Geoffrey Van Honsbroek werd binnengebracht in de verhoorkamer.
Hij had een blauw oog, gezwollen lip en een dikke kaak.
Alain grijnsde.
"Wel Geoffrey, slaag gekregen in de gevangenis?"
De jongen keek Alain nijdig aan.
"Vindt ge 't plezant ja? Kloteflik.
Ze willen me wel dood hé, weet ge da?" Zei hij.
"Ja, hoe zou dat nu komen?" Vroeg hij cynisch.
"Gasten die hun eigen maten verraden, en die medeplichtig zijn aan de dood van een zestienjarig meisje, een KIND nog.
Die zijn niet populair.
Zeker niet bij gedetineerden die zelf kinderen hebben."
"Nee." Zei Geoffrey.
"Er zit een stel negers, en die klootzakken bedreigen me."
"Ja." Zei Alain.
"Dat valt niet mee hé.
Moeten leven met een constante dreiging.
Bij elke stap die je zet moeten bang zijn dat ze je iets aandoen.
Dat was de reden waarom Yuliya uit Le Mimosa wegvluchtte.
Met hulp van Kevin.
Die constante angst.
Die constante dreiging.
Constant gedwongen worden om vreemde mannen toe te laten in het meest intieme deel van haar jonge lichaam.
Dat vind ik veel erger, dan een materialistische snotneus die zijn beste vriend verraad voor een smak geld om er dure kleren mee te kopen, en een nieuwe iPhone, MOET VREZEN VOOR ZIJN LEVEN!!!
Maar dat was natuurlijk niet de enige reden waarom jij zomaar 5000 euro kreeg hé Geoffrey."Met die woorden gooide Alain een paar foto's op tafel.
Foto's die hij gevonden had op de computer van Gunther Smets.
"Waar was dat Geoffrey?
En...
Wat deed jij daar?"
Geoffrey zweeg.
"Dat antwoord Geoffrey." Vroeg Alain.
"Is dat nog voor vandaag OF HOE ZIT DAT?"
Geoffrey deinsde achteruit.
"Kijk Geoffrey, het is heel simpel.
Ofwel zwijg je uit angst voor de represailles van het crapuul in de gevangenis, omgekocht door die vriendjes van jou die zo graag met hopen poen zwaaien om leeghoofden zoals jij allerhande klusjes te laten opknappen.
En ben je medeplichtig, hoor je dat goed Geoffrey... MEDEPLICHTIG!!
Aan de ontvoering, foltering en moord op je vriend Kevin De Coninck.
Maar als je bekend en tegen die gasten wilt getuigen.
Dan kunnen wij ervoor zorgen dat je als getuige beschermt wordt."
Geoffrey keek op.
Toen begon hij alles te bekennen.
Hoe hij van Rudy Verreycken opdracht kreeg om allerhande bezwarende documenten en andere papieren te verbranden.
"En waar moest je dat verbranden?" Vroeg Alain.
"In een leegstaande loods langs de spoorweg." Antwoordde Geoffrey.
Nog diezelfde dag werd de loods doorzocht.
En het lichaam van Kevin De Coninck gevonden.
Het was geen prettig gezicht.
Hij was er nog erger aan toe dan Yuliyana of Ronny toen ze gevonden werden.
Compleet verrot geslagen.
Tanden uitgetrokken.
Vingers afgeknipt.
Knieschijven verbrijzeld.
Zo goed als alle beenderen gebroken.
Met gloeiend hete ijzeren staven bewerkt.
Met zuur overgoten.
Zijn geslachtsdelen geamputeerd en in de mond gestopt, die werd toegeplakt met zwarte tape.
En tenslotte met benzine overgoten en levend verbrand.
"Mijn God, dat zijn gewoon beesten!" Zei Sarah vol afgrijzen.
"Zelfs dat is nog te vriendelijk voor hen." Reageerde Alain.
"Ik ken geen enkel 'beest' dat zoiets doet."
Rudy Verreycken werd opgespoord en gearresteerd.
Nu was het zijn beurt om door een ronduit verontwaardigde Alain Donck ondervraagt te worden.
En het lichaam van Kevin De Coninck gevonden.
Het was geen prettig gezicht.
Hij was er nog erger aan toe dan Yuliyana of Ronny toen ze gevonden werden.
Compleet verrot geslagen.
Tanden uitgetrokken.
Vingers afgeknipt.
Knieschijven verbrijzeld.
Zo goed als alle beenderen gebroken.
Met gloeiend hete ijzeren staven bewerkt.
Met zuur overgoten.
Zijn geslachtsdelen geamputeerd en in de mond gestopt, die werd toegeplakt met zwarte tape.
En tenslotte met benzine overgoten en levend verbrand.
"Mijn God, dat zijn gewoon beesten!" Zei Sarah vol afgrijzen.
"Zelfs dat is nog te vriendelijk voor hen." Reageerde Alain.
"Ik ken geen enkel 'beest' dat zoiets doet."
Rudy Verreycken werd opgespoord en gearresteerd.
Nu was het zijn beurt om door een ronduit verontwaardigde Alain Donck ondervraagt te worden.
"Wel, wel, wel." Zei Alain.
"Rudy Verreycken. Uitbater van Le Mimosa, heeft een mooi plaatsje op de loonlijst van Arnaud Valkeneers.
Van wie je, zo weten wij. Rechtstreeks bevelen ontvangt.
Wat heel ongebruikelijk is.
Want meestal liet hij zijn luitenanten de orders overbrengen aan de uitbaters van zijn 'bars'.
Maar niet bij jou hé.
En dat heeft zo zijn redenen.
Omdat gij Rudy Verreycken... een even grote SADISTISCHE PSYCHOPAAT ZIJT ALS ARNAUD VALKENEERS!!!"
Rudy lachte.
Rudy Verreycken was een man van achterin de dertig.
Strak in het pak van Armani, zonnebril op de neus, stoppelbaard. kort en modieus kapsel.
Gemene grijnslach op het gezicht.
Het type dat zich in het criminele milieu weet op te werken door bruut geweld en loyalteit aan de baas.
"Le Mimosa is natuurlijk niet zomaar een 'bar' niet waar.
Een modale man. Zelfs al is hij kaderlid of zelfstandige, moet niet naar Le Mimosa gaan om er, excuseer voor mijn taalgebruik... Zijn zak uit te schudden.
Nee...
Le Mimosa is er alleen voor mannen met een grote portemonnee.
En als het even kan, ook met een hoge maatschappelijke positie.
In ruil voor het inwilligen van hun geile fantasietjes, hoe gortiger hoe liever, dat spreekt.
Zorgen die heren ervoor dat 1) de familie Valkeneers uit de klauwen van het gerecht blijft.
En 2) dat ze zonder problemen hun geld kunnen witwassen, dat de bouwvergunningen voor hun immobiliënprojecten die deel uitmaken van die witwasoperaties er liggen, etc, etc, etc.
Dat er daarvoor onschuldige jonge meisjes, vaak nog kinderen als seksslavin worden uitgebuit.
Dat interesseert je geen kloten hé.
Ewel Rudy.
IK MAAK DAAR EEN EINDE AAN!!!"
"En hoe gade gij dat doen? 'Rechercheurke' van mijn kloten." Vroeg Rudy.
"Heel simpel." Zei Alain.
"Ik laat je appartement doorzoeken, alle adressen op naam van Arnaud Valkeneer of die er zelfs maar de kleinste link mee hebben.
Oh ja, dit nog.
Yves Valkeneers heeft aan mijn collega's te kennen te geven dat hij volledig zal meewerken met het gerecht.
En hij zal alle documenten en aktes en heel de santenboetiek die hij in zijn bezit heeft inzake de afbraak van Le Mimosa en het immobiliënproject dat het bouwbedrijf van zijn echtgenoot op de gronden wilde opstarten overmaken.
Alsook alle documenten en informatie die hij in bezit heeft.
En dat is heel wat... "
"Rudy Verreycken. Uitbater van Le Mimosa, heeft een mooi plaatsje op de loonlijst van Arnaud Valkeneers.
Van wie je, zo weten wij. Rechtstreeks bevelen ontvangt.
Wat heel ongebruikelijk is.
Want meestal liet hij zijn luitenanten de orders overbrengen aan de uitbaters van zijn 'bars'.
Maar niet bij jou hé.
En dat heeft zo zijn redenen.
Omdat gij Rudy Verreycken... een even grote SADISTISCHE PSYCHOPAAT ZIJT ALS ARNAUD VALKENEERS!!!"
Rudy lachte.
Rudy Verreycken was een man van achterin de dertig.
Strak in het pak van Armani, zonnebril op de neus, stoppelbaard. kort en modieus kapsel.
Gemene grijnslach op het gezicht.
Het type dat zich in het criminele milieu weet op te werken door bruut geweld en loyalteit aan de baas.
"Le Mimosa is natuurlijk niet zomaar een 'bar' niet waar.
Een modale man. Zelfs al is hij kaderlid of zelfstandige, moet niet naar Le Mimosa gaan om er, excuseer voor mijn taalgebruik... Zijn zak uit te schudden.
Nee...
Le Mimosa is er alleen voor mannen met een grote portemonnee.
En als het even kan, ook met een hoge maatschappelijke positie.
In ruil voor het inwilligen van hun geile fantasietjes, hoe gortiger hoe liever, dat spreekt.
Zorgen die heren ervoor dat 1) de familie Valkeneers uit de klauwen van het gerecht blijft.
En 2) dat ze zonder problemen hun geld kunnen witwassen, dat de bouwvergunningen voor hun immobiliënprojecten die deel uitmaken van die witwasoperaties er liggen, etc, etc, etc.
Dat er daarvoor onschuldige jonge meisjes, vaak nog kinderen als seksslavin worden uitgebuit.
Dat interesseert je geen kloten hé.
Ewel Rudy.
IK MAAK DAAR EEN EINDE AAN!!!"
"En hoe gade gij dat doen? 'Rechercheurke' van mijn kloten." Vroeg Rudy.
"Heel simpel." Zei Alain.
"Ik laat je appartement doorzoeken, alle adressen op naam van Arnaud Valkeneer of die er zelfs maar de kleinste link mee hebben.
Oh ja, dit nog.
Yves Valkeneers heeft aan mijn collega's te kennen te geven dat hij volledig zal meewerken met het gerecht.
En hij zal alle documenten en aktes en heel de santenboetiek die hij in zijn bezit heeft inzake de afbraak van Le Mimosa en het immobiliënproject dat het bouwbedrijf van zijn echtgenoot op de gronden wilde opstarten overmaken.
Alsook alle documenten en informatie die hij in bezit heeft.
En dat is heel wat... "
Alain keek Rudy indringend aan.
"Jullie rijk is uit BENDE GODVERDOMSE SMEERLAPPEN!"
Rudy lachte luid.
"Sukkelaars." Zei hij.
Jullie hebben gewoon de zwakste schakel verwijderd in de hele keten.
"Moet ik u eens wat zeggen... 'Rechercheurke'?
Wij waren nog beschaafd.
Wij betaalden onze meisjes en hun familie heel goed.
We gaven hun een proper onderkomen.
Diegenen die nu in de plaats komen.
Zijn zo gul niet hoor.Wacht maar.
Als de Albanezen, de Tsjetsjenen, de Russen of de Turken de boel overpakken.
Dan gaat ge wat zien... 'Rechercheurke'.Voor hen is een mensenleven nog minder dan niets waard.
Als het echt moet.
Schieten ze zelfs op de politie.
Een kogel door uw pens en... Bye bye Alain Donck."
"Hoor wie het zegt", zei Alain.
"Gij hebt twee jonge mensen laten doodfolteren.
Ja... GIJ!!!
En gij gaat me nu alle namen en adressen geven van de lui die in uw opdracht het vuile werk opknapten".
"Oh, is het dat maar." Zei Rudy.
Zoek ze maar.
Ze zitten al lang terug in Afrika.
En Arnaud Valkeneers zit daar ook.
En als het moet stuurt hij rap andere 'Tontons' om klikspanen te elimineren.
Eén vingerknipke en ze staan er."
"Arnaud Valkeneers." Zei Alain.
"Zal rap op droog zaad zitten.
Al zijn bankrekeningen, ook die in Zwitserland en de Kaaiman Eilanden.
Zijn bevroren.
Zijn eigendommen door zijn eigen zoon verkocht.
Zijn bars gesloten.
Zijn netwerk van kinderprostitutie en vrouwenhandel opgerold, alsook zijn illegale gokcircuit.En er is een internationaal opsporingsbevel tegen hem uitgevaardigd.
En de Congolezen zullen daar wel gehoor aan geven, geen belang met hoeveel poen Arnaud staat te zwaaien. Want op dit moment hechten ze net dat ietsje meer belang aan goede internationale samenwerking.Hij zal hier rap staan.
Met hangende pootjes.Of misschien met geboeide pootjes.En wij zullen hem met plezier opwachten."
"Jullie rijk is uit BENDE GODVERDOMSE SMEERLAPPEN!"
Rudy lachte luid.
"Sukkelaars." Zei hij.
Jullie hebben gewoon de zwakste schakel verwijderd in de hele keten.
"Moet ik u eens wat zeggen... 'Rechercheurke'?
Wij waren nog beschaafd.
Wij betaalden onze meisjes en hun familie heel goed.
We gaven hun een proper onderkomen.
Diegenen die nu in de plaats komen.
Zijn zo gul niet hoor.Wacht maar.
Als de Albanezen, de Tsjetsjenen, de Russen of de Turken de boel overpakken.
Dan gaat ge wat zien... 'Rechercheurke'.Voor hen is een mensenleven nog minder dan niets waard.
Als het echt moet.
Schieten ze zelfs op de politie.
Een kogel door uw pens en... Bye bye Alain Donck."
"Hoor wie het zegt", zei Alain.
"Gij hebt twee jonge mensen laten doodfolteren.
Ja... GIJ!!!
En gij gaat me nu alle namen en adressen geven van de lui die in uw opdracht het vuile werk opknapten".
"Oh, is het dat maar." Zei Rudy.
Zoek ze maar.
Ze zitten al lang terug in Afrika.
En Arnaud Valkeneers zit daar ook.
En als het moet stuurt hij rap andere 'Tontons' om klikspanen te elimineren.
Eén vingerknipke en ze staan er."
"Arnaud Valkeneers." Zei Alain.
"Zal rap op droog zaad zitten.
Al zijn bankrekeningen, ook die in Zwitserland en de Kaaiman Eilanden.
Zijn bevroren.
Zijn eigendommen door zijn eigen zoon verkocht.
Zijn bars gesloten.
Zijn netwerk van kinderprostitutie en vrouwenhandel opgerold, alsook zijn illegale gokcircuit.En er is een internationaal opsporingsbevel tegen hem uitgevaardigd.
En de Congolezen zullen daar wel gehoor aan geven, geen belang met hoeveel poen Arnaud staat te zwaaien. Want op dit moment hechten ze net dat ietsje meer belang aan goede internationale samenwerking.Hij zal hier rap staan.
Met hangende pootjes.Of misschien met geboeide pootjes.En wij zullen hem met plezier opwachten."
"Nogmaals." Zei Rudy.
"Ge hebt een veldslag gewonnen.
Maar nog lang niet de oorlog."
"Ge hebt een veldslag gewonnen.
Maar nog lang niet de oorlog."
En zo was het ook.
Alain en Sarah hadden een zware week achter de rug.
Drie maanden na het ontdekken van het lichaam van Ronny Meurens.
Kwam een vrouw de verdwijning van haar zoon melden.
Meteen daarna kwam alles in een gigantische stroomversnelling.
En stierven vier mensen.
Waaronder een jongen aan de drempel van de volwassenheid.
En een bitter jong meisje, een bloem in de knop gebroken.
Het lichaam van Yuliyana werd naar Rusland gerepatrieerd.
Alain en Sarah keken vanop de terminal toe hoe een witte kist in de buik van een toestel van Aeroflot met bestemming Moskou verdween.
Sarah huilde stilletjes.
"Arme Yuliyana." Zei ze met zachte stem.
Met valse beloftes naar hier gelokt.
Misbruikt.
Vernederd.
Gefolterd.
Wat moet er door haar heen zijn gegaan op haar laatste momenten"?
"Dat wil je niet weten Sarah." Zei Alain.
Alain trok haar dicht tegen zich aan.Dan trokken ze naar de aankomsthal.
Alain keek naar het bord van de aankomsttijden, over een kwartier zou het vliegtuig uit Kinshasa landen.
Met aan boord Arnaud Valkeneers.
"We hebben nog tijd voor een koffie." Zei Alain terwijl hij op zijn horloge keek.
"Heet en straf."
Een kwartier later liep er in de eeuwigdurende stroom van binnenkomende passagiers een man de aankomsthal in.
Groot, rijzig, grijzende slapen, zonnebril, strak pak van Armani, de bovenste knopen van zijn hemd geopend, glimmende schoenen, gouden ketting rond zijn nek, arrogante blik en venijnig grimlach.
Geboeid liep hij tussen twee Congolese agenten.
Twee andere, Belgische agenten namen het over.
Alain en Sarah liepen achter de agenten aan, ook onderzoeksrechter Annick Van Achteren was er.
"Welkom in België Arnaud Valkeneers!" Zei Alain terwijl hij Arnaud op de schouder klopte.
"Hebt ge een beetje een prettige vlucht gehad?"
Arnaud keek Alain aan met een blik vol minachting.
"Pauvre con." Zei hij terwijl hij in Alain's gezicht grijnsde.
Het gezelschap verliet de aankomsthal en Arnaud werd in een celwagen geduwd die met loeiende sirenes wegreed.
Een uur later zat hij in de verhoorkamer in het politiebureau. Alain nam achter het bureau plaats.
Arnaud Valkeneers schoof hooghartig zijn zonnebril over zijn voorhoofd en keek Alain vol minachting aan.
"Wat denkt ge Hoofdinspecteur?" Vroeg hij op arrogante toon.
"Dat ge gewonnen hebt?"
"Nee." Zei Alain. "Dat denk ik niet.
IK BEN DAT ZEKER!Uw rijk is uit Arnaud Valkeneers.
En uw politieke vriendjes.
Gaan u dit keer niet kunnen helpen.
Meer nog.
Ze trekken één voor één hun handen van u af."
"Hoofdinspecteur Donck." Zei Arnaud terwijl hij achterover leunde.
"Gij moet nekeer goed naar mij luisteren.
Ik reken al lang niet meer op die arrivistische dorpspolitiekers van dees strontland hier.
Ik heb terwijl mijne copain Rudy Verreycken hier de boel recht hield, contact gelegd met veel interessantere lui.
Lui wiens namen bij menig politici, zakenlui en magistraten de stront langs de benen doet lopen als ge hun namen nog maar vernoemd.
Gij kent die namen niet.
Ah nee, gij zijt maar een onbeduidend 'rechercheurke' in een onbeduidende politiezone van een onbeduidend provincienest.
Niets meer en niets minder.
Uw taak zit er bijna op.
Verhoor, verslag van 't verhoor.
Allemaal naar 't parket.
En van daaruit naar de Procureur Des Konings.Dan een proces.
Voer voor de media, en voor het plebs dat wat emotie wil en een zweem van gerechtigheid.
Hoeveel jaar ga ik krijgen?
Vijf?
Tien?
Wat in de praktijk betekent dat ik na maximum zeven jaar terug op vrije voeten ben.
Tenminste als de uitspraak niet in beroep vernietigt wordt.
Of heel het onderzoek moet overgedaan worden wegens procedurefouten.
Mijn advocaten zijn nu al druk aan het overleggen welke strategie ze in deze zullen volgen.
En dat zijn niet van de minste, dat kan ik u nu wel zeggen.
Zoals Rudy het al zei, ik weet zeker dat ie dat gezegd heeft want ik ken hem door en door.
Ge hebt misschien een veldslag gewonnen. Maar niet de oorlog.
Ik ga meewerken.
Ge gaat niet dertig keer dezelfde vraag moeten stellen eer ik antwoord.
Ge gaat vanavond nog uw verslagskes kunnen uittypen en dan kunt ge teruggaan naar uw huis, uw boeken en uwe jazzmuziek.
Een taske koffie drinken, 'heet en straf'.
En denken dat ge gewonnen hebt.
Maar ge zult er rap achter komen.
Dat al uw moeite voor niks geweest is.
En dat er geen kloten veranderd zal zijn."
Want de boel gaat gewoon door.
Met of zonder mij.
Voor u ben ik misschien 'een grote vis'.
Maar in het grote netwerk van internationale prostitutie, mensenhandel, kinderporno, het illegale gokcircuit en de witwas van zwart geld.
Ben ik maar een heel klein radertje.
Dat rap door een ander vervangen wordt.
Nu is dat netwerk heel loyaal naar al wie er deel van uitmaakt.
Ze zullen mij wel helpen, zowel de radertjes in de boven als in de onderwereld.
En eens ik de gevangenis verlaat.
Zal ik gewoon opnieuw beginnen.
Ik weet alleen nog niet waar? Of met wie?
Maar ik ga hier gewoon mee door.
Terwijl dat gij op pensioen gaat zijt.
En in de ochtendkrant gaat lezen dat... AL UW WERK VOOR NIKS WAS."
Het was bijna middernacht.
Alain was nog altijd in zijn bureau waar hij aan zijn eindverslag werkte.
Hij wist.
Arnaud had gelijk.
Nu zat hij in de klauwen van het gerecht.
En nee, deze keer zouden ze hem niet lossen.
Ook niet op basis van procedurefouten.
Alain wist donders goed dat er ook in dat logge apparaat welks het Belgisch gerecht is, een nieuwe generatie opstaat die echt wil gaan voor gerechtigheid en voor een transparante en doelgerichte rechtspraak.
Maar hij wist ook hoe mannen als Arnaud Valkeneers er dankzij hun advocaten toch konden bekomen dat ze een lagere straf krijgen dan wat het 'Openbaar Ministerie' eist.
Zo ging het al zo dikwijls.
Dat maakte hem somber.
Toen hij dacht aan Yuliyana, aan Kevin, aan Ronny, aan Sandra en haar vader José.
Alain staarde voor zich uit.
Nog zeven jaar voor hij met pensioen mocht.
God wat baalde hij van dit vak.
Hij vroeg zich af wat hem bezielde om ervoor te kiezen om flik te worden.
Rechercheur.
Het verslag was eindelijk klaar.
Hij sloot zijn computer af, dronk zijn laatste kop koffie leeg die intussen al koud was en trok zijn jas aan.
Buiten haalde hij een pak sigaretten uit zijn binnenzak en peuterde er één uit.
Stak die in vlam en zoog er met stevige halen aan.
Het motregende.
De café's op het stationsplein zaten stampvol.
Hij hoorde de boenkende muziek.
Welks hem deed huiveren.
Hij hoorde ook het gebral van de rokende caféklanten op de verwarmde terrassen.
Hij zag de laatste trein vertrekken.
En besefte dat dit vak in het algemeen, en zopas afgehandelde zaak in het bijzonder.
Hoe langer hoe meer... IN ZIJN KLEREN KROOP!"
Alain en Sarah hadden een zware week achter de rug.
Drie maanden na het ontdekken van het lichaam van Ronny Meurens.
Kwam een vrouw de verdwijning van haar zoon melden.
Meteen daarna kwam alles in een gigantische stroomversnelling.
En stierven vier mensen.
Waaronder een jongen aan de drempel van de volwassenheid.
En een bitter jong meisje, een bloem in de knop gebroken.
Het lichaam van Yuliyana werd naar Rusland gerepatrieerd.
Alain en Sarah keken vanop de terminal toe hoe een witte kist in de buik van een toestel van Aeroflot met bestemming Moskou verdween.
Sarah huilde stilletjes.
"Arme Yuliyana." Zei ze met zachte stem.
Met valse beloftes naar hier gelokt.
Misbruikt.
Vernederd.
Gefolterd.
Wat moet er door haar heen zijn gegaan op haar laatste momenten"?
"Dat wil je niet weten Sarah." Zei Alain.
Alain trok haar dicht tegen zich aan.Dan trokken ze naar de aankomsthal.
Alain keek naar het bord van de aankomsttijden, over een kwartier zou het vliegtuig uit Kinshasa landen.
Met aan boord Arnaud Valkeneers.
"We hebben nog tijd voor een koffie." Zei Alain terwijl hij op zijn horloge keek.
"Heet en straf."
Een kwartier later liep er in de eeuwigdurende stroom van binnenkomende passagiers een man de aankomsthal in.
Groot, rijzig, grijzende slapen, zonnebril, strak pak van Armani, de bovenste knopen van zijn hemd geopend, glimmende schoenen, gouden ketting rond zijn nek, arrogante blik en venijnig grimlach.
Geboeid liep hij tussen twee Congolese agenten.
Twee andere, Belgische agenten namen het over.
Alain en Sarah liepen achter de agenten aan, ook onderzoeksrechter Annick Van Achteren was er.
"Welkom in België Arnaud Valkeneers!" Zei Alain terwijl hij Arnaud op de schouder klopte.
"Hebt ge een beetje een prettige vlucht gehad?"
Arnaud keek Alain aan met een blik vol minachting.
"Pauvre con." Zei hij terwijl hij in Alain's gezicht grijnsde.
Het gezelschap verliet de aankomsthal en Arnaud werd in een celwagen geduwd die met loeiende sirenes wegreed.
Een uur later zat hij in de verhoorkamer in het politiebureau. Alain nam achter het bureau plaats.
Arnaud Valkeneers schoof hooghartig zijn zonnebril over zijn voorhoofd en keek Alain vol minachting aan.
"Wat denkt ge Hoofdinspecteur?" Vroeg hij op arrogante toon.
"Dat ge gewonnen hebt?"
"Nee." Zei Alain. "Dat denk ik niet.
IK BEN DAT ZEKER!Uw rijk is uit Arnaud Valkeneers.
En uw politieke vriendjes.
Gaan u dit keer niet kunnen helpen.
Meer nog.
Ze trekken één voor één hun handen van u af."
"Hoofdinspecteur Donck." Zei Arnaud terwijl hij achterover leunde.
"Gij moet nekeer goed naar mij luisteren.
Ik reken al lang niet meer op die arrivistische dorpspolitiekers van dees strontland hier.
Ik heb terwijl mijne copain Rudy Verreycken hier de boel recht hield, contact gelegd met veel interessantere lui.
Lui wiens namen bij menig politici, zakenlui en magistraten de stront langs de benen doet lopen als ge hun namen nog maar vernoemd.
Gij kent die namen niet.
Ah nee, gij zijt maar een onbeduidend 'rechercheurke' in een onbeduidende politiezone van een onbeduidend provincienest.
Niets meer en niets minder.
Uw taak zit er bijna op.
Verhoor, verslag van 't verhoor.
Allemaal naar 't parket.
En van daaruit naar de Procureur Des Konings.Dan een proces.
Voer voor de media, en voor het plebs dat wat emotie wil en een zweem van gerechtigheid.
Hoeveel jaar ga ik krijgen?
Vijf?
Tien?
Wat in de praktijk betekent dat ik na maximum zeven jaar terug op vrije voeten ben.
Tenminste als de uitspraak niet in beroep vernietigt wordt.
Of heel het onderzoek moet overgedaan worden wegens procedurefouten.
Mijn advocaten zijn nu al druk aan het overleggen welke strategie ze in deze zullen volgen.
En dat zijn niet van de minste, dat kan ik u nu wel zeggen.
Zoals Rudy het al zei, ik weet zeker dat ie dat gezegd heeft want ik ken hem door en door.
Ge hebt misschien een veldslag gewonnen. Maar niet de oorlog.
Ik ga meewerken.
Ge gaat niet dertig keer dezelfde vraag moeten stellen eer ik antwoord.
Ge gaat vanavond nog uw verslagskes kunnen uittypen en dan kunt ge teruggaan naar uw huis, uw boeken en uwe jazzmuziek.
Een taske koffie drinken, 'heet en straf'.
En denken dat ge gewonnen hebt.
Maar ge zult er rap achter komen.
Dat al uw moeite voor niks geweest is.
En dat er geen kloten veranderd zal zijn."
Want de boel gaat gewoon door.
Met of zonder mij.
Voor u ben ik misschien 'een grote vis'.
Maar in het grote netwerk van internationale prostitutie, mensenhandel, kinderporno, het illegale gokcircuit en de witwas van zwart geld.
Ben ik maar een heel klein radertje.
Dat rap door een ander vervangen wordt.
Nu is dat netwerk heel loyaal naar al wie er deel van uitmaakt.
Ze zullen mij wel helpen, zowel de radertjes in de boven als in de onderwereld.
En eens ik de gevangenis verlaat.
Zal ik gewoon opnieuw beginnen.
Ik weet alleen nog niet waar? Of met wie?
Maar ik ga hier gewoon mee door.
Terwijl dat gij op pensioen gaat zijt.
En in de ochtendkrant gaat lezen dat... AL UW WERK VOOR NIKS WAS."
Het was bijna middernacht.
Alain was nog altijd in zijn bureau waar hij aan zijn eindverslag werkte.
Hij wist.
Arnaud had gelijk.
Nu zat hij in de klauwen van het gerecht.
En nee, deze keer zouden ze hem niet lossen.
Ook niet op basis van procedurefouten.
Alain wist donders goed dat er ook in dat logge apparaat welks het Belgisch gerecht is, een nieuwe generatie opstaat die echt wil gaan voor gerechtigheid en voor een transparante en doelgerichte rechtspraak.
Maar hij wist ook hoe mannen als Arnaud Valkeneers er dankzij hun advocaten toch konden bekomen dat ze een lagere straf krijgen dan wat het 'Openbaar Ministerie' eist.
Zo ging het al zo dikwijls.
Dat maakte hem somber.
Toen hij dacht aan Yuliyana, aan Kevin, aan Ronny, aan Sandra en haar vader José.
Alain staarde voor zich uit.
Nog zeven jaar voor hij met pensioen mocht.
God wat baalde hij van dit vak.
Hij vroeg zich af wat hem bezielde om ervoor te kiezen om flik te worden.
Rechercheur.
Het verslag was eindelijk klaar.
Hij sloot zijn computer af, dronk zijn laatste kop koffie leeg die intussen al koud was en trok zijn jas aan.
Buiten haalde hij een pak sigaretten uit zijn binnenzak en peuterde er één uit.
Stak die in vlam en zoog er met stevige halen aan.
Het motregende.
De café's op het stationsplein zaten stampvol.
Hij hoorde de boenkende muziek.
Welks hem deed huiveren.
Hij hoorde ook het gebral van de rokende caféklanten op de verwarmde terrassen.
Hij zag de laatste trein vertrekken.
En besefte dat dit vak in het algemeen, en zopas afgehandelde zaak in het bijzonder.
Hoe langer hoe meer... IN ZIJN KLEREN KROOP!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten