Duistere idealen 4

Jurgen bekende alles.
Veel keuze had hij niet.
Zeker niet nadat Sheila nogmaals dreigde met de straffen die hem te wachten stonden.
En met het feit dat hij nergens nog aan de bak zou geraken.
Jurgen drong 's nachts stiekem het kantoor binnen van zijn overste Karel Platteeuw onder wiens gezag hij door zijn vader geplaatst werd.
Hij vond er niet alleen bedrijfsgeheimen en nuttige info over op stapel zijnde projecten die hij aan concurrerende bedrijven verkocht voor grof geld.
Maar ook zeer bezwarende feiten over Karel Platteeuw zijn verleden.
Karel Platteeuw was in zijn jeugd een beruchte neonazi.
Leider van een groepering genaamd De Schildknapen van Vlaanderen.
Deze ondergrondse groepering infiltreerde tot in de de hoogste kringen van de nationale politiek.
Ze legden een lijst aan van zogezegde vijanden van Vlaanderen.
Met de nodige uitleg waarom zij vijanden van Vlaanderen waren.
Op die lijst stonden politici, journalisten, mediafiguren en zelfs zangers, schrijvers en acteurs.
Er werd van hen onder andere beweerd dat ze spioneerden en propaganda activiteiten uitvoerden in opdracht van de Sovjet-Unie.

"Laat me raden.
Je wil je baas chanteren met zijn onfrisse verleden.
Wat denk je daarmee te bereiken.
Die man geeft je een kans.
Misschien wel dik tegen zijn zin.
Maar het is een kans.
Dommekloot!
Je was verdomme niet eens geboren toen Karel Platteeuw zich met die activiteiten inliet.
Waarom doe je dat?"
Jurgen zuchtte.
"Omdat Karel Platteeuw een verrekte fascistische klootzak is.
Een afjakkeraar in wiens ogen ik niets goed kan doen.
Ik werk me te pletter van 's ochtends tot 's avonds.
Zelfs in de weekends.
Maar nog is het niet goed genoeg.
Elke dag zit hij mij te verwijten dat ik een verwend stuk onbenul ben.
Elke godverdomse dag."
"Is 't geen waar misschien?" Vroeg Sheila cynisch.
Ben je dan geen verwend stuk onbenul?
Die denkt slim te zijn met zaken te verduisteren.
Die niet weet dat easy money een illusie is waar alleen dommekloten in geloven.
Die niet snapt dat alleen in het woordenboek succes voor werken komt.
Weet je wat het probleem is met kereltjes zoals jij?
Jullie kunnen niet DOORBIJTEN!
Bijt toch eens door godverdomme.
Beetje motivatie.
Hij verwijt je dat je een verwend stuk onbenul bent.
Ewel.
Bewijs het tegendeel.
Door nog harder te werken.
Door initiatief te nemen.
Maar nee.
Beetje je frustraties te gaan uitwerken door diegene die je de laatste kans geeft een beetje te gaan saboteren en dwarsbomen."
"Dus ik moet mij elke dag laten uitschijten door die bullebak?" Vroeg Jurgen verontwaardigd.
"Weet je." Zei Sheila.
"Ik was ook geen brave.
Beetje rebels.
Ik vond dat mijn ouders ook een serieus stiksje konden zagen.
Ik haatte het dat mijn moeder me altijd achter de veren zat om die vreselijke rotklusjes te doen.
Dat mijn vader elke zondagavond mijn agenda opvroeg en me bij elke nota, zelfs de kleinste trakteerde op een enorme preek.
Ik ging er tegenin.
Door nog meer er mijn klak naar te gooien.
Door nog meer mijn voeten eraan te vegen.
Tot groot verdriet van mijn ouders die het beste met me voor hadden.
Want ze zagen toen al dat er in de boerenstiel geen toekomst meer zat.
En wilde dat ik ging studeren.
Ik had dokter kunnen worden.
Of advocate.
Of misschien zelfs CEO van een groot bedrijf.
Ja echt.
Want het was niet dat ik het niet kon.
Het was niet dat ik dom was.
Ik had gewoon geen goesting.
Meer was het niet.
Geen goesting.
Ik zat liever op het veld.
Of rondhangen met de maten.
Ik begon in het Algemeen Secundair Onderwijs.
Maar ik haalde met veel moeite een diploma van beroeps.
Toen ging ik solliciteren.
"Geen werk juffrouw.
We hebben al iemand.
Te weinig ervaring juffrouw.
U past niet in het profiel juffrouw."
Om de zoveel keer naar de VDAB.
Uiteindelijk toch aan een job geraakt.
In een fabriek.
Dozen inpakken.
Ik.
Die in het secundair nog een hele verhandeling maakte over de abortuskwestie.
Waarvan zelfs de directeur zei dit het begin zou kunnen worden van een heuse thesis voor de universiteit.
Na een jaar had ik het daar gezien.
Dan maar serveren in een tearoom op de dijk van Oostduinkerke.
Al dat gezeik van die klanten.
Al die klachten voor een prulleke van niks.
Die jengelende kinderen.
Vooral als het regende en ze niet naar het strand konden.
Uiteindelijk ben ik bij de para's terechtgekomen.
Daar brachten ze mij datgene bij dat ervoor zorgde dat ik sta waar ik nu sta.
Discipline Jurgen.
Leren doorbijten.
Leren jezelf in vraag stellen.
Je ego leren in toom houden.
Jezelf leren beheersen, hoe erbarmelijk de omstandigheden ook zijn."
Het was stil.
Jurgen begreep wat Sheila bedoelde.
"Je hebt gelijk.
Ik heb me als een etter gedragen.
Me aangesteld."
Sheila sloeg haar arm om Jurgen's schouder.
"Ik ben blij jongen, dat je het toch beseft.
Ik Sheila Verdoolaeghe ben de kwaadste nog niet.
Kijk.
Ik moet verslag uitbrengen bij Karel Platteeuw.
En hem uitleggen hoe de vork in de steel zit.
Het is beter.
Dat je nu naar je vader gaat.
En alles bekend.
Als je dat spontaan doet.
En spijt betuigt.
En nu al zoveel mogelijk terugbetaalt.
Dan behoud je misschien nog een beetje krediet.
Ga nu naar je vader Jurgen.
Morgen ga ik naar Karel Platteeuw.
Met het eindrapport.
En ik zal hem vragen om niet te hard voor je te zijn.
Meer zal ik voor jou niet kunnen doen.
Maar het is iets.
Het is een kans.
Snap je Jurgen.
EEN KANS!"

Jurgen keek Sheila aan.
"Sheila." Zei hij.
"Ik heb nog meer informatie.
Opgeslagen op USB-sticks
Maar niet hier.
In een kluis in het filiaal van ABN-Amro in Sluis.
Ik kan een volmacht geven zodat je er aan kan.
Maar doe me een lol.
En bekijk de informatie die op die sticks staan.
Ze bevatten informatie over de activiteiten van Karel Platteeuw.
Die nu nog steeds met neonazi praktijken bezig is.
En ze financiert via allerhande constructies met geld van zijn bedrijf.
Voor de buitenwereld lijkt hij een gerespecteerd zakenman.
Zelfs mijn pa weet niks van zijn praktijken.
Ik wel.
Ik hield zijn hoeve in de gaten, nam foto's.
Van wie er kwam en ging.
En volgde hem.
Naar allerhande vergaderingen.
Ik zag jou buitenkomen uit de Platteeuwhoeve.
Ik wilde weten wie je was?
Of jij ook niet iemand van die bende was?
Ze zijn iets van plan Sheila.
Ik wist mezelf geen raad.
Ik vond ze in zijn brandkast.
Die heb ik opengekregen.
En vond er een schat van informatie.
Veelal op USB-sticks.
Je moet ze bekijken Sheila.
Want wat er op staat.
Is echt wel heftig."

De volgende dag.

Sheila had net de USB-sticks uit de kluis gehaald, en de sleutel terug aan de bankier overhandigd.
Toen ze naar buiten ging zag ze een duister figuur rondhangen bij het bankgebouw.
"Verdomme." Dacht ze.
"Dat zien die twee obscure figuren die ik eergisteren in de hoofdkantoor van Platteeuw Constructs zag.
En ja... 't zien skinheads.
'k Ben curieus wat er op die USB-lezers stoat."
Ze liep de straat op.
De mannen namen geen nota van haar.
Eens in haar auto keek ze rond, om te zien of niemand haar volgde.
Dat deed ze ook toen ze het oude stadje uitreed.
Pas op de autosnelweg voelde ze zich veilig.
Eens thuis liep ze naar binnen.
Begroette Oscar haar oude dikke kater.
"Jaa 'k weet het.
't Vrouwke is niet thuisgekomen.
En geen eten meer.
Mo Gheit er ekeje deugt van.
Dikzak.
Allez ghow, 't is goed.
Kghoan e bliksje opendoen."
Ze opende een blikje kattenvoer, welks dikke Oscar met smaak opat.
Daarna startte ze haar laptop op, schudde haar laarzen uit en ging languit op de zetel zitten.
"Dat nachtje op hotel in Knokke deed deugt.
Maar nergens kan het beter zijn dan in mijn eigen stekje.
In mijnen eigen zetel.
Met uzzen Oscar die zo gezellig komt vleien.
He moatje..."
"Miauw." Mauwde hij klaaglijk met zijn krasse stem.
Intussen had Sheila haar computer opgestart en plaatste ze de USB-stick in de gleuf.
En nam een slok van haar hete thee.
Buiten regende het.
Dit was zo'n dag waarop ze eigenlijk liever gezellig binnen bleef.
Met de laptop op schoot.
Of een goed boek.
TV had ze niet.
Daar komt toch alleen maar onzin uit, vond ze.
Lezen dat deed ze zoveel liever.
Fictie, detectives, misdaadromans, avonturenverhalen.
Maar ook non-fictie.
Boeken over misdaad, over psychologie, over economie, over politiek.
Sheila was zo iemand die alles wilde weten.
Die als ze geïnteresseerd was in een onderwerp, daar dan ook alles over wilde weten.
Maar hoe graag ze nu ook thuis had willen zijn op deze dag.
Ze besefte dat de plicht riep.
Zeker na hetgeen ze zag op de USB's.
"Meinschelief." Dacht Sheila.
"Als dat ollemolle woar es... "

Sheila dacht diep na.
Ineens ging de telefoon.
Het was Karel Platteeuw.
Die meteen vroeg hoe het met het onderzoek gesteld is.
"De zoon van mijn vennoot bekende dat hij bedrijfsgeheimen stal en doorverkocht.
Hebt u soms iets met die spontane bekentenis te maken?" Vroeg hij.
"Ja." Zei Sheila.
"Jazeker, ik ben rond met mijn onderzoek en ben bezig met het eindrapport." Voegde ze er meteen aan toe, hem eigenlijk in de rede vallend toen hij vragen wilde of ze al klaar was met het onderzoek.
"OK, ik kom zo meteen naar u toe meneer Platteeuw."
Sheila dacht na.
Misschien maar eerst die zaak afronden.
En later beslissen wat ik met die informatie doe.
Hoewel er verdorie haast bij is.
Want ze zijn iets van plan.
Ineens had ze het.
Ze stopte haar laptop in de tas.
En de USB-sticks in het zakje opzij.
Ze liep naar beneden en stopte dit alles in haar auto.
En ze reed weg.
Een uur later reed ze het erf van de Platteeuwhoeve op.
Er stond een andere auto.
Een Volkswagen Touareg.
"De ouwe heeft bezoek." Dacht Sheila.
Ze belde aan.
Geen antwoord.
"Misschien langs achter gaan." Dacht ze.
Ze opende het poortje en liep weer langs de moestuin.
Dan het tweede poortje.
Ineens deinsde ze achteruit.
Hield even de adem in, en keek dan langs het muurtje naar de veranda.
Ze zag hoe Karel Platteeuw  op een stoel vastgebonden zat en hardhandig werd ongevraagd door twee mannen.
Eén van hen was één van de twee skinheads die ze tot tweemaal toe zag.
Die ochtend in Sluis en eerder in het hoofdkantoor van Platteeuw Construct.
De andere was de magere man met de bril die in datzelfde hoofdkantoor op de twee skinheads afstapte.
De skinhead sloeg Karel keihard met zijn vuist in het gezicht.
"Schoften." Dacht ze.
Ze ging plat op haar buik en sloop naar de veranda toe.
Haar opleiding bij de paracommando's kwam dan toch nog van pas.
Ze ging op haar hurken zitten en probeerde het gesprek op te vangen.
"Dus.
Jij dacht dat je ons zomaar kon laten vallen.
Dat je ons zomaar een mes in de rug kon steken?
Dat je ons zomaar kon verraden.
We hebben je spelletje door Karel Platteeuw zei de jonge man met het brilletje.
Heel doorzichtig, doen alsof de USB-sticks gestolen waren samen met de andere bedrijfsgeheimen door het zoontje van je vennoot.
Het kereltje dat je niet kon luchten wegens te verwend, maar die je zogezegd om je vennoot een plezier te doen een baantje gaf.
En die dan 'zogezegd' met je bedrijfsgegevens ervandoor ging.
Zo doorzichtig allemaal.
Zo doorzichtig.
Maar daar trappen wij niet in."
"Maar." Zei Karel.
"Jurgen Wydood is er met mijn bedrijfsgegevens vandoor gegaan.
Dat heb ik zelf kunnen constateren door de geluidsopnames te beluisteren die afkomstig zijn van de opnameapparatuur die zijn eigen vader in zijn appartement in Knokke liet installeren, en die ik vanmorgen beluisterde.
Hij bekende alles.
En straks komt Sheila met het bewijsmateriaal dat ik tegen die arrogante vlegel ga gebruiken."
De jongeman grijnsde.
"Wij hebben die geluidsopnames ook gehoord.
Onze mannetjes hier hebben vannacht een kopie gemaakt van de opnames van de laatste week.
En we weten meer dan genoeg.
We weten dat Sheila Verdoolaeghe door de loslippigheid van Jurgen Wydood op de hoogte is van het bestaan van onze USB-sticks waarop alle informatie staat van onze plannen.
Handig gespeeld.
Alleen was je vergeten dat wij ook met computers kunnen omgaan.
Niet slim van jou... VERRADER"!
"Godverdomme." Dacht Sheila.
"Die gasten zijn op de hoogte van mijn komst."
Net op dat moment voelde Sheila iets kouds op haar slaap.
"Geen beweging maske." Zei een man met zwaar Antwerps accent.
"Of ik knal aauve kop eraf."
Sheila kreeg het koud.
"Allez vooruit, stoa recht.
En een beke rap!"
Sheila deed wat de man haar opdroeg.
Het was de tweede van het stel skinheads.
Onder dwang ging ze met hem mee naar de veranda.
"John, Rutger... Kaakt nekier ier. W'emme bezoek."
"Wel, wel, wel." Zei de jongeman met de bril die blijkbaar Rutger heette.
"Dus u bent Sheila Verdoolaeghe."
Hij bekeer haar van top tot teen.
Met een blik vol minachting.
"Dus u kreeg de opdracht van onze goede vriend om het zoontje van zijn vennoot te bespioneren om zo zijn bedrijfsgegevens terug te krijgen."
"Nee." Zei Sheila beslist.
Ik kreeg uit te zoeken wie er achter die diefstal zou zitten.
Ik dacht dat het een lang proces van infiltratie en onderzoek zou worden.
Tot de dader, Jurgen Wydood dus.
Mij schaduwde.
Maar ik had hem door en gaf merk van auto en nummerplaat door aan Karel Platteeuw.
Die wist mij te vertellen dat het de auto was van zijn vennoot die regelmatig, bijna constant. Gebruikt wordt door zijn zoon."

"Mooi gespeeld Karel." Zei Rutger cynisch.
"Kom op dan. Waar zijn de USB-sticks."
"Hier." Zei Sheila.
"Hier zijn alle sticks waarop ik de bewijzen van Jurgens laptop heb opgeslagen.
Bewijzen over het ontvreemden en verkopen van de bedrijfsgeheimen van Platteeuw Construct."
Ze overhandigde ze aan Rutger.
Maar hij gooide ze minachtend op de grond.
"Hou je niet van de domme." Beet hij haar toe.
"Waar zijn de sticks die je vanmorgen bent gaan ophalen in het filiaal van de ABN-Amro bank in Sluis?
Of ontken je dat je daar geweest bent?
We hebben je daar anders wel gezien."
"Waarom volgden jullie me dan niet?"
"Omdat we al wisten waar je woonde.
En door het beluisteren van de opnames van het appartement in Knokke... dat je gestuurd bent door deze meneer hier." Zei Rutger die met een opvallend Hollands accent sprak.
"Nou komop moppie.
Waar zijn die USB-Sticks."
Sheila zuchtte.
Ze besefte dat ze geen kant meer uit kon.
"In mijn auto.
In de tas van mijn laptop die op de achterbank ligt.
Hier zijn de sleutels."
"Prima." Zei Rutger.
"Weet je.
Jij zou een goede nationaliste zijn.
Dat hadden we al door toen we naar de opnames luisterden.
Hoe je dat nihilistische stel jongelui aanpakte daar op dat appartement.
Waren onze leraars en opvoeders ook maar zoals jij.
Dan zaten we nu niet opgescheept met zo'n stel leeghoofdige, oppervlakkige narcisten."
Nou jongens.
Neem mevrouw alvast mee naar de auto.
Ik reken ondertussen af met deze smerige VOLKSVERRADER!"

Rutger trok zijn revolver en richtte op Karel Platteeuw.
"NEEEEEEEE!!!!" Schreeuwde hij.
Maar het mocht niet maken.
Er klonk een schot.
Bloed spatte op.
En Karel Platteeuw viel met stoel en al achterover, en bleef roerloos liggen.
Zijn opengesperde ogen staarden naar het plafond.
Het was voorbij.
Sheila werd weggebracht.
Misselijk van het brute schouwspel.