Het Pleidooi Deel 2: De gevolgen.

Sandra was totaal van de kaart.
Haar hele leven was in een vreselijke nacht vol folteringen en vernederingen door elkaar geschud.
Na die ene nacht waarin ze werd herleid tot een voorwerp, een stuk vuil waarvan een lage liederlijke vent dacht dat hij daar ongestraft zijn lage lusten op kon botvieren. Zou haar leven nooit meer hetzelfde zijn.
De verkrachtingen,  de vernederingen, de slagen met de rijzweep.
Het  liet diepe sporen na niet. Niet alleen op haar lichaam maar nog heet meest van al in haar ziel.
Elke nacht werd Sandra badend in het zweet wakker, een liefdevolle aanraking of een schouderklopje kon ze niet meer verdragen, en al zeker niet van een man.
Zelfs haar eigen vader mocht niet te dicht in haar buurt komen. Dan verstijfde ze meteen van angst.
Ze durfde het huis niet meer uit, en zat de hele dag op haar kamertje. Vaak lag ze de hele dag in bed.
Ze probeerde te slapen, maar dan kwamen die vreselijke nachtmerries weer.
Maar even vaak lag ze in haar bed te huilen, haar kussen doorweekt van haar tranen.
Haar ouders omringden haar met liefde en ook haar vele vrienden probeerden haar te steunen.
Ze ging in therapie en kwam terecht in een praatgroep waar ze haar verhaal deelde met andere lotgenotes, slachtoffers van verkrachting.
Onder hen zaten vrouwen en meisjes die op bijna dezelfde manier werden ontvoerd, vernederd en verkracht door een grote man met grijzende slapen, haviksneus en een verschrikkelijke grijnslach op zijn lippen.
Een serieverkrachter, en dan nog één van het smerigste en meest sadistische soort.
Sandra trok zich op aan het verhaal van haar lotgenotes. Ze luisterde met aandacht wanneer ze vertelden hoe ze hun vreselijke trauma te boven trachtten te komen en de draad van hun leven probeerden op te pikken.

Want Sandra wilde zo graag verder met haar leven. Terug gaan werken, onder de mensen komen.
Ze voelde de angst.
Ze gaf haar baan in de cocktailbar op. Met spijt in het hart, want ze werkte er zo graag.
Eigenlijk was dat een bijbaantje. In het begin om haar studies te betalen, later als extra bijverdienste nadat ze werk vond in een interimbureau.
Sandra kwam graag onder de mensen. Hoe meer mensen rond haar, hoe liever ze het had.
En mensen helpen, hen bijstaan. Dat was het liefste wat ze deed.
En net zij zat nu thuis. Bang, getraumatiseerd, gekweld door allerlei nare gevoelens.
Haar lichaam voelde vies aan. Hoe vaak ze zich ook waste. Ze bleef zich vuil voelen.
Ze voelde de sporen van zijn vettige kleverige handen. Op haar rug voelde ze de striemende pijn van de slagen van zijn rijzweep. Door haar hoofd spookten de verwensingen en scheldwoorden.
“Slet, “hoer," “teef," “lellebel," “sloerie," “zeug;" “ongedierte,"  “crapuul…." Telkens weer. Telkens weer.
Vaak barstte ze in tranen uit. Of ze stond op en ze ging naar boven, naar haar kamer.
Dan wilde ze alleen zijn.
Wanneer haar moeder uit bezorgdheid kwam kijken zag ze haar dochter liggen onder de lakens, opgerold in een bolletje, op haar duim te zuigen…

Haar teddybeer die ze jaren terug toen ze twaalf was in de kast opborg had ze terug boven gehaald. Ze hield hem stevig in haar armen.  Terwijl de muziek loeihard uit de boxen van haar stereo knalde.
“Mijn arme meisje, wat gaat er toch om in dat koppeke van haar”? Vroeg haar bezorgde moeder zich af.
Maar dan kwam weer dat verlangen om weer terug onder de mensen te komen.
Om weer te gaan werken, om weer bij haar lieve Jeroen te zijn. Om weer te kunnen leven zoals voorheen.
Onbezorgd en vrolijk zoals ze ooit was.
Ze wilde zo graag terug die vrolijke losbol zijn. De immer lachende, ronduit taterende, vrolijke Sandra.
Zo kenden haar vele vrienden haar.
Maar zo gemakkelijk ging dat niet.
Wanneer  ze de deur uit ging, voelde ze ineens die alles verlammende angst. Voelde ze hoe het angstzweet uitbrak. Begon haar hart te bonzen.
Ze vertelde erover aan de psycholoog die haar behandelde.
“Ben je jezelf niet teveel aan het forceren Sandra"? Vroeg hij.
“Je hebt een zwaar trauma opgelopen meisje. Je moet dat met geduld proberen te verwerken. Straks stort je nog in meisje”…
Sandra boog het hoofd. Een traan bengelde over haar wangen.
“Ik wil mijn oude leven terug." Zei ze met zachte stem. Daarbij slaakte ze een diepe zucht.
“Ik wil terug kunnen vrolijk zijn, lachen, zot doen met mijn vriendinnen.
Weet je wat het ergste is dokter? Dat ik het vermogen om te genieten van seks, van tederheid, van lichamelijk contact, helemaal verloren ben.
Weet je hoe Jeroen, mijn vriend me steevast noemde? ‘Mijn tijgerinneke, mijn hete seksgodin'….
Nu voel ik me vies en lopen de rillingen over mijn rug als ik aan seks denk. Wil iemand mij aanraken dan voel ik mijn lichaam verstijven…
GODVERDOMME !!!!!” Schreeuwde ze. “Waarom moest die klootzak mij dit mooie plezier afpakken!!!”
Sandra huilde, met lange diepe snikken. Ze verborg haar hoofd in haar handen.
De psycholoog liet haar uithuilen en weer tot zichzelf komen.
“Je lichaam en ziel zijn in shock Sandra. Een man heeft zonder jou wil misbruik van je gemaakt en binnengedrongen in dat deel van je lichaam en je ziel welks je alleen wil houden voor die ene jongen of man die jij daarvoor hebt uitverkoren.
Als dat gebeurt dan gaat je lichaam in het verweer.  Zoals een egel die zijn stekels opzet als er gevaar dreigt.
Wanneer een hond mishandeld werd, dan gaat hij grommen naar elke mens die in zijn buurt komt.
Want hij wantrouwt mensen, mensen zullen hem doen denken aan slaan, aan roepen en tieren, aan pijn….
Dat is bij u ook zo Sandra. Je lichaam zal elke aanraking, en dan vooral die van mannen beschouwen als iets gevaarlijks. Je hersenen zullen meteen in het verweer gaan wanneer het een mannelijke aanraking constateert.
Je moet dat tijd geven. Je moet jezelf niet zo forceren Sandra…”
Sandra dacht na over de woorden van de psycholoog.
De volgende ochtend zond ze een SMS naar Jeroen, haar lieve vriend met wie ze ooit had willen samenwonen.
“Kom vanmiddag naar Taverne ’t Marktplein. Ik moet je spreken. Liefs x Sandra."
Jeroen SMS’te terug, “Ok ksal er zijn."

Sandra liep tegen het middaguur de taverne binnen. Jeroen zat aan een tafeltje een pintje te drinken.
“Dag Sanneke." Zei hij.
Hij knikte maar bleef zitten. Hij besefte dat het beter was dat hij haar niet aanraakte.
“Gaat het een beetje lieverd?" Vroeg hij bezorgd?
“Ca va. antwoordde Sandra. Ik sla me er wel door hoor.
De kelner kwam, Sandra bestelde een Cola.
“Jeroen.' Begon ze. “Ge weet, ik zie u enorm graag. Je betekent heel veel voor me, al die mooie dingen die we samen beleven koester ik diep in mijn hart."
Ze keek hem aan met haar felgroene ogen.
“Maar lichamelijk kan ik je niets meer bieden Jeroen. Seks zal ik vast voor altijd associëren met pijn, met vernedering, met die gruwelijke dingen die ik die ene nacht heb moeten ondergaan.
Dat is iets wat ik vast voor de rest van mijn leven zal meedragen. Daar zal ik moeten mee leren leven."
Jeroen wilde Sandra’s hand vastpakken, maar hij bedacht zich.
Maar toen legde Sandra haar hand op de zijne.
“Hou mijn hand maar vast lieverd, ik kan dit wel aan”, zei ze liefdevol.
“Sandra, lieverd." Antwoordde Jeroen. "Ik begrijp het wel. Ik besef dat fysiek contact te pijnlijk is voor je.
Maar ik blijf je trouw, want je bent mijn allerliefste schat. Ik zie je zo verdomd graag Sandra, en ik wil er zijn voor je…. Voor altijd."
“Nee Jeroen…" Zei ze, terwijl hij hem recht in de ogen keek, en zijn hand stevig vastklemde.
“Nee, dat kan en wil ik je niet aandoen. Je bent nog zo jong, je lichaam is in volle vorm.
Ik weet als geen ander hoe belangrijk seks voor je is. Hoe je daarvan genieten kan, met volle teugen.
Ik wil je dat niet ontzeggen Jeroen. Ik kan je dat niet aandoen. Ik WIL je dat niet aandoen.
Daarom laat ik je vrij Jeroen.
Zoek je geluk bij een ander meisje of vrouw. En schenk haar liefde, genegenheid en laat haar genieten van je zalige grote pik. En geniet van haar lichaam, zoals je genoot van het mijne.
Je verdient zoveel meer dan een getraumatiseerd meisje dat huivert bij de minste aanraking."

Jeroen wist niet wat zeggen…
“Wil je het uitmaken Sandra?" Stamelde hij.
“Wil je er een punt achter zetten? Na al die mooie jaren." Jeroen voelde zich ongemakkelijk, wist niet goed wat doen of wat zeggen.
Maar ook voor Sandra was dit een moeilijk moment.
“Begrijp je het dan niet lieverd?" Zei ze.
“Ik kan je niets meer bieden. Niets meer dan mijn vriendschap, mijn genegenheid. Ik wil je vriend blijven, je soulmaatje. Ik zal er altijd voor je zijn als je problemen hebt met wie dan ook.
Maar een relatie, liefde, knuffels, zoenen, strelen, seks…. Dat kan niet meer, misschien nooit meer…
Daarvoor heb ik teveel moeten doorstaan die ene vreselijke nacht…
Het spijt me Jeroen. Het spijt me zo erg.
Maar het is de enige oplossing, het beste voor ons beiden. Voor mij maar nog het meest van al voor jou.
Ik zie je te graag om je al het mooie wat er tussen twee mensen kan zijn te ontzeggen.
Ik zou zo graag zien dat je het geluk zou vinden bij een lieve meid die jou haar lichaam en al haar liefde schenkt. Die je liet genieten met volle teugen van die dingen die jij toch zo zalig vindt, maar waar ik nooit meer zal van kunnen genieten…”
Jeroen keek Sandra aan… “Ik begrijp je lieverdje. Het is lief van je…
Maar het doet pijn.
Ik kan niet geloven dat het zo eindigen moet....
 Ik was zo gelukkig met jou Sandra."
Er viel een stilte. Hij staarde naar zijn pint, een traan rolde over zijn wangen.
Sorry ik… Ik heb frisse lucht nodig."
Hij legde enkele Euromuntjes op tafel, “wil jij afreken Sanneke?" Vroeg hij nog.
En hij stond recht.
Sandra sloeg hem gade, ze zag hoe hij naar buiten liep, en zich een weg baande tussen de auto’s die voor de taverne geparkeerd stonden.
Tussen twee auto’s barstte Jeroen in snikken uit. Abrupt kwam er een einde aan die mooie jaren die hij samen met haar beleefde. Hij voelde een steek door zijn hart, het deed hem enorm veel pijn.
Hij hoopt dat Sandra zijn tranen niet zag. Hij wilde niet dat ze zijn verdriet zag.
Maar ze zag het toch.
“Verdomme toch” siste ze tussen haar tanden.
“Wat een smerige rotsituatie toch." Ze bonkte hard op de tafel.
Daarna liet Sandra ook haar tranen de vrije loop.
Ilse. Eén van de serveersters zag Sandra huilen.
“Hey meiske wat scheelt er? Gaat het niet”?
Ilse had ook nog gewerkt in de cocktailbar en kwam super goed overeen met Sandra.
“Ik heb het uitgemaakt met Jeroen." Zei ze snikkend.
“Maar... Maar waarom? Vroeg Ilse verbaasd.
“Waarom niet?" Antwoordde Sandra. “Hij heeft toch niets meer aan mij.
Ik kan hem niets meer bieden, geen knuffels, geen zoentjes, geen strelingen, geen aaikes, geen tongzoenen, geen zalige vrijpartijen… Niks, niks, niks…
Ik kan hem dat niet aandoen.
Jeroen is zo’n jongen die een enorme behoefte heeft aan seks. En dat wil ik hem niet ontzeggen. Hij is nog jong, het leven lacht hem toe. Waarom zou ik hem dat alles moeten ontzeggen… Ik wil hem vrijlaten… Hij verdient dat, hoe pijnlijk het nu is om hem te moeten laten gaan.
Ik zag hem net huilen Ilse… En mijn hart brak…"
Ilse legde voorzichtig haar hand op Sandra haar schouder.
“Ik begrijp het zus. Je ziet hem graag, en je bent bezorgd om hem. Hij zal het zelf ook wel snappen, geef hem wat tijd”.
Sandra stond recht.
“Ik ga er vandoor. Ik moet even alleen zijn, alles verwerken.
Dag Ilse, ik zie je nog wel…"
Beide meisjes gaven elkaar een voorzichtige knuffel.
En weg was Sandra.

Thuis lag ze terug in bed in foetushouding. Opgerold in een bolletje met haar duim in haar mond.
Tranen rolden over haar wangen.
Haar hart deed pijn.
Die klootzak van een vent had haar nu ook haar enige liefde afgenomen.
Sandra had echt het gevoel dat haar leven als zand tussen haar vingers weg glipte.
“Waarom er nog mee doorgaan?" Dacht ze.
"Ik zou er beter een einde aan maken…”
Zwartgallig waren de gedachten die door haar hoofd spookten…

ZOU DIT OOIT WEER GOED KOMEN???