Ze zag Nicoletta op de gang.
"Jij hier?" Zei ze verbaasd.
"Ja." Zei Sheila zich van de domme houdende.
"Ze hebben gebeld of ik meteen wou komen, zo hier ben ik."
Nicoletta mompelde iets in het Roemeens. "Jij naar Rozette gaan." Zei ze dan.
Sheila wist genoeg.
"Rozette." Dacht Sheila ineens.
"Hoe zou die op mijn aanwezigheid reageren.
Ze kwam net buiten, was klaar met het wassen van een bejaarde.
Ze stond als aan de grond genageld.
"Ma ma ma maar... " Stamelde ze.
"Maar wat?" Zei Sheila.
"U al afgevraagd waarom Shirley hier niet is?" Vroeg ze.
"Moei je met je eigen zaken." Zei Rozette bars.
"Shirley heeft het al moeilijk genoeg.
Ze is de enige kostwinner in het gezin, zonder haar loon zouden ze weer moeten krabben om rond te komen zoals ze dat voordien moesten doen. Of denkt ge dat ge ver springt met een armzalig leefloontje. Die vreemde luizen die ze hier binnen laten krijgen meer dan 't eigen volk godverdomme."
"Ja, die vreemde luizen met hun profiteren en hun zwartwerk.
Daar zal de moeder van Shirley zich niet aan bezondigen hé. En aan chantage doet het gezin Tempels ook niet mee natuurlijk."
Bij die woorden keek ze Rozette met een striemende blik aan.
Rozette stikte bijna in haar woede.
"Gijze valse tik, serpent, smerig wijf!" Siste ze.
"Maakt dat ge aan 't werk zijt, ga Georgette maar wassen en aankleden, en zie dat ze er proper uitziet voor de dansnamiddag, of we gaan 't weer mogen horen van eur dochter."
Sheila genoot ervan om Rozette zo op stang te jagen.
Ze besefte dat het net zich rond haar aan het sluiten was.
Ze wist dat ze dringend een gesprek moest hebben met Georgette.
Ze klopte aan en ging haar kamer binnen.
"Ah eindelijk." Zei de oude vrouw knorrig.
"Ja sorry voor de vertraging." Zei Sheila.
"Het loopt een beetje in het honderd vandaag, en ja daar zit ik eigenlijk een beetje voor iets tussen.
Maar dat weten ze eigenlijk nog niet."
"Ah zo, zijde iets te weten gekomen over hun praktijken."
Sheila vertelde over wat er de afgelopen nacht gebeurde.
En ook over de tip die ze aan de politie gaf waardoor Shirley nu door hen werd ondervraagd.
"Da's goed dat.
Dat ze heel die familie maar nekeer goed op de rooster leggen.
Die vulgaire Shirley, dat crapuul van een Dylan, die komediante van een moeder. Nu ja da's geen moeder, da's een LOEDER!
En de matrone van de familie, Rozetteke Pelckmans."
"Wat?" Zei Sheila.
"Rozette en Shirley zijn familie?"
"Wist gij dat dan niet?
Shirley en Dylan zijn de dochters van eure zoon Danny Tempels."
Dan dimde Georgette zacht haar stem.
"Dat was al just zo ne smeerlap gelijk zijne nonkel." Zei ze.
"Dieje zat in de vrouwenhandel, was een beruchte pooier.
Ne sadist meiske. Zo waren er geen twee.
Iedereen in het milieu had schrik van hem.
Totdat de Albanezen kwamen.
Die hebben hem van de troon gestoten.
Dan runde hij een bar langs de grote steenweg.
Maar toen er één van zijn 'hoerkes' vermoord werd teruggevonden wist de politie dat ze niet ver moesten zoeken.
Hij werd veroordeeld tot dertig jaar gevangenisstraf."
"Waar kan ik die Danny vinden?" Vroeg Sheila.
"Ik wil met die gast wel eens een klapke doen."
"Dat gaat niet meer." Zei Georgette.
"Hij is overleden nadat hij terwijl hij in het atelier aan het werk was plots brandbaar product over zich kreeg en daarna meteen door een overspringende vonk spontaan vuur vatte.
'Een ongeval' heette het officieel.
Hij was wel de enige in 't atelier die genen Albanees was." Zei Georgette veelbetekenend.
"Toen stond Vicky, de moeder van Shirley en Dylan er alleen voor.
Met twee jonge kinderen.
Rozette ving de kinderen af en toe op.
En stak Vicky regelmatig geld toe.
Tuurlijk werden die twee door haar rotverwend.
Net zoals ze haar zoontje Danny destijds rotverwende.
Met het gekende gevolg.
Maar ja, die familie hé.
Dat zijn egoïsten van 't ergste soort.
Ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Voor geld, voor luxe, voor profijt.
Gaan ze over lijken.
Zolang ze niet te hard moeten werken is 't allemaal goed."
Terwijl Georgette vertelde werd ze door Sheila niet alleen gewassen, maar ook heel mooi opgemaakt en haar haren gekamd en in model gelegd.
Want vanmiddag was er de dansnamiddag en daar was Georgette altijd graag bij.
"Ja Sheila, dansen da's mijn lang leven.
Manneke lief, toen ik jong was hohohoooo!"
Elke zaterdagavond naar het bal.
En ik was niet van de dansvloer weg te slaan.
Toen was het nog echt dansen hé.
Niet gelijk nu, gelijk ne wilden aap staan springen.
