Gerechtigheid voor Ronny 3

Enkele maanden later.
De zaak Ronny Meurens was zo goed als afgerond.
Het lichaam was gevonden en als dusdanig geïdentificeerd dankzij het DNA staal dat werd afgenomen van zijn broer Jacky.De zaak werd geklasseerd als moord, daders onbekend.
Wie kon er ooit nog achterhalen wie er echt achter de moord zat.
Wie moesten ze ervoor laten opdraaien na 40 jaar?

Op een dag.
Een vrouw kwam op het politiebureau de verdwijning van haar zoon aangeven.
Kevin De Coninck, 20 jaar.
Meermaals veroordeeld voor het dealen van drugs, vechtpartijen en een mislukte overval op een nachtwinkel. Vertoefde vaker dan goed voor hem was in het criminele milieu waar hij zich net iets te veel liet gelden naar sommigen hun goesting, waardoor hij in moeilijkheden kwam.Ook gebruikte hij drugs als was het snoepgoed, en de fles was zijn beste vriend.Het was Alain die in zijn functie van 'Hoofdinspecteur' het verhoor afnam.
"Zou het niet kunnen?" Vroeg hij.
"Dat uw lieve zoontje zichzelf in zware nesten heeft gewerkt madam?" Vroeg Alain heel  cynisch.
"Dat hij tegen de verkeerden een grote mond heeft opgezet?"
"Meneer." Zei ze.
"Kevin heeft vast werk, hij werkt nu in een garage.
Hij woont op zichzelf, is clean en hij drinkt zelfs niet meer.
Die jongen wil iets van zijn leven maken.
Echt waar".
Net op dat moment kwam Sarah in het bureau.
"Ge moet direct meekomen." Fluisterde ze in zijn oor.
"Er is een lijk gevonden, het parket is al op de hoogte en de wetsdokter is al ter plaatse."
"Bon mevrouw, mijn collega zal alles verder afhandelen.
Ik heb nu even een dringender opdracht."

In zeven haasten reden Alain en Sarah naar de plaats van de misdaad.
Ook de commissaris was onderweg.
En nog andere collega's.
Ze kwamen bij een erf.
Daar stond al een tent opgesteld.
De agenten van de interventie éénheid van de lokale politie ontvingen hun collega's van de recherche.
Uiteraard schudden ze eerst de hand van de commissaris.
"Kom maar mee heren." Zei een inspecteur.
"Maar schrik niet, het is geen fraai zicht."
Dirk Dejonghe, de wetsdokter was druk bezig met onderzoeken.
Hij rechtte zich en begroette de rechercheurs.
"Ja mensen." Zei hij. "Heb al veel gezien in mijn carrière. Maar hier ben ik echt niet goed van.  Een bitter jong meisje. Doodgeslagen.   Letterlijk DOODGESLAGEN!"
Alain slikte.
Sarah hield van pure ontzetting haar handen voor haar ogen.
Op een draagberrie lag inderdaad het lichaam van een tienermeisje.
Ongeveer tussen de zestien en de achttien jaar oud.
Blond haar tot over de schouders.
Slavische trekken.
Haar ogen waren dichtgemept.
Haar tanden uitgeslagen.
Haar gezicht gezwollen door de vele slagen die ze moest incasseren.
"Ze hebben al haar botten gebroken." Zei de wetsdokter.
"Haar armen en benen.
Knieën verbrijzeld.
Daarna letterlijk de schedel ingeslagen.
Nog nekeer, zoiets heb ik in heel mijn carrière niet gezien." Zuchtte hij.
Alain vloekte.
"Om zoiets te doen moet je gewoon een ontaard stuk crapuul zijn.
Of psychisch gestoord."
De wetsdokter onderzocht haar verder.
"Ze heeft letterlijk haar stembanden kapot geschreeuwd.
God weet welke martelingen het arme kind heeft moeten doorstaan."
"Sporen van verkrachting"? Vroeg Alain.
Dirk Dejonghe stond recht.  "Verkrachting?" reageerde hij cynisch.
"Ze hebben haar gewoon kapot geneukt.
Baarmoeder gescheurd, beide liezen gekraakt, haar vagina letterlijk gescheurd.
En dan te weten dat ik een dochter heb van die leeftijd.
Sorry, ik heb echt frisse lucht nodig nu."Met tranen in de ogen verliet wetsdokter Dirk Dejonghe de tent.
Nooit eerder had Alain hem zo gezien.
Maar hij begreep het wel. Ook hij voelde zijn hart haastig kloppen en hij voelde het zweet over zijn rug lopen.Met trillende handen tilde Sarah het lichaam van het vermoordde meisje op.
"Ze hebben haar naar hier gesleept.
En blijkbaar was ze goed vastgebonden.
Verdomme toch... Wat voor ontaarde beesten zitten er hier achter?"
Er werden foto's genomen.
De omgeving afgespeurd naar verdere sporen.
Het lichaam van het meisje werd in een zak geritst en weggevoerd.
Dan nam Alain Sarah apart.
"We kunnen hier niets meer doen meiske." Zei hij.
"We gaan terug naar het bureau.
Ik heb koffie nodig.
Heet en straf."

Op het bureau lag een rapport.
Het verdere verhoor van de vrouw die haar zoon als vermist kwam opgeven.
Alain las het grondig.
"Weet je wat?
We gaan de werkgever van Kevin eens aan de tand voelen.
Wie weet dat we daar meer aan de weet komen."


Een halfuur later zat Alain aan het bureau van Garage Smets en zonen".
Niet toevallig de garage waar hij zijn auto naartoe bracht voor de nodige onderhoudsbeurten.
Dat maakte dat het gesprek hartelijk verliep tussen Kurt Smets en Alain Donck.
"De Kevin.
Gho ja, die werkt hier nu ongeveer zes maanden.
Niets maar dan ook niets op aan te merken.
Werkt hard, is stipt, ordelijk, proper.
Ge weet Alain, ik ben de eerste om jonge gasten die moeilijkheden hadden een kans te geven.
En dat heb ik me nog maar zelden beklaagd.
En zeker niet met Kevin."
En komt hij goed overeen met de andere collega's"?
"Dat zal wel zijn.
Vraag maar aan Geoffrey hier. Eergisteren zijn ze samen vertrokken."
"Ewel." zei Alain.
"Dan wil ik heel graag met Geoffrey spreken."
De jongen werd erbij geroepen, en Kurt verliet op verzoek van Alain even zijn kantoor.
Zo kon Alain rustig met de jongen praten.
"Dus." Zei hij.
"Gij zijt eergisteren met Kevin weggegaan?"
"Ja." Zei hij.
"We hebben nog wat gebabbeld en dan is Kevin naar binnen gegaan bij hem thuis." Zei Geoffrey.
"Heb je iets raars gemerkt aan Kevin?
Gedroeg hij zich vreemd?"
"Nee... Allez ja, toch wel.
Hoe moet ik beginnen?
Een tijdje terug we gingen samen naar de nachtwinkel.
Saffen en booze kopen, weet ge wel.
En we zagen hoe een meiske werd lastig gevallen door een stel negers.
We zijn tussengekomen.
Kevin heeft één van die negers een paar lappen tegen zijn muil gegeven.
Daarna is dat meiske met ons meegegaan.
Ze is bij Kevin blijven slapen."

"Zozo." Zei Alain.
"En wie is dat meiske?
Waarom is ze bij Kevin blijven slapen.
Wou ze hem bedanken door met hem naar bed te gaan?
Of hoe moet ik dat zien?"
Geoffrey werd zenuwachtig.
"Ze heet Yuliyana, ze sprak alleen gebroken Engels.
Ze beweerde dat ze was weggelopen uit Le Mimosa.
Ze zei dat ze gedwongen werd om zich te prostitueren.
Kevin wilde zich over haar ontfermen.
Die dacht dat hij dat meiske kon redden.
Hij wilde met haar naar Antwerpen gaan, hij zegt dat hij daar een Russische vriend kent.
Die zou haar wel kunnen verder helpen zei hij."
Alain knikte.
"Dus Kevin is dus naar Antwerpen gegaan met dat meiske?" Vroeg Alain.
"Gisteren heeft hij mij een sms'ke gestuurd.
Dat hij op weg was naar het station.
Hij vroeg om aan Kurt te zeggen dat hij vandaag niet zou komen werken.
Dat hij vast nog niet terug zou zijn.
Daarom waren wij niet ongerust.
Zijn ma waarschijnlijk wel.
Maar ja, die is altijd ongerust."
"Denk dat ze reden heeft om ongerust te zijn, Kevins verleden kennende." Zei Alain met een licht sarcastische ondertoon in zijn stem.
"En dat meiske, die Yuliyana. Hoe ziet die eruit?"
"Bwa?" Zei Geoffrey.
"Blond, tenger, ongeveer even groot als ik.
Schoon blauwe ogen ook.
Een knappe ze, echt."
Toen stond Alain recht.
"Kom Sarah, we weten genoeg.
We gaan eens naar het station, wat camerabeelden opvragen.
Ik begin me trouwens af te vragen of dat die Yuliyana niet was die daar op de brancard lag?"

In het station bekeek Alain de camerabeelden die de dag ervoor waren opgenomen.
Het vermoeden klopte.
Op de camerabeelden zag je Kevin met een jong Slavisch meisje.
"Dacht ik het niet?" Zei hij.
"Dat is het ongelukkige meisje dat vanmorgen gevonden werd".
Het beeld liep verder.
Een groep mannen kwam opdagen.
Het waren zwarten.
"Heb je ooit?" Zei Alain.
De zwarte mannen grepen Kevin en Yuliyana vast.
En duwden hen hardhandig in een klaarstaande auto.
Die stond buiten beeld, maar de bewegingen lieten weinig aan de verbeelding over.
Dan kwam de auto in beeld, een zwarte BMW.
Dan werd het weer stil.
Maar die stilte werd onderbroken.
Door Alains GSM die afging.
Hij nam op, hij hoorde de commissaris.
"Alain, Sarah. Kom onmiddelijk naar het bureau... WE HEBBEN WEER EEN 'DOOIE'!!!"