Het Pleidooi Deel 5: De aanloop.

De volgende ochtend.
Het zou nog maar een maand duren eer het proces tegen Francis Pelckmans van start zou gaan.
Met Sandra gaat intussen alles goed, dank je.
Ze werkte sinds een week weer in het interimbureau en genoot er van om mensen te kunnen bijstaan, hun vragen te beantwoorden. Kortom, hen aan een passende job te helpen.
En haar baas was maar al te blij dat ze vol motivatie aan de slag ging.
Hij had Sandra graag als werkneemster, ze was stipt, ordentelijk, had een luisterend oor en ze wist perfect welke mensen ze aan welk bedrijf moest aanbevelen en vice versa.
Die ochtend nadat Sandra het intrieste verhaal van Inez had aanhoort kwam ze op het kantoor.
Ze nam een kop koffie en startte haar computer op.
Els, haar collega die naast haar zat wierp de krant toe.
“San, dit moet je lezen… Die klootzak van een Pelckmans heeft een brief geschreven naar de krant. En die onnozelaars publiceren dat nog ook."
Sandra nam het stuk  krant dat Els haar toewierp. Het stuk nam een halve pagina in beslag.
Ze begon te lezen.

Waarde redactie.

Ik Francis Pelckmans.
Opgesloten in de gevangenis Nieuwe Wandeling te Gent.
Ik zal volgende maand moeten terechtstaan voor ‘verkrachting’.
U denk nu vast, “het is te hopen dat ze uw ballen eraf snijden."
Indien dat zo is, dan bent u gehersenspoeld door de linkse, feministische ‘infotainment’ media.
En het is daarom dat ik deze brief schrijf naar alle krantenredacties van dit land, in de hoop dat er toch ééntje hem publiceert. Maar dat zal maar ijdele hoop zijn vrees ik.
En ik zal u meteen zeggen waar het op staat….
VERKRACHTING BESTAAT NIET!!!!!
Verkrachting is een onnozele, pseudo feministische term, uitgevonden om ons mannen te dwingen onze natuur te ontkennen en te negeren.
Verkrachting, als zijnde het seks hebben met een vrouw tegen haar wil, desnoods met gebruik van geweld. Het is een misbruikte term die eigenlijk alle evenwicht in onze samenleving onderuit haalt.
De term verkrachting, in het Duits vergewaltigung. Sloeg oorspronkelijk op het nemen van de vrouw van de vijand als oorlogsbuit. De vrouwen van de vijand hoorden toe aan de overwinnende soldaten.
Die bevruchten dan die vrouwen, en zodoende zetten de overwonnen vrouwen dan HUN kinderen op de wereld.
Het is normaal dat je als krijger er alles op alles aan doet om dit te voorkomen.
Verkrachting is niet het vastgrabbelen van een vrouw die je zit op te winden met haar lekkere lijf, in haar uitdagende kleertjes, met haar strakke figuurtje. Die met haar lichaam aangeeft dat ze wel wil paren, maar wanneer je ze vastgrabbelt en te kennen geeft dat jij ook wil, zich terugtrekt, zegt dat je haar niet aanstaat, en dan klacht gaat indienen indien je toch verdergaat.
Veel valse vrouwen grijpen dit woord aan om mannen in de val te lokken. Om hen dan zo te pluimen, te vernederen en en te schande te maken.
En ze komen er nog mee weg ook.

En weet je waarom?
Omdat de maatschappij, en vooral de (linkse) media zodanig gefeminiseerd zijn, dat ze geen enkele mannelijk wederwoord meer durven publiceren.
Tegenwoordig moet je je als man schuldig voelen als je zelfs maar iets te lovend spreekt over een vrouw haar mooie boezem. Krijg je boze blikken als je iets te luid een schuine mop vertelt.
Een man die in de zetel ligt met een blikje bier in de hand wordt meteen afgeschilderd als een luiaard. De man die luiers ververst, het stof afdoet en tussendoor zijn vrouwtje een glaasje witte wijn of cava inschenkt is een goeie, hij is de ‘nieuwe man’ en het is zijn voorbeeld dat we moeten volgen.
Want dankzij hem kunnen vrouwen nu ook gaan werken, de baas spelen, leiding geven, ons manipuleren en vooral onder de knoet houden beste geslachtsgenoten.
En u wordt gedwongen om zich als een gefeminiseerde slaaf te gaan gedragen.
Waag het niet om haar verjaardag te vergeten, bloemen voor haar mee te brengen, de afwas te doen als te thuiskomt.
Een pint gaan drinken, voetbal kijken met de maten, gezellig gaan vissen  of biljarten. Vergeet het maar.
U bent de man!!
U hebt geen recht op plezier.
U moet maken dat het huis aan de kant is, de kleine zijn luier ververst is, en het eten op tafel staat.
En maak u vooral niet druk als madam zat is of de volgende ochtend een kater heeft.
Stel vooral geen vragen over die vreemde witte plekken op haar slipje. Die mannelijk ruikende parfum aan haar blouse.
Want u bent de man.
Wanneer u lipstick aan uw kraag hebt dan ben je verdacht. Zij niet. Zij is een vrouw…
Zij mag haar plezier op een ander zoeken. U hebt niet het recht om haar die vrijheid te ontzeggen.
U moet er maar mee leren leven indien twee van uw drie kinderen bastaarden zijn.
En wanneer het tot een scheiding komt, wie is er de pineut? Wel beste man. Dat bent U!
Want jij bent diegene die zich blauw mag betalen aan alimentatiegeld. Jij bent diegene die loonbeslag aan zijn been krijgt als je de alimentatie niet op tijd en correct betaalt. De vrouw is in alles het slachtoffer en de man altijd de dader, de booswicht.

Daarom beste man… Kijk niet te diep in de decolleté van die ene mooie blonde vrouw. Want dan ben je een obsedé, een maniak, een pervert.
Wanneer een mooie vrouw met haar kontje draait. Grabbel er niet in, het is geen teken dat ze wil paren. Nee ze doet dat omdat ze vindt dat ze het recht heeft om zich excessief te gedragen en dat zal ze doen wanneer ze wil.
Jij bent de man. Jij moet maar zien dat je je kan beheersen.
Jou lusten zijn slecht. Ze zijn primitief en laag bij de gronds. Maar zij mag wel haar lusten botvieren. Zij mag wel uitdagen, showen met haar vriendinnen, lekker staan vozen en tongzoenen voor je neus, jou beste man. Voor Jan Lul doen staan.
Maar kijk niet te diep in haar decolleté, doe geen te rake opmerkingen. Want dan ben jij de pervert.
Welnu. Dan ben ik maar een pervert.
Dat is wat ik jaren geleden dacht. Nadat ik weer eens door een vrouw voor schut werd gezet.
Daarom heb ik besloten. Als ik een vrouw zie die met haar kont naar mij staat te zwaaien. Dan knijp ik erin, doe ik haar pikante voorstellen, zeg ik haar… Ja ik wil met je naar bed.
Vinden ze dan dat IK de pervert ben. Omdat ik reageer op hun obscene gedoe. Dan hebben ze gelijk.
Dan gedraag ik me ook als een pervert.
Met dit verschil...
In mijn ogen hebben ze met hun obscene bewegingen en gebaren aangetoond dat ze met mij willen paren. Dat ze in mij de alfaman zien die het waard is om met hen te paren.
En dat wil ik dan ook doen. En dat zal ik dan ook doen.
Daarom heb ik me aan die vrouwen vergrepen.
Hun wulpse kontjes draaiden iets te lang naar mijn richting.
Hun strakke lichaampjes prikkelden net iets te lang mijn ogen. En dat wilden ze, de mannen hun ogen prikkelen met hun wufte kledij en hun zinnenprikkelende gebaartjes.
Maar je mag er niet aankomen. De vrouw behoud zich het recht voor om door het showen van haar lichaam de aandacht van de mannen te lokken. Maar jij mag er niet aankomen als jij niet haar uitverkorene bent.
Maar wij mannen mogen niet te hard laten zien dat wij in hen geïnteresseerd zijn. Want dan zijn wij macho’s, perverten, klootzakken, vrouwenzotten, etc…
De omgekeerde wereld dus.

Daar zet ik me tegen af.
Wij mannen zijn al veel te lang voor schut gezet door verdierlijkte, zuipende, uitdagende, vuilgebekte en respectloze vrouwen.
In Afrika, waar ik destijds nog als Para-Commando en als huurling dienst heb gedaan. Daar zouden veel van die verdierlijkte specimen behorende tot de Europese vrouw, het geen dag uithouden.
Hitsige, uitgedaagde mannen zouden hen penetreren tot ze niet meer konden rechtstaan. En ze zouden snel met een mes in de rug in de gracht liggen. Omdat mannen zich snel beledigd zouden voelen moesten ze door die verdierlijkte vrouwen door het slijk gehaald worden zoals ze dat met U en ik doen.
In Afrika maar nog meer in de islamitische wereld, lopen vrouwen en zeker gehuwde vrouwen zeer zedig gekleed.
Daarmee tonen ze aan dat ze niet langer beschikbaar zijn. Ze houden hun ogen teneergeslagen, want ze willen u als man niet in verleiding brengen.
Zij beseffen dat mannelijke zelfbeheersing een illusie is. Want wij mannen moeten ons zaad verspreiden. Onze genen verspreiden…
Onze zonen uitzenden !!!!
Daar beseffen ze dat nog.
Hier niet meer.
Daarom zullen wij ten onder gaan.
Het feminisme heeft vele mannen zwak gemaakt.
Velen.
Maar mij niet.
Ik sla terug.
Hard!
Keihard!
Vrouwen moeten terug hun plaats kennen.
Moeten terug leren dat ze ’s avonds horen binnen te blijven.
Een vrouw die ’s avonds niet binnen  blijft, die zich in strakke kledij onder mannen begeeft.
Die vraagt erom om bepoteld, betast en verkracht te worden.
Net zoals een gazelle die de groep niet volgen kan erom vraagt om opgevreten te worden door de leeuwen.
Da’s de harde wet van de natuur.
Als een vrouw niet wil genomen worden door een hitsige man, dan moet ze zich maar zediger kleden en zich discreter gedragen.
Vrouwen die uitdagen als hoeren, zich gedragen als hoeren.
Die moeten maar kunnen verdragen dat ze gepakt worden als hoeren!!!
Daar gaat het om.
Als je niet wil paren, moet je als vrouw niet doen alsof je wel wilt paren.
Daarom zeg ik…
Verkrachting bestaat niet !!!

Getekend…
Francis Pelckmans.

Sandra las het stuk…
En keilde het stuk krant meteen door het kantoor.
“Die Godsgeklaagde gestoorde smeerlap!!!!!!” Schreeuwde ze.
“Dat lowlife heeft godverdomme het leven van een meisje van zeventien compleet verwoest. Hij heeft haar tot op het bot vernederd. Haar wil om te leven GEBROKEN!!!!
En net hij zegt zulke smerige dingen!!!!”
Sandra was razend.
“Zeventien jaar… Een meisje met een hart van goud.
Geen slet, geen vrouw die uitdaagde. Maar gewoon een levenslustig meisje met een hart van goud.
Te gevoelig voor deze  rotte kutwereld.
Maar omdat ze 1) van Spaanse origine was en 2) het waagde om hem uit te schelden, terwijl ze probeerde te verhinderen dat hij met zijn vettige poten aan haar lichaam zat.
Heeft hij haar godverdomme geslagen en vernederd waar en hoe hij dat maar kon.
Dat meisje was totaal gekraakt.
En nu is ze dood!!
Ze is uit het leven gestapt..."
Sandra zette zich op haar bureaustoel en verborg haar hoofd onder haar gezicht.
Haar collega’s ondersteunden haar.
“Is dat echt Sandra? Wie was dat meisje”? Vroegen haar collega’s.
De baas hoorde het tumult en kwam poolshoogte nemen.
“Wat is er aan de hand, wat is dat geroep? En waarom huilt Sandra zo?"
“Het is mijn schuld me Meneer Vermeulen." Zei Els. Ik heb haar dit artikel willen tonen, had ik beter niet gedaan.
Wist ik veel dat Sandra gisteren vernam dat één van die klootzak zijn slachtoffers uit het leven stapte.
Ze was amper 17 jaar meneer".
Peter Vermeulen las het artikel en vloekte binnensmonds.
“Hoe is dat in godsnaam mogelijk.  Moeten ze dat gespuis nu nog en forum geven ook? Waar zijn ze toch met hun gedachten? Dat sensatie gedoe van onze kranten tegenwoordig…  Hierse in de vuilbak met dat vod."
Hij wendde zich tot Sandra.
“Het is beter dat je naar huis gaat Sandra. Begrijp best dat het verhaal van dat jonge meisje je heeft geraakt. Dat je meer dan wij allen samen beseft wat ze heeft doorgemaakt."
“Bedankt meneer Vermeulen." Antwoordde Sandra.
“Maar ik red me wel."
Peter Vermeulen, die de dagelijkse leiding had in het Interimbureau is een stipt en correct man, die hetzelfde verwachtte van zijn personeel. Maar ook een man met een hart voor zijn werknemers.
En net daarom hield hij voet bij stuk.
“Het zal nog zwaar genoeg worden. Zo’n proces dat kruipt niet in je kleren. Ga nu maar naar huis en rust wat, je zal het nog nodig hebben. Geloof me.
Ik weet waarover ik het heb, ik heb zelf een proces van dichtbij meegemaakt."
Sandra stond recht, deed haar jas aan en fietste naar huis.
De verontwaardiging die ze voelde maakte plaats voor strijdbaarheid.
In het park stond ze op de brug over de vijver waar sierlijke zwanen zwommen, en waar eendjes zich niet snel genoeg naar de over konden haasten. Waar ze gevoerd werden door een klasje uitgelaten kleutertjes.
Daar zat ze na te denken.
Ze wilde die klootzak van antwoord dienen. Maar hoe? Wanneer? Hoe zou ze dat aanpakken.
Maar één ding was duidelijk.  Die Pelckmans moest niet denken dat hij weg zou kunnen komen met zijn achterlijke prietpraat vol vrouwenhaat.
Sandra overlegde met de andere lotgenotes.
Ook zij vonden dat die Pelckmans niet zomaar de aandacht naar zich toe kon trekken.
Haar lotgenotes, Linda, Inge, Nadja, en Tine  zagen het vuur in Sandra’s ogen. Ze zat ineens vol strijdbaarheid.
Ze wilde tonen dat die Francis Pelckmans haar niet klein gekregen had.
Ze trokken zich op aan de leeuwenmoed van de jonge en strijdbare Sandra.
Na Inez die moegestreden uit het leven stapte, was Sandra de jongste van de slachtoffers van Francis Pelckmans. En net zij zat zo vol strijdlust. Het deed de andere vrouwen met verstomming slaan.
Vooral Linda… voluit heette ze Linda Bruynooghe, had bewondering voor de strijdlust van Sandra.
Linda Bruynooghe was een ambitieuse juriste, een feministe pur sang en een ze had een brutaal bekje waarmee ze menig man de mond snoerde als die wat te seksistisch uit de hoek kwam.
Maar haar carrière ging voor. Ze ging werken voor een groot advocatenkantoor in Brussel. Ze worstelde zich door ingewikkelde internationale juridische dossiers. Ze stond haar mannetje in moeilijke vergaderingen waarin ze de enige vrouw was.
Ze wist heel wat te vertellen over de ‘machtswijzer’. En wees mannen daar graag op als ze haar met ‘schatje’, ‘liefje’ of ‘vrouwtje’ aanspraken.
Ja ook op het forum van de datingsite waar ze frequent aanwezig was, En haar mening gaf op allerlei actuele onderwerpen. Maar ook over issues die met relaties en rollenpatronen te maken hadden.
Wist Linda veel dat die gast met de nickname ‘Toro’ niemand minder was dan Francis Pelckmans.
Hij gaf laag bij de grondse commentaren op haar feministische en vaak terechte standpunten over opdringerige mannen, ongewenste intimiteiten op het werk, etc…
In een topic over ‘ongewenste intimiteiten’ gaf ze hem steevast lik op stuk toen hij weer eens erop wees dat vrouwen niet uit moesten gaan werken, dat hun plaats thuis in de keuken was, etc… Wist hij het zover te krijgen dat hij door de ‘Admin’ van de datingsite uit het forum werd geschopt en zijn profiel gebanned werd.
Maar net dat zou de reden zijn waarom zij zijn eerste slachtoffer werd.
Hij maakte een nep profiel aan en deed zich voor als een nette brave jongen met veel gevoel en een luisterend oor.
Hij wist een date met Linda te regelen.
Ze zouden afspreken in een café bij het station.
Café Dinky Toys… Een alternatieve ‘bruine kroeg’.
Daar zat ze dan op het terras op ene ‘Manuel’ te wachten.
Maar ‘Manuel’ kwam niet af. En ze werd het beu. Stond recht en liep dan maar terug naar haar auto.
Daar dook een man op. Ze zag hem net weggaan toen ze een goed plaatsje zocht op het terras van Café Dinky Toys.
Een ‘grellige vent’, zoals ze hem later omschreef.
“Dit ding is geladen." Siste hij. Terwijl hij zijn revolver tegen haar slaap duwde.
“Schonekes meekomen slet, of ’t is met u gedaan."
Ze onderging ook dezelfde vreselijke lijdensweg.
Hij sloeg haar, verkrachtte haar, schopte haar.
Hij noemde haar omhooggevallen klote-feministe.
Hij ging haar wel eens afleren om mannen voor schut te zetten.
“Nu kan je je niet verstoppen achter uw computerke hé vuil teef”... Schreeuwde hij.
Het gaf hem een kick. Zo een vrouw een pistool tegen haar hoofd duwen, haar in zijn auto dwingen. Haar dwingen haar kleren uit te doen. En dan haar slaan met die rijzweep... Die kick. Het smaakte naar meer.
De gevolgen kennen we.

Linda was totaal van de kaart.
Haar strijdbaarheid was uitgedoofd.
Ze gaf haar baan op, moest in therapie. Ze deed er alles aan om terug haar oude strijdbare zelf te zijn.
Maar er was iets geknakt.
Ze zou nooit meer die gedreven ambitieuze vrouw zijn die ze ooit was.
Daarom bewonderde ze Sandra.
Ze bewonderde haar vurige strijdbaarheid.
Temeer, toen ze Sandra leerde kennen was ze net zo bang en breekbaar als zijzelf.
Ze herkende die breekbaarheid die ze zelf ervoer nadat ze door Pelckmans verkracht was geweest.
En ze zag Sandra openbloeien, vechten, rechtkrabbelen.
Maar ook zij hoorde het droevige verhaal van Inez.
Het greep haar naar haar hart.
Het sloeg haar met verstomming.
Het zou haar moeten aanmoedigen om nog harder tekeer te gaan tegen macho gedrag, tegen mannen die denken dat de vrouw nog altijd ‘de mindere’ is.
Maar ze kon het niet. Niet zoals Sandra.
Maar ze zwoer een heilige eed. En ze vertelde het aan Sandra.
“Meiske, ik zal voor u een goed woordje doen. Een meisje zoals gij moet haar verhaal doen. De stem zijn voor alle onderdrukte vrouwen. Ik kan u op weg zetten in die richting. Wat het mij ook kosten mag. Dat zweer ik op het graf van mijn lieve moeder."
Ze gaf Sandra na die woorden een dikke welgemeende knuffel en zei met tranen in de ogen.
“Gij zijt zo’n dapper meiske Sandra…
Ik zien u zo geire…. “
Sandra aanhoorde die woorden. En voelde de welgemeende sympathie en vriendschap van Linda.
Maar ook met de andere lotgenotes had ze een goeie band.
Ze waren net als zij zo vreselijk gekweld en moesten eveneens net als zijzelf zware trauma’s overwinnen.
Maar, en daar was Sandra van overtuigt.
“We mogen die smerige Pelckmans niet doen geloven dat hij ons klein heeft gekregen. Lieve meisjes, doe het voor mij, voor uw andere lotgenotes. Maar vooral… En ik smeek jullie. Maar vooral…
Doe het voor Inez!!!!
Hij heeft zes jonge vrouwen verkracht en vernederd. Een ervan heeft hij zodanig hard gekraakt dat ze geen ander uitweg meer had dan uit het leven te stappen.
Maar vijf anderen zijn er nog altijd. En die zullen voor hem staan met geheven hoofd.
En zij zullen hem confronteren met wat hij onze lieve lotgenote heeft aangedaan.
Nee we zullen en we mogen onszelf niet beklagen.
We moeten hem confronteren met het onmenselijke leed van Inez”.
Wanneer Sandra met de andere lotgenotes samenkwam om met de psycholoog en de hun advocaat het komende proces en de gevolgen op juridisch en psychologisch vlak te bespreken. Vroeg en verkreeg Sandra dat er een lege stoel extra werd geplaatst. Die stoel moest Inez vertegenwoordigen.
“Ik wil dat ze zo in gedachten bij ons is. Dit is ook haar proces”
Sandra zat vlak naast die lege stoel. Vaak keek ze ernaar en dacht ze. “Je bent één van ons Inez. Jij kan niet meer vrijuit spreken? Daarom doe ik het voor je… Je verdient dat zo hard meisje.”

’s Avonds op haar kamertje zat Sandra in bed met haar laptop op schoot.
Ze schreef hele teksten uit en sloeg die op op haar harde schijf. Ze zette er al haar gevoelens in. Dingen die ze in haar dagboek had geschreven. Diepe zielenroerselen. Gedachten die ze voelde na het aanhoren van het trieste verhaal van Inez.
De dag nadat die ene opiniebrief van Pelckmans in de krant verscheen schreef ze op haar Facebookpagina “Ik ga die schoft van een Pelckmans van antwoord dienen, als ik daar de kans toe krijg. Hij kan zich verdedigen, Inez niet meer… IK VERDEDIG HAAR !!!!
En hij zal het geweten hebben”.
Ze kreeg veel steun op haar FB pagina.
Veel bemoedigende woorden.
“Goed gezegd Sandra." “Ga Ervoor." Geef hem lik op stuk die smeerlap." “Ik bewonder je strijdlust."
Sandra kon er zich zooo aan op trekken.
Met goede moed telde ze de dagen naar het proces af…