De Wraakgilde 4

Met loeiende sirene reed de dienstwagen van Alain, een donkerblauwe Volvo door de stad.
Sarah hield zich vast, een zenuwachtige grimas op haar gezicht.
Niet zozeer omwille van wat ze straks zou aantreffen, maar meer uit angst omwille van Alains rijstijl.
Waar hij in normale omstandigheden een rustige chauffeur was, ging hij bij dringende interventies als een wildeman tekeer.
Hij gaf plankgas en scheurde met een rotvaart door de bochten.
Voetgangers moesten achteruit springen en één keer moest een auto zelfs voluit in de remmen gaan.
"Zet uw muziek nog luider ja, idioot!" Bromde hij.
Dan reed hij de stadsring op, een 'zwaantje' stond hem al op te wachten en escorteerde hem tot aan de plaats des onheils.
Een zwarte rookpluim en een woud van blauwe flikkerlichten waren al van ver zichtbaar.
Voor het kruispunt stond een bestelwagen in lichterlaaie.
Het vuur was zo hevig dat zelfs de banden van het aanhangwagentje dat er nog aan hing gesmolten waren.
'Lorenzo Meulemans BVBA - Renovaties, afbraakwerken, karweien'. Stond er te lezen.
"Bon wat hebben we?" Vroeg Alain aan één van politieagenten fir  als ter plaatse waren.
"Bestelwagen met aanhangwagen stond voor het rode licht. Motorrijder kwam er naast staan en de bijzitter gooide een molotovcocktail door het open raam van de bestuurder.
Er volgde een explosie en de boel stond meteen in lichterlaaie, de bestuurder had geen schijn van kans."
Alain wilde dichterbij komen maar de brandweerlui die aan het blussen waren hielden hem tegen.
"Achteruit meneer, er is nog altijd ontploffingsgevaar." Zei de commandant.
Zijn woorden waren nog niet koud of een enorme knal schrok iedereen op.
"ACHTERUIT!!!" Riepen de brandweerlui terwijl ze achteruit deinsden.
Brandende brokstukken vlogen in het rond, de steekvlam die erop volgde verspreidde een verzengende hitte die Alain een paar stappen achteruit deed zetten.
"Ik zou niet in de plaats van die bestuurder willen zijn." Zei Alain.
"Levend verbranden, een vreselijker dood kan ik me nauwelijks voorstellen."
"Ja, getuigen zeiden dat het geschreeuw van het slachtoffer door merg en been ging." Zei de inspecteur.
"Enige gegevens over de motorrijder en zijn bijzitter?" Vroeg Alain.
"Ja. Zwarte motorfiets met rode tank, de motorrijder droeg een egaal zwart motorpak, de bijzitter een zwarte broek rode banden langs de zoomen en een rode jekker met zwarte banden op de armstukken.
Nummerplaat is AEJ-190, we weten nu al dat het om een gestolen nummerplaten gaat.
Oh ja, kom eens even mee naar de overkant van de straat.
Dit hing de bijzitter nog snel aan het verkeerslicht."
Alain nam het blad papier dat aan het verkeerslicht aan de overkant hing en las.
"Weer die zogenaamde Wraakgilde." Bromde hij.
Hij gaf het papier door aan Sarah, ze las het volgende.

"Sjacherende pseudo-zelfstandigen die graag hun klanten in de zak zetten en de samenleving oplichten met hun dubieuze sjoemelpraktijken zijn vaak dezelfden die op het schoolplein hun ongebreidelde sadisme botvieren op hun zwakke en gevoelige klasgenoten. Zich vrolijk makende over hun angst, onzekerheid en tranen.
Beide konden ze doen omdat zij die toezicht houden liever de andere kant opkijken.
En net op het moment dat ze denken dat ze daarmee wegkomen konden...
SLAAT DE WRAAKGILDE TOE!!!
Vergeven staat niet in ons woordenboek, vergelding des te meer.
U mag ons verwachten, waar je ook bent want wij rusten nooit.

DE WRAAKGILDE!"

"Ik denk dat je gelijk hebt." Zei Sarah.
"Pesterijen.
Pesters kunnen jarenlang wrok koesteren om wat hen ooit is aangedaan.
Daar zijn gevallen genoeg van bekend."
"Bon, laat ons dan eens Lorenzo zijn werk en schoolverleden natrekken.
En zien of er connecties zijn met de andere slachtoffers." Reageerde Alain.
Het was geen prettig zicht.
Een mens, levend verbrand in zijn wagen.
Het slachtoffer werd uit het wrak gehaald en onder een wit laken gelegd.
"Denk dat de doodsoorzaak weinig aan de verbeelding overlaat." Zei de wetsdokter.
"De verdere details zoek ik wel in het mortuarium uit." Vervolgde hij.
Er werden nog sporen gezocht en foto's genomen. Sarah nam stalen en notities.
Daarna konden de brandweerlui beginnen met de opruimingswerken.
Een zilvergrijze lijkwagen reed weg onder politie escorte.
"Bon, ons werk zit er hier op. Tijd om ons terug te trekken op ons bureau om het één en ander eens grondig te checken."
Tot laat in de nacht waren Alain en Sarah bezig met het natrekken van gegevens van de vier slachtoffers en van de tot nu toe enige verdachte Patrick Meyers.
Het recentste slachtoffer Lorenzo Meulemans 32 jaar werkte niet bij Bastiaensens.
Maar hij liep wel school in MPI Sparrendal. Een school voor buitengewoon onderwijs.
En zat in dezelfde klas en richting als Rudy Serneels en Benny Sabbe.
"Ik zie het al zo voor me," bromde Alain.
Drie gezworen kameraden in een BuSO klas die liever rottigheid uithaalden dan met hun les bezig te zijn, terwijl net zo'n gasten er alle baat bij hebben dat ze extra hun best doen.
Weet je, we moeten morgen maar eens een praatje slaan met de Roland Germonprez de directeur van die school," zei Alain.
"Ik ken hem goed, was lange tijd mijn buurman. Dus dat kan wel een vlot en nuttig gesprek worden."

De volgende ochtend arriveerden Sarah en Alain bij MPI Sparrendal.
De school was zoals de naam het aangaf tussen de sparrenbossen  verscholen.
Roland Germonprez zat in zijn fauteuil en knikte gezapig. Hij was een man van vooraan de zestig met grijs haar, netjes gekamd in een scheiding, bril met dik grijsbruin montuur en hij droeg een degelijk grijs confectiemaatpak en zwarte gelakte schoenen.
"Lorenzo Meulemans? Ja die heeft hier gezeten ja.
Ik had eigenlijk nooit verwacht dat hij in staat zou zijn om een eigen zaak op te starten.
Weet je Alain.
De meeste jongens en meisjes die hier school lopen werken in het beste geval in loondienst voor een baas. In andere gevallen komen ze op een beschutte werkplaats terecht of de zwaarste gevallen in een instelling voor gehandicapten.
Dit is het Buitengewoon Onderwijs hé.
Hoe meer van die jongens en meisjes we kunnen laten doorstromen naar het gewone arbeidscircuit, hoe liever ik het zie.
Ik hoorde het zonet over die aanslag op de ring." Vervolgde Roland.
"Doodjammer, zo'n ambitieuze knaap. Welke gestoorde zot zit er daar achter?"
"Was Lorenzo in toen hij hier op school zat ook zo ambitieus?" Vroeg Alain.
Roland schudde het hoofd.
"Verre van Alain, verre van.
Integendeel zelfs.
Hij, Benny Sabbe en Rudy Serneels waren gezworen kameraden.
De Drie Crapulekes werden ze genoemd.
Moet ik meer zeggen?
Alle drie waren zowat op elke school in de regio buitengevlogen.
Zien we wel vaker.
Van die gastjes die overal buitenvliegen, achterstand oplopen.
En dan ter nauwernood hier terecht komen.
Heb je eigenlijk niks als rottigheid mee met zo'n kereltjes.
Ze belemmeren de andere leerlingen om bij te leren en zich te ontwikkelen, leerlingen die net nood hebben aan een rustige omgeving om die dingen die ze later nodig hebben in het leven op hun eigen tempo aan te leren.
Ik herinner mij dat ze het steevast gemunt hadden op één bepaalde jongen uit hun groep.
Nico Bosteels.
Een jongen met zware beperkingen, autisme en zo.
Maar een verdomd handige knaap.
Die snel bijleerde.
En die infeite de overstap naar het Technisch Onderwijs best wel aankon.
Maar toen 'De Drie Crapulekes' hem begonnen te viseren ging het snel bergaf met zijn resultaten.
Hij verliet voortijdig de school en ging dan maar met leercontract werken bij Bastiaensens."
"Nee!" Zei Alain.
"Nico Bosteels! Ik dacht gisteren nog aan die zaak.
Moegetergd door een stel leeghoofdige pestkoppen maakte hij een einde aan zijn leven.
Niet beseffende dat er zoveel mensen waren die om hem gaven, met hem inzaten."
Alain dronk de kop koffie die Roland hem aanbod leeg en stond recht.
 ."Roland, je hebt ons in de juiste richting geholpen. Mijn oprechte dank daarvoor." Zei Alain.
"Geen enkel probleem." Antwoordde Roland terwijl hij Alain en Sarah een warme handdruk gaf.
"Als ik wat voor je kan doen? Je weet me te vinden." zei Roland.
"En jij mij ook," voegde Alain er aan toe.

Dan liepen Alain en Sarah door de gang van het BuSO.
Zo'n typische muffe schoolgang, jassen aan de de kapstok, een geur van boenwas, een tochtig briesje.
"Bon, eerst nog een klapke doen met Kevin Bosteels, De oudere broer van wijlen Nico. Daarna nog eens langsgaan bij de commissaris en onze werkdag... "
Ineens zweeg Alain.
"Wat is er?" Vroeg Sarah.
Alain tuurde door het raam in de gang dat zicht gaf op een klaslokaal.
Ofschoon afgeplakt met afschermende plakband kon hij toch zien wat er in het klaslokaal rechts van hem gebeurde, omdat een deel van de band afgescheurd was.
"Luister." Zei hij op gedempte toon.
Ineens hoorde Sarah de donderende stem van de leerkracht.
Ze ging op haar tenen staan om ook te kunnen mee volgen met wat er binnen gebeurde.
"Kijk es aan, kijk es aan!" Hoorden ze hem zeggen.
"Ik vroeg dus om een rechte muur metselen!
Een RECHTE MUUR hé jongens!
Ewel Dylan!
Zeg het mij nekeer!
Is dat een rechte muur?
Hé paljaske, antwoord is.
Is dat een rechte muur?"
De leraar een grote struise man met kalend rood aanlopend hoofd en zichtbaar overgewicht gaf de leerling, een tengere jongen van veertien jaar die op zijn benen stond te trillen met zichtbaar sadistisch genoegen een paar geduchte meppen tegen het achterhoofd.
"Kijk eens aan,kijk eens aan!
 Hier oefenen we dus al een heel schooljaar op.
En nog altijd kan meneer Dylan geen rechte muur metsen.
Achterlijke grote nul!
Loser!
Ne grote dikke loser! Dat zijde gij!
Hé mannen, hoe noemen we zo iemand?
Zeg het maar nekeer.
Alle jongens van de klas waar praktijklessen bouwtechnieken plaatsvonden riepen het na.
"LOSER! LOSER!!!!"
"Vooruit! Zet u maar vanachter. ik wil voor de rest van de dag uwe lelijke puistenkop niemeer zien, grote nul dat ge zijt!"
Alain wendde zijn blik af en liep weg met zijn handen in zijn zakken.
Wat hij altijd deed als hij zich ergerde of ergens over opwond.
"Schande." Foeterde Alain.
"Zo iemand moet dan die gasten onderwijzen, voorbereiden op de arbeidsmarkt.
Aan zo iemand vertrouwen ouders hun kinderen toe.
Hebt ge dat gezicht van da manneke gezien, de tranen stonden in zijn ogen.
Stond gewoon te trillen op zijn benen!
Als dat mijne zoon geweest was ik procedeerde tot die bullebak van een leraar met zijn kloten op straat lag, goed geweten godverdomme!
En moest ik daar als zestienjarige les van krijgen zou het niet lang hebben geduurd eer ik hem met een goed gemikte vuistslag tegen de grond sloeg, en nee het kon me geen reet schelen dat ik van school vloog"
"Ewel, brombeertje." Zei Sarah.
"Deze keer geef ik u gelijk se.
Schoon voorbeeld voor die gastjes, echt!
Alsof er nog niet genoeg pesterijen zijn."
"Michel Pallemans heet dat stukske gefrustreerde schoolfrik.
Die kan maar beter maken dat ie nooit bij mij in mijn verhoorkamer moet komen.
Godverdomme! Ik maak dat schoolmeesterke met de grond gelijk, goed geweten.
Godverdomme!"

Met zijn blik naar de grond gericht liep hij over de parking naar zijn wagen.
Sarah volgde hem, wist dat ze hem beter met rust kon laten als hij zo boos was.
Ze reden naar het bureau waar Alain verslag ging uitbrengen bij de commissaris terwijl Sarah een rapport opmaakte over de ondervraging van de directeur Roland Germonprez.
Daarna gingen ze Kevin Bosteels opzoeken om hem te ondervragen.
Alain en Sarah zaten in de auto.
"Denk je dat die Kevin Bosteels ons verder kan helpen?" Vroeg Sarah.
Alain knikte.
"Ik heb die zaak van Nico Bosteels van dichtbij meegemaakt.
Allez ja, er is een onderzoek gekomen en we hebben toen alle werkmakkers van Nico ondervraagt.
Ook de familie van Nico hebben we vragen moeten stellen.
Eerlijk Sarah.
Daar was ik eigenlijk echt niet graag bij.
Die mensen waren gebroken van verdriet, hoe zoudt ge zelf zijn.
Vooral Kevin had zware schuldgevoelens, hij vond dat hij niet goed genoeg voor zijn kleine broer zorgde.
Ik weet nog wat hij zei.
"Die klootzakken moeten niet denken dat een celstraf voor mij zal volstaan."
Weet je.
Er is nooit een celstraf gekomen.
Alleen een proces, maar dat is zonder verder gevolg opgeschort.
De rechter noemde het een 'spijtige samenloop van omstandigheden'."
Ach." Zuchtte Alain.
"Rechters.
Soms zijn die gasten zo wereldvreemd hé.
Ze zouden godverdomme eens een jaar met ons moeten meelopen eer ze benoemd worden, echt wel."
Alain en Sarah stopten voor een appartementsgebouw.
Hier woonde Kevin Bosteels.
Het was een keurig gebouw in een buitenwijk van de stad.
Tegenover het gebouw was een grasveldje waar enkele jongens aan het 'sjotten' waren.
Alain bekeek de namen op de bellen en vond de naam Bosteels.
Hij belde, maar er kwam geen reactie.
"Misschien is hij nog op zijn werk?" Zei Sarah.
"Hij werkt bij de Buurtslagers in het filiaal van de Lidl hier vlakbij, heb het opgezocht."
"Laten we er dan te voet naartoe gaan." Zei Alain.
"De Lidl is hier vlakbij en een kleine wandeling zal me deugd doen."
Alain en Sarah liepen door de straten. Hielden wat afstand maar keken elkaar regelmatig aan.
Oogcontact.
Sarah voelde een warm gevoel diep vanbinnen.
De zon kwam erdoor, dat maakte dat dat warme gevoel net dat ietsje intenser was.
Toch een klein straaltje zon op een dag die nogal druilerig en regenachtig begon.
Zalig toch.
Ze zag zijn grijze slapen, zijn borstelige wenkbrouwen, zijn ietwat vergeelde tanden van de koffie en de sigaretten.
Al die dingen die haar aan Alain deden denken.
Haar hart bonsde.
Ze voelde het nat worden in haar broekje terwijl ze naar hem keek.
Dacht aan die heerlijke momenten met hem in het hotel in Frankfurt.
Hoe hij haar ontkleedde en haar befte.
Eindeloos.
Eindeloos.
Ze schudde die gedachten van zich af en dwong zichzelf terug te keren naar de realiteit.
Ze bereikten het filiaal van de Buurtslagers.
Alain nam discreet een ticket met een nummer en schoof aan.
Een frisse jongedame bediende een oud vrouwtje dat maar niet tot een besluit kon komen over wat ze nu wilde en daarna nog uren sukkelde met haar kleingeld.
"Ach typisch." Fluisterde Alain.
"Madam heeft alle tijd van de wereld en wij moeten ook maar zien dat we tijd hebben."
Sarah lachte in haar vuistje met Alain.
"Brombeer." Dacht ze bij zichzelf.
Voor hen stond een groten struise blonde vrouw.
Alain en Sarah kende haar.
U kent haar ook beste lezer.
Het is Sheila Verdoolaeghe, de pittige detective over wie ik ook graag verhalen schrijf.
Ze draaide zich om, of ze het wist dat er bekend volk achter haar stond
"Mor hier se, bekend volk." Zei ze.
Sarah maakte een gebaar door haar vinger naar haar mond te brengen.
"Oh... Owkee." Zei Sheila op gedempte toon.
Ze glimlachte.
"Goesting om vanavond samen ééntje te drinken in de Dinky Toys?" Fluisterde ze in Sarah's oor.
"'t Es ol zolanghe geléén hé meid." Voegde ze eraan toe.
"We moeten nog ekeje bieklappen... "
Sarah knikte om zo te kennen te geven dat ze daar geen bezwaar tegen had.
"'t Kan wel laat worden eer ik er aankom, veel werk."
"Ja 'k verstoan 't." Zei Sheila.
"En me joen Alain, alles ghoed?" Vroeg ze met zachte stem.
"Ca va." Zei Alain terwijl hij minzaam knikte.
Ze bestelde een kilo 'gekapt' - de jongedame achter de toonbank begreep dat ze gehakt moest hebben - honderd gram salami en 200 gram 'hespenworst'.
Wanneer ze had betaald glimlachte ze nog even naar Alain en Sarah, en weg was ze, met stevige tred.
"En voor meneer en mevrouw, wat zal het zijn?" Vroeg de jongedame die maar bleef glimlachen en met een niet te temperen vrolijkheid haar cliënteel benaderde.
"We zouden graag Nico Bosteels even willen spreken, we zijn van de lokale recherche."
"De chef is er vandaag niet meneer, hij is op verplichte bijscholing in de hoofdvestiging in Aalter." Zei het meisje.
"OK, geen probleem." Zei Alain.
"Zoeken we hem vanavond wel op op zijn thuisadres." Voegde hij er meteen aan toe.

Ze wandelden meteen terug naar de auto, Alain belde naar het bureau om het nummer van de hoofdzetel van Buurtslagers op te zoeken, welks hij meteen opbelde.
"Hij liegt." Zei Alain ongeveer twintig minuten en heel wat wachtmuziekjes later.
"Ze weten daar van geen bijscholing.
Maar goed, zo'n dingen verbazen mij als speurder al lang niet meer."
Eens terug bij het appartementsgebouw zagen ze een motor de parkeerplaats oprijden.
Een struise kerel stapte uit en zette zijn helm af, kort donker haar, donkerblauwe sweater en blauwe jeans, gymschoenen.
Hij keek ietwat wantrouwig alle richtingen uit maar leek geen notie te nemen van Alain en Sarah die bij hun donkerblauwe Volvo stonden twee plaatsen van de motor van de man, en liep naar de ingang van het appartementsgebouw.
Alain en Sarah liepen er achteraan.
"Kevin Bosteels, wilt u ons even excuseren? Wij zijn van de politie." Zei Alain.
Kevin bekeek Alain en Saran wantrouwig van top tot teen.
"Hoe? Wat? Heb toch niks misdaan? Allez wa's dat nu?"
"We willen gewoon een paar vragen stellen, mogen we even mee naar binnen?" Vroeg hij.
Schichtig keek Kevin in het rond.
"Gho ja, als 't dan echt moet." Mompelde hij.
Kevin woont op het tweede verdiep.
34 jaar, gescheiden, heeft een dochtertje maar die is nu blijkbaar bij de moeder.
In de living staat een parkje en een kinderzeteltje, overal slingeren speeltjes rond.
Zijn enige gezelschap is Toby, een rustige oude beagle die vanuit zijn mandje even een oog optrekt naar de bezoekers en dan gewoon doodleuk verder maft.
"Zet u, let maar niet op de rommel, taske koffie?" Vroeg hij.
"Nee." Zei Alain. Dat hoeft echt niet.
Kevin zette aan de keukentafel, hij zat recht tegenover Alain.
"Meneer Bosteels." Begon Alain.
"U hebt het misschien wel in de media vernomen dat er in de stad de afgelopen dagen enkele vreemde moordaanslagen gebeurd zijn."
"Karma is a bitch." Zei Kevin schamper.
"U lijkt er wel plezier in te hebben." Vervolgde Alain.
"OK, dat begrijp ik wel. Drie slachtoffers van die aanslagen waren de ex collega's van wijlen uw broer Nico, en de andere zat bij hem op school."
"Hier zat ik dus echt op te wachten hé." Zei Kevin terwijl hij Alain en Sarah nijdig aankeek.
"Als ne jongen met mentale beperkingen letterlijk de dood wordt in gepest dan is er noch de politie, noch 't gerecht dat ook maar één keer moved.
Maar owee als die smeerlappen iets overkomt, dan kunnen ze hier niet rap genoeg staan.
Gulder zit meer in met 't crapuul dat ier overal rondloopt dan met de gewone mens die al die smeerlapperij van dat soort volk moet ondergaan ja."
"U bent een beetje opgewonden." Zei Alain vaststellend.
"Kom gasten, buiten!" Zei Kevin ineens.
"Ik zeg niks tegen ulder, goe g'hoord?"
Geen woord los ik tegen ulder. Tenzij in 't bijzijn van een advocaat.
Dat ge dat maar goe weet! Bende klootzakken!
Ik verdien goe mijne kost als chef-beenhouwer, dat ge dat maar weet.
En ik heb er tot mijn laatste frank over om mij een goeien advocaat te nemen om de belangen van mij en mijn familie te behartigen.
Gulder gaat mij en mijn familie geen tweede keer door 't slijk halen, hebde gulder da verstaan bende smerige Gestapo's."
"Dus, ge wilt niet meewerken?" Vroeg Alain op rustige toon"
"Dan maakt ge uzelf alleen maar meer verdacht."
"Luistert nekeer hier gasten!
Ik heb niks te verbergen.
Ik heb niks, niks te maken met heel die wraakgilde.
Echt, ik had het kunnen voorspellen hé.
D'er zit ne rijke pipo in 't spel hé! En dan doede gulder er alles aan omdat hem buiten schot zou blijven.
Zelfs onschuldige mensen in den bak draaien."
"Toen we op uw werk naar u vroegen zeiden ze dat u op bijscholing was, klopt dat?"
"Ja." Zei Kevin. "'k Zat heel den dag in Aalter, en gisteren ook en eergisteren ook! Nu gijlen weer!"
"Bon." Zei Alain.
"Ik stel voor dat we dit gesprek gewoon verder zetten op het bureau, u kunt daar contact opnemen met uw raadsman."
"Wablieft?" Zei Kevin nu heel boos.
"Ga nu gewoon met ons mee of ik ben nog verplicht u te arresteren wegens belemmering van de rechtsgang en om versterking te vragen. U wilt toch niet dat uw klanten u achterin een politiecombi zien zitten."
Kevin vloekte luid.
"Godverdomme!!!"
Dan deed hij zijn jas aan en ging hij met Alain en Sarah mee naar het bureau.