Sandra kwam aan bij het gerechtsgebouw. Een stel potige politiemensen hield de persmeute op een afstand zodat zij, haar ouders en haar lotgenotes ongehinderd naar binnen konden gaan.
Ze nam plaats op de voor haar en haar lotgenotes voorziene banken.
Ze zat in het midden.
Linda zat naast haar. Linda woelde even door haar rode krullebol.
“Kop op meisje, het komt wel goed. We slaan er ons doorheen."
Sandra glimlachte. En keek Linda liefdevol aan. “Merci.” Prevelde Sandra. Dit kleine gebaar deed haar deugd aan haar hartje.
De zenuwen gierden door haar keel.
Francis Pelckmans werd de zaal binnengebracht.
Hij keek de vijf vrouwen die hem aanklaagden vol minachting aan.
Je zag het hem denken. “Zie die trezebezen daar zitten. Ze denken hun slag thuis te halen. Maar ik zal hier mijn ideeën over hen en over hun plaats in de samenleving zo meteen eens duidelijk maken."
En dat was hij werkelijk van plan.
Zo’n proces, is een saaie bedoening lieve mensen.
Vooral in het begin.
Het urenlange voorlezen van de akte van beschuldiging. Dan het proces verbaal voorgelezen door de procureur.
Dan kwamen allerlei getuigen voor en tegen Pelckmans aan het woord.
Ook Sandra moest onder ede getuigen over wat ze die ene vreselijke nacht had meegemaakt.
Ze vertelde sereen doch met krachtige stem over hetgeen ze had doorstaan.
Over die ene avond toen hij aan haar billen zat, hoe hij zijn hand op zijn geslacht legde, terwijl hij met zijn andere hand in haar broekje zat. Over wat er toen door haar heenging.
Ook Marc Vriezemans getuigde.
“Meneer de voorzitter, leden van het hof.
Ik zag hoe Francis Pelckmans Sandra bepotelde en hoe hij zijn geile blik niet van haar kon afhouden. En gaf David, één van mijn barmannen opdracht hem in de gaten te houden.
Meneer de voorzitter.
Ik zit al meer dan 25 jaar in de horeca. En baat al 15 jaar een eigen zaak uit.
Ik herken ze zo. Die vieze venten met hun geile blik in hun ogen.
Die viespeuken die hun handen niet kunnen thuishouden.
En die man daar. Die Francis Pelckmans.
Dat is er zo één, dat zag ik meteen. Ja zelfs van bij het binnenkomen.
Maar ja, je geeft iedereen de gelegenheid om van een drankje te genieten. Ook zo’n mensen.
Maar ik zag hem loeren. Meteen naar Sandra. Ik zag hoe hij zijn zinnen op haar had gezet.
Sandra is een mooi meisje. Dat wil ik je wel zeggen. De gasten hielden van haar, van haar spontaniteit, haar levendige groene ogen, haar slanke figuurtje. Maar 99,99% van da gasten respecteerden haar en lieten haar in haar waarde. Behalve dat minimale percentage viezerikken. Met hun glibberige handjes en perverse manieren.
Meneer de voorzitter.
Ik zeg je met de hand op mijn hart.
Was het die avond niet zo druk geweest. Ik had die Francis Pelckmans zo hard geslagen… dat hij niet eens meer in staat zou zijn om Sandra datgene aan te doen wat hij haar aandeed.
Toen ik hem buitenzette voelde ik haat… HAAT!!! Meneer de voorzitter.
Want voor zo’n geile vetzakken als hij. Kan ik alleen maar haat en minachting voelen… “
De rechter aanhoorde zijn verhaal. Het verhaal van Sandra. En dat van haar lotgenotes.
Ook naar de ouders van Inez Gonzales Garcia luisterde de rechter met veel aandacht.
Toen ze getuigden over de lijdensweg van hun lieve dochter.
Over hoe het ooit zo levenslustige lieve meisje na die lange nacht vol vernederingen en martelingen langzaam wegkwijnde. Over hoe die heldere pretlichtjes in haar ogen langzaam doofden.
Het verdriet stond op hun gezicht te lezen.
“Wat hebt u hierop te zeggen Francis Pelckmans”? Vroeg de rechter na het aanhoren van de vele getuigenissen?
“Heel veel…” Antwoordde Pelckmans.
“Als ik de kans krijg om te zeggen wat ik wil zeggen." Voegde hij eraan toe.
“Ga uw gang”. Antwoordde de rechter.
Pelckmans stak van wal.
“Meneer de voorzitter… Leden van het hof. En alle andere toehoorders.
We leven in een gefeminiseerde maatschappij.
Emotie verkoopt. Meer dan ooit tevoren.
Ook deze rechtszaak zit er vol van.
Tranerige getuigenissen van wijven die beklagen hoe ze zogezegd ze verkracht werden. Hoe ze door mij zouden bepoteld zijn.
Maar ze gaan allen voorbij dat ze op dat moment op plaatsen waren waar ze niet hoorden te zijn, als ze niet door een hitsige man als ik gepakt wilden worden.
Maar dat hadden ze niet door. Zich in hun superioriteit wanende, gingen ze door met hun wulpse ‘Cockteaser’ spelletjes.
Want dat is wat die smerige wijven die zich hier hebben aangemeld als 'aanklaagsters meneer de voorzitter.
Vulgaire COCKTEASERS !!!!!
Hun borsten vooruit en schudden met die kontjes. Zo brachten die smerige teven elke man zijn hoofd op hol.
Maar je mocht er niet aankomen, noch een voorstel doen. Of ze maakten een scène.
Maar ik… ik liet me daar niet door afschrikken.
Ik beantwoorde hun avances en ze zouden op mijn voorstellen ingaan. Indien niet goedschiks… Dan maar kwaadschiks.
Zo ben ik.
Ja edelachtbare, dat ben ik.
Ik laat niet met me sollen.
Ik heb mijn gevoelens, mijn libido.
Lage liederlijke wijven hebben daar al te vaak misbruik van gemaakt.
Om iets van me gedaan te krijgen.
Maar ik wist hoe je hen dat moest afleren.
En ik gebruikte dat tegen hen.
Keihard.
En nu komen ze bleiten… Dat ze misbruikt geweest zijn. Verkracht geweest zijn.
Ik gaf het onlangs aan in een brief naar de krant.
VERKRACHTING BESTAAT NIET!!!!
Het wordt echt wel tijd dat dat onnozele modewoordje voor eeuwig naar het rijk der fabelen wordt verwezen.
Ze hebben stuk voor stuk gekregen waar ze om vroegen.
Een ferme staaf tussen hun benen.
Maar ja ik wil mild zijn.
Ze beseften in hun domme naïviteit niet welke signalen ze uitzonden.
Wel.
Nu beseffen ze het misschien wel. En zullen ze zich misschien wat zediger kleden.
Het zou mooi zijn indien ze alle andere dames die hun pad kruisten zouden aanraden hetzelfde te doen, wanneer ze niet tegen hun wil gepenetreerd zouden worden.
Het zou veel misverstanden voorkomen. En die miskleun ‘verkrachting’ zou eindelijk uit het strafboek verwijderd mogen worden. .
In Afrika, in de moslimwereld… In Oost-Europa.
daar weten vrouwen wel beter. Daar weten ze dat je niet uitdagend moet rondlopen wil je niet lastiggevallen worden door mannen die door jou kledij en het teveel tonen van je wulpse vormen geprikkeld worden.
Vrouwen doen daar wat ze moeten doen willen ze niet door mannen lastiggevallen worden.
Ze houden hun ogen teneergeslagen.
Mooi toch.
Geen misverstanden meer.
Mooi toch.
Ik zou er direct voor tekenen.
Jullie niet mannen"?
Hij keek om zich heen, zoekend naar aandacht.
Aandacht voor zijn persoontje.
"Een te schaars geklede vrouw. Je mag haar voorstellen wat je wil. Het is toch maar een HOER!!!
In landen als Saoudi-Arabië worden ze ervoor zelfs gestraft. Zelfs hard gestraft.
Daar denk je wel na eer je onbedekt de straat oploopt.
Zo moet het zijn.
Zedig gekleed? Afblijven. Schaars gekleed, doe haar maar een voorstel.
Grabbel haar maar vast.
Da’s wat ik deed.
Daarom vraag ik de VRIJSPRAAK!!!!"
Consternatie in de rechtzaal.
Mensen begonnen te roepen.
De voorzitter verzocht met strenge stem tot orde.
Dan werd het weer stil.
"Ja ‘Meneer de voorzitter’… Ik vraag de vrijspraak.
Want ik heb hen niet verkracht.
Ik heb hun signalen beantwoord.
OK Ik oefende wat dwang uit.
Maar ach. Eens ze daarvoor door de knieën gingen.
Werd het pas echt leuk.
Nu noemen ze dat verkrachting.
Ze genoten ervan. Echt waar.
Ik vraag de vrijspraak.
U kunt hiermee een precedent scheppen.
Vrouwen opnieuw hun plaats leren in de maatschappij.
En dat is niet ’s avonds laat op straat.
Niet als je niet genomen wil worden door hitsige venten.
Mannen die willen bekomen van een lange dag vol stres en zorgen.
Die zijn net zo dubbel geprikkeld.
Daarom doen ze wat ze doen. Jonge vrouwen seksueel benaderen.
Da’s hun natuur.
Wil je dat niet als vrouw.
Blijf binnen ’s avonds. En kleed je zedig als je buiten gaat.
Simpel? Ja toch….
En ook voor hun ouders heb ik een boodschap.
Hou uw dochters binnen. Leer haar haar plaats in het huishouden.
Laat haar meehelpen in het huishouden.
Da’s een goede voorbereiding op het latere leven.
Daar hebben ze meer aan dan de hele dag op straat rond te dolen”.
Bij die woorden keek hij naar het echtpaar Gonzalez-Garcia. Met een blik vol minachting.
Die brave mensen krompen ineen. Isabella hield haar handen voor haar gezicht en begon te snikken.
Hij leek er zijn plezier in te hebben…
“Meer heb ik niet te zeggen edelachtbare."
Zo besloot hij zijn betoog.
Sandra aanhoorde dit alles.
Dit was het betoog dat hij brengen zou.
Dan ging het hof uiteen, tot na de middag.
Dan zou Sandra spreken.
Dat had haar advocaat haar gevraagd.
Of zijn cliënte ook spreekrecht had.
Het werd haar toegestaan.
Als onderdeel van de spreektijd voor de aanklagers.
Tot dan was er ruim de tijd om snel iets te eten.
Sandra en haar ouders zochten een frituur op niet ver van het gerechtsgebouw.
Na een pak friet met een frikandel-special was het tijd om terug te keren.
Om de confrontatie met Francis Pelckmans echt aan te gaan.
De zitting werd opnieuw geopend.
Sandra stond recht.
“Sterkte meisje." Hoorde ze Linda zeggen.
Linda kneep in haar arm, vlak voor ze opstond.
En keek haar vluchtig aan.
“Je kan het best meisje”….
Linda haar ogen straalden. Ze zag de moed in Sandra’s ogen. Het deed haar deugd.
Sandra schraapte haar keel…
En begon haar PLEIDOOI !!!!!!!
“Meneer de voorzitter. Leden van het hof.
Mensen in het publiek, mensen in deze rechtzaal.
U aanhoorde het pleidooi van Francis Pelckmans.
Zijn woorden van haat tegen al wat vrouwelijk is en er aantrekkelijk uitziet.
Woorden van een man die denkt dat vrouwen hem maar moeten gehoorzamen, tot in het absurde toe.
“U prikkelt de mannen teveel, trekt u even deze DWANGBUIS aan.”
“Wij zijn diegenen die jullie prikkelen, zeg je.
Ik wou dat het omgekeerd was.
Want zo prikkelend zijn de meeste mannen niet hoor. Met hun bierbuiken, vieze snorren, mottige baarden met de etensresten er nog in, stinkende adem, etc…
Maar we moeten jullie toch dulden. Hoe jullie jullie vieze lijven tegen ons schurken. Willen we niet dan zijn we ‘trezebezen’, ‘tante nonnekes’, preutse teven, etc…
Als dienster in de Loungebar Nightdreams heb ik het zo vaak meegemaakt dat venten denken dat onze billen of borsten in de bediening inbegrepen zijn.
Meestal volstond een rake blik of een bitse opmerking om hen op andere gedachten te brengen.
Sandra haalde diep adem.
Ze zocht naar haar woorden. Ze wende haar blik naar de zwaar geplaagde ouders van Inez.
"Ik kijk naar de mensen in deze rechtzaal. En mijn blik valt speciaal op twee lieve zachte mensen.
Mensen wiens hart vol zit van intens verdriet.
Mensen die zopas te horen kregen dat ze hun dochter moesten binnenhouden.
Zij krijgen de schuld van wat hun lieveling heeft moeten ondergaan.
Zij mochten haar de vrijheid niet geven om haar vleugels te spreiden.
Want voor die meneer op de beklaagdenbank mag een meisje of vrouw niet vrij zijn.
Zijn ideaal dat zijn de draconische wetten van een land in de onherbergzame woestijnen van het Midden Oosten. Een land waar mensen op de meest barbaarse manier ter dood worden gebracht. Een land waar vrouwen geen tweederangsburgers. Maar derde of zelfs vierderangsburgers zijn.
Zo’n man krijgt hier de gelegenheid om dergelijke onzin te spuien. En dat in het bijzijn van mensen die tot in het diepste van hun ziel geraakt zijn door een dieptragisch en zwaar verlies.
En zelfs dat zou ik hier niet mogen zeggen. Want meneer vindt dat er teveel emotie is in de in zijn ogen gefeminiseerde maatschappij.
Maar je vulgaire lage lusten op weerloze vrouwen botvieren, en er nog trots op zijn ook. En er dan over opscheppen. Lage denigrerende praat over mensen. Want wij vrouwen wij zijn nog altijd MENSEN !!!!
Daar ziet meneer dan wel geen graten in.
Mijn lotgenotes en ikzelf…
Wij hebben na wat ons overkomen is, een lange lijdensweg ondergaan.
Ons leven werd door elkaar geschud. Onze toekomstplannen bruusk verstoord.
Ikzelf heb met pijn in het hart een einde moeten maken aan een mooie relatie die vijf jaar duurde.
Een relatie waarvan ik intens heb genoten, ja ook op seksueel vlak.
Want Jeroen was en is nog altijd een jongen die maar niet genoeg kan krijgen van seks.
Dat maakte dat hij voor mij de ideale jongen was. Een jongen die me urenlang kon laten genieten.
Ja ik was een echte seksgodin. Zo noemde hij mij, en dat was niet gelogen.
Maar nadat ik door Pelckmans brutaal werd verkracht.
Kwam daar een einde aan. Ik was niet langer in staat om in seks nog iets moois te zien.
Zelfs een simpele aanraking was zelfs teveel.
Toen nam ik een besluit. Ik maakte een einde aan onze relatie. Uit liefde en uit diepe genegenheid voor mijn allerliefste Jeroen. Hij verdiende beter dan een getraumatiseerd meisje dat nooit meer zou kunnen genieten van een liefdevolle aanraking, een innige zoen, een zalige vrijpartij. Daarom liet ik hem vrij om toch nog te kunnen genieten, want hij is nog jong…
Maar het deed pijn… Toen kreeg ik mijn spreekwoordelijke klop.
Ik zonk weg in een depressie. Diezelfde avond nog nam ik een overdosis medicijnen.
Ik verlangde naar de dood.
Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik nooit meer zou ontwaken.
Ja lieve mensen… Dat hoopte ik echt. Dat de dood mij zou verlossen van die intense pijn, dat diepe verdriet, die angsten, die vreselijke nachtmerries.
Lange gesprekken, therapie, een verblijf op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis.
Maar vooral de gesprekken met andere meisjes en vrouwen die brutaal verkracht werden. Hun verhalen over wat ze doormaakten, en hoe ze de kracht vonden om terug er bovenop te geraken.
Het gaf me moed.
Ik kreeg de kracht om terug overeind te krabbelen. Om terug te vechten.
Beetje bij beetje kwam mijn oude levenslust terug.
Ik ben nog lang niet de oude… Nog te vaak komt dat vreselijke gevoel van depressie, van moedeloosheid terug, soms keihard en dat zonder enige waarschuwing.
Maar ik leerde ermee omgaan.
Ik wel…
Daar ben ik veel mensen, en vooral mijn lieve lotgenotes enorm dankbaar voor.
Maar toen hoorde ik het intrieste verhaal van Inez Gonzalez-Garcia.
Het raakte me in het hart.
Ik kon me zo voorstellen door welke hel dit broze meisje is gegaan.
Vol liefde en met verdriet in het hart vertelden haar ouders het verhaal van hun liefdeskind.
Een verhaal dat me tot in het diepste van mijn vezels raakte.
Een verhaal dat door mijn hoofd bleef spoken.
Inez had de kracht niet om terug overeind te krabbelen?
Was het omdat zij niet de kans kreeg om met lotgenotes te praten?
Dat vraag ik me tot de dag van vandaag af.
Ik had het haar gegund, dat lieve, zachte, teergevoelige meisje.
Ik had zo graag mijn arm om haar schouder geslagen. Ik had haar zo graag diep in de ogen gekeken.
Ik had haar zo graag moed ingesproken.
Ik weet niet of het zou geholpen hebben. Of dit zou helpen om uit het diepe dal te kruipen waarin ze verzeild geraakte?
Ik weet niet of dit de helse pijn zou kunnen verzachten die haar lichaam en ziel dag na dag, uur na uur, minuut na minuut teisterde.
Maar ik zou al blij geweest zijn indien ik erin zou slagen om, al was het maar voor heel even…
Een glimlach op haar lieve gezichtje te toveren”.
Sandra slikte even…
Een traan bengelde over haar wangen. Maar ze herpakte zich.
Meneer de voorzitter.
Leden van het hof.
Francis Pelckmans wil dat jullie hem vrij spreken !!!
De man die Inez op de brutaalst denkbare manier al haar levenskracht ontnam.
Hij die haar beestachtig verkrachtte, folterde, vernederde.
Hij die haar innigste wens, haar mooiste droom ontnam.
Om ooit mama te worden.
Hij die haar benen verrot schopte.
Hij die haar leven compleet verwoestte.
Hij die haar behandelde als lager dan een dier. Enkel goed om zijn lage lusten op bot te vieren.
En haar daarna dumpte.
Het maakte hem niet uit of ze leefde of dood was.
Hij dumpte haar op een akker. Naakt, zwaargewond.
Ze leefde nog ja. Het is te zeggen.
Haar hart klopte nog, ze ademde nog.
Maar daarmee was alles gezegd.
Haar ooit zo mooie stralende ogen waren dof en uitgeblust.
Haar heldere stem zou nooit meer vrolijk weerklinken.
Ze was gebroken.
Alle leven had hij uit haar geklopt.
Ze voelde alleen nog pijn. Diepe helse pijn.
Elke dag van die laatste zes maanden dat ze er nog was.
Waren gevuld met pijn.
Die pijn heeft haar gesloopt.
En nu zit hij daar.
En vraagt de VRIJSPRAAK !!!”
Sandra keek Francis Pelckmans aan… Met een nijdige blik vol haat en minachting.
“Ge moet het verdomme toch maar durven !!!!!”
Gij Francis Pelckmans. Gij hebt Inez VERMOORD!!!!!
Gij hebt haar verkracht, verrot geschopt en haar daarna met zware verwondingen, wat zeg ik? VERMINKINGEN achtergelaten!
Je veroordeelde haar tot een ondraaglijk lijden.
Tot ze compleet murw geslagen en compleet moegestreden een einde maakte aan haar leven, dat uit niets anders meer bestond dan ondraaglijk lijden.
Waarvan gij de oorzaak zijt!
Gij vraagt de vrijspraak.
Ewel… Meneer de voorzitter.
Ik vraag dat dit heerschap zou veroordeeld worden voor MOORD!!!!!”Sandra keek nu strak voor zich uit. Haar ogen zaten vol vuur.
“Meneer de voorzitter, leden van het hof.
Ik smeek jullie. Ik weet dat u onmogelijk aan dit verzoek kan voldoen.
Net zo min als u dit heerschap zal kunnen vrijspreken.
Maar ik vraag u één ding.
Ik vraag het uit de grond van mijn hart.
Denk bij het bepalen van de strafmaat aan de vreselijke dingen die hij Inez heeft aangedaan.
Denk aan de lijdensweg van dit broze, fijngevoelige meisje…
Ik wil maar één ding…
Gerechtigheid…. Gerechtigheid VOOR INEZ !!!!!”
Terwijl ze die laatste woorden uitsprak balde ze haar vuist.
Daarna ging ze terug naar haar plaats.
Een applaus barstte los…
Sandra zag hoe Isabella, de lieve mama van Inez een kruisteken maakte.
Linda en de andere lotgenotes omhelsden haar…
“Orde”… Riep de rechter, terwijl hij met zijn hamer klopte.
“Orde in de rechtszaal !!!!!”
Het applaus verstomde.
“Het hof gaat nu beraadslagen over de strafmaat.
En zal volgende week, zelfde dag zelfde uur.
Terug samen komen voor het eindoordeel."
En hij klopte opnieuw met zijn hamer.
Mensen stonden recht.
Sandra werd als een heldin onthaald.
Ze kreeg vele felicitaties voor haar mooie betoog. Haar mooie pleidooi.
De mama en papa van Inez omhelsden haar.
“Gracias… dank je wel.
Je bent een dappere meid”.
Meer kon haar mama niet uitbrengen. Huilend nam ze Sandra in haar armen.
Ook de papa van Inez gaf Sandra een stevige pakkerd.
“Je beseft maar half wat je woorden voor ons betekenen Sandra…. “
Geen opmerkingen:
Een reactie posten