De lijkwagen reed weg.
Een krijttekening gaf aan waar Sandra lag op het ogenblik waar ze stierf.
Kleinere cirkels gaven de plaatsen aan waar kogels werden gevonden.
Alain was er echt niet goed van.
"Ze is gewoon voor mijn ogen neergekogeld en gestorven.
Arme Sandra, niet te geloven.
Gewoon niet te geloven."
Sarah sloeg haar arm om hem heen.
"Ge hebt geluk gehad.
Bijna lag je hier ook, doorzeefd met kogels."
Alain zweeg.
Keek voor zich uit.
Stak een sigaret op.
Keek Sarah aan.
De commissaris kwam tussenbeide.
"Ik verwacht jullie zo snel mogelijk op het bureau voor een spoedvergadering.
We moeten zo snel mogelijk iets ondernemen."
Op het bureau heerste er een koortsachtige stemming.
Men zocht naar verdere gegevens over wijlen Sandra Van Nieuwenhuysen.
Geen familie. Haar moeder is enkele jaren geleden overleden.
Geen broers of zussen, alleen een verre neef die in Amerika woont.
Niemand om het slechte nieuws te melden, en tegelijk ook uit te vragen.
"Wacht even." Zei Sarah.
"Ik zie hier een naam die veel voorkomt in de berichtenlijst van haar GSM.
Iemand waarmee ze wel heel intieme berichtjes deelde.
Heel pikante ook.
Zoals het laatste dat ze ontving.
"Tot vanavond liefste, verlang ernaar om dat heerlijke kutje van jou nog eens lekker te likken en daarna eens goed te palen."
Er werd wat gegniffeld.
"Beetje respect graag." Zei Alain geërgerd. "Noch Sandra noch haar partner hadden er enig erg in dat die zin zou rondgaan in een bureau van de Lokale Recherche."
"Ja, Alain heeft wel gelijk", zei de commissaris instemmend.
En zijn manschappen tot de orde roepend.
Alain nam de GSM, "eens zien wie Sandra haar minnaar wel kon wezen."
Er stond geen naam.
'Tijger' had ze als naam ingevuld.
Alain typte het GSM nummer in de zoekgegevens van de databank.
"Nee." Zei Alain met stijgende verbazing.
"Dat meent ge niet.
Commissaris kom eens even kijken."
Ook commissaris Wim Van Marcke kon zijn ogen niet geloven.
"Wel hebt ge van uw leven?
Jean Willaerts.
Jarenlang een heel nuttige informant geweest.
Ook over het doen en laten van de Valkeneers."
"Klopt." Zei Alain.
"Toen begon hij aan te pappen met extreem rechts.
En wilde hij niets meer met ons te maken hebben.
Nu ja.
Ik ook niet meer met hem." Voegde Alain eraan toe.
"Heb nooit moeten hebben van die rechtse haat zaaiende zemelaars."
"Wacht eens", zei commissaris Van Marcke ineens.
"Is die Willaerts ook geen huurling geweest?
Denk dat hij zo Arnaud Valkeneers leerde kennen.
Zaten in dezelfde huurlingentroep."
"Nu je het zegt. En daarna ging hij een tijdje voor Valkeneers werken.
Maar besloot dan toch om zijn ex-strijdgenoot en baas aan de galg te gaan praten.
Werd 'spijtoptant'.
Heel veel nuttige informatie hebben we van die man losgekregen.
Hadden we er toen iets mee mogen doen... "
"Het is al goed Alain." Reageerde de commissaris snel.
"Jij en Sarah gaan die Jean Willaerts eens aan de tand voelen, nu meteen."
"OK." Zei Alain."Your wish is my command." Voegde hij eraan toe.
"Kom Sarah, werk aan de winkel".
Men zocht naar verdere gegevens over wijlen Sandra Van Nieuwenhuysen.
Geen familie. Haar moeder is enkele jaren geleden overleden.
Geen broers of zussen, alleen een verre neef die in Amerika woont.
Niemand om het slechte nieuws te melden, en tegelijk ook uit te vragen.
"Wacht even." Zei Sarah.
"Ik zie hier een naam die veel voorkomt in de berichtenlijst van haar GSM.
Iemand waarmee ze wel heel intieme berichtjes deelde.
Heel pikante ook.
Zoals het laatste dat ze ontving.
"Tot vanavond liefste, verlang ernaar om dat heerlijke kutje van jou nog eens lekker te likken en daarna eens goed te palen."
Er werd wat gegniffeld.
"Beetje respect graag." Zei Alain geërgerd. "Noch Sandra noch haar partner hadden er enig erg in dat die zin zou rondgaan in een bureau van de Lokale Recherche."
"Ja, Alain heeft wel gelijk", zei de commissaris instemmend.
En zijn manschappen tot de orde roepend.
Alain nam de GSM, "eens zien wie Sandra haar minnaar wel kon wezen."
Er stond geen naam.
'Tijger' had ze als naam ingevuld.
Alain typte het GSM nummer in de zoekgegevens van de databank.
"Nee." Zei Alain met stijgende verbazing.
"Dat meent ge niet.
Commissaris kom eens even kijken."
Ook commissaris Wim Van Marcke kon zijn ogen niet geloven.
"Wel hebt ge van uw leven?
Jean Willaerts.
Jarenlang een heel nuttige informant geweest.
Ook over het doen en laten van de Valkeneers."
"Klopt." Zei Alain.
"Toen begon hij aan te pappen met extreem rechts.
En wilde hij niets meer met ons te maken hebben.
Nu ja.
Ik ook niet meer met hem." Voegde Alain eraan toe.
"Heb nooit moeten hebben van die rechtse haat zaaiende zemelaars."
"Wacht eens", zei commissaris Van Marcke ineens.
"Is die Willaerts ook geen huurling geweest?
Denk dat hij zo Arnaud Valkeneers leerde kennen.
Zaten in dezelfde huurlingentroep."
"Nu je het zegt. En daarna ging hij een tijdje voor Valkeneers werken.
Maar besloot dan toch om zijn ex-strijdgenoot en baas aan de galg te gaan praten.
Werd 'spijtoptant'.
Heel veel nuttige informatie hebben we van die man losgekregen.
Hadden we er toen iets mee mogen doen... "
"Het is al goed Alain." Reageerde de commissaris snel.
"Jij en Sarah gaan die Jean Willaerts eens aan de tand voelen, nu meteen."
"OK." Zei Alain."Your wish is my command." Voegde hij eraan toe.
"Kom Sarah, werk aan de winkel".
Een half uur later stonden Alain en Sarah voor een oude afgeleefde hoeve.
Het hekken was potdicht, en ervoor stonden twee vervaarlijke dobbermannen te blaffen.
Voor de rest bewoog er niemand.
Logisch, wie wilde zich buitenwagen in die vieze plakkerige motregen en zo'n harde wind.
De takken van de bijna kale bomen zwiepten heen en weer.
Wat het vlakke landschap een spookachtige indruk gaf.
Er was geen bel.
Alleen wat rommel op het erf, wat scharrelende kippen rond het kippenhok, en hier en daar gewoon op het erf, wat logisch was want het kippengaas zat vol gaten.
Alain opende het portier van zijn auto en claxonneerde.
Niemand kwam buiten, ondanks het feit dat er licht brandde in het woonhuis.
"Jean Willaerts, kom efkes buiten. Federale Politie."
Alain zag Jeans hoofd door het keukenraam.
Achter hem stonden potten en pannen op het vuur.
Alain deed teken om naar buiten te komen.
Toen ging de bovendeur van het woonhuis open.
"Wie is daar? Wat doen jullie hier?"
"Federale Politie." Zei Alain opnieuw.
"Het gaat over Sandra, we moeten u dringend spreken."
Jean vloekte, opende de onderdeur en riep zijn honden tot de orde.
"Sambo, Quimbo, hop in de schuur en rap een beke".
Terwijl hij naar de poort liep herkende hij Alain."Hier se, doar se." Riep Jean ineens.
"Den Alain Donck begot.
En wie is dat maske? Uw partner?
Amai d'er werkt schoon volk bij de polies tegenwoordig.Dat was ooit wel anders hé gast!"
Het hekken was potdicht, en ervoor stonden twee vervaarlijke dobbermannen te blaffen.
Voor de rest bewoog er niemand.
Logisch, wie wilde zich buitenwagen in die vieze plakkerige motregen en zo'n harde wind.
De takken van de bijna kale bomen zwiepten heen en weer.
Wat het vlakke landschap een spookachtige indruk gaf.
Er was geen bel.
Alleen wat rommel op het erf, wat scharrelende kippen rond het kippenhok, en hier en daar gewoon op het erf, wat logisch was want het kippengaas zat vol gaten.
Alain opende het portier van zijn auto en claxonneerde.
Niemand kwam buiten, ondanks het feit dat er licht brandde in het woonhuis.
"Jean Willaerts, kom efkes buiten. Federale Politie."
Alain zag Jeans hoofd door het keukenraam.
Achter hem stonden potten en pannen op het vuur.
Alain deed teken om naar buiten te komen.
Toen ging de bovendeur van het woonhuis open.
"Wie is daar? Wat doen jullie hier?"
"Federale Politie." Zei Alain opnieuw.
"Het gaat over Sandra, we moeten u dringend spreken."
Jean vloekte, opende de onderdeur en riep zijn honden tot de orde.
"Sambo, Quimbo, hop in de schuur en rap een beke".
Terwijl hij naar de poort liep herkende hij Alain."Hier se, doar se." Riep Jean ineens.
"Den Alain Donck begot.
En wie is dat maske? Uw partner?
Amai d'er werkt schoon volk bij de polies tegenwoordig.Dat was ooit wel anders hé gast!"
"Jean, mogen we efkes binnenkomen? We moeten serieus klappen."
"Oei, dat klinkt niet goe." Zei Jean.
"Gulder komt hier niet veur een koffieklatchke te doen hé.
Allez vooruit, komt erin. Binnen is 't beter dan buiten".
Alain en Sarah volgden Jean.
Jean Willaerts was een struise geblokte kerel.
Kaalgeschoren, stierennek, verweerd gezicht.
Hij droeg een wit hemd en een blauwe werkbroek en bretellen en liep op klompen.
Ze gingen naar binnen, in de leefruimte hing het vol met oude affiches van de IJzerbedevaart en het Vlaams Nationaal Zangfeest.
Boven de keukendeur hing een houten plaat met 'Mijn Eer Heet Trouw' erop.
En boven het haardvuur dat blijkbaar pas was aangestoken - want er lagen verse houtblokken op en een warme gloed hing door de ruimte - hing het portret van niemand minder dan Adolf Hitler, die streng naar de woonruimte keek.
Alain en Saran namen plaats aan de houten tafel in het midden van de woonruimte.
De tafel bleek als eetruimte dienst te doen. Jean had al twee borden en bestek klaargezet.
Hij nam uit een houten kast die achter Alain's stoel stond een stenen jeneverkruik en drie glaasjes.
"Haaa kijkt nekeer hier se mannekes, een lekker dreupelke van eigen stook. Dat gaat ulder verwarmen."
"Nenee." Zei Alain met een afwijzend gebaar. "We zijn in dienst."
"Owkee... Dan nie hé." Zei Jean lichtjes beledigd.
Hij zette de twee glaasjes terug en schonk zichzelf een flinke bel jenever in.
Dronk die uit en nam nog een tweede, daarna zette hij zich neer.
"Oei, dat klinkt niet goe." Zei Jean.
"Gulder komt hier niet veur een koffieklatchke te doen hé.
Allez vooruit, komt erin. Binnen is 't beter dan buiten".
Alain en Sarah volgden Jean.
Jean Willaerts was een struise geblokte kerel.
Kaalgeschoren, stierennek, verweerd gezicht.
Hij droeg een wit hemd en een blauwe werkbroek en bretellen en liep op klompen.
Ze gingen naar binnen, in de leefruimte hing het vol met oude affiches van de IJzerbedevaart en het Vlaams Nationaal Zangfeest.
Boven de keukendeur hing een houten plaat met 'Mijn Eer Heet Trouw' erop.
En boven het haardvuur dat blijkbaar pas was aangestoken - want er lagen verse houtblokken op en een warme gloed hing door de ruimte - hing het portret van niemand minder dan Adolf Hitler, die streng naar de woonruimte keek.
Alain en Saran namen plaats aan de houten tafel in het midden van de woonruimte.
De tafel bleek als eetruimte dienst te doen. Jean had al twee borden en bestek klaargezet.
Hij nam uit een houten kast die achter Alain's stoel stond een stenen jeneverkruik en drie glaasjes.
"Haaa kijkt nekeer hier se mannekes, een lekker dreupelke van eigen stook. Dat gaat ulder verwarmen."
"Nenee." Zei Alain met een afwijzend gebaar. "We zijn in dienst."
"Owkee... Dan nie hé." Zei Jean lichtjes beledigd.
Hij zette de twee glaasjes terug en schonk zichzelf een flinke bel jenever in.
Dronk die uit en nam nog een tweede, daarna zette hij zich neer.
"Allez mannekes, vertel het is aan Nonkel Jean." Zei hij met een lacherige ondertoon in zijn stem. Die er vooral was om zijn zenuwen en zijn ongemakkelijke gevoel te onderdrukken.
Hij leek te voelen dat Alain en Sarah heel slecht nieuws kwamen brengen.
"Jean." Begon Alain.
"Sandra is vanmiddag beschoten bij de bibliotheek.
Ze is ter plaatse gestorven."
Jean keek Alain vol ontzetting aan.
"Wadde?
Sandra? Dood?"
"Het is snel gegaan." Vervolgde Alain. "Hulp mocht niet meer baten.
Het leek erop dat ze me wilde spreken.
Ze had me veel te vertellen over de familie Valkeneers, en over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.
Het terugvinden van Ronny Meurens, de verdwijning van Kevin De Coninck, het dood aantreffen van Yuliya Dimitrova, de liquidatie van Gunther Smets.
Ze wilde me in alle discretie spreken, de bibliotheek was haar blijkbaar te druk.
Ze was ook erg zenuwachtig en achterdochtig.
Terecht... Zo bleek.
We werden beschoten, ik kon nog wegduiken.
Voor Sandra was het te laat.
Ik zag een BMW wegrijden met een stel zwarten erin."
Jean beet op zijn lip, zijn handen trilden.
"Godverdomse bende smerige ÜNTERMENSCHEN"! Brulde hij terwijl hij keihard op de houten tafel sloeg.
"Godverdomme, naa emme kik echt veel goesting om naar De Congo te vertrekken en diene smeerlap van een Arnaud Valkeneers persoonlijk een paar kogels door zijne smerige kop te schieten.'t Is da 'k zo goed als platzak ben, anders zat ekik nu al lang op de vlieger nor Kinshasa, goe geweten!
Godverdoms smerig varken!" Alain zweeg, gaf Jean de kans om het vreselijke nieuws te verwerken.
Jean sloeg drie glaasjes jenever na elkaar achterover.
"Jean." Herbegon Alain voorzichtig.
"Het verbaasd me een beetje dat jij en Sandra een relatie hebben.
Dat jullie samenwerken, dat verbaasd me minder.
Sandra was verbeten op zoek naar de waarheid over de dood van haar vader.
Maar ik vrees dat die zich als links journalist zich in het graf zou omdraaiden als hij wist dat zijn dochter aanhield met een extreem-rechtse ex-huurling."
"Alain... Nu moete gij nekeer goe naar mij luistere." Zei Jean terwijl hij hem indringend in de ogen keek.
"Sandra wilde de waarheid weten.
Ewel.
Ze is de waarheid te weten gekomen.
Mede dankzij mijn hulp.
Dankzij mijn informatie over het doen en laten van de smeerlappenfamilie Valkeneers, die beroep doen op 'zwarte apen' om hun tegenstanders om te brengen of dood te folteren.
En de nog smeriger rol van corrupte politici, magistraten, zakenlui en anderen die een maatschappelijke voorbeeldfunctie hebben.
Maar zich daar geen kloten van aantrokken.Nee ze bakten liever zoete broodjes met die smerige Valkeneers die hen maar al te graag op hun wenken bediende en ervoor zorgde dat ze hun smerige seksfantasiekes konden botvieren.
Zolang ze er maar voor zorgden dat Richard Valkeneers en zijn psychopatische zeuneke buiten schot bleven en beschermd worden.
Als de mensen moesten weten met welke smeerlapperij al die deftige welbespraakte heren in kostuum zich inlieten... Dan brak de revolutie uit. Echt wel.
En 't was smeerlapperij, geloof me.
En 't duurt nog altijd voort hé!José Van Nieuwenhoven was in zijn tijd al vreselijke gortigheden te weten gekomen.
Sandra zette zijn werk verder in haar zoektocht naar gerechtigheid.En stootte op nog meer smeerlapperij.
Die zodanig gruwelijk is dat ik er godverdomme van moest kotsen.
En dat wil al veel zeggen."
Hij leek te voelen dat Alain en Sarah heel slecht nieuws kwamen brengen.
"Jean." Begon Alain.
"Sandra is vanmiddag beschoten bij de bibliotheek.
Ze is ter plaatse gestorven."
Jean keek Alain vol ontzetting aan.
"Wadde?
Sandra? Dood?"
"Het is snel gegaan." Vervolgde Alain. "Hulp mocht niet meer baten.
Het leek erop dat ze me wilde spreken.
Ze had me veel te vertellen over de familie Valkeneers, en over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.
Het terugvinden van Ronny Meurens, de verdwijning van Kevin De Coninck, het dood aantreffen van Yuliya Dimitrova, de liquidatie van Gunther Smets.
Ze wilde me in alle discretie spreken, de bibliotheek was haar blijkbaar te druk.
Ze was ook erg zenuwachtig en achterdochtig.
Terecht... Zo bleek.
We werden beschoten, ik kon nog wegduiken.
Voor Sandra was het te laat.
Ik zag een BMW wegrijden met een stel zwarten erin."
Jean beet op zijn lip, zijn handen trilden.
"Godverdomse bende smerige ÜNTERMENSCHEN"! Brulde hij terwijl hij keihard op de houten tafel sloeg.
"Godverdomme, naa emme kik echt veel goesting om naar De Congo te vertrekken en diene smeerlap van een Arnaud Valkeneers persoonlijk een paar kogels door zijne smerige kop te schieten.'t Is da 'k zo goed als platzak ben, anders zat ekik nu al lang op de vlieger nor Kinshasa, goe geweten!
Godverdoms smerig varken!" Alain zweeg, gaf Jean de kans om het vreselijke nieuws te verwerken.
Jean sloeg drie glaasjes jenever na elkaar achterover.
"Jean." Herbegon Alain voorzichtig.
"Het verbaasd me een beetje dat jij en Sandra een relatie hebben.
Dat jullie samenwerken, dat verbaasd me minder.
Sandra was verbeten op zoek naar de waarheid over de dood van haar vader.
Maar ik vrees dat die zich als links journalist zich in het graf zou omdraaiden als hij wist dat zijn dochter aanhield met een extreem-rechtse ex-huurling."
"Alain... Nu moete gij nekeer goe naar mij luistere." Zei Jean terwijl hij hem indringend in de ogen keek.
"Sandra wilde de waarheid weten.
Ewel.
Ze is de waarheid te weten gekomen.
Mede dankzij mijn hulp.
Dankzij mijn informatie over het doen en laten van de smeerlappenfamilie Valkeneers, die beroep doen op 'zwarte apen' om hun tegenstanders om te brengen of dood te folteren.
En de nog smeriger rol van corrupte politici, magistraten, zakenlui en anderen die een maatschappelijke voorbeeldfunctie hebben.
Maar zich daar geen kloten van aantrokken.Nee ze bakten liever zoete broodjes met die smerige Valkeneers die hen maar al te graag op hun wenken bediende en ervoor zorgde dat ze hun smerige seksfantasiekes konden botvieren.
Zolang ze er maar voor zorgden dat Richard Valkeneers en zijn psychopatische zeuneke buiten schot bleven en beschermd worden.
Als de mensen moesten weten met welke smeerlapperij al die deftige welbespraakte heren in kostuum zich inlieten... Dan brak de revolutie uit. Echt wel.
En 't was smeerlapperij, geloof me.
En 't duurt nog altijd voort hé!José Van Nieuwenhoven was in zijn tijd al vreselijke gortigheden te weten gekomen.
Sandra zette zijn werk verder in haar zoektocht naar gerechtigheid.En stootte op nog meer smeerlapperij.
Die zodanig gruwelijk is dat ik er godverdomme van moest kotsen.
En dat wil al veel zeggen."
Jean nam Alains beide handen vast.
Keek hem recht in de ogen.
Met zijn indringende blik die door merg en been ging.
"Alain", zei hij.
"Gij zijt ne flik.
Een pion van 't establishment.
Maar...
Ge zijt integer.
Gij hebt moraal.
Principes.
Ik hou van mensen met principes Alain.
Wie geen principes heeft... Is het niet waard dat hij leeft.
Eén van mijn principes is.
VAN KINDEREN BLIJFT GE MET UW POTEN AF!!!!
Ik heb veel mensen zeer gedaan Alain.
Ik heb gevochten, op vijandige strijders geschoten.
Ik heb mensen gefolterd.
Ik heb gezichten in frut geklopt, armen en benen gebroken.
Ik heb ook vrouwen hardhandig aangepakt.
En ik zou liegen als ik zeg dat ze het niet verdienden.
Want 9 op de 10 keer verdienden ze het wel. Echt waar.
Zelfs de wijven die ik afranselde tot ze niet meer op hun poten konden staan, verdienden het.
Want ge hebt wijven die verdomme vals kunnen zijn.
Valse wijven, da's een pest jong.
Kunnen het leven van een man letterlijk ruïneren.
En zo'n wijven Alain. die doen mijn handen jeuken.
Maar Alain.Nooit van zijn leven. Ik herhaal... Nooit van mijn leven.Heb ik een poot uitgestoken naar of mijn geweer gericht op kinderen.
Nooit.
JAMAIS!!!!
Daarom ben ik met slaande deuren weggegaan bij De Valkeneers.
En heb ik heel hun doen en laten verklikt aan de politie.
En ook van anderen die met kinderen rotzooiden.
Die gingen de bak in.
Mede dankzij u Alain.
Maar zelfs gij kon niets beginnen tegen die smerige Valkeneers.
Godverdomme, als ik terugdenk aan die smeerlapperij dat ik daar gezien heb.
Dan wordt ik mottig Alain.
Echt mottig".
Keek hem recht in de ogen.
Met zijn indringende blik die door merg en been ging.
"Alain", zei hij.
"Gij zijt ne flik.
Een pion van 't establishment.
Maar...
Ge zijt integer.
Gij hebt moraal.
Principes.
Ik hou van mensen met principes Alain.
Wie geen principes heeft... Is het niet waard dat hij leeft.
Eén van mijn principes is.
VAN KINDEREN BLIJFT GE MET UW POTEN AF!!!!
Ik heb veel mensen zeer gedaan Alain.
Ik heb gevochten, op vijandige strijders geschoten.
Ik heb mensen gefolterd.
Ik heb gezichten in frut geklopt, armen en benen gebroken.
Ik heb ook vrouwen hardhandig aangepakt.
En ik zou liegen als ik zeg dat ze het niet verdienden.
Want 9 op de 10 keer verdienden ze het wel. Echt waar.
Zelfs de wijven die ik afranselde tot ze niet meer op hun poten konden staan, verdienden het.
Want ge hebt wijven die verdomme vals kunnen zijn.
Valse wijven, da's een pest jong.
Kunnen het leven van een man letterlijk ruïneren.
En zo'n wijven Alain. die doen mijn handen jeuken.
Maar Alain.Nooit van zijn leven. Ik herhaal... Nooit van mijn leven.Heb ik een poot uitgestoken naar of mijn geweer gericht op kinderen.
Nooit.
JAMAIS!!!!
Daarom ben ik met slaande deuren weggegaan bij De Valkeneers.
En heb ik heel hun doen en laten verklikt aan de politie.
En ook van anderen die met kinderen rotzooiden.
Die gingen de bak in.
Mede dankzij u Alain.
Maar zelfs gij kon niets beginnen tegen die smerige Valkeneers.
Godverdomme, als ik terugdenk aan die smeerlapperij dat ik daar gezien heb.
Dan wordt ik mottig Alain.
Echt mottig".
Jean keek recht voor zich uit.
Schonk nog een bel jenever in.
Nu ja, de helft ernaast.
Hij had er tenslotte al bijna een stuk of tien op.
"Echt geen dreupelke?" Vroeg hij.
"Jean", zei Alain ernstig.
"Ik ben geheelonthouder.
Geen alcohol, dat is nu één van mijn principes."Jean glimlachte en stak zijn duim op."Weet ge Alain." Ging hij verder.
"Ik leerde Arnaud Valkeneers kennen in mijnen tijd als huurling.
't Zeuneke van een beruchte gangsterbaas.
Wilde aan zijne pa bewijzen dat hij 'man' was.
Dat hij 'man genoeg was' om mee te mogen doen met de smerige praktijken van Papa.
Daarom liet hij zich gelden.
't Kon niet wreed genoeg zijn.
Ik zag meteen, dat gastje is een psychopaat.
Op een keer stampte hij een krijgsgevangene letterlijk dood.
Liet die jongen echt afzien, en schepte daar een griezelig genoegen in.Twee uur lang vierde hij zijn sadisme bot op een gastje van amper zestien jaar.Daarna urineerde hij op het dode lichaam van da manneke.
Die blik in zijn ogen, daar krijg ik nu nog de rillingen van."
"En toch ging je bij terugkeer in België voor hem werken? waarom?" Vroeg Alain.
"Ach, had ik een andere keuze.
Als ex-huurling.
Geen geld, geen adres, geen woning, geen familie om op terug te vallen.
Ik had een job, inkomen, meer kon mij op dat moment niets schelen.
Op dat moment was ik blij dat Arnaud er was.
Dat hele huurlingenavontuur was op een complete sisser afgelopen.
Maar ik heb er geen spijt van, echt niet.
Ik ging niet om geld te verdienen zoals velen.
Ik ging voor het ideaal.
Een wereld zonder 'rooie ratten'.
Wist ik toen veel.Wist ik toen veel over hoe de wereld echt in elkaar zit, en wie iedereen constant en onophoudelijk zit te beduvelen.Maar goed.
Ik heb er veel geleerd wat me later nog van pas kwam.
Schonk nog een bel jenever in.
Nu ja, de helft ernaast.
Hij had er tenslotte al bijna een stuk of tien op.
"Echt geen dreupelke?" Vroeg hij.
"Jean", zei Alain ernstig.
"Ik ben geheelonthouder.
Geen alcohol, dat is nu één van mijn principes."Jean glimlachte en stak zijn duim op."Weet ge Alain." Ging hij verder.
"Ik leerde Arnaud Valkeneers kennen in mijnen tijd als huurling.
't Zeuneke van een beruchte gangsterbaas.
Wilde aan zijne pa bewijzen dat hij 'man' was.
Dat hij 'man genoeg was' om mee te mogen doen met de smerige praktijken van Papa.
Daarom liet hij zich gelden.
't Kon niet wreed genoeg zijn.
Ik zag meteen, dat gastje is een psychopaat.
Op een keer stampte hij een krijgsgevangene letterlijk dood.
Liet die jongen echt afzien, en schepte daar een griezelig genoegen in.Twee uur lang vierde hij zijn sadisme bot op een gastje van amper zestien jaar.Daarna urineerde hij op het dode lichaam van da manneke.
Die blik in zijn ogen, daar krijg ik nu nog de rillingen van."
"En toch ging je bij terugkeer in België voor hem werken? waarom?" Vroeg Alain.
"Ach, had ik een andere keuze.
Als ex-huurling.
Geen geld, geen adres, geen woning, geen familie om op terug te vallen.
Ik had een job, inkomen, meer kon mij op dat moment niets schelen.
Op dat moment was ik blij dat Arnaud er was.
Dat hele huurlingenavontuur was op een complete sisser afgelopen.
Maar ik heb er geen spijt van, echt niet.
Ik ging niet om geld te verdienen zoals velen.
Ik ging voor het ideaal.
Een wereld zonder 'rooie ratten'.
Wist ik toen veel.Wist ik toen veel over hoe de wereld echt in elkaar zit, en wie iedereen constant en onophoudelijk zit te beduvelen.Maar goed.
Ik heb er veel geleerd wat me later nog van pas kwam.
Ik werkte voor de Valkeneers en verdiende stapels poen.
Dat zette ik apart.
Gelukkig maar.
Dat maakte het makkelijker om uit hun klauwen te ontsnappen.
Dat en de hulp van mijn nationalistische kameraden.
En de hulp van Russische onderwereldfiguren waar ik het goed mee vinden kan.
Weet ge, die Russen. Dat zijn mannen met principes.
Die verloochenen hun volk en vaderland niet voor wat oliedollars.
Die sjacheren niet met kinderen.
Die doen geen beroep op 'zwarte apen' om hun vuile zaakjes op te knappen.
Principes meneer.
En, de Russen zijn vechters, strijders.
Die 'Zwette Nonkels' en andere mannetjes van Arnaud Valkeneers moeten niet proberen om mij een haar te krenken.
Of ze worden tot de laatste man afgemaakt."
"Hoe lang kende je Sandra Van Nieuwenhuysen al"? Vroeg Sarah.
"Pffff een jaar of tien." Zei Jean.
"Sandra was bezeten met haar onderzoek.
Daardoor kruisten onze wegen.
In het begin liep ze in onze weg.
Want ook wij waren bezig om heel die smeerlapperij te ontmaskeren."
"How." Zei Alain... "Wie is... WIJ!"
"Wel Alain." Zei Jean zelfverzekerd. "Ofschoon ik u respecteer en veel vertrouwen in u heb.
Ben ik niet van plan om hier veel over te lossen tegen iemand van de politie of éénder welke organisatie van het politieke establishment van dit land.
Als ik het heb over 'WIJ'. Dan heb ik het over een kleine schare van ware Nationalisten en anderen wiens ogen zijn opengegaan en door hebben door welke smeerlappen wij geregeerd worden.
En de connecties tussen politici, zakenlui en magistraten en de familie Valkeneers zijn daar maar een heel klein onderdeel van.
Of waarom denkt ge Alain Donck, dat het hier vol bruine 'üntermenschen' zit die de Sociale Zekerheid waarvoor onze mensen zo hard hebben gevochten en gewerkt hebben zitten uit te vreten?
En waarom mogen diezelfde 'üntermenschen' ongestraft onze straten onveilig maken? Onze vrouwen verkrachten? Onze jongeren vergiftigen met drugs en andere rotzooi? Hun smerige godsdienst overal opdringen, etcetera... etcetera... etcetera... ?
Waarom is er geen geld meer voor onze pensioenen, maar wel om die smerige banken te redden die ons met schulden, rente en veel te dure hypotheken opzadelen? Waarom hebben onze overheden massa's schulden die maar niet afgelost geraken en zelfs groter worden met de dag?
Waarom moet je je als man schuldig voelen dat ge man zijt? Is de man de klos bij het alsmaar groter wordende aantal gesprongen huwelijken?
Waarom? Waarom? Waarom?
Wel Alain Donck.
Wij weten waarom.
En typ eens op Google het woord 'waarheidszoeker'.
Dan weet ge ook waarom.
Oh ja.
Sandra schreef er ook.
Goede stukken zelfs.
Toen... Ben ik nieuwsgierig naar haar geworden.
We hebben elkaar ontmoet.
En we zaten op dezelfde golflengte.
Ze was ziek van al die complotten, die smeerlapperij.
We hadden lange gesprekken.
En zo is ze wakker geworden.
Ze werd net zo Nationalistisch als ik ben."
Dat zette ik apart.
Gelukkig maar.
Dat maakte het makkelijker om uit hun klauwen te ontsnappen.
Dat en de hulp van mijn nationalistische kameraden.
En de hulp van Russische onderwereldfiguren waar ik het goed mee vinden kan.
Weet ge, die Russen. Dat zijn mannen met principes.
Die verloochenen hun volk en vaderland niet voor wat oliedollars.
Die sjacheren niet met kinderen.
Die doen geen beroep op 'zwarte apen' om hun vuile zaakjes op te knappen.
Principes meneer.
En, de Russen zijn vechters, strijders.
Die 'Zwette Nonkels' en andere mannetjes van Arnaud Valkeneers moeten niet proberen om mij een haar te krenken.
Of ze worden tot de laatste man afgemaakt."
"Hoe lang kende je Sandra Van Nieuwenhuysen al"? Vroeg Sarah.
"Pffff een jaar of tien." Zei Jean.
"Sandra was bezeten met haar onderzoek.
Daardoor kruisten onze wegen.
In het begin liep ze in onze weg.
Want ook wij waren bezig om heel die smeerlapperij te ontmaskeren."
"How." Zei Alain... "Wie is... WIJ!"
"Wel Alain." Zei Jean zelfverzekerd. "Ofschoon ik u respecteer en veel vertrouwen in u heb.
Ben ik niet van plan om hier veel over te lossen tegen iemand van de politie of éénder welke organisatie van het politieke establishment van dit land.
