De Wraakgilde 5

Alain leunde voorovergebogen over de tafel in de verhoorkamer.
Voor hem zat Kevin Bosteels ongemakkelijk op zijn stoel te schuifelen.
Naast hem zat Meester Pierre Ballegeers, zijn advocaat.
"Allez vertel het nekeer." Zei Alain.
"Waarom heb je gelogen tegen ons?"
"Gelogen?" Vroeg Kevin.
"Ja Kevin Bosteels.
Gelogen!
Je medewerkster in de beenhouwerij wist me te vertellen dat je op bijscholing was toen ik haar naar jou vroeg.
Maar dat was niet hé?
Ik heb meteen naar de hoofdzetel van Buurtslagers in Aalter gebeld.
En daar wisten ze van geen bijscholing."
Kevin stamelde wat.
"Oh dat waren we even vergeten hé.
Dat een rechercheur dat soort dingen NATREKT!"
Hij rechtte zich door op zijn armen te leunen en keek Kevin Bosteels aan met zijn alom gekende indringende blik.
"Waar was je echt Kevin Bosteels? Dat je een leugen laat vespreiden om een eventuele inspecteur van de recherche die naar jou komt vragen om de tuin te leiden?"
Kevin aarzelde, keek naar zijn advocaat, maar die gaf geen krimp.
"Is 't nog voor vandaag Kevin Bosteels?" Vroeg Alain.
"Bij mijn broer Johan in Gent.
Samen met Jessie onze zus."
"Zozo... " Zei Alain.
"Hadden jullie iets te bespreken?
En waarom is dat zo'n geheim Kevin Bosteels?"
"Wel... euh.
't Is te zeggen.
Wij... "
Het zweet stond op Kevin zijn voorhoofd en hij schuifelde heen en weer met zijn stoel.
"Dat moet een hele bespreking geweest zijn hé.
Want ge waart zogezegd al de hele week in Aalter.
Eigenlijk een hele week in Gent."

"Inspecteur." Zei Kevin.
"Toen onze Nico dood was en heel dat onderzoek aan de gang was.
Diende diene Bastiaensens klacht in tegen ons.
Laster en eerroof en dat soort dingen.
Omdat wij zijn zoon beschuldigden.
Terwijl hij godverdomme de aanstoker was van die pesterijen
Die klootzak misbruikte zijn macht als projectleider.
Zette iedereen tegen Nico op, enkel en alleen omdat hij Nico's kop niet kon uitstaan.
Ja, het kostte wat meer tijd eer hij iets doorhad, en hij had moeite met de ruwe sfeer daar
Er was een vaste werfleider, en die wist het beste uit onze Nico te halen.
We zagen dankzij hem de oude Nico terug.
Leergierig, gemotiveerd, blij.
Kortom... Gelukkig.
Maar dan ineens veranderde alles.
Die werfleider viel ineens uit.
Hij zat thuis na een ongeluk op de werf, moest drie maanden platliggen.
Die gast nam het op voor onze Nico.
Niemand moest het wagen om een poot naar hem uit te steken.
Maar in de ogen van Dimitri was Nico een blok aan het been.
Een zwak element, en zwakke elementen moet je elimineren, zo zei hij.
Hen het leven zuur maken, dan bollen ze het vanzelf af da's goedkoper.
Hij wist wie hij moest inzetten hiervoor, Rudy Serneels en Benny Sabbe.
Tuurlijk waren ze blij dat ze carte blanche kregen voor hun smerige praktijken!
Bende fucking smeerlappen!
Na die klacht waren wij ineens verdacht.
We werden door jullie behandeld als criminelen.
Als criminelen godverdomme!, wij. DE SLACHTOFFERS!
Huiszoekingen.
Ondervragingen, voor de ogen van de hele buurt in een politiewagen geduwd worden.
Onze ouders gingen eraan kapot.
Pas hun jongste zoon moeten afgeven.
Daarna heel hun huis onderste boven gekeerd en meegenomen door de flikken.
Alsof het criminelen waren.
En da's nog niet het ergste.
Die smeerlap van een Dimitri Bastiaensens.
Die lachte hen en ons in het gezicht uit.
Telkens als we hem zagen.
Mijn moeder wilde niet meer alleen naar de winkel, want ze kwam hem altijd wel ergens tegen.
Om haar lastig te vallen met zijn gemene praat.
Ik kon nergens nog een pint gaan drinken, want dat smeerlapke zat wel ergens aan den toog en zat mij in mijn gezicht uit te lachen.
Mij uit te dagen.
Maar 'k was zo slim om daar niet op in te gaan.
En dat was nog niet de ergste.
Den ergsten da was diene andere klootzak.
Diene Rudy Serneels.
Dat marginaal werkloos stuk gemeen.
Op een avond, ik was met vrienden een pint gaan drinken in de Dinky Toys.
Rudy kwam binnen met een paar van zijn marginale vriendjes.
Eén ervan was Benny Sabbe, die nog altijd voor Bastiaensens werkt allez ja... Werkte.
Ze dansten een polonaise voor mijn neus.
Zongen van 'In een klein stationnetje'.
Gooiden met bier.
Toen kon ik het niet meer houden.En ben ik uitgevlogen.

Heb eens goed op de Rudy zijn marginale rotkop getimmerd.
Resultaat: Mocht weer mee me de flikken, klacht aan mijn broek.
2000 euro schadevergoeding mocht ik ophoesten.
Hoort ge dat goed hoofdinspecteur?
Twee-dui-zend euro!!!!
Daar moet ik anderhalve maand voor werken om dat bij mekaar te verdienen.
maar 'k mocht ze wel afgeven aan die klootzak!
Een jaar later zat hij in een ander café, ik passeerde er toevallig.
Hij kwam naar me toe, klampte me aan en begon op mijn schouder te slaan.
"Komt ge niet mee naar binnen?" Vroeg hij.
"'k Ben een vatje aan 't geven.
Met het geld  da 'k gekregen had van de schadevergoeding die gij moest betalen."
Ja dat zag ge van hier da 'k ook maar één voet zou binnenzetten in dat stinkend marginalenkot waar hij zat te pintelieren. Ik zei vlakaf dat hij mij met rust moet laten.
Zo zei hij.
"Ah ja, da's waar ook.
Gij moet morgen werken.
Werken om mijnen dop te betalen."
Ziet ge hoofdinspecteur
Dat soort dingen moeten mensen gelijk ik maar pikken.
Van al die scheefzatte marginalen en asocialen.
Die leven van ons geld, waar wij ons kas voor mogen afdraaien.
Ook mijn broer en zus kregen met dergelijke pesterijen te maken.
Mijn broer was opgelucht dat hij op kot kon in Gent, daar was hij op zijn gemak.
Hij is er blijven wonen.
En ons Jessie, die woont nu met eure vent in 't Brusselse.
Ik ben den enige die hier in 't stad is blijven wonen, eigenlijk vooral om voor mijn ouders te zorgen.
Onze pa zit ondertussen in een rusthuis en ons ma is enkele jaren terug overleden.
Gestorven van verdriet meneer.
Daarom zaten we samen hoofdinspecteur.
Mijn broer, zus en ik.
Om te bespreken wat we zouden gaan doen?
Als ze ons weer kwamen ondervragen.
Als we weer die ellende moesten ondergaan.
Daarom dat ik aangaf niet te willen spreken als onze advocaat er niet bij was.
Dat hadden we zo afgesproken.
We zijn dat kotsbeu meneer.
Nee echt!
Kots en kotsbeu zijn we dat.
De Johan, ons Jessie en ik.
Wij willen dat hoofdstuk afsluiten."
Alain schudde het hoofd.

"Kent u Patrick Meyers?" Vroeg hij ineens.
Kevin schrok, schudde het hoofd.
"Nooit van gehoord."
"Zozo... " Zei Alain.
"Ziet ge die map Kevin?
Hierin zit uw dossier.
Moet ik het eens opendoen?
Zo'n brave jongen zijt ge nu ook weer niet hé.
En ge zijt echt wel de laatste die moet van zijn tak blazen over werkloze profiteurs en zo.
Toch?
Hier.
Betrapt op zwartwerk, tien jaar terug.
Bij verbouwingswerken in een pand hier in 't centrum.
Drie personen werden toen betrapt op het uitvoeren van werken voor derden zonder ingeschreven te zijn in het RSZ.
Eén ervan was... Tadaa!!!!
Patrick Meyers."
"Ja, dat kan zijn.
Ach, er waren daar altijd anderen ja.
Dat wisselde.
Maar ik herinner me hem nog ja.
Ne grote struise kletskop. Zo'n gabbertype.
't Was gene gewone nee.
Maar 't was ne werker.
Ja 'k werkte wel geire met hem.
En ja, achteraf als 't werk gedaan was gingen we samen een pint drinken.
Toen werden we gepakt.
Omdat we ocharme een centje gingen bijverdienen achter ons uren.
Godverdomme.
Dat ze al die leeggangers nekeer pakken die op onze kosten liggen te zuipen en te spuiten.
En al die...
Allez ja ge weet wel.
Diegene die hier binnenkomen en hier alles in hun schoot krijgen zonder één klop te moeten doen.
En waar wij voor mogen afdragen.
Ik had plannen weet ge wel.
Trouwen.
Een eigen huis.
Kindjes.
Een toekomst opbouwen meneer de hoofdinspecteur!
Maar kijk, waar sta ik nu?
'k Woon in een veel te klein appartement, betaal een halve pree aan alimentatie en in ruil daarvoor mag ik mijn dochterke één keer om de twee weekenden zien.
Godverdomme!"
"Beetje bij de zaak blijven Kevin Bosteels." Zei Alain.
"Dus ge hebt die Patrick Meyers al die tijd niet meer gezien zegt ge.
Mogen wij dat natrekken?
Mogen wij uw email, gsm en telefoonverkeer natrekken, nagaan met wie ge de afgelopen dagen en weken hebt gesproken?
Want er zijn zo een paar dingen die u zeer verdacht maken in deze zaak Kevin Bosteels.
Uw wrok tegen de slachtoffers is één reden.
Het feit dat ge Patrick Meyers kent is dan weer een andere.
Patrick Meyers, gekend vanwege zijn kennis van chemische producten.
Specialist in het maken van XTC en van molotovcocktails.
En eigenlijk zou ik uw broer en zus ook eens willen spreken.
Wat denkt u Meester Ballegeers?"
"Wel, ik denk Kevin. Dat ge beter gewoon meewerkt met het onderzoek."
Kevin baalde, schudde het hoofd.
Vloekte binnensmonds.
Maar gaf dan uiteindelijk toe.
Stemde toe om zijn telefoon en mailverkeer te laten natrekken en na enig telefonisch contact bevestigde hij dat zijn broer en zus de volgende dag wilden langskomen voor verdere ondervragingen.

"Bon, we gaan het hierbij laten," zei Alain.
We zien elkaar morgen en voor de rest zorgt ge ervoor dat we u kunnen bereiken indien dat nodig zou zijn, begrepen."
Kevin schudde van ja en drukte Alain en Sarah die de hele tijd notities had genomen de hand.
Alain liep naar zijn bureau, deed daar zijn jas aan en stond op het punt te vertrekken.
"Tot morgen Sarah." Zei hij.
Ze glimlachte.
"Tot morgen... Brombeertje." Zei ze plagend.
Er was niemand aanwezig in het bureau.
Hij sloeg zijn armen rond haar hals.
Ik zou u graag een klein geheimpje willen verklappen.
Ik heb een buitenhuisje in de Ardennen.
Pas op hé, geen ordinaire houten chalet zoals dat in de jaren zeventig ineens in de mode was, en die je overal tegenkwam omdat iedereen er zo nodig ééntje wilde hebben.
Nenee, een éénvoudig hofsteeke aan de rand van een mooi dennenbos even buiten een pittoresk dorpje.
Welks ik indertijd eigenhandig heb verbouwd.
Elk weekend zat ik daar.
Timmeren, metselen, leidingen leggen want er was geen elektriciteit, het dak vernieuwen.
Ik deed het allemaal zelf, met mijn twee handen.
Eigenlijk was het de bedoeling dat Carine en ik er onze oude dag gingen doorbrengen.
Maar helaas, het lot besliste anders.
Af en toe ga ik er eens heen.
Als ik zo eens tot mezelf wil komen.
Om alles op een rijtje te zetten weet ge wel.
Als ge wilt, dan brengen we daar het weekend door.
Wij twee.
Ongestoord."
"Alain... " Zei Sarah verrukt, een glimlach sierde haar gezicht.
Haar ogen schitterden en straalden.
"Dat wil ik heel graag.
Brombeer.
'k Ben zo graag bij u Alain, echt waar."
Ze gaf hem een zoen op de mond, heel vluchtig.
"Allez ga nu maar." Zei Alain.
"Zeg... Doe Sheila mijn complimenten."
"Dat zal ik zeker doen." Zei Sarah.

En weg was ze.
Enkele uren later stapte ze de Dinky Toys binnen.
Sheila zat aan de toog met een pint in haar handen.
Ze zag Sarah en wenkte haar.
"Willem, tapt nog es." Zei ze tegen de waard die meteen een glas onder de tap plaatste en een heerlijk schuimende pint bier tapte.
Door de speaker weerklonk een song van John Lee Hooker.
Vettige blues.
Sheila hield ervan.
Alleen al daarom hing ze graag aan de toog van dit gezellige café.
Ze liet zich van de barkruk glijden en verwelkomde Sarah met een stevige omhelzing.
"Hey zusje, 'k ben content da 'k je zien." Zei ze.
"Ik ook." Zei Sarah.
"Allez kom, zet je bie." Nodigde Sheila uit en schoof de pint die Willem op haar vraag tapte wat dichter bij Sarah.
Sarah en Sheila waren goede vriendinnen.
Dat hoeft u niet te verbazen, want net zoals dat bij Sheila het geval is liggen de roots van Sarah in West-Vlaanderen.
Dat haar vader Ronald Van Beiren een rasechte 'Sinjoor' is die om professionele redenen Antwerpen inruilde voor het provinciale Roeselare is in deze echter een detail.
Toen Sarah afstudeerde kreeg ze meteen een plaats toegewezen in het team van Alain Donck, waarna ze meteen verhuisde. Ze was nieuw in de stad maar dan leerde ze bij een bezoekje aan de Dinky Toys Sheila kennen.
Het klikte meteen tussen hen.
Regelmatig zaten ze samen aan de toog bij te kletsen, gingen ze samen shoppen of naar concerten, en zelfs eens samen op vakantie.
"Ge zijt zo rap terug van Frankfurt." Merkte Sheila op.
"Hoe komt het?"
"Tja, die aanslagen hé.
Die brandstichting in dat huis in de Asterstraat, die moord op de zoon van Gilbert Bastiaensens, eigenlijk vooral dat.
En nu weer die aanslag op de ring met een molotovcocktail."
"Oh ja 't es juste." Zei Sheila.
"Mor vertelt ekeje, hoe was 't in Frankfurt? Hebben jullie apart geslapen? Neeje agliek."
Sarah glimlachte verlegen.
"Nee." Antwoordde ze.
"Ach we hebben heerlijke nachten gehad." Zei Sarah.
"Alain is zo'n zalige minnaar.
Weet je.
Ik voel veel voor hem.
Wil wel meer zijn dan zijn minnares."
"Tss tss." Zei Sheila.
"Voelen we vlindertjes in uuze buuk?" Vroeg Sheila plagend.
Sarah zuchtte.
"Ik voel me geborgen bij Alain.
Is al een poosje zo.
Maar sinds we samen waren in Frankfurt is dat nog meer opgeflakkerd.
Weet je, hij nodigde me uit voor een weekend in de Ardennen, hij heeft daar een buitenhuisje en dat mag blijkbaar niemand weten, behalve ik nu."
Sarah's ogen blonken.
Een blosje sierde haar wangen.
Sheila vond het best grappig.
"Meisje, kgo je nekeje etwa zeggen." Zei Sheila.
"Je werkt met iemand samen, en dat klikt.
Er komt meer.
Een affaire, seks.
Allez ja, we zien volwassen meinschen.
Khen ek ook zukke diengn gedoan, meer of ene keer zelfs. Je weet ghie ghoed genoeg da 'k bie momenten een enorme behoeft hein an lekkere beestige seks...
En't is normaal dat je dan wel eens denkt van "ik wil verder met die persoon."
Maar toch, denk goed na.
Je denkt die persoon te kennen omdat je dag in dag uit ermee samenwerkt.
Maar dat is niet.
Geloof me.
Ik maakte hetzelfde mee.
Daarmee dat ik weg ben van Pieter Slembrouck.
Omdat ik na een jaar zijn ware aard leerde kennen.
En mijn besluit stond vast.
Met zo'n man wil ik niet verder.
Ik wil maar zeggen Sarah!
Elke mens heeft zo zijn verborgen kantjes.
Echt wel.
Ken geen enkele vent die niks te verbergen heeft.
Da bestoa geweunweg nie!"
Sarah luisterde met gemengde gevoelens naar de levenswijze Sheila.
Die zoveel had gezien en meegemaakt.
En al zoveel mannen heeft gehad, en er vaak ongegeneerd over vertelde op een avond als deze als ze samen aan de toog hingen met een stevig drankje binnen handbereik.
De avond vorderde.
Sarah hield het bier voor bekeken en hield het bij cola.
Sheila koos voor whisky.
Twee vriendinnen.
Die babbelden over het leven.
De liefde.
Seks.
Tot in de details, met het gegiechel erbij.
Dan ineens greep Sarah haar handtas.
"Verdomme, mijn gsm." Zei ze.
Ze liep meteen naar buiten en nam op.
"Alain." Zei ze.
"Sarah, zit je nog in de Dinky Toys?"
"Ja." Zei Sarah.
"Blijf daar!! Ik kom u daar oppikken.
Weer een brandstichting!!!"