Duistere idealen (slot)

Een week later.

Het was koud.
Echt koud.
Een scherpe wind waaide recht uit het noorden.
Fijne vlokken sneeuw vielen naar beneden.
Op de sobere bruine kist die de kerk werd binnengedragen.
Sheila droeg een zwart kleed met rouwsluier.
Uit respect.
Diep respect.
Hoezeer haar afkeer voor Graziella Cappolli ook was.
Vooral dan toen ze haar beste vriendin bedreigde, vandaliseerde en bestookte met regelrechte haat en dreigmails.
De tragische dood van het jonge meisje raakte haar diep in het hart.
Het gaf Sheila enige gemoedsrust dat ze vlak voor Graziella tragisch aan haar einde kwam nog de spons over alles kon vegen.
Dat ze het meisje nog vergiffenis kon schenken.
"Graziella is met een gerust gemoed gestorven." Zei Sheila achteraf.
"Dat troost me toch een heel klein beetje"
Sheila stapte de kerk binnen.
Achter de ouders en familie van Graziella.
Die als één blok achter de kist aanliepen.
Zoals het een echte Italiaanse familie betaamd.
Het werd een sobere en ingetogen plechtigheid, zonder al teveel franjes.
Maar met respect voor de rituelen die horen bij een katholieke uitvaart.
Want de familie Cappolli is zeer katholiek.
Grootvader Guiseppe kwam 50 jaar geleden als jonge knaap helemaal vauit Sicilië naar Maasmechelen, waar Graziella opgroeide.
En waar ze vandaag ten grave werd gedragen.
De oude man staarde wezenloos naar de kist van zijn oudste kleindochter.
Alsook haar ouders die al tien jaar geleden uit elkaar gingen.
Maar nu verenigd waren rond de kist van hun enige kind.

Ook Jurgen was aanwezig.
Hij mocht plaatsnemen bij de familie.
Zijn naam stond op het overlijdensbericht.
De jongen had een flinke klop gekregen.
Hij zag bleek, en leek vermagerd.
Hij liep met gebogen hoofd.
Het raakte Sheila.
Een jongen zo brutaal in het hart geraakt.
Zijn vriendinnetje, bruusk van hem ontnomen.
Graziella en Jurgen.
Hun liefde begon langzaam open te bloeien.
Tot iets serieus uit te groeien.
En dan.
Werden ze net als Sheila door de bende niets ontziende rechts extremisten ontvoerd, bedreigd, gemarteld.
En Graziella tenslotte neergeschoten.
Jurgen moest machteloos toezien hoe zijn vriendinnetje langzaam stikte in haar eigen bloed dat haar longen langzaam vulde.

Sheila luisterde met een half oor naar de zalvende woorden van de priester.
Hield vooral Jurgen in de gaten die elk moment leek te breken.
Na de dienst volgde ze de familie naar het kerkhof.
Waar Graziella voorgoed aan de aarde werd toevertrouwd.
Voor Jurgen werd het teveel.
Huilend trok hij zich terug.
Met gebogen hoofd liep hij tussen de graven die intussen bedekt waren met een ragfijn laagje poedersneeuw dat maar bleef in fijne vlokken uit de lucht vallen.
Sheila liep achter hem.
Sloeg haar arm om zijn schouder.
"Gaat het maatje?" Vroeg ze moederlijk.
Jurgen keek haar aan.
Sheila omhelsde hem en drukte zijn hoofd tegen haar schouder.
Woelde door zijn haren.
Jurgen begon hartverscheurend te huilen.
"Huil maar even uit jongen." Zei ze met zachte stem.
"Laat je verdriet maar de vrije loop."
"Ik zag haar graag." Snikte hij.
"Het is net of er een stuk uit mijn hart is gescheurd.
De dag ervoor waren we nog samen.
Hebben we heerlijk lang gevreeën.
Heb haar een heel schoon cadeau gegeven.
Een ring met diamant.
En dure lingerie.
Ze zag er zo beeldig uit.
Ik kreeg er zo'n goesting van.
Niet veel later lagen we in bed.
Tot die telefoon ging.
Was ik maar niet gegaan.
Was ik maar niet met die onzin begonnen.
Ze wilde het niet.
Ze zocht liever zelf werk.
Nu weet ik waarom."
Hij zweeg even.
"Ik had in dat graf moeten liggen.
Niet zij...
NIET ZIJ!!!

Het is allemaal MIJN EIGEN STOMME SCHULD!"

Sheila keek hem aan.
Schudde hem door elkaar.
"Zeg dat nooit meer Jurgen." Zei ze met aandrang.
"De enige die schuld hebben aan de dood van Graziella.
Is die extremistische smeerlap Rutger Schimmeling.
En zijn bende criminele extremisten.
En niemand anders.
Hoor je me Jurgen...
NIEMAND ANDERS!
En ik zal getuigen.
En jij ook.
We praten die mannen voor lange tijd de cel in.
Jij en ik.
We doen het voor Graziella.
Kom jongen.
We gaan een hapje eten.
En een beetje praten, gij en ik."
Samen verlieten ze het kerkhof.
Voor een goede maaltijd.
En een lang gesprek.

Het nieuws rond De Soldaten Van Anders Breivik domineerde meer dan een week lang alle krantenkoppen.
Ze beraamden aanslagen op de politieke kopstukken en zelfs de koningshuizen van Nederland en België.
En waren dit alles heel punctueel aan het voorbereiden.
Karel Platteeuw voelde weinig voor dit soort acties en wilde de geldkraan dichtdraaien.
Hij moest dit met zijn leven bekopen.
Zijn vennoot Armand Wydood was diep geschokt te vernemen dat zijn zakenpartner die tevens zijn vriend was al van in zijn studententijd, zich met dergelijke zaken leek in te laten vlak onder zijn neus.
Hij kocht alle aandelen van Karel Platteeuw en zijn familie en trok het laken naar zich toe.
Hij wilde niks meer met die bende zwartzakken te maken hebben.
Karel en Graziella betaalden de hoogste prijs.
Karel voor zich te willen terugtrekken uit de hele affaire.
Graziella door die ene USB-stick met gevoelige informatie naar de politie te brengen.
De wraak van de bende was niets ontziend.
Al meteen bleek Rutger Schimmeling het brein was achter de hele gang van zaken.
De meeste andere zogenaamde Soldaten Van Anders Breivik waren niets meer dan meelopers die zich voor zijn kar lieten spannen.
Op een paar gevaarlijke medestanders na.
Die net als Rutger doordrongen waren van een gevaarlijk gedachtegoed en over lijken gingen om dat in de praktijk te zetten.
Maar Rutger was net dat ietsje erger.
Een niets ontziende psychopaat die de juiste mensen wist te kiezen voor zijn duistere plannen.
En die iedereen liquideerde die hem in de weg durfde te staan.

Het was waar.
Sheila haatte Graziella.
Maar haar dood trof haar diep in het hart.
Sheila is nu eenmaal wie ze is.
Rechtvaardig.
Vergevingsgezind voor wie oprecht spijt betuigt.
Dat deed Graziella.
In haar laatste uren.
Toen de angst voor wat haar te wachten stond haar frêle lichaam beheerste.
Na de begrafenis nam ze afscheid van de nabestaanden van Graziella en van Jurgen.
Die avond zat ze samen met Pieter Slembrouck aan tafel.
"Wat een triest verloop." Zei hij.
"Vooral voor dat meisje."
Sheila knikte en roerde in haar kom soep.
"Ja." Zei ze.
Meer kon ze niet uitbrengen.
Pieter begreep.
Zag de traan die over haar wang bengelde.
"Je hebt dat goed gedaan." Zei ze.
"Ik ben blij dat ik je in dienst genomen heb.
Ik ga aan deze zaak helaas niets verdienen.
Toch geen geld.
Maar in de plaats kreeg ik iets veel waardevoller.
Een goede kracht waarop ik vertrouwen kan."
Hij keek Sheila aan.
Ze glimlachte even.
Hij streelde haar hand.
Keek in haar ogen.
Haar mooie helder blauwe ogen... "