Het pleidooi deel 8: De afloop.

Sandra liep naar de stationsbuurt. De uitgaansbuurt, de ontmoetingsplek voor het jonge volkje van de stad waar ze woonde.
Ze had de locatie goed gekozen.
Café Dinky Toys…
Een alternatief café met van die lekker ruige muziek die je alleen maar in De Afrekening van Studio Brussel hoort. Deze muziek hoorde ze liever dan de House en Techno in de Loungebar waar ze jarenlang werkte. Maar ja dat zijn voorkeuren hé.
Ze zette zich aan een tafeltje en bestelde een wit wijntje.
Ze wachtte op Caroline.
En daar kwam ze binnen. Een groot meisje met lange blonde haren en levendige blauwe ogen. Ze droeg  een blauwe jeans en een rood geruit hemd. Stoer, beetje mannelijk. Maar toch met vrouwelijke charmes.
“Ben jij Sandra?" Vroeg ze?
“Helemaal." Antwoordde Sandra.
“Zet u maar." Voegde ze eraan toe.
Caroline zette zich neer.
Ze wist niet goed hoe te beginnen. Toch wist ze van wal te steken.
“Ik sta nog altijd stijf van bewondering voor je mooie pleidooi. Waarin je het opnam voor mijn geliefde, mijn lieve Inez."
Sandra antwoordde.
“Inez verdiende dat. Ze had teveel geleden. Ik kon niet verdragen dat hij op haar kap zijn gram zou halen."
En zo raakten beide meisjes aan de praat.
Sandra en Caroline.
Wat hen samenbracht was het vreselijke lijden en de tragische dood van Inez Gonzalez-Garcia.
Het gesprek  begon te vlotten. Caroline had eens de gelegenheid om haar hartje uit te storten.
En Sandra, die gaf haar daar al de gelegenheid toe.
Sandra zag het verdriet in Caroline haar ogen, wanneer ze vol liefde over Inez sprak.
Maar er was meer.
Caroline vertelde ook over wat ze doormaakte de maanden en jaren na de dood van haar lieve Inez.
“Ik heb zware fouten gemaakt." Zei Caroline.
“Ik heb de mensen die zoveel om me gaven zo zwaar teleurgesteld.
Om mijn verdriet te verdringen hing ik rond hier in de stad. Ik kwam in contact met jongeren die uitgingen in discotheken, en die al eens ‘pilletjes’ namen. En een lijntje snoven.
Ik begon het ook te doen.
Het milderde mijn verdriet. Die pijn in mijn hart was weg… Voor even.
Maar even later was het daar weer. Dubbel zo hard.
Dus ging ik meer gebruiken.
Ik heb fouten gemaakt Sandra.
Ik ben lesbisch. Toch liet ik me overhalen om mijn te prostitueren, voor geld. Om aan Coke en XTC te geraken.
Ik schaam me daarvoor.
Met geld dat als escort girl verdiende, kocht ik een appartementje.
Daar ontving ik mannen, gaf ik drugsfeestjes voor mijn vrienden.
Fuck… Ik schaam me daarvoor zo erg."

Caroline huilde.
“Mama kwam het te weten wat ik deed.
Ze pakte me hard aan.
Indien ik niet brak met de drugs en de prostitutie zou ze aan Chico en Isabella. De ouders van Inez vertellen wat ik allemaal deed.
Dat kon ik hen niet aandoen. Ze zouden zo zwaar teleurgesteld zijn.
Ze zagen me als een deel van de familie. Ze waren me zo dankbaar dat ik zoveel vreugde bracht in het leven van hun dochter, hun liefdeskind.
Dus zocht ik hulp. Ik kickte af van de drugs en brak met dat prostitutiemilieu. Het was hard.
Kreeg veel te verduren. Zelfs harde slagen.
Maar ik zette door.
Ik won.
Ze lieten me met rust.
Nu probeer ik mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik zoek werk, maar zonder diploma is dat niet makkelijk.
Ik heb mijn school niet afgemaakt.
Daar heb ik zo’n spijt van.
En het verdriet om Inez. Het zit nog altijd zo diep.
Mijn leven is één grote hoop ellende.
Jij bent zo sterk Sandra.
Ik bewonder jou.
Was ik ook maar zo sterk Sandra… “

Caroline was ten einde raad, dat was voor Sandra wel duidelijk.
Sandra nam haar handen vast.
“Je hebt het moeilijk hé Caroline.
Ik zal je helpen.
Ik ken iemand die volk nodig heeft in zijn café.
Maar stel hem niet teleur, hij is een goeie baas en een goede vriend van mij."
“Als je me even wil excuseren? Ben zo terug." Zei Sandra.
Ze  ging even naar buiten. Zocht naar haar GSM en belde naar Marc Vriezemans.
“Ah Marc… Sandra hier hé."
Marc die net bezig was de frigo’s aan te vullen in zijn Loungebar, was blij om Sandra eens aan de lijn te hebben.
“Hoe is dat met u meisje?" Vroeg hij.
“Goed”, zei Sandra… “Zeg gij zoekt toch nog iemand om te serveren heb ik gehoord hé”. Vroeg Sandra met een opgewekte stem.
“Ja dat klopt… Maar je wil toch niet opnieuw beginnen? Bedenk je maar goed meisje."
“Nee zei Sandra, het is niet voor mij… Het is voor Caroline Vermeiren, ze was de vriendin van Inez, dat lieve meisje dat de beestachtigheid van die klootzak van een Pelckmans niet te boven kwam.”
Er volgde even een stilte.
“Kunnen jullie even langskomen?” Vroeg Marc.
“Geen probleem hoor, we komen eraan”.
Ze wandelde terug naar de tafel waar Caroline zat.
“Meisje kom mee, ik heb een job  voor je kunnen regelen”.
Sandra en Caroline dronken hun glas leeg, rekenden af en zochten Marc Vriezemans op.
Ze mocht meteen aan de slag. Caroline was enorm blij.
“Hoe kan ik je bedanken Sandra? Je bent zo lief."
Caroline gaf Sandra een welgemeende knuffel.

Maanden gingen voorbij.
Er ontstond een hechte band tussen Sandra en Caroline.
Je zag hen steeds vaker samen.
Samen shoppen, samen op een terrasje, samen naar de bioscoop.
Lachen, tateren, dollen in het park.
Caroline bloeide helemaal open.
Veel van haar vroegere vrienden hadden haar laten vallen toen ze met de verkeerde mensen begon om te gaan. Toen ze met die foute vrienden brak raakte ze in een isolement.
Ze woonde alleen in een flatje. Kwam zelden nog de deur uit.
Maar Sandra haalde haar uit haar isolement.
Caroline was haar daar erg dankbaar voor.
“Als ik ooit iets kan terugdoen, gelijk wat. Zeg het me."
Op een dag postte Sandra een bericht op haar Facebookpagina.
“Voorlopig rijbewijs op zak. Nu nog iemand vinden die mijn begeleider wil zijn. Pa en ma kunnen zich niet vrijmaken."
Meteen daarna rinkelde haar gsm.
Het was Caroline.
“Hey zotteke, waarom bel je me niet. Ge weet toch, als ik u met iets kan helpen. Ik ben daar.
Ik heb een auto en wil dat met heel veel plezier doen Sanneke."
En zo gingen beide jongedames op pad. In Caroline haar auto.
Sandra achter het stuur en Caroline gaf haar goede raad en stuurde haar bij.
Ze reden naar de kust, daar wandelden ze op het strand. Of lagen ze zalig te zonnen.
“Zal ik  je insmeren Sanneke”? Vroeg Caroline.
Dat mocht.
Sandra voelde hoe de handen van Caroline over haar rug gleden.
Ze vond het een fijn gevoel. Het gaf haar kriebels in haar buik.
Ze droomde even weg…. “Zaalig”, fluisterde Sandra zachtjes.
Caroline hoorde het, ze gaf Sandra een zachte, zalige massage.
Sandra voelde hoe Caroline haar bikini losknoopte…
“Niet bang zijn, wil gewoon wat ruimt maken om je rug eens lekker te masseren." Zei Caroline.
“Doe maar meisje”, zuchtte Sandra. “Je hebt gouden handjes Caroline.
Je mag dat gerust eens meer doen. Doet me zoveel deugd om te genieten van liefdevolle aanrakingen, zonder ineen te krimpen van angst. Da’s zo lang geleden Caroline."
Bij die woorden sloot Sandra haar ogen en gaf zich over aan de zachte handen van Caroline.

Lieve lezers wordt het jullie duidelijk?
Ja er bloeide iets heel mooi’s tussen Sandra en Caroline.
Twee meisjes, hard geraakt door het leven.
Het sadisme van één man had voor hen beiden zware gevolgen.
Diepe littekens diep gekerfd in hun ziel.
Hun broze hartjes zo zwaar op de proef gesteld.
Lange gesprekken, soms in een café waar men hen meer dan eens duidelijk moest maken dat men wilde sluiten.
Maar ook meer en meer bij Caroline thuis.
Na samen te hebben gekeken naar een leuke film, gezellig in de zetel onder een fleece-dekentje. Zaten ze vaak lang bij te praten.
Dan nestelde Sandra zich graag in de schoot van Caroline die een kop groter was dan zijzelf.
Caroline woelde dan lekker lang door de donkerrode krullenbol van Sandra.
Daar genoot Sandra zo enorm van.
Dan viel ze, moe en bedwelmd van de rode wijn of de ‘Kabouterbiertjes’ die ze samen dronken, zielsgelukkig in slaap.
Heerlijk meedeinend in de schoot van Caroline, bij elke ademhaling van haar.
Caroline gaf haar dan een kusje op haar voorhoofd en sloot dan ook haar ogen.
Nadat ze eerst even stiekem Sandra’s buik streelde. Of even haar borsten aanraakte.
“Wat zou ik zo graag eens met haar vrijen… Ben zo zot van dat meiske. Ze weet mijn hart zo te raken. Zou ze hier ooit nog klaar voor zijn. Voor zalig intiem contact. Ik zou het haar wel gunnen die lieverd”.
Met die gedachte viel Caroline dan ook in slaap.
De volgende dag kwam Sandra dan thuis.
“Weer bij Caroline blijven slapen ‘krullekopke'?" Vroeg haar moeder.
‘Krullekopke’, zo noemde haar Mama haar altijd heel liefdevol.
“Ja Mama. Ach het is zo’n fantastisch meisje.
Met haar kan ik praten, bij haar kan ik mijn hart even luchten, en zij bij mij."
Bij die woorden straalden haar ogen.
Dan voelde ze haar moeders hand op de hare.
“Vertel eens eerlijk meisje, ik bedoel het niet kwaad hoor.
Maar is er niet meer tussen jullie dan alleen maar vriendschap?"
Sandra kreeg een kleur en keek verlegen weg.
“Waarom denk je dat Mama?"
"Je bent altijd bij haar, je ogen stralen als je over haar praat.
Je zit vaak dromend naar je gsm te staren als je haar sms’jes stuurt.
Of gewoon naar haar foto te staren op je gsm
En ik weet dat je Bi gevoelens koestert. Dat je in het verleden al eens avontuurtjes beleefde met meisjes.
Ja ik hoorde al eens wat over je flirtpartijtjes  hoor. En over je stoeipartijtjes met Jeroen, samen met andere meisjes.
Maar ja ik weet, je was jong. En je nam je voorzorgen.
En je deed altijd je best op school, je werkte en werkt nog steeds hard.
Ik gunde je het wel. Plezier beleven.
We leven ook niet meer in de jaren stillekes hé.
En nu, Caroline.
Ik zie dat je zielsgelukkig bent.
Je wordt weer stilletjes aan de oude.
Ik heb mijn lieve, vrolijke Sandra terug.
Mijn guitige levenslustige meisje met die lieve kuiltjes in haar wangen, die fonkelende pretoogjes."
Met die woorden gaf ze haar dochter een dikke knuffel. Tranen van diepe ontroering stonden in haar ogen.
“Ik ben zo blij dat ge terug gelukkig zijt mijn ‘krullekopke’.
“Ja Mama. Ik ben gelukkig met Caroline."
Ze zweeg even en boog het hoofd.
“Met haar door het leven gaan, terug leren genieten van de liefde. Ooit gaan samenwonen met haar”.
Ze haalde diep adem en keek haar moeder nu recht in de ogen.
“Het is een stille wens van me, die ik zolang koester en waarover ik al langer wilde praten. Maar vond er de moed niet voor."