Tango, Cha-cha-cha, Quick-step, Foxstrott, Walsen.
En dan de Rock&Roll.
Waar is den tijd? Manneke lief waar is den tijd?"
Dan was Sheila klaar.
Het was voor haar hoog tijd om verder te gaan, want er was nog veel werk.
Maar vlak voor ze vertrok nam Georgette haar hand vast.
"Sheila meiske...
Pas op voor Rozette.
Het feit dat ze Dylan op u af stuurde zegt heel veel.
Ze heeft het op u gemunt.
Ze gaat het opnieuw proberen om u te pakken.
Om u uit te schakelen.
Een kat in 't nauw maakt rare sprongen.
En zeker Rozette.
Dat wijf heeft geen moraal Sheila.
Meiske, ik smeek u...
Pas op.
Ge hebt nog een heel leven voor u.
Naar mij moet ge niet zien.
Ik heb mijnen tijd gehad."
Sheila gaf de oude vrouw nog een stevige pakkerd.
"Wees gerust." Zei ze.
"Ik pas wel op mezelf."
Sheila verzamelde de vuile was.
Het linnen, het beddengoed.
De te wassen kleding van de bewoners.
Ze gooide alles in manden die op een kar stonden.
Ze zag Nicoletta door de gang wandelen met een karretje met daarop allerhande medicijnen.
Nicoletta gunde Sheila geen blik.
De sfeer was vijandig op de afdeling waar Sheila werkte.
Eens de vuile was verzameld ging Sheila naar beneden.
En begon ze alles te sorteren in de daartoe voorziene bakken.
Er waren nog machines aan het draaien.
Het was er warm en vochtig.
Sheila was zo druk in de weer.
Dat ze niet doorhad dat er iemand de ruimte binnendrong.
Wat Georgette Laelemans zonet zei was zo hard waar.
Rozette had het op haar gemunt.
Ze liep heel stil de wasserij binnen.
Liep schichtig langs het muurtje door de gang die liep van de deur tot de eigenlijke wasserij.
Rozette zag Sheila.
Sheila had niks door en werkte ijverig verder.
Ze stopte de gekleurde was in één van de machines.
Kledij van de bewoners.
Toen de mand leeg was stond ze recht en draaide ze zich op.
Ze zag Rozette.
Met een revolver in haar hand.
Een geladen revolver.
En een striemende blik vol haat.
Er klonk een schot.
Sheila werd geraakt.
In de hartstreek.
Ze viel.
Haar hoofd en rug kwamen tegen de machine terecht.
Ze zakte ineen.
Voelde een helse pijn in de borststreek.
Maar dan.
Verdween de pijn.
Het leek wel alsof ze zweefde.
Ze zweefde.
Ze zag hoe Rozette de revolver naar haar hoofd richtte.
Dan kwam er een man binnen, sprong langs achter op Rozette en overmeesterde haar.
De revolver ging af.
Een kogel doorboorde het plafond.
Dan draaide haar gezichtsveld weg.
Naar een licht ver in een soort tunnel.
Het leek alsof ze er naartoe werd gezogen.
Een heel bevreemdende ervaring.
Sheila besefte ineens.
Het was voorbij.
En daar leek ze vrede mee te hebben.
Geen pijn meer.
Geen angst.
Een warm en vredevol gevoel kwam over haar heen.
Hoe dichter ze bij dat licht kwam.
Hoe meer ze overdonderd werd door een gevoel van liefde.
Ja mensen.
LIEFDE!!!
Dan zag ze gedaanten.
Witte gedaanten.
Die leken te zweven over de grond.
Nu ja, was er onder hun voeten wel grond.
Sheila herkende haar grootouders.
Voor wie ze nog zorgde als tiener.
Haar grootvader met zijn eeuwige blos op zijn wangen net zoals toen hij nog 'goed' was.
Toen hij haar meenam met de tractor.
Haar grootmoeder, 'metje' genaamd.
Die zulke lekkere pannenkoeken bakte, met verse producten van de boerderij.
Ze zag ook Kathy.
Kathy Geyselbrecht haar vriendinnetje uit de dorpsschool.
Kathy verdween op een dag spoorloos.
Amper tien jaar was ze.
Sheila hielp nog mee zoeken.
Huilde zich nachtenlang in slaap omwille van het verlies van haar vriendinnetje.
Die ze reeds kende van in de kleuterschool.
En ze herkende ook Graziella.
Het meisje waarmee ze een zwaar conflict had.
Maar die ze vergiffenis schonk toen ze samen opgesloten werden door een bende neonazi's.
Niet veel later werd Graziella vermoordt.
Graziella kwan naderbij.
"Ga terug." Zei ze.
Met kalme doch vastberaden stem.
"Uw tijd is nog niet gekomen.
Mensen hebben u nog nodig Sheila."
Sheila zag hoe Graziella haar aankeek.
Ook Kathy kwam dichterbij.
"Uw taak is nog niet volbracht." zei ze.
"Een moeilijke taak.
Maar wij zullen je kracht geven, zoals jij ons liefde en genegenheid schonk."
Het meisje glimlachte zacht.
Dan werd het weer... DONKER!
Sheila kwam weer tot bewustzijn.
Even.
Ze zag mannen in gele reflecterende jassen.
Ze beademden haar.
"We hebben haar terug." Zei één van hen.
Tussen hen in stond... Patrick.
Hij huilde.
Eén van de mannen diende haar een injectie toe.
Dan verloor ze opnieuw het bewustzijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten