De Wraakgilde (slot)

De volgende ochtend arriveerde Alain op het kantoor.
Er was heel wat tumult.
Lui van het parket.
Allen liepen ze naar de politiecellen.
"Wat is er gebeurd?" Vroeg hij.
"Van alles." Zei de commissaris met een diepe zucht.
"Daphne Tytgat is uit het leven gestapt."
Alain schudde het hoofd.
"Ik had niks anders verwacht." Zei hij.
"Hoe bedoel je?" vroeg de commissaris.
"Kevin Bosteels was de enige persoon voor wie ze nog leefde.
Ze hadden alleen nog elkaar.
Twee gebroken zielen tegen de rest van de in hun ogen grote boze wereld.
Werd ze niet gecontroleerd om het kwartier?" Vroeg Alain ineens.
"Hoe zou dat nu kunnen, met zo weinig personeel.
'Hotel Prison' zat stampende vol vannacht.
Onze vriend Patrick Meyers had een hardcore fuif op poten gezet, die zou gisterenavond doorgaan in dat oud magazijn dat ze tot fuif en evenementenzaal hebben omgebouwd.
Alles afgelast natuurlijk.
Kunt ge het u voorstellen?
Al die gabbers die van heinde en verre kwamen afgezakt en voor een gesloten deur stonden.
En die dan maar wat hun frustraties kwamen afreageren in de drankgelegenheden hier in de stad.
Vechtpartijen, agressie, jongen van zestien in coma geslagen. Dealer gepakt met vijftig gram speed op zak.
't Kon weer niet op.
A propos, ze had een afscheidsbrief achtergelaten.
Aan u gericht.
Hij ligt nog in de cel."
Alain stapte de cel binnen waar Daphne Tytgat zich van het leven benam door een overdosis medicijnen die ze bij zich mocht houden omdat ze op voorschrift waren.
Het voorschrift lag op de tafel naast de brief die in vieren geplooid was.
"Voor Inspecteur Alain Donck, de enige flik met een HART!" Stond er te lezen.
De wetsdokter was nog bezig met het lichaam van Daphne te onderzoeken.
Had haar van alle kleren ontdaan op haar slipje na.
Welks hij op het moment dat Alain binnenkwam ook uittrok.
Alain keek even weg.
Dan zag hij haar gezicht.
Het leek wel alsof een glimlach haar lippen sierde.
Haar lange ravenzwarte lokken lagen halvelings over haar schouder.
Alain stond bij de tafel die in een hoek van de cel stond.
Schudde het hoofd.
"Voor mij is het duidelijk." Zei de wetsdokter.
"Doodsoorzaak, hartverlamming na overdosis medicatie.
Ze heeft niet afgezien.
Denk dat ze zelfs opgelucht moet zijn geweest dat het voorbij was."
"Daar had ze alle reden toe." Zei Alain.
"Het leven is niet mals geweest voor haar.
Al van bij de geboorte liep het mis, haar pa stierf aan kanker.
Daarna niks dan ellende voor haar.
Misbruik is nog te zacht uitgedrukt in haar geval.
Ze zagen haar niet als mens, maar als gebruiksvoorwerp."
Alain nam de brief.
Hoorde de lijkzak dichtritsen waarin het lichaam van Daphne werd geborgen.
Verliet de cel en ging terug naar zijn bureau en sloot de deur.
En schonk zichzelf koffie in.
'Heet en straf'.
Hij plooide Daphne's brief open.
Dit waren haar laatste woorden.

Dag inspecteur.
Als ge dit gaat lezen.
Dan ben ik er niet meer.
Dan is het eindelijk voorbij.
Heel dat rotleven van mij.
Waar ik mij veel te lang aan heb vastgeklampt.
Kevin was mijn laatste strohalm.
We waren gelijkgestemde zielen.
Met hem wilde ik verder.
Ik wilde zijn kind dragen.
Maar 't mocht niet zijn.
Patrick is erin geslaagd om hem van mij los te rukken.
Dat heeft hij gezworen.
Hij gunde ons het geluk niet.
Hij heeft zijn goesting gekregen.
De fucking jaloerse bok.
Maar mijn besluit staat vast.
Mijn hart hoort toe aan Kevin.
En aan hem alleen.
En ik heb besloten om hem te volgen waar hij ook gaat.
Dat ga ik nu doen.
Ik ga mijn maatje achterna.
Ik heb hier toch niks meer te verliezen.
Voor de meeste venten was ik toch niets meer dan een schoon lijf om eens op te zitten.
En voor de rest werd er alleen maar van mij geprofiteerd.
Behalve door Kevin.
Daarom ga ik nu naar hem toe.
Oh Alain nog even dit.
Ge zijt een toffe mens.
Een flik met een hart.
Jou vaderlijke blik raakte me.
Echt waar.
Ik weet zeker dat mijn dood u geraakt heeft.
Maar treur niet Alain.
Ik ben gelukkig nu.
Want ik ga naar mijn maatje.
Ik ga naar Kevin.
Hij wacht op me.
Dag Alain.
Dikke zoen.

Liefs xxx
Daphne.

Alain voelde een koele hand over zijn schouder.
Keek op.
"Sarah." Zei hij.
Ze sloeg haar armen om zijn hals.
"Daphne's afscheidsbrief." Zei ze.
"Ja." Zei Alain.
Ze hebben haar hard geraakt Sarah.
Daarom sloeg ze dubbel zo hard terug.
Weet je wat het ergste is?
Dat ze nooit de kans had om Kevin te vertellen dat Michel Pallemans haar dat appartement cadeau had gedaan. En dat ze van plan was om eens ze zich van die Pallemans had ontdaan Kevin zou laten overkomen.
Dat had hem er vast van weerhouden om die wanhoopsdaad te plegen, wetende dat er een uitweg was.
Een uitweg uit de miserie die hij aan Patrick Meyers te danken had. Dat gaf hij zelf toe toen hij door Geert en Patrick ondervraagd werd
Een nieuw leven met Daphne in Spanje.
Ergens had ik het hen wel gegund, hoe boosaardig hetgeen ze met Pallemans van plan was ook mocht zijn.
Het was zijn verdiende loon geweest."
"De commissaris verwacht ons." Zei Sarah.
"Hij wil ons feliciteren voor de goede afloop van deze zaak."
"Het is maar wat je goed noemt." Zei Alain.
"Daarna zijn we vrij." Vervolgde Sarah.
"Mijn koffer is al gepakt."
"De mijne nog niet." Zei Alain
"Met al dat gedoe."
"Ik help je wel." Zei Sarah.
Ze keek hem aan.
Met haar stralende blauwe ogen.

De E411 slingerde door de eindeloze heuvels.
Het was een druilerige herfstdag.
De bomen in het heuvelachtige Ardense landschap kleurden geel en bruin.
Alain zat relaxed aan het stuur van zijn Range Rover.
Die hij alleen gebruikte voor verplaatsingen als deze.
Want waar zijn buitenhuisje staat heb je een stevige wagen van dit kaliber wel vandoen, vooral dan in de herfst en winter.
Sarah zat naast Alain.
Ze keek hem aan.
Hoe hij stug voor zich uitkeek.
Geconcentreerd op het het drukke verkeer.
De ruitenwissers in hun eeuwige monotone ritme en het geruis van de motor was het enige wat je hoorde.
Een radio was er niet.
Alain haat het als er muziek speelt in de auto.
"Muziek da's om thuis op uw gemak naar te luisteren.
In de auto haalt het me alleen uit mijn concentratie, zeker hetgeen ze tegenwoordig 'muziek' noemen." Zei hij altijd.
"En van dat gekwetter van die zelfingenomen radio presentatoren wordt ik al helemaal kregel." Voegde hij eraan toe.
Sarah kende het ondertussen al.
Ze legde haar hand op zijn knie.
"Brombeertje." Zei ze zacht.
Hij keek even opzij.
Zijn mondhoeken gingen omhoog, zijn ogen schitterden.
"Ik kijk er zo naar uit." Zei Sarah.
"Heel het weekend samen zijn met jou.
Wandelen in de prachtige bossen.
Kopje thee bij het haardvuur.
Eindeloos de liefde bedrijven met mijn allerliefste brombeertje."
Alain zuchtte diep.
Hij zweeg, lange tijd.
"Wat scheelt er Brombeertje?" Vroeg ze.
"Daphne." Zei hij bijna fluisterend.
"Daphne zei dat ook toen ze vertelde over haar relatie met Kevin Bosteels.
Dat ze met hem niet zomaar seks had zoals met die Patrick Meyers.
Maar dat ze de liefde bedreven.
Ineens begint het me te dagen.
Toen we voor het eerst intiem waren, dat was spannend.
Dat was... Tja.
Ik had het nodig ja.
Had zo'n enorme behoefte aan seks.
Aan Carine had ik niet veel meer.
Ook niet voor haar ongeluk.
Ofwel was ze wakker en maakte ze ruzie.
Ofwel sliep ze haar roes uit.
En daarna, tja.
Toen kwam jij.
God wat heb ik genoten van je jonge lichaam.
Wat deed het deugd om nog eens lekker van bil te kunnen gaan.
Om je lichaam te verkennen, je zachte huid te voelen.
Verschillende standjes proberen, weet je nog liefje."
"Ja." Zei Sarah.
Ze gniffelde erbij.
"Tegenwoordig vrijen we toch heel anders hé." Vervolgde Alain.
"Dicht tegen elkaar;
Eindeloos elkaar kussen.
Je warmte voelen."
Alain had de snelweg al een poosje verlaten en reed nu langs slingerende wegen met veel haarspeldbochten.
Door ingeslapen kleine dorpjes.
In één van zo'n dorpjes verliet hij de weg en reed even voorbij de dorpskerk een klein weggetje op en volgde het tot aan de rand van het dorpje.
Het was een ouderwets huisje gebouwd met rotsstenen.
Zoals zoveel huizen in deze streek.
Het lag aan de rand van een uitgestrekt bos leunend tegen de heuvelrug, vanaf de straatkant had je een mooi zicht op het dorpje en de bossen er rond.
Alain en Sarah brachten hun bagage naar binnen.
"Ik ga wat hout halen en het haardvuur aansteken." Zei Alain.
"Goed." Zei Sarah.
Ze legde haar koffer in de slaapkamer en begon haar kleren al in de oude houten kleerkast te leggen.
Ze haalde een peperduur lingeriesetje uit.
Het zat nog in de verpakking.
Ze trok het aan, sloeg haar kamerjas rond haar lichaam.
Alain bracht wat hout naar binnen en stak het in vlam.
Het kostte hem weinig moeite.
Al gauw was de kamer gevuld met de heerlijke warmte van een ouderwets haardvuur.
Sarah nam Alains handen vast en leidde hem met zachte dwang naar de zetel voor het haardvuur.
"Zet u neer brombeertje." Zei ze.
Ze ging schrijlings op hem zitten en knoopte zijn hemd los terwijl ze hem teder begon te kussen.
Zoende zijn hals, zo naar beneden over zijn borstkas.
Intussen gooide ze haar kamerjas uit terwijl ze sensueel haar bekken bewoog.
Rechtte zich en sloeg haar hoofd achterover.
Keek hem aan.
"Schoon hé, brombeertje." Zei ze terwijl ze ze zijn broeksriem losmaakte.
"Tijdje geleden gekocht, en dit leek me de gelegenheid om het eens te passen.
Voor u brombeertje.
Alleen voor u!"
Alain maakte het bovenstukje los en streelde haar borsten.
"Heel schoon Sarah." Zei hij.
"Maar... ik zie het liefst van al uw lichaam IN AL ZIJN PURE SCHOONHEID!"