“Maar ‘krullekopke’ toch. Ge moet u daarvoor toch niet schamen. Da’s toch allang geen schande meer om met iemand van hetzelfde geslacht een relatie te beginnen. Zie naar ‘Nonkel Joris’. Hoe gelukkig hij is met Karel. Ze zijn samen van sedert dat jij geboren bent.  Veel heterokoppels mogen een voorbeeld nemen aan wat ze voor elkaar en voor hun relatie over hebben”.
Mama’s woorden gaven Sandra verse moed.
Diezelfde dag ging Sandra nog langs bij haar therapeut.
Ze vertelde over haar diepste gevoelens voor Caroline.
“Ik denk dat je wel klaar bent om te proberen om je lichamelijk open te stellen voor Caroline, Sandra.
Maar forceer je niet. En maak duidelijk wanneer je iets niet wil."
Ook in de praatgroep vonden de andere vrouwen, en vooral haar ‘lotgenotes’ dat ze haar hart moest volgen.
“Je kan het best Sandra." Zeiden ze. “En weet je wat? We gunnen het je zo van harte meisje. Ga voor je geluk, je verdient het zo hard."
Sandra had verse moed.
De dag erna. Ze had net gedaan met werken.
Ze kocht een grote bos bloemen, en een paar flesjes La Chouffe, kabouterbierkes zoals ze altijd zeiden. Omwille van het grappige kaboutertje dat de brouwerij als herkenning gebruikt.
Dan klopte ze aan bij Caroline die die avond niet moest werken in Loungebar Nightdreams.
Caroline deed open en zag Sandra in een sexy topje met diepe decolleté en een heel kort rokje. Ze zag er zo verleidelijk uit.
“Amai!!!! Bloemen, kabouterbierkes, en gij die er zo verleidelijk uitziet. Waar heb ik dat aan verdiend? Het is toch mijn verjaardag niet.”
Caroline nam de bloemen aan en haalde een vaas uit de kast en zette ze erin. Sandra zette snel de flesjes bier in de frigo.
Toen pakte ze Caroline stevig vast en keek haar diep in de ogen.
“‘Lientje’… Lieve schat, superlieve, toffe, zalige vriendin.
Ik zou zo graag je meisje zijn. Ik zou zo graag VAN JOU ZIJN!!"
Daarna raakten haar lippen die van Caroline. Een lange passionele zoen volgde.
“Oooh Sanneke. Wil je dat echt?" Caroline huilde haast van ontroering.
Toen trok Sandra haar topje uit. Liet haar rokje zakken. Toen ze enkel nog haar slipje aanhad knoopte ze Caroline haar jeansbroek los.
“Vrij met me Caroline. Ik ben her helemaal klaar voor. Ik schenk je mijn lichaam."
Caroline legde Sandra in de zetel, deed haar slipje uit en zoende teder haar naakte lichaam.
Sandra was in de wolken. Ze slaakte een fel kreetje toen ze de tong van Caroline tussen haar benen voelde.
“Ooooh ooohooooh… wat zalig. Oooh dat heb ik toch zo gemist se!!"
Wat volgde was een passionele nacht waarin Sandra voor het eerst sinds ze door Francis Pelckmans zo brutaal werd verkracht terug genoot van liefdevol lichamelijk contact.
Sandra genoot met volle teugen. De tijgerin in haar ontwaakte. En Caroline…
Die had het geweten!
Twee lichamen kronkelden in de zetel en tot in de gang klonken felle kreetjes afgewisseld met langgerekt gezucht en gekreun vol intens genot.
Een maand later woonden ze samen in Caroline haar appartementje.

Het werd hun liefdesnestje.
Het was er huiselijk en gezellig. Vrienden die langskwamen getuigden over de warme liefdevolle sfeer die er hing.
Ze werden overal samen gezien.
Hand in hand, elkaar diep in de ogen kijkend.
Sandra en Caroline.
Twee dolverliefde jonge vrouwen.
Ze waren door velen super graag gezien.
Maar intussen ging Sandra zich almaar meer inzetten voor het lot van verkrachtte vrouwen en meisjes.
Haar lotgenote Linda Bruynooghe kende veel mensen die actief zijn inzake vrouwenrechten en dat soort dingen.
Sandra ging in zee met een organisatie die slachtoffers van verkrachting bij elkaar bracht om te spreken over hun ervaringen.
Via deze organisatie  kon ze in scholen, universiteiten, bedrijven en andere organisaties gaan spreken over wat ze had meegemaakt.
Ze kreeg de kans om andere slachtoffers van verkrachting moed in te spreken.
Ze beantwoorde brieven van vrouwen en jonge meisjes die te maken hadden met seksuele intimidaties en erger.
Ze antwoordde steeds met  “denk nooit dat het uw schuld is. Niemand heeft het recht om aan uw lichaam te zitten als je dat niet wil. Dien klacht in, laat je nooit of te nimmer intimideren!”
Ze gaf interviews over haar werk in dag en weekbladen.

Sandra werd een echte activiste.
Een ware passionaria zeg maar.
En daar oogstte  ze veel bijval en bewondering mee
Intussen had ze ook haar werk, wilde ze samen zijn met haar vrienden en vriendinnen.
Kortom, Sandra heeft een rijk gevuld leven.
Een jaar later.
Veel  volk dromde samen aan het stadhuis.
Vol ongeduld wachtten ze tot een dolgelukkig paar zou buitenkomen.
En daar kwamen ze. In alle glorie, dolgelukkig, tranen van vreugde.
Sandra en Caroline waren voortaan ‘vrouw en vrouw’.
Er werd gejoeld en de rijst vloog in het rond.
Een open Cadillac stond klaar.
Sandra en Caroline zaten op de achterbank. Dolgelukkig.
Sandra in een beeldig wit kleed.
Caroline in een mooi mantelpakje.
Ze keken elkaar in de ogen.
Mensen juichten hen toe.
Een regenboogvlag wapperde uit een balkon.
Een homokoppel was blij dat het meest geliefde lesbische paartje voortaan officieel een koppel was.
Een receptie in café Dinky Toys, waar ze zo vaak samen zaten.
Daarna een groot feest in een feestzaal  aan de rand van de stad.
Daar dansten ze, eye to eye, cheek to cheek…
Het kon niet mooier zijn voor die twee meisjes die bij elkaar het geluk vonden.
Sandra en Caroline.
Ieder Sprak hun naam in één adem uit.
Er was niemand die hun dit mooie geluk misgunde.
Niemand.
Tenzij….