"Nou vooruit. bindt die twee wijven vast." Beval hij.
Sheila en Graziella werden op de stoel gezet en hun handen vastgebonden met stevige ductape.
Niet voordat Rutger eerst Graziella's kamerjas wegnam.
"Die heb je toch niet meer nodig moppie!"
Hij gooide haar roze kamerjas achteloos in een hoek waar een smerige waterplas lag.
Sheila huiverde toen ze zag hoe Graziella haar laatste restje waardigheid werd weggenomen.
"Klootzakken!" Riep ze.
Rutger stond naast haar, maar gaf geen krimp.
Toen ze vastgebonden waren begon hij zijn betoog.
"Welkom dames.
Laat mij ons even voorstellen wie wij zijn.
Wij noemen onszelf 'DE SOLDATEN VAN ANDERS BREIVIK'!
Wij streven net zoals ons grote voorbeeld naar de omverwerping van de door en door corrupte en cultureel marxistische regering, en haar opiniemakers.
In tegenstelling tot de meeste rechtse denkers geloven wij niet of beter gezegd niet meer in de kracht van een vastberaden massa om dingen te veranderen.
Omdat het voor ons duidelijk is dat de grote massa gewoon verstard, gehersenspoeld en in slaap gewiegd werd door de corrupte en verdorven massamedia. Kijk maar naar dat moppie hier naast me". voegde hij eraan toe terwijl hij naar Graziella keek.
"Het enige wat de mensen doen is hun gal spuwen op sociale media.
Wiens enige nut dat nog heeft de echte idealisten eruit te filteren en hen van achter hun scherm weg te halen.
En hen op te leiden tot hetgeen de maatschappij zoals wij die voor ogen heeft zo hard nodig heeft.
Vastberaden, masculine MANNEN die in staat zijn om de leiding te nemen in het omvormen van de hedendaagse verrotte maatschappij naar een waardig nationalistisch model gebaseerd op EIGEN VOLK EERST!"

Met een kleine maar vastberaden groep hadden we een heel goed plan op poten gezet om op één dag komaf te maken met de corrupte leiders van Nederland en Vlaanderen.
Ze zouden tijdens goed georkestreerde acties voorgoed uitgeschakeld worden.
Andere mannen op de juiste plaats zouden meteen ingezet worden om de door ons zo hard gewenste machtsovername in gang te zetten.
Dit plan was in zijn laatste fase.
Tot jullie roet in het eten begonnen te gooien.
Eigenlijk begon het met de plotse weigering van één van de mannen op wie wij het hardst rekenden voor onze acties, temeer omdat deze een heleboel geld kosten.
Wij dachten dat Karel Platteeuw een waardig nationalist was.
Maar die naïeve dwaas bleef maar geloven in het domme idee van de kracht van de massa.
Toen wij ons alternatief op tafel legden wilde hij ineens niet meer meewerken.
Draaide hij de geldkraan dicht.
Wierf hij het verwende rijkeluiszoontje hier aan om bij hem op zijn bureau te werken.
Meneertje hier, kreeg het in zijn weke hersens om bedrijfsgeheimen te stelen.
Of zo leek het wel.
Ons werd snel duidelijk dat meneertje hier in opdracht voor Karel Platteeuw de plannen moest ontvreemden, waarvan we dachten dat ze bij hem veilig waren.
Maar al snel kwamen wij er achter dat ze zich in een kluis in een bank in Sluis bevonden, waarvan meneertje het rijke snobistische nihilistje het bestaan niet van kon afweten.
Zelfs zijn papa, Karel Platteeuws vennoot wist niets van die kluis die op naam van het bedrijf werd gehuurd af.
We gingen kijken in Sluis en stelden vast dat de kluis leeg was.
Wisten Tim en Guus veel dat de blonde dame die even tevoren buiten kwam dezelfde was die de avond ervoor van Jurgen vernam dat ze in die kluis moest gaan zoeken?
Dus hebben we Jurgen en zijn lieve vriendinnetje Graziella maar komen ophalen.
Wat later trof onze kameraad John Dhondt mejuffrouw Sheila Verdoolaeghe aan sluipend rond het woonhuis van de Platteeuwhoeve.
En ze bekende meteen dat de USB-sticks in haar auto lagen.
Case close zou je denken?
Niet dus.
Er zaten zes USB's in het zakje van haar laptop draagtas.
De belangrijkste, met daarop de details betreffende onze acties die wij deze week hier gingen bespreken.
Ontbreken."
Dan zweeg Rutger.
Keek Jurgen grijnzend aan.
"Zijn smoeltje ziet er leuk uit hé.
Tja.
Wilde niet meewerken.
Niet slim.
Geldt ook voor jullie dames.
Niet meewerken is niet slim.
Echt niet."
Rutger knipte in zijn vingers.
"De voorhamer."
Sheila slikte.
Jurgen hapte naar adem.
Graziella gilde het uit.
Zeker toen één van de andere mannen haar rechtervoet vasthield terwijl John een joekel van een voorhamer binnenbracht.
"Wat zie julder van plan? Bende sadisten."
Rutger grijnsde.
"De vraag is simpel.
Waar is de zevende USB-Stick."
"Laat Graziella met rust!" Riep Jurgen.
"Zeg het dan." Antwoordde Rutger.
"Of weet jij het moppie?" Richtte hij zich nu tot Graziella.
"Zeg het dan maar snel.
Want we gaan je pijn doen... "
Angst stond in de ogen van Graziella te lezen.
Sheila moest walgen.
"Geen antwoord.
Wat dom... "
Hij knikte.
John verbrijzelde Graziella's rechterknie.
Het meisje brulde het uit van de pijn.
Sheila kon haar walging niet onderdrukken.
Ongemerkt probeerde Sheila de ductape rond haar polsen losser te maken.
Dat viel niet mee.
Ze was goed vastgemaakt aan het ijzer dat de leuning van de stoel met het zitstuk verbond.
"Ik ben de enige die Graziella en Jurgen kan redden." Dacht ze.
"Ek meugen nie falen, 't mag nie! 't mag nie!" Zei ze.
Telkens opnieuw.
Ze hoorde de rauwe kreten van Graziella.
Die door merg en been gingen.
"Wel hoe zit het?"
"Wie zegt dat wij het gedaan hebben?" Vroeg Sheila.
"Wie weet heeft Karel Platteeuw die stick wel weggenomen, aangezien het zijn kluis was."
Weer knikte Rutger.
Ditmaal moest Graziella haar linkerknie eraan geloven.
Meedogenloos waren ze.
"Fout antwoord Sheila... Wat doe je Graziella toch aan moppie?
We hebben zijn hele huis uitgekamd, en ook zijn kantoor.
Het moet één van jullie geweest zijn."
Toen ging er een GSM af.
Rutger nam op.
"Ja, ja... OK.
Bedankt moppie."
Hij drukte af, stak zijn GSM weer in zijn broekzak.

"Graziella... " Vroeg hij cynisch.
"Waar was je gisteren zo rond 10u in de voormiddag?
Voor je naar je vriendje in Knokke ging."
"Ja ik was het." Zei Graziella.
"Ik ben gisteren in Sluis geweest.
En die ene stick, ik wist welke, die met het rode fijne plaklint erop...
Gaan halen.
Met een vals volmacht, zijn handtekening nagebootst
Jurgen wist er niks van.
Hij wilde dat houden, die Karel Platteeuw ermee chanteren.
Ik vond dat dat naar de politie  moest gebracht worden.
Want ik wilde het vele kwaads dat jullie van plan waren verhinderen."
"Wat zei je daar moppie?" Vroeg Rutger ineens.
Zijn ogen schoten vuur.
Zijn stem klonk heel gemeen?
"Veel... KWAADS!"
Hij trok zijn pistool en richtte het op haar.
"Jij verdomd nihilistisch kutwijf!" Foeterde hij.
Hij sloeg de kolf van zijn revolver tegen haar hoofd.
"Wij waren net veel goeds van plan.
Maar dat zie je niet.
Verdwaasd gecorrumpeerd hoerejong!"
Hjj schoot.
Een kogel raakte haar in haar longen.
Graziella hapte naar adem.
"NEEEEEEEEEEE!!!!!" Riep Jurgen.
Ze viel om met stoel en al.
Haar gereutel ging door merg en been.
Sheila kreeg kippenvel.
"Jij bent de volgende smerig rijkeluiszoontje.
Jij bent net zo'n vijandig element voor onze samenleving."
Dan gebeurde het.
Sheila rukte haar handen los en greep de arm van John die haar onder schot hield.
Ze rukte zijn pistool uit de hand en overmeesterde hem.
Ze hield het wapen tegen zijn slaap en begon te roepen.
"WAPENS NERE GHODVERDOMS CRAPUUL DA JULDER ZIET!!!!" Schreeuwde ze.
De mannen lieten hun wapens vallen.
Uitgezonderd Rutger.
Die draaide zich om en grijnsde.
"Nou...
Wat ga je doen... moppie!"
Sheila schoot.
Een kogel verbrijzelde zijn knieschijf.
Brullend van pijn viel Rutger Schimmeling op de grond.
"Voila, smeerlap.
Nu weet je ook ekeje hoe dat dat voelt!
En ghie marginale kletskop. Ga Jurgen losmaken!" Brulde ze in John D'hondt zijn oor.
"En e betje rap ghodverdomme!"
Jurgen liep meteen naar Graziella.
Wiens longen zich langzaam vulden met bloed.
Ze keek Jurgen aan.
Happend naar adem.
Hij probeerde om haar handen los te maken, maar het touw was heel strak vastgebonden.
"Woar zitten wiender?" Vroeg ze aan John.
"Komaan zeg het.
Of 'k sla je domme froete in tweeën".
Sheila hief haar vuist op.
"In een loods in de haven van Rotterdam." Zei hij.
Meteen belde Sheila naar de 112.
Waarna ze de hele bende skinheads naar beneden dreef en hen opsloot in het hok waar ze samen met Graziella opgesloten zat.
Toen ze terugkwam hoorde ze Jurgen hartverscheurend schreeuwen.
Ze wist... Het was voorbij.
Graziella stierf langzaam en pijnlijk.
Stikkend in haar eigen bloed.
Samen met Jurgen maakte ze het ongelukkige meisje haar handen los.
Ze legde Graziella op haar rug en sloot voorgoed haar ogen.
Veegde het bloed op dat uit haar mond kwam toen ze werd neergelegd.
en bedekte haar lichaam met haar kamerjas die nog altijd in die vieze plas lag.
Het was het enige wat ze nog voor haar konden doen.
Sheila woelde even door haar lange zwarte haren.
"Slaapwel meisje." Zei ze met een snik in haar stem.

Sheila sloeg haar arm om Jurgen.
Woelde door zijn haren.
Maar kon geen woord uitbrengen.
Tranen liepen over haar wangen.
De politie kwam.
Alsook ambulance en spoedartsen.
Rutger Schimmeling werd geboeid in een ambulance gedragen.
Ook Jurgen werd door dokters weggebracht.
Sheila werd ondervraagd, ze vertelde alles van naaldje tot draadje.
Met tranen in de ogen.
In het politiebureau wachtte een man in maatpak op haar.
Het was een hooggeplaatst persoon van de Nederlandse politie.
"Mevrouw." Zei hij.
"We hebben begrepen dat onder andere door jou onderzoek in opdracht van ene Karel Platteeuw op heel wat bezwarende dingen gestoten bent.
De USB-sticks die u onder dwang moest afgeven bevatten voor ons zeer waardevolle informatie over een groots opgezet complot van een gevaarlijke bende extremisten.
Maar, ere wie ere toekomt.
Het was de melding gisterenavond bij een lokaal politiebureau in Vlaanderen omtrent bezwarende informatie op een USB-stick die de bal aan het rollen bracht.
Een melding door Graziella Cappolli die zopas laffelijk om het leven werd gebracht.
In Vlaanderen werden al verscheidene mensen opgepakt en ook onze mensen zijn nu op pad om de nodige arrestaties te verrichten.
Dit zal zeker worden opgevolgd.
Wij hopen dat u bereid bent om te getuigen en mee te werken aan het onderzoek."
"Met alle plezier." Zei Sheila.
Ik wil gerechtigheid.
Voor Karel en Graziella.
Hoe fout Karel ook was.
Hij was evengoed slachtoffer."