Als ik het heb over 'WIJ'. Dan heb ik het over een kleine schare van ware Nationalisten en anderen wiens ogen zijn opengegaan en door hebben door welke smeerlappen wij geregeerd worden.
En de connecties tussen politici, zakenlui en magistraten en de familie Valkeneers zijn daar maar een heel klein onderdeel van.
Of waarom denkt ge Alain Donck, dat het hier vol bruine 'üntermenschen' zit die de Sociale Zekerheid waarvoor onze mensen zo hard hebben gevochten en gewerkt hebben zitten uit te vreten?
En waarom mogen diezelfde 'üntermenschen' ongestraft onze straten onveilig maken? Onze vrouwen verkrachten? Onze jongeren vergiftigen met drugs en andere rotzooi? Hun smerige godsdienst overal opdringen, etcetera... etcetera... etcetera... ?
Waarom is er geen geld meer voor onze pensioenen, maar wel om die smerige banken te redden die ons met schulden, rente en veel te dure hypotheken opzadelen? Waarom hebben onze overheden massa's schulden die maar niet afgelost geraken en zelfs groter worden met de dag?
Waarom moet je je als man schuldig voelen dat ge man zijt? Is de man de klos bij het alsmaar groter wordende aantal gesprongen huwelijken?
Waarom? Waarom? Waarom?
Wel Alain Donck.
Wij weten waarom.
En typ eens op Google het woord 'waarheidszoeker'.
Dan weet ge ook waarom.
Oh ja.
Sandra schreef er ook.
Goede stukken zelfs.
Toen... Ben ik nieuwsgierig naar haar geworden.
We hebben elkaar ontmoet.
En we zaten op dezelfde golflengte.
Ze was ziek van al die complotten, die smeerlapperij.
We hadden lange gesprekken.
En zo is ze wakker geworden.
Ze werd net zo Nationalistisch als ik ben."
Jean huilde.
"Sandra." fluisterde hij zacht.
"Lekker brokske.
Hete Mie...
Miljaar!!! Ik zag eur geire Godverdomme!
Ik heb nooit een vrouw zo geire gezien als Sandra".
"Dat hebben we gezien toen we haar GSM doorzochten.
Beetje vreemd gevoel voor romantiek hebt gij." Zei Alain.
"Ik schrijf gelijk da kik denk.
Ja ook over dat ene.
Verdomme, Sandra was een hete zulle.
Man toch."
"En Ronny Meurens, wat weet je van hem?
Wat voor indruk had je van hem?"
Jean goot het laatste restje jenever in zijn glas.
"Ronny." Zei hij met dikke tong.
"Ronny was een goeie gast.
Echt waar.
Beetje simpel.
Oppervlakkig.Liep er de kantjes van af, en was alleen maar bezig met rap veel geld verdienen zonder d'er veel voor te moeten doen.Enfin, op het eerste gezicht dan toch.
Maar daar." Jean drukte zijn vuist tegen de hartstreek.
"Daar zat een gouden hart.
Ronny zag wat er gebeurde in Le Mimosa.
Kon er niet mee omgaan.
Het liefst wilde hij ermee kappen.
Maar wat moest hij dan doen?
Hij dreigde van den dop gesmeten te worden.
Dus het riante loon dat hij als 'manusje-van-alles' verdiende kon hij best gebruiken.
Dus bleef hij.
Ondanks het feit dat hij gedegouteerd was van wat hij zag.
Maar dat gold ook voor Severine Lacroix.
De jonge Française die in zijn slaapkamer werd gevonden.
Met een kogel door het hoofd.
Arnaud en Richard beweerden dat hij het had gedaan.
Omdat ze zogezegd ermee dreigde om te vertellen waar het geld was dat hij zogezegd gestolen had.
Maar.
Ik wist natuurlijk wel beter, ah ja ik was erbij toen Ronny uit zijn bed werd gelicht.
Ronny en Severine speelden een gevaarlijk spel.
Door in het geniep te filmen.
En foto's te nemen.
En deze door te spelen aan José Van Nieuwenhoven.Het was Severine die hem daartoe aanzette.
Die hem aanmoedigde.
Severine was een meiske van de straat.
Opgegroeid in een arme voorstad van Rijsel.
Prostitueerde zich om te overleven als dakloze jonge vrouw levend aan de rand van de maatschappij.
Zo kwam ze in het bordeel van Richard Valkeneers terecht.
Een meisje door het leven gehard. Die wist hoe ze mannen rond eur vingerke moest winden en daar haar voordeel mee te doen.
Wierp zich op als spreekbuis voor de andere vaak piepjonge meisjes, voor wie ze het opnam.
Dat was een doorn in het oog van Arnaud en Richard.
Maar verdomme.
Ik bewonderde Severine.
En nam haar in bescherming, puur uit sympathie.
Ik had er een oogske op ja, maar ik had al snel door dat haar sympathie uitging naar de simpele maar oprecht goedhartige Ronny.
Op wie ze een meer dan goede invloed had.
Hij was opgehouden met drinken, kapte met het gokmilieu waar hij net iets te vaak vertoefde om gezond te zijn, en zette het geld dat hij verdiende aan de kant.
Ziet ge Alain.
Dat is wat goede vrouwen doen.
Het beste halen uit een man.
Een man meer man maken dan hij al is.
Nog nekeer. Vrouwen, ze kunnen ons mannen maken.
En ze kunnen ons kraken.
Onthou mijn woorden Alain.Enfin soit.
Op een avond zag ik hoe Arnaud het geld uit de brandkast haalde en in een sporttas stopte.
De ochtend erop kwam hij me wekken.
We reden naar het huis van Ronny, en daar moest ik van hem Ronny's auto openbreken.
Dat was niet moeilijk, dat slot was al jaren kapot.
Hij wist dat niet, dat ik dat wist van dat slot.
Daarin zat de sporttas, met het geld.
Tuurlijk geloofde ik niet dat Ronny een sporttas vol geld zou stelen en in de niet afsluitbare kofferruimte van zijn auto zou stoppen.
Maar Arnaud was er van overtuigd dat Ronny compleet onbetrouwbaar was.
Dat zei hij al eerder in zijn gezicht.
"Ik vertrouw u niet, gij nietsnut." Meerdere keren zei hij dat. Tegen iedereen die dat horen wilde.
"Sandra." fluisterde hij zacht.
"Lekker brokske.
Hete Mie...
Miljaar!!! Ik zag eur geire Godverdomme!
Ik heb nooit een vrouw zo geire gezien als Sandra".
"Dat hebben we gezien toen we haar GSM doorzochten.
Beetje vreemd gevoel voor romantiek hebt gij." Zei Alain.
"Ik schrijf gelijk da kik denk.
Ja ook over dat ene.
Verdomme, Sandra was een hete zulle.
Man toch."
"En Ronny Meurens, wat weet je van hem?
Wat voor indruk had je van hem?"
Jean goot het laatste restje jenever in zijn glas.
"Ronny." Zei hij met dikke tong.
"Ronny was een goeie gast.
Echt waar.
Beetje simpel.
Oppervlakkig.Liep er de kantjes van af, en was alleen maar bezig met rap veel geld verdienen zonder d'er veel voor te moeten doen.Enfin, op het eerste gezicht dan toch.
Maar daar." Jean drukte zijn vuist tegen de hartstreek.
"Daar zat een gouden hart.
Ronny zag wat er gebeurde in Le Mimosa.
Kon er niet mee omgaan.
Het liefst wilde hij ermee kappen.
Maar wat moest hij dan doen?
Hij dreigde van den dop gesmeten te worden.
Dus het riante loon dat hij als 'manusje-van-alles' verdiende kon hij best gebruiken.
Dus bleef hij.
Ondanks het feit dat hij gedegouteerd was van wat hij zag.
Maar dat gold ook voor Severine Lacroix.
De jonge Française die in zijn slaapkamer werd gevonden.
Met een kogel door het hoofd.
Arnaud en Richard beweerden dat hij het had gedaan.
Omdat ze zogezegd ermee dreigde om te vertellen waar het geld was dat hij zogezegd gestolen had.
Maar.
Ik wist natuurlijk wel beter, ah ja ik was erbij toen Ronny uit zijn bed werd gelicht.
Ronny en Severine speelden een gevaarlijk spel.
Door in het geniep te filmen.
En foto's te nemen.
En deze door te spelen aan José Van Nieuwenhoven.Het was Severine die hem daartoe aanzette.
Die hem aanmoedigde.
Severine was een meiske van de straat.
Opgegroeid in een arme voorstad van Rijsel.
Prostitueerde zich om te overleven als dakloze jonge vrouw levend aan de rand van de maatschappij.
Zo kwam ze in het bordeel van Richard Valkeneers terecht.
Een meisje door het leven gehard. Die wist hoe ze mannen rond eur vingerke moest winden en daar haar voordeel mee te doen.
Wierp zich op als spreekbuis voor de andere vaak piepjonge meisjes, voor wie ze het opnam.
Dat was een doorn in het oog van Arnaud en Richard.
Maar verdomme.
Ik bewonderde Severine.
En nam haar in bescherming, puur uit sympathie.
Ik had er een oogske op ja, maar ik had al snel door dat haar sympathie uitging naar de simpele maar oprecht goedhartige Ronny.
Op wie ze een meer dan goede invloed had.
Hij was opgehouden met drinken, kapte met het gokmilieu waar hij net iets te vaak vertoefde om gezond te zijn, en zette het geld dat hij verdiende aan de kant.
Ziet ge Alain.
Dat is wat goede vrouwen doen.
Het beste halen uit een man.
Een man meer man maken dan hij al is.
Nog nekeer. Vrouwen, ze kunnen ons mannen maken.
En ze kunnen ons kraken.
Onthou mijn woorden Alain.Enfin soit.
Op een avond zag ik hoe Arnaud het geld uit de brandkast haalde en in een sporttas stopte.
De ochtend erop kwam hij me wekken.
We reden naar het huis van Ronny, en daar moest ik van hem Ronny's auto openbreken.
Dat was niet moeilijk, dat slot was al jaren kapot.
Hij wist dat niet, dat ik dat wist van dat slot.
Daarin zat de sporttas, met het geld.
Tuurlijk geloofde ik niet dat Ronny een sporttas vol geld zou stelen en in de niet afsluitbare kofferruimte van zijn auto zou stoppen.
Maar Arnaud was er van overtuigd dat Ronny compleet onbetrouwbaar was.
Dat zei hij al eerder in zijn gezicht.
"Ik vertrouw u niet, gij nietsnut." Meerdere keren zei hij dat. Tegen iedereen die dat horen wilde.
Richard werd ingelicht.
Hij gaf bevel aan Arnaud en mij om hem uit zijn bed te lichten en naar de oude fabriek te brengen waar hij drie maanden geleden gevonden werd.
We drongen zijn huis binnen.
We hoorden dat hij aan het vossen was met Severine.
Eens binnen knalde Arnaud haar neer.
Zonder mededogen.
22 jaar Alain.
En 't was voor haar al voorbij...
En ook het lot van Ronny was bezegeld.
Want wee het gebeente van wie 'De Patron' een loer durfde te draaien.
Dan was het zijn beste dag niet."
Jean liet het hoofd hangen.
"Alain." Zei hij.
"Ik zou u zo geiren willen helpen met het onderzoek.
Als dat kan helpen om die smeerlap van een Arnaud Valkeneers voor het gerecht te krijgen.
Met heel zijn bende erbij.
Dan heel geiren.
Nu zeker.
Nu Sandra dood is.
Maar.
Wat dan met al die informatie die ik dankzij Sandra had gevonden?
We hadden dat graag op een andere manier bekend gemaakt."
"Jean." Zei Alain.
"Voor Sandra stierf.
Zei ze iets over het verkopen van Le Mimosa.
"Alles werd leeggehaald."
Dat waren, helaas... Haar laatste woorden".
"Da's werk van Yves.
Yves Valkeneers, de zoon van Arnaud".
"De opvolging is al verzekerd." Zei Alain.
"Toch nie." Hernam Jean.
"Arnaud moet van zijne zoon niet weten en vise-versa.
Yves is 'voor de verkeerde', als ge verstaat wat ik wil zeggen?
Arnaud verstootte zijn zoon.
Hij heeft hem letterlijk verbannen naar een luxe appartement in Knokke-Zoute.
Maar Yves zou geen echte Valkeneers zijn, moest hij geen revangegevoelens koesteren voor zijn vader die hem meer dan eens vernederde, beschimpte, uitschold en zelfs voor het oog van zijn vrienden op school in elkaar sloeg.Eerlijk.
Ik moet niet hebben van pédés. Dat zijn perverte smeerlappen in mijn ogen.
Maar moest mijne zoon ne pédé zijn, dan nog zou geen haar op mijn hoofd eraan denken om te doen wat diene psychopaat van een Arnaud Valkeneers met zijn zoon deed.
Daarbij.
Den Yves.
Da's een heel speciaal geval.Yves wil het liefst van al het misdaadimperium van zijn vader en grootvader onderuit halen.
En dat doet hij met de hulp van zijn... echtgenoot.
God ik kan dat woord niet over mijn lippen krijgen als het over een man gaat die trouwt met een man.
Maar goed.
Die is zaakvoerder van een groot bouw en immobiliënbedrijf.
Yves maakt al een tijdje van de afwezigheid van zijn vader gebruik om zich in het imperium van de familie te werken.
Onder andere na het pensioen van Eddy Desodt, de zaakgelastigde van de familie Valkeneers.
Die zorgde voor het witwassen van het vele zwart geld door er vastgoed, hotels en dergelijke mee te kopen.
Yves heeft ervoor gezorgd dat de BVBA-ValRiNaud, en nu moogt ge drie keer raden waarvan dit een samentrekking is, een onderdeel werd Crul-Residenties, waarvan Pieter Crul, de echtgenoot van Yves nu de zaakvoerder is.
Hoe die twee pédés dat voor mekaar gekregen hebben is zelfs na grondig onderzoek van 'onzentwege' nog altijd een raadsel.
Maar verdomme...
ZE HEBBEN HET TOCH MAAR GEDAAN HE!"
Hij gaf bevel aan Arnaud en mij om hem uit zijn bed te lichten en naar de oude fabriek te brengen waar hij drie maanden geleden gevonden werd.
We drongen zijn huis binnen.
We hoorden dat hij aan het vossen was met Severine.
Eens binnen knalde Arnaud haar neer.
Zonder mededogen.
22 jaar Alain.
En 't was voor haar al voorbij...
En ook het lot van Ronny was bezegeld.
Want wee het gebeente van wie 'De Patron' een loer durfde te draaien.
Dan was het zijn beste dag niet."
Jean liet het hoofd hangen.
"Alain." Zei hij.
"Ik zou u zo geiren willen helpen met het onderzoek.
Als dat kan helpen om die smeerlap van een Arnaud Valkeneers voor het gerecht te krijgen.
Met heel zijn bende erbij.
Dan heel geiren.
Nu zeker.
Nu Sandra dood is.
Maar.
Wat dan met al die informatie die ik dankzij Sandra had gevonden?
We hadden dat graag op een andere manier bekend gemaakt."
"Jean." Zei Alain.
"Voor Sandra stierf.
Zei ze iets over het verkopen van Le Mimosa.
"Alles werd leeggehaald."
Dat waren, helaas... Haar laatste woorden".
"Da's werk van Yves.
Yves Valkeneers, de zoon van Arnaud".
"De opvolging is al verzekerd." Zei Alain.
"Toch nie." Hernam Jean.
"Arnaud moet van zijne zoon niet weten en vise-versa.
Yves is 'voor de verkeerde', als ge verstaat wat ik wil zeggen?
Arnaud verstootte zijn zoon.
Hij heeft hem letterlijk verbannen naar een luxe appartement in Knokke-Zoute.
Maar Yves zou geen echte Valkeneers zijn, moest hij geen revangegevoelens koesteren voor zijn vader die hem meer dan eens vernederde, beschimpte, uitschold en zelfs voor het oog van zijn vrienden op school in elkaar sloeg.Eerlijk.
Ik moet niet hebben van pédés. Dat zijn perverte smeerlappen in mijn ogen.
Maar moest mijne zoon ne pédé zijn, dan nog zou geen haar op mijn hoofd eraan denken om te doen wat diene psychopaat van een Arnaud Valkeneers met zijn zoon deed.
Daarbij.
Den Yves.
Da's een heel speciaal geval.Yves wil het liefst van al het misdaadimperium van zijn vader en grootvader onderuit halen.
En dat doet hij met de hulp van zijn... echtgenoot.
God ik kan dat woord niet over mijn lippen krijgen als het over een man gaat die trouwt met een man.
Maar goed.
Die is zaakvoerder van een groot bouw en immobiliënbedrijf.
Yves maakt al een tijdje van de afwezigheid van zijn vader gebruik om zich in het imperium van de familie te werken.
Onder andere na het pensioen van Eddy Desodt, de zaakgelastigde van de familie Valkeneers.
Die zorgde voor het witwassen van het vele zwart geld door er vastgoed, hotels en dergelijke mee te kopen.
Yves heeft ervoor gezorgd dat de BVBA-ValRiNaud, en nu moogt ge drie keer raden waarvan dit een samentrekking is, een onderdeel werd Crul-Residenties, waarvan Pieter Crul, de echtgenoot van Yves nu de zaakvoerder is.
Hoe die twee pédés dat voor mekaar gekregen hebben is zelfs na grondig onderzoek van 'onzentwege' nog altijd een raadsel.
Maar verdomme...
ZE HEBBEN HET TOCH MAAR GEDAAN HE!"
"Dat zal papa Arnaud niet graag horen." Zei Alain.
"Die jongen speelt met zijn leven."
"Yves leeft al jaren onder politiebescherming.
Ook de familie Crul heeft connecties, dat heeft Yves heel goed begrepen.
Dat 'pédéke' is nog genen uil, dat kan ik u wel vertellen.
Hij heeft een 'diplom' van burgerlijk ingenieur, moet ik meer zeggen?
En hij heeft moraal.
Principes... Weet ge wel?
Zoude nie zeggen van een pédéke.
En zijn doel is duidelijk.
Hij wil zijne immorele vader op de knieën krijgen.
En 't ziet er naar uit dat dat hem nog gaat lukken ook."
Alain keek op zijn horloge.
"Het wordt laat Sarah, tijd om op te stappen."
Hij stond recht en gaf Jean een hand.
"Sterkte Jean. in deze voor u moeilijke periode." Zei Alain met diepe medelevende stem.
"Merci Alain." Zei Jean met tranen in de ogen.
"Gij zijt ne goeie mens."
"Nog iets." Zei Alain...
"Drinken verzacht de pijn maar voor even.
Maar de pijn... Die komt later DUBBEL ZO HARD WEER TERUG!"
"Die jongen speelt met zijn leven."
"Yves leeft al jaren onder politiebescherming.
Ook de familie Crul heeft connecties, dat heeft Yves heel goed begrepen.
Dat 'pédéke' is nog genen uil, dat kan ik u wel vertellen.
Hij heeft een 'diplom' van burgerlijk ingenieur, moet ik meer zeggen?
En hij heeft moraal.
Principes... Weet ge wel?
Zoude nie zeggen van een pédéke.
En zijn doel is duidelijk.
Hij wil zijne immorele vader op de knieën krijgen.
En 't ziet er naar uit dat dat hem nog gaat lukken ook."
Alain keek op zijn horloge.
"Het wordt laat Sarah, tijd om op te stappen."
Hij stond recht en gaf Jean een hand.
"Sterkte Jean. in deze voor u moeilijke periode." Zei Alain met diepe medelevende stem.
"Merci Alain." Zei Jean met tranen in de ogen.
"Gij zijt ne goeie mens."
"Nog iets." Zei Alain...
"Drinken verzacht de pijn maar voor even.
Maar de pijn... Die komt later DUBBEL ZO HARD WEER TERUG!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten