Chaleur d'Amour (slot)

Wat een welgemeende vakantie moest worden voor het gezin Verstraete.
Leek te zullen eindigen in een hartverscheurend drama.
Toen Erwin en Caroline op het tumult bij de Brasserie afkwamen namen de gendarmes hen apart.
"Vous ete les parent de Jessie Verstraete?" vroeg een oudere gendarme.
"Oui," zei Erwin.
"Que s'est il passé avec elle?" vroeg hij.
"Mes condoleances monsieur, madame," zei de gendarme met diepe stem terwijl hij zijn hand uitstak.
Caroline schreeuwde het uit.
Ze zakte op haar knieën en richtte haar blik naar de hemel.
"NEEEEEE!!!!" Schreeuwde ze.
Haar stem doordrongen van diepe wanhoop.
En rauw hartverscheurend verdriet.

JESSIE IS OVERLEDEN... 

Haar hart had het begeven.
Terwijl ze haar lichaam gaf aan haar eerste grote liefde Jeremy Routarde.
Hield haar hart op met kloppen... VOORGOED!
Jeremy werd gearresteerd.
en geboeid afgevoerd door de gendarmes.
"Wat heb  ik je gezegd?" zei Guus Kuijer luidop doch tegen niemand in het bijzonder.
"Dat er gedonder van sou komuh!"
"Wat gaan jullie met hem doen?" vroeg Erwin geschokt.
"Ondervragen." antwoordde de gendarme kordaat.
"We willen weten wat hij met een naakt nog minderjarig meisje op zijn kamer deed.
Dit overlijden wordt als verdacht beschouwd monsieur!" voegde de gendarme eraan toe.
Erwin en Caroline stonden aan de grond genageld.
Geertrui de echtgenote van Guus Kuijer bleef de hele nacht bij Erwin en Caroline.
Jens bleef die nacht slapen bij Guus Kuijer en zijn zoontjes.
Guus had een videofilm opgezet, de jongens vielen nog het eerste kwartier in slaap.
Van het vele ravotten.
"Wat een ellende," zei hij terwijl hij een deken over Jens legde.
"Hopelijk meppen ze die pervert de harses in daar op de Gendarmerie," foeterde hij!
"Arme lieve Jessie," zei Geertrui terwijl ze haar tranen verbeet.
"Zo'n lief en opgewekt  meissie!
Heb ik me dan zo hard vergist?
Had Guus dan toch gelijk?"
"Geertrui," zei Caroline met stokkende stem.
Weet één dingt.
Jeremy heeft Jessie niet verleid,
Jessie... "
Caroline zocht naar haar woorden
"Haar hele jeugd bestond uit operaties, verblijven in ziekenhuizen, bijzondere vakanties voor zieke kinderen.
Ze kon nooit kind of tiener zijn zoals andere meisjes van haar leeftijd.
Jessie.
Ik herkende zoveel van mezelf in haar.
Net dat maakte me zo bang.
Ze volgde haar hart.
En ging voor die Jeremy.
Wie of wat hij ook mocht zijn.
Net zoals ook ik koos voor Erwin, mijn echtgenoot.
Tegen de zin van mijn ouders."
Geertrui woelde door Carolines haren.
"Weet je.
Ik heb nooit die verhalen geloofd.
Guus wel.
Daarom dat ik hem opdroeg om Jens mee te nemen en een videofilm af te spelen.
Hij zou het anders vlakaf in jullie gezicht gegooid hebben.
"Ik heb jullie gewaarschuwd."
Dat zouden zijn woorden geweest zijn."

Jessie Verstraete.
Achttien jaar zou ze geworden zijn eind juli.
Alles leek erop dat ze na die laatste zware operatie eindelijk volledig herstellen zou.
Maar niets was minder waar zo bleek na de lijkschouwing.
Een hartklep scheurde van de inspanning.
Net op de plek waar de laatste ingreep plaats had gevonden.
Op het moment dat het meisje genoot van datgene waar ze zo hard naar verlangde.
Intiem zijn met een jongen.
Een jongen van haar keuze.
Jeremy was haar keuze.
Maar die zat nu opgesloten.
Bleef opgesloten.
Op verdenking van aanranding van een minderjarige.
Er werd een huiszoeking gehouden op zijn kamer, en de gendarmes gingen er vanuit dat hij haar zou verdoofd hebben om haar aan te kunnen randen.
Caroline en Erwin meldden zich aan bij de gendarmerie.
"Messieurs, je veux demander.
Du fond de mon coeur, qui est déchiré de chagrin.
Uit het diepste van mijn hart, dat verscheurd is om diep verdriet.
Verdriet om mijn lieve dochter Jessie vraag ik jullie.
Smeek ik jullie.
Laat Jeremy Routarde vrij!
Ik geloof in zijn onschuld.
Hij heeft haar niet verleid.
Noch meegelokt met de bedoeling haar te misbruiken.
Jessie hield van hem.
Ze hield van hem met heel haar hart.
Haar hart verlangde naar liefde.
Naar intimiteit.
En dit vond ze bij hem.
Hij ging in op haar avances.
Kende de consequenties niet.
Zij evenmin.
Jessie stierf terwijl ze de liefde bedreef.
Elle faites l'amour!
Avec le garçon de son coeur.
Wij wensen dan ook... geen klacht tegen hem in te dienen."
De gendarmes trokken zich terug.
Er werd over en weer gebeld.
De procureur kwam langs.
"Es-tu sûr de ta demande madame?" vroeg hij met een diepe ernstige stem.
"Oui," zei Caroline zelfverzekerd.
"Jessie zou dit nooit gewild hebben.
Dat de jongen aan wie zij haar hart en lichaam schonk.
Hiervoor in de gevangenis zou terecht komen."
"Dat zal hij niet madame," zei de procureur.
"We hebben net het rapport van de lijkschouwing binnen gekregen.
En op basis hiervan zien wij geen reden meer om Jeremy Routarde nog langer in hechtenis te houden."


De verslagenheid op de camping was groot.
Jessie.
Dat lieve Belgische meisje met haar blonde krullende haren.
Haar eeuwige glimlach en oplichtende pretoogjes.
Die soms al eens meespeelde met de voetballende jochies.
Soms samen met haar jongere broertje.
Maar even vaak tegen hem.
Dat guitige meisje met haar heldere klaterende lach.
Ze is niet meer.
Haar hart had het begeven.
Op het moment dat ze haar lichaam en haar liefde gaf aan Jeremy.
De jongen over wie zoveel geroddeld werd.
Van wie ze zeiden dat hij een pervert was.
Een schaamteloze versierder die jonge meisjes het hoofd op hol bracht.
Die een zwanger meisje zou hebben laten zitten.
Een jongen van wie ze zeiden dat hij niet deugde.
Dat hij een bajesklant was.
Jessie wist beter.
Ze luisterde in plaats van te oordelen.
Nam het voor hem op.
Guus Kuijer schaamde zich diep.
Voor zijn vooroordelen.
Durfde Jeremy niet onder ogen komen.
Zeker niet toen hij van Caroline de versie hoorde die Jeremy aan Jessie vertelde.
De versie die door Helmut Bergbauer, de Duitse overbuur werd bevestigd.
Over hoe een Duits meisje zich aan hem opdrong.
Zich net dat ietsje teveel aan hem opdrong.
Toen hij haar afwees maakte ze haar ouders wijs dat ze zwanger was van hem.
Haar vader eiste een bloedtest.
Monsieur Gaston wilde hem er uit gooien.
Omdat hij vond dat Jeremy zijn vertrouwen had geschaad.
Maar uiteindelijk moest het meisje bekennen dat ze helemaal niet zwanger was.
Dat ze alles verzonnen had.
Maar toen was Jeremy al weg
Met schaamrood op de wangen.
Later zou hij gehoord hebben van het feit dat Ulrike - zo heette het Duitse meisje - alles verzonnen had.
Dan keerde hij terug.
Monsieur Gaston sloot hem huilend in de armen.

Jeremy liep naar de caravan van Guus Kuijer.
"Bonjour c'est moi," zei hij.
"Iek ben het.
Jeremy."
"Wat doe jij hier?" vroeg Guus die zichzelf geen houding wist te geven.
"Je veux te pardonner," zei Jeremy.
"Ik wil je vergiffenis schenken.
Ik hoorde van Caroline dat je je schuldig voelt over je houding tegenover mij.
Maar dat hoeft niet."
"Mon dieu," zei Guus in zijn gebrekkige Frans.
"Moi je...
Ik had vooroordelen," zei hij in het Nederlands, terwijl Geertrui alles vertaalde.
Haar Frans was beter dan dat van haar echtgenoot.
"Ik geloofde die verhalen en ik dacht van, zo'n gozer met tattoo's en zo.
Nou ja snap je."
"Vous ete pas le seul.
Je bent de enige niet." zei Jeremy.
Ik vecht al mijn hele leven tegen vooroordelen.
"Je te pardonne!" zei Jeremy.
"Ik vergeef je.
Jessie zou het zo hebben gewild.
Dat weet ik zeker?
Want Jessie was rechtschapen.
En edelmoedig."
Guus stond recht.
Jeremy omhelsde hem.
Caroline en Geertrui keken toe.
Met tranen in de ogen.

De dag voor Jessie zou worden gerepatrieërd kregen de campinggasten de gelegenheid om haar te groeten in het funerarium van een plaatselijke begrafenisondernemer.
Velen van hen gingen op de uitnodiging in.
Want de campinggasten van Camping Le Soleil De Midi waren één grote familie.
Die het gezin Verstraete en niet in het minst de lieve guitige Jessie meteen in hun hart hebben gesloten.
Ook Jeremy bracht Jessie een laatste groet.
Met een rode roos in de hand betrad hij de ruimte waarin het meisje lag opgebaard.
"Mon Coeur," zei hij stilletjes.
"Mijn lieve Jessie.
Mooi waren de uren die we samen beleefden.
Mooi.
Maar veel te kort.
't Scheen dat jij het voelde.
Dat je voelde dat je hart het niet meer trok.
Maar dat je het verzweeg voor je ouders.
Was het daarom mon coeur?
Dat je met mij naar bed wilde.
Was het daarom dat je wilde dat ik je ontmaagde?
Daar in die kleine baai.
Tussen de rotsen.
Midden in de branding?
Was het daarom dat je je gaf aan mij.
Elk moment dat we samen waren?
Zoals geen meisje dat ooit voor jou deed.
Geen enkel meisje heeft me zoveel oprechte en diepe liefde gegeven, zoals jij dat deed.
Jessie.
Je te manque.
Ik ga je zo hard missen meisje.
Mon coeur cri.
Mijn hart doet pijn.
Het afscheid doet zo'n pijn.
Jeremy schoof de rode roos tussen haar samengevouwde handen.
Zakte door zijn knieën en weende bittere tranen.
Caroline keek toe.
Zag zijn verdriet.
Ze liep naar hem toe.
Streelde zacht zijn rug.
"Merci Jeremy," zei ze.
"Bedankt voor de mooie momenten die je haar geschonken hebt.
Voor de liefde die je haar gegeven hebt."
"Non.
Vous ete merci.
Ondanks je verdriet.
Je pijn.
Je verlies.
Kwam je naar de gendarmerie en smeekte je om mijn vrijlating.
Terwijl anderen riepen dat het mijn verdiende loon was.
Al op voorhand riepen dat ik schuld had aan haar dood.
Je pensé vraiment mon vie etre fini.
Ik dacht echt dat mijn leven nu voorbij was.
Voor eeuwig gebrandmerkt als die perverseling in wiens kamer een bitter jong meisje stierf in verdachte omstandigheden."
Caroline keek Jeremy in de ogen
"Ik wist beter." zei ze met gebroken stem.
"Er was het verslag van de lijkschouwing.
Die bevestigde wat ik al zolang vermoedde.
Dat de operaties en de lange herstelperiodes... een maat voor niets waren geweest.
Vooral omdat ik dingen zag terugkomen die me bang maakten.
Jessie werd weer zo vlug moe.
En kortademig.
Maar toen ik erover begon wimpelde ze het altijd weg.
Maar hoe langer hoe meer begrijp ik haar.
Ze was het moe.
Die klinieken.
Die onderzoeken.
De zoveelste operatie.
Die lange herstelperiodes.
Ik las het in haar dagboek.
Die lag op haar hoofdkussen in de tent.
Niet op slot zoals gewoonlijk.
Maar open.
Op de laatste pagina die ze had volgeschreven.
Alsof ze wilde dat ik het zou lezen... "

Lieve mensen.
Dat was ook zo.
Jessie voelde dat haar hart weer zwakker werd.
Maar stopte dat weg.
Gewoon omdat ze het niet aankon.
Om opnieuw van vooraf aan te moeten beginnen.
Weer onderzoeken, ziekenhuisbezoeken.
Weer lange verblijven in het ziekenhuis.
Maar dan met minder kans op volledig herstel.
Net nu ze de vrijheid proeven mocht.
Kon bewegen.
Kon leven.
Zoals elke tiener dat deed.
Jessie had in haar hoofd het besluit te nemen.
Liever een kort maar fel leven.
Dan weer die hele lijdensweg te moeten ondergaan.
Zonder de garantie dat ze herstellen zou.
Het ellendige vooruitzicht op een leven als hartpatiënte.
Een kruis over de toekomstplannen die ze had.
Ze nam haar medicatie niet meer.
Ondanks ze heel goed wist welke zware risico's daaraan verbonden waren.
Was ze het leven moe?
Nee lieve lezer.
Ze wilde niets liever dan leven.
Voluit.
Met volle goesting.
En met volle teugen.
Zoals ze met volle teugen genoot van de liefde die ze vond bij Jeremy
Net als zij een enorme boekenwurm.
En een jongen die al heel wat meemaakte in het leven.
Net toen ze voelde dat ze een zalig orgasme zou beleven.
Tijdens het liefdesspel met haar Jeremy.
Hield het op.
Ging het licht uit.
Voorgoed.
Het was voorbij.
Die nacht vond haar moeder haar dagboek.
Las het laatste verslag.
Met tranen in de ogen...


Vrijdag 14 juli 2000.
Ik ben moe.
Het is te zeggen.
Mijn lichaam is moe.
Uitgeput.
Toch zet ik door.
Straks ga ik naar Jeremy.
Zal ik bij hem zijn.
Zal ik hem voelen.
Van hem genieten.
Jeremy is een jongen die weet wat genieten is.
En vooral.
Een jongen die weet hoe hij genot kan schenken.
Een jongen met diepe gevoelens.
Ik ken weinig mensen zoals hij.
Moest ik gezond zijn.
Zou mijn keuze gemaakt zijn.
Wat mama en papa er ook mogen van denken.
Ik zou bij hem blijven.
Hem mijn hart schenken.
Hem mijn lichaam schenken.
En misschien nog het liefst van al
Hem een kind schenken.
Een liefdeskind.
Dat de nestwarmte zal ervaren die Jeremy nooit kende.
Maar dat zal er nooit van komen.
Toen ik met hem de liefde bedreef in zee.
Werden mijn lippen blauw.
Niet van het koude water.
Maar omdat mijn hart de inspanningen niet meer aankon.
Ik was een fatale hartstilstand nabij.
Dat komt omdat ik al dagen mijn medicatie niet meer neem.
Toen ik hem zag bij het binnenrijden van de camping.
Alles proper makende;
Het zweet dat van zijn gezicht liep.
Voelde ik het al warm krijgen.
Toen hij bij me stond toen ik aan het zonnebaden was nog veel meer.
Het sterkte me.
Om te doen wat ik gedaan heb.
Mijn medicatie niet meer te slikken.
Hem mijn maagdelijkheid te geven.
Mijn dagen zijn geteld.
En dat is omdat ik het zo wil.
Ik ben het zat.
Nee.
Echt zat.
Ik wil niet opnieuw naar het ziekenhuis.
Geen nieuwe onderzoeken.
Geen operatie.
De dokter zei dat een nieuwe operatie niet zonder risico's zou zijn.
Dat de genezingskansen zouden verkleinen met de jaren.
Nee.
Ik wil geen leven op de sukkel.
Ik wil niet mijn hele leven afhankelijk zijn van anderen.
Het mag ophouden.
Laat me sterven.
In de armen van Jeremy als het even kan
Dat zou het pas helemaal het einde zijn.
Sterven in de armen van die lieve gast die me liet kennismaken met het mooie dat de liefde is.
Laat me nog éénmaal genieten van zijn liefde.
Van de passie zoals hij alleen mij die schenken kan.
Daarna mag het ophouden.
Mama.
Papa.
Jullie zullen mijn dagboek dan geopend vinden hier in deze tent.
Vergeef me.
Ik kan niet meer.
Lieve Jens.
Broertje van me.
Makkertje.
Ik weet, ik doe je nu heel veel verdriet aan.
En dat spijt me heel erg.
Maar beloof me één ding.
Sla je erdoor knul.
Wees sterk.
En vooral.
Volg je dromen.
Ik hou van jullie.
En ben dankbaar dat jullie mij vergezelden op de mooie reis die mijn leven was.
Oh nog dit.
Jeremy.
Mon amour, mon coeur.
Merci de me permettre dans votre coeur.
Ou je vivrai pour toujours ma cherie.... "

Liefs xxx
Jessie.

Dit waren de laatste woorden van een jong meisje dat haar toekomst gehypoticeerd zag door een hartkwaal die haar hele leven zou  domineren en haar afhankelijk zou maken van anderen, haar hele leven lang.
Een meisje wiens vroege overlijden velen in de rouw dompelde.
Nee...
Eigenlijk is dat niet waar.
Haar laatste woorden, haar laatste gedachten.
Waren vervult van hetgeen waar ze met lichaam en ziel in de ban was geraakt.
CHALEUR D'AMOUR!!!