Een vrachtwagen van Drankenhandel Vandewiele was op weg naar Huize Lentebloesem.
Met veel bakken water en vruchtensap.
Maar ook met enige vaten bier en bakken Trappist, Duvel en La Chouffe.
Want de bewoners alsook bezoekende familieleden lusten al eens graag een lekker biertje.
De vrachtwagen werd bestuurd door Patrick Limpens.
50 jaar, groot, gespierd. Een uit de kluiten gewassen kerel met kaal hoofd, sikje en indringende blauwe ogen.
Patrick kende een turbulente jeugd.
Was lid en zelfs leider van een gevreesde jeugdbende.
Als er gevochten werd of andere rottigheid werd uitgehaald, dan was Patrick er gegarandeerd bij.
Dan ging hij het leger in.
Kwam bij de Para's terecht.
Daar wisten ze hem te 'temmen'.
Meer nog.
Hij werd 'instructeur lijf aan lijf gevechten'.
Het roekeloze straatjochie werd een gerespecteerde instructeur voor heel wat kandidaat Para-Commando's.
Hier kwam zijn talent voor het geven van leiding tot uiting.
Hij wist zijn jongens te motiveren om het beste van zichzelf te geven.
In de kazerne van Tielen leerde hij Sheila kennen.
Hij was zoals velen nogal sceptisch tegen de komst van vrouwen bij de Para's.
Maar dat veranderde meteen toen hij kennismaakte met de pittige Sheila.
Het klikte meteen tussen hen.
Ook Sheila tekende bij en zou het als instructeur waarmaken.
Dat maakte dat ze met Patrick moest samenwerken.
Overdag was hun relatie louter professioneel.
Maar wanneer hun dienst erop zat werd hun relatie heel anders.
Sheila viel als een blok voor de robuuste kerel die Patrick was.
Maar dan vertrok Sheila op missie naar het buitenland.
Patrick bleef achter.
Een jaar bleef Sheila weg.
Maar toen ze terug kwam, was Patrick... Vertrokken.
Hij verliet het leger, naar eigen zeggen wilde hij een nieuwe richting aan zijn leven geven.
Hij verbleef een maand in Brazilië waar hij samen met enkele collega's Braziliaanse instructeurs ging opleiden.
Daar zag hij de ellende in de 'favela's'.
De straatkinderen die er doelloos rondhingen.
De jeugdbendes.
De criminaliteit.
Jonge kereltjes, vaak amper twaalf.
Die stierven in kogelregens van de politie.
Of in het rond schietende straatbendes.
Het raakte Patrick.
Nadat hij in België zijn vertrek uit het leger regelde keerde hij terug naar Brazilië.
Richtte er een school op die jongeren gevechtstechnieken en vooral discipline bijbracht.
Vijftien jaar woonde Patrick in Brazilië.
Vijf jaar geleden keerde hij terug naar België.
Met Gloria zijn Braziliaanse echtgenote en Joanita zijn dochtertje.
Omdat hij van mening was dat het meisje in ons land veel meer kansen kon krijgen dan in Brazilië waar verder studeren alleen voor de hele rijken is weggelegd.
Hij vond werk bij Drankenhandel Vandewiele als chauffeur en werd al snel lid van de kickboksclub waar hij Sheila terugzag.
Patrick draaide zijn vrachtwagen de oprit van Huize Lentebloesem op.
Met een steekkarretje reedt hij de bakken en vaten naar binnen.
Net op dat moment liep Sheila langs.
"Hey Patrick." Zei ze blij gezind.
"Wat doe jij hier?" Vroeg hij.
Maar toen begreep hij het.
Eén van zijn collega's zijn ouders verbleven in Huize Lentebloesem.
En vertelde over de problemen daar, en het feit dat ze een detectivebureau inhuurden.
"Dus jij bent de detective die hier op onderzoek uitgaat?" Zei hij op gedempte toon.
"Klopt." Zei Sheila.
"En al iets op het spoor gekomen?" Vroeg hij.
"Wat zou je ervan denken als we het daarover vanavond eens hebben, zo tussen pot en pint?" Stelde Sheila voor.
Dat vond Patrick een goed idee.
Maar de dag was nog niet om.
Sheila had nog veel werk.
Nicoletta de Roemeense verpleegster gaf haar orders.
Haar arrogantie viel op.
In haperend Nederlands maakte ze opmerkingen over het verschonen van de bedpannen.
Welks naar haar goesting 'niet hygiënisch genoeg verliep'.
"Ga jij mij een beetje de les lezen? Zonder de gelijkstelling van je diploma had je hier niet eens aan de slag gemogen, arrogante trees.'" Sneerde Sheila.
"Jij zorgkundige." Zei ze.
"Jij niet zelfde geleerd als ik, jij moeten mijn aanwijzingen volgen."
Sheila gooide de plastieken bedpan op de grond.
"Luister eens hier 'snottebelle'! Toen ik half zo oud was als gij verzorgde ik mijn bejaarde grootouders.
En dit dag en nacht, dat stopte niet na 8 uur zoals hier in dit rusthuis.
En ik nam er mijn taken bij ons op de boerhofstee nog bij ook.
Gij moet mij niet leren wat hard werken en verantwoordelijkheid is meisje, ver van.
Ik heb lak aan arrogante trutten die anderen de les gaan lezen omdat ze toevallig een hoger diploma hebben, maar de maturiteit missen om op een deftige manier met mensen om te gaan."
Dan verliet Sheila de ruimte.
"Godverdoms arrogant kutwuuf!" Foeterde ze.
Ze liep naar de personeelsruimte en schonk zich een kop koffie in.
Christine kwam binnen.
"Ewel Sheila wat scheelt er?"
"Vraag dat maar eens aan dat arrogant stuk verpleegster." Reageerde Sheila verontwaardigt.
"Vindt zichzelf heel wat, met haar knappe figuurtje, haar mooi gelakte nageltjes en haar donkere reeënogen.
Ze kan de directeur en de personeelschef rond haar vingertje winden.
Ze weet iedereen uit te spelen met haar charmes, en doet zo graag alsof ze onze meerder is omdat ze een gediplomeerde verpleegster is.
Maar sorry da 'k het zeggen, maar ik heb grote twijfels over haar capaciteiten hoor.
Ze 's vooral goed met eur moendje."
"Laat je toch zo niet op stang jagen." Zei Christine moederlijk.
"We weten hoe ze is, gewoon haar in haar waan laten."
"Ik ga eerlijk zijn 'Christientje'." Zei Sheila.
"Dat kan ik niet.
Ik heb zo'n hekel aan omhooggevallen lui die een grote bek hebben terwijl ze GODVERDOMME nog niks bewezen hebben.
Kan dat echt nie helpen hé.
Voor je een ander gaat commanderen of door het slijk halen moet je eerst eens in zijn schoenen gestaan hebben.
Ik heb ook nog orders gegeven als instructeur bij de Para's.
Maar voor ik dat mocht doen heb ik eerst veel orders moeten opvolgen!
Hoeveel orders heeft trutje Nicoletta al opgevolgd in haar leven?"
Sheila keek Christine strak in de ogen.
Nam een tweede kop koffie.
"Bon." Zei ze.
"Mijn uren zitten erop voor vandaag. Tijd om even aan mezelf te denken.
Straks e ghoe aperitieftje in Taverne 't Marktplein, gevolgd deure e lekkere portie ribbetjes.
En toen nog e pintje in de Dinky Toys."
"Ochot." Zei Christine.
"De Dinky Toys, daar heb ik in mijn 'apejaren' dikwijls de nacht doorgedaan.
Heerlijke tijden waren dat.
Da's al generaties lang het trefpunt voor de jeugd hier."
"Niet alleen voor de jeugd." Zei Sheila.
"Een oede doze lik ik gaat daar ook al eens geiren een pintje drinken hoor.
Ze spelen daar tenminste deftige muziek, in plaats van die ouwbollige Vlaamse schlagershit.
En de Willem is een toffe gast, een cafébaas zoals een cafébaas hoort te zijn.
Een man van de wereld, iemand waartegen je al eens je hart kan uitstorten en die nog weet wat discretie is.
Allez nu ben 'k ermee weg. Tot morgen Christientje. En oed je kloek hé."
En weg was Sheila.
Ze liep naar beneden, ze zag hoe Nicoletta het bureau van de directeur binnenging.
Zonder te kloppen.
"Je durft ghie nogol é betje." Zei ze in zichzelf.
Zonder kloppen het bureau van de directeur binnenstappen.
Doar moe 'k toch wel 't minne van weten." Dacht Sheila.
Ze liep naar buiten.
Het hele gebouw rond.
Achter het gebouw dat uitkwam op een klein vaartje waren er veel struiken.
Daartussen sloop Sheila tot aan het raam waarachter zich het bureau van directeur Roland Bouvier zich bevond.
Goed verscholen tussen twee taxusboompjes had Sheila een goed zicht op wat er zich binnen afspeelde.
Nicoletta zat op de schoot van Roland.
Knoopte zijn hemd open.
"Ank et nie gepeijnst." Zei Sheila.
"Oe is dat toch in Gods name meugentlijk dat iemand met een leidinggevende posisje en de doarbij horende verantwoordelijkheid zich zo loat inpalmen deure een ordinair verpleegstertje met 't verstand van een neute (noot)?"
Nicoletta haar schort was open en daaronder droeg ze een kort topje.
Ze boog voorover, fluisterde iets in zijn oor.
Het was voor Roland Bouvier onmogelijk om niet te zien wat er onder haar decollete zat.
Dan zoende ze hem in zijn hals en likte ze aan zijn oorlelletje.
Haar rechterhand gleed over zijn kruis.
Zocht naar zijn geslachtsorgaan en begon ermee te spelen.
Roland kreeg een erectie.
Dat voelde ze.
Dat was wat Nicoletta wilde.
Ze schoof de ritssluiting langzaam naar beneden.
Dan nam ze het uiteinde van zijn broeksriem en maakte die los.
Ze zakte door haar knieën.
Knoopte zijn broek los en schoof zijn onderbroek wat naar beneden.
Daar kwam zijn penis al piepen.
Ze begon Roland oraal te bevredigen.
Hij sloeg zijn hoofd achterover en genoot.
Niet wetende dat Sheila alles filmde.
Roland woelde door Nicoletta's haren.
"Gij doet dat zo goed meiske." Zei hij.
"Godverdomme wat doede gij dat toch goed."
Ongemerkt plaatste Sheila afluisterapparatuur onderaan het venster.
Wilde weten wat de reden was waarom Nicoletta Dominescu haar directeur verleidde tot seksuele handelingen.
"Ik moeten nie zien wat die twee ollemole uutsteken. Ik wiln juste mo weten woarom."
Sheila maakte zich uit de voeten, terwijl Nicoletta haar topje uittrok en haar broek liet zakken terwijl ze op Roland zijn bureau zat.
Waarna ze zich door hem liet penetreren.
Geen benul van het feit dat alles afgeluisterd werd.
Sheila sprong op haar fiets en reed huiswaarts.
Thuis nam ze een verkwikkende douche.
Ze genoot van het lauwe water op haar huid.
Daarna droogde ze zich af en trok een T-shirt van Metallica aan en haar blauwe jeansbroek.
Daarboven haar leren jekker en tenslotte haar zwarte cowboylaarzen.
Dan nog een beetje make-up en een lekker geurtje.
En weg was ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten