Familiekwesties.

Gent 1958

Het was een druilerige grijze dag in november.
Zo'n sombere dag waarin alles in duisternis leek gehuld.
In een oud maar goed onderhouden herenhuis in het Gentse Zuid was muzieklerares Elvira Jongbloed druk bezig met pianolessen te geven aan Marie een negenjarig meisje uit een gegoede familie.
"Goed zo Marie." Sprak Elvira.
"Ik zie dat je thuis goed geoefend hebt, je hebt de les van vorige week al zeer goed onder de knie.
Nu gaan we een iets moeilijker stuk proberen." Zei ze terwijl ze het boek met de partituren een paar bladzijden verder draaide.
"Goed zo. Dit is een een kleine sonate van Mozart in C.
Zullen we dat eens proberen Marie?"
Zenuwachtig legde het meisje haar trillende vingertoppen op de toetsen en begon te spelen.
Eerst schoorvoetend, maar daarna steeds vlotter.
Elvira luisterde geconcentreerd.
"Zeer goed." Prees Elvira haar jonge leerlinge.
"Alleen op het laatste zat je er toch een beetje naast.
Ik stel voor dat je hier even verder op gaat oefenen, is dat goed?
Ik ga even iets halen en ben zo terug."
Elvira was een toegewijde muzieklerares met engelengeduld die met een zeer bijzondere flair met kinderen omging.
Ze stond recht en schudde even met haar hoofd zodat haar donkerbruine krullen op hun plaats vielen, en liep dan naar de deur met haar zo kenmerkende elegante tred.

Elvira liep de gang inkomhal in en hoorde luid dronken gezang.
Ze herkende helaas de melodie die door een oude mannenstem gezongen werd.
Ze opende de deur van de leefruimte waar het gezang nog helderder klonk.
Daar zat haar schoonvader Josef Donck met een klein jongetje op zijn knie in de schommelstoel.
In zijn linkerhand hield hij een fles cognac vast waar hij met regelmaat een flinke teug van nam.
Ze hoorde hem zingen.
"Heute wollen wir ein Liedlein singen,
trinken wollen wir den kuehlen Wein
und die Glaeser sollen dazu klingen,
denn es muss, es muss geschieden sein."
Ze kende de tekst wel.
Das Engelandlied. Een oude nazi-hymne.
Elvira's bloed kookte.
"Ben je nou helemaal belazerd ouwe zuipschuit!" Riep ze vol verontwaardiging.
"Wat scheet er... Jodenjong?" Vroeg Josef terwijl hij Elvira vol minachting bekeek.
Elvira griste de fles uit zijn handen en zette die terug in het schap.
Dan nam ze haar zoontje die de ouwe op zijn knie had in haar armen en zette hem terug in de kinderbox.
"Wat zit jij hier godverdomme van die smerige moffenliederen te zingen in het bijzijn van mijn jongen, ouwe gek?
Een halve fles cognac naar binnengewerkt, weet je wel dat dat kost?"
"Onze Werenfried kan zich wel een nieuwe veroorloven zeker? Met zijn schoon jobke bij een grote Amerikaanse firma.
Wat zijde gij toch een gierige pin, een echt Jodenjong, dat zijde gij.
Gierig, hooghartig en verdorven!"
"Genoeg!" Schreeuwde Elvira.
"Kom mee naar boven, je roes uitslapen. Er valt weer geen land te bezeilen met jou." Zei ze terwijl ze de zatte ouderling optilde.
Maar hij duwde haar van zich af.
"Laat me met rust Godverdoms Jodenjong!
Gijse nagel van mijn doodskist.
Waar zat onze Werenfried toch met zijn gedachten om met zo'n klotewijf gelijk gij te trouwen? Best dat zijn moeder die schande niet meer moet meemaken."
"Werenfried had u beter laten rotten in de gevangenis ja." Foeterde Elvira.
"Ik dacht dat je spijt had van wat je gedaan hebt in de oorlog?"
"Dat was om minder lang in den bak te moeten zitten.
Ik deed gewoon wat dat ulder ras heleganse dagen doet.
Liegen, bedriegen en de mensen in 't zak zetten.
Of is 't geen waar misschien? Jodenjong!"
"Zo is het wel genoeg." Zei Elvira boos.
"Ik heb andere dingen te doen dan mijn tijd te verprutsen met een weerbarstige dronkaard die nazi liederen zit te zingen voor mijn zoontje terwijl ik een kind pianoles aan het geven ben."
"Het is daarom da 'k aan het zingen ben ja, smerig Jodenwijf." Lalde de oude man.
"Omdat hij niet de hele tijd naar dat achterlijke getingeltangel zou moeten horen.
Dat hij eens wat anders hoort dan houterige pogingen tot het spelen van primitieve stukken van die decadente mislukkeling van een Wolfgang Amadeus Mozart!
Ge weet toch waarvan dienen onnozele Mozart dood is?" Vroeg hij.
"Alsof dat belang heeft?" Reageerde Elvira cynisch.
"Venerische ziekte!" Riep Josef.
"Uwe Mozart was een decadente hoerenloper die zijn kinderen liet verhongeren en zijn gezin in diepe schulden stak met zijn nihilistische en hedonistische levensstijl.
Maar dat ga je nergens lezen hé, ah nee want het was een vrijmetselaar.
Een knecht in dienst van het Zionisme.
Versta je nu waarom ik met mijn gezang dat getokkel wilde overstemmen.
Ik wil mijn kleinzoon wat Germaanse cultuur bijbrengen!
En gij gaat mij daarvan niet weerhouden, verstaan godverdoms Jodenjong!"
Elvira voelde een withete woede opborrelen.
Om te kalmeren liep ze terug naar de kamer waar de kleine Marie nog altijd in volle concentratie aan het oefenen was op het door Elvira opgelegde muziekstuk.
"Ik hoor dat je goed bezig bent Marie.
Maar ik denk dat we het hierbij zullen laten.
Oefen deze week nog goed de geleerde werken en daarna gaan we eens iets heel moeilijks proberen, is dat goed."
Het meisje stond recht en nam haar tas met daarin de leerboeken en deed haar jas aan.
Elvira leidde haar naar buiten, het was gelukkig even opgehouden met regenen.
Dan liep ze terug naar de leefruimte waar ze de oude Josef hoorde hoesten en reutelen.
Hij had longkanker.
Was terminaal.
Dat was de reden waarom zijn zoon Werenfried een verzoek tot vervroegde vrijlating indiende voor zijn vader die sinds het einde van de oorlog vast zat wegens zware collaboratie waarvoor op het proces in eerste instantie de doodstraf eiste.
Maar de rechter maakte er levenslang van.
Toen hij ziek werd vroeg en verkreeg zijn zoon Werenfried voor zijn vader gratie op basis van humane redenen.
Sindsdien woonde de oude Josef bij zijn zoon in.
Maar zo vernam Josef dat zijn zoon Werenfried in feite getrouwd was met ene Elvira Jongbloed, een ambitieuze Nederlandse met een volbloed Nederlandse moeder en een Joodse vader.
Dit was een doorn in het oog voor Josef die het maar niet laten kon om zijn schoondochter het bloed van onder de nagels te halen door haar steevast 'Jodenjong' te noemen.
En haar op een venijnige manier het leven zuur te maken op een zodanige manier dat zijn zoon het niet door had... Dacht hij.
Maar Werenfried had het wel door.
En hij en Elvira hadden geen geheimen voor elkaar.
Meermaals las Werenfried die zich liever 'Fred' liet noemen zijn vader de les.
Maar veel hielp het niet.

Elvira liep terug naar de leefruimte.
Josef zat in zijn schommelstoel suf voor zich uit te staren.
Ze negeerde hem en begon in de keuken aan het avondeten.
Ze zette de aardappelen die ze afgelopen voormiddag nog had geschild en in water had gezet op het gasvuur en stak het aan met een lucifer.
Ze hoorde Josef hoesten en rochelen.
Steeds luider.
Ze kende zijn truucjes wel.
Zijn manieren om medelijden op te wekken.
Maar Elvira was niet langer van plan om zijn provocaties door de vingers te blijven zien.
"Ik heb honger!" Hoorde ze hem zeggen.
"Je zal moeten wachten, het eten is nog niet klaar."
"Bijna zes uur en het eten is nog niet klaar.
Dat was met ons Gusta geen waar geweest.
Alle dagen stond het eten op tijd klaar.
En was de boel aan de kant.
Heel het huis was gelekt van boven tot onder.
En dat zonder dienstmeid hé.
Ze deed alles zelf."
"Logisch." Zei Elvira. Ze had geen werk zoals ik.
En ook geen diploma.
Ze was volledig afhankelijk van jou."
"Vrouwen moeten niet gaan werken.
En al zeker geen diploma hebben!
Vrouwen moeten het huishouden doen en voor de kinderen zorgen.
Liefst veel kinderen als het even kan.
Een dienstmeid... Da's allemaal verloren geld."
"Nee, want ik betaal haar met het geld dat ik verdien als muzieklerares.
En dit tot onze Alain naar school gaat.
Dan ga ik opnieuw voor de klas staan."
"En de jeugd verzieken met uw 'Joodsche' propaganda." Voegde Josef eraan toe.
Elvira negeerde die laatste opmerking en ging terug naar de keuken.

Net voor ze het eten wilde opdienen ging de telefoon.
Ze nam de hoorn van de haak. "Met Elvira Donck-Jongbloed wat kan ik voor u doen?" Zei ze zoals steeds.
"Ha lieverd." Klonk het aan de andere kant van de lijn. "Ik ben het, je liefste Fredje."
"Hey lieverd." Zei Elvira.
"Alles goed daar in New-York?"
"Kan niet beter, heb net een lunch gehad met de grote baas van de firma.
Hij vind het wel een goed idee dat ik op het hoofdkantoor in New-York zou komen werken."
"Oh dat zou fantastisch zijn lieverd. Daar zouden we allebei zoveel fantastische dingen kunnen doen.
En voor onze jongen een goede school vinden."
"Fred." Zei Elvira ineens.
"Je moet als je terug bent toch eens heel ernstig met je vader praten.
Hem voor schut zetten.
Zijn provocaties en pesterijen zijn met de dag minder te verdragen."
In het kort legde ze uit wat hij daarnet allemaal zei en deed.
"Is ie nog in staat tot een zinnig gesprek?" Vroeg Werenfried.
"Nu toch iets meer dan daarstraks." Zei ze
"Roep hem eens even."
Ze zette een stoel bij de telefoon en nam de oude Josef bij de hand.
Sloffend liep hij naar de stoel, waarna ze hem de hoorn tegen het oor drukte.
"Uw zoon wil eens praten met je."
"Ha Werenfried." Zei hij. "Hoe is het ginder in Amerika?"
"Luister pa." Stak Werenfried meteen van wal.
"Doe mij geen spijt krijgen dat ik u uit goedheid en eerbied voor u als zijnde mijn vader met heel veel moeite uit de gevangenis heb gehaald.
En onthoudt één ding.
Elvira is mijn keuze.
Niet uw keuze.
Mijn keuze!
Ik ben volwassen.
Ik heb het soort job waar gij alleen maar van kon dromen.
En het is met het geld dat ik daarmee verdiende dat ik de advocaat kon betalen die u uit de gevangenis wist te krijgen.
En het is met dat geld dat ik u als het moet in een rusthuis bij de nonnekes kan laten steken.
Kunt ge daar wat den aap uithangen!
Is dat duidelijk."
Werenfried schudde het hoofd en legde de hoorn neer.
"Wat doet gij nu?" Vroeg Elvira verontwaardigd.
"Ik heb mijn zoon niets meer te zeggen." Zei hij.
"Ge hebt hem al goed tegen zijn eigen vader opgezet, proficiat."
"Kom we gaan aan tafel." Zei Elvira.
"Ik heb geen honger meer." Zei hij.
"Breng me maar naar mijn kamer.
Kunt ge de rest van de avond naar 'negerswingmuziek' luisteren op de radio.
Terwijl je één van je vele boeken leest geschreven door ontaarde Joodse tweederangs auteurs."
Elvira begeleide Josef de trap op.
Bracht hem naar zijn kamer en hielp hem met het uittrekken van zijn kleren en in zijn pyama.
Daarna stopte ze hem onder.
"Alle slaapwel.
En ik hoop dat de woorden van uw zoon toch een beetje tot u doordringen."
"Wacht efkes." Zei Josef.
"Doet dat laken eens wat strakker hier aan de rechterkant.
Anders verschuift dat en lig ik hier de hele nacht in de kou."
Elvira schoof het laken wat strakker.
Ze zag niet dat hij van onder zijn hoofdkussen... Een keukenmes tevoorschijn haalde!
Josef Donck verzamelde al zijn krachten.
Zijn handen trilden.
Elvira keek om, ze zag het mes.
"Jij verdomde... "
Maar het was TE LAAT!
Josef plofte het mes met een harde stoot in haar rug.
Het lemmet stootte tot meer dan de helft in haar lichaam.
Doorboorde haar hart.
Het licht ging uit.
Elvira viel naast het bed en stierf onmiddellijk.
Daarna nam Josef Donck een fatale hoeveelheid slaapmiddelen.
Het was Francine Deweerdt de huismeid die hun lichamen de volgende ochtend vond vlak voor ze aan haar dagtaak zou beginnen en ze de kleine Alain wenend in zijn kinderbox aantrof.
Alle kamers afzoekend liep ze naar boven waar ze de gruwelijke ontdekking deed.

56 jaar later.
Het was rotweer.
Een mengeling van regen, hagel en smeltende sneeuw bleef maar uit de lucht vallen.
onophoudelijk.
Zonder genade.
Voortgejaagd door een gure noordenwind.
Het ideale weer om in je zetel te liggen met een warme chocomelk of thee binnen handbereik en een goeie film op TV.
Dat was wat de meeste mensen waarschijnlijk deden op deze Nieuwjaarsdag.
Want er was geen mens op straat.
Op twee eenzame hardlopers na.
Het waren Sarah Van Beiren en Bart Holvoet.
Hun hoofd gebukt en de kappen van hun regenjassen diep naar beneden getrokken om hun gezichten te beschermen tegen die ijskoude regen of hard aankomende hagelbollen.
"En?" Vroeg Bart.
"Wat vind je hiervan.
Zalig hé.
De elementen trotseren.
De ruwe natuur voelen op en in heel je lijf.
Dat is leven Sarah.
DAT IS LEVEN!
Hier heb je toch veel meer deugd van dan van de hele dag in uw zetel te liggen vegeteren.
Of niet?"
Sarah keek Bart aan.
"Zonder uw aandringen zou ik hier nooit aan begonnen zijn." Zei Sarah.
"Met andere woorden.
Ooit gaat ge mij hier nog dankbaar voor zijn.
Dat ik u uit uw 'comfortzone' haal."
Sarah keek hem aan, ze zag dat hij glimlachte.
Tussen de inspanningen door.
"Ge zijt goed bezig Saar." Zei hij om haar aan te moedigen.
"Niet slap worden nu.
Gewoon doorbijten.
NO PAIN, NO GAIN!!!"
Bart Holvoet was nu al anderhalve maand in dienst als rechercheur.
Na een week de partner te zijn geweest van Patrick Muyshondt herschikte Hoofdinspecteur Alain Donck zijn team en werd Bart de partner van Sarah Van Beiren, die tot dan toe Alain zijn vaste partner was.
De reden hiertoe was dat Alain een einde wilde maken aan de verhouding die hij had met Sarah.
Omdat hij zich hoe langer hoe meer schuldig voelde tegenover zijn echtgenote Carine die in een instelling verblijft.
En van wie hij  nog altijd zielsveel houdt.
En ook ja, de roddel van de mensen.
Van de collega's in het corps, de oversten.
De mensen in de buurt en vooral zijn familie.
Nu ja vooral de familie van Carine.
Iets te vaak werd hij aangeklampt door mensen met de vraag "is dat waar wat ik allemaal van u hoor?"
Hij zag de pijn in Sarah's ogen.
Ze wilde meer dan gewoon af en toe eens afspreken voor een uurtje seks.
En dat wilde Alain dan weer niet.
Hjj vond dat ze de mooiste jaren van haar leven niet moest verspillen aan 'een oude vent zoals ik', zoals hij het zelf zei.
Ze hadden een lang gesprek hierover.
Het was zwaar voor Sarah ja.
Maar ergens wist ze dit wel.
Ze ging zich nog meer concentreren op haar werk.
En ging om zich af te reageren maar al te graag mee met Bart alsmaar langere duurlopen gaan doen.
Door weer en wind.
Bart Holvoet is een gezondheidsfreak.
Bezeten door zijn conditie.
Liefhebber van duurlopen en lange afstandslopen.
Gedreven fitnesser.
Ook Sarah is begaan met haar gezondheid en is regelmatig in de fitness te vinden.
Dat schepte een band en het duurde niet lang of ze gingen gewoon samen naar de fitness na het werk.
En Bart drong erop aan dat ze elke ochtend met hem ging lopen.
Duurlopen die met de dag zwaarder en harder werden. Want zoals de trouwe lezer wel weet is hij op dat vlak heel veeleisend voor zijn partner.
Maar dat deerde Sarah niet, ze hield wel van een uitdaging ondanks het feit dat ze moest vaststellen dat haar conditie niet zo goed is dan ze eerst dacht. Maar toch ging ze ervoor. Om dan nadien een goed gesprek met Bart te hebben die de band tussen hen met de dag hechter maakte.
Ook al heeft ze het soms moeilijk met Bart zijn boude uitspraken en ongenuanceerde kijk op de mensen.

Na een uur lopen bereikten ze Sarah's woning.
Waar Bart zijn rugzak had nagelaten.
De mix van regen, hagel en smeltende sneeuw was intussen overgegaan in sneeuw.
Die nog bleef liggen ook.
"Die sneeuw is wel een week te laat." Zei Sarah.
"Waarom?" Zei Bart.
"Dan hadden we een witte kerst.
Man dat zou nog eens zalig zijn."
"Komaan." Zei Bart.
"Er is toch niks zalig aan Kerst en nieuw.
Man ben ik blij dat die rotdagen bijna voorbij zijn.
En al die fucking kitscherige versiering terug de kast in mag."
Eens binnen nam Sarah Bart mee naar de badkamer.
"Doe vlug je natte kleren uit en spring rap onder de douche."
Bart deed het terwijl Sarah met enkel haar BH en slip nog aan zich terugtrok op haar slaapkamer.
Zoals ze elke ochtend deden.
Ze keek er al niet meer van op als hij dan uit de douche kwam en zich afdroogde zonder ook maar enig erg in te hebben dat ze zijn intieme delen kon zien.
Stiekem vond ze hem best wel een knappe kerel.
Met zijn atletische lichaam en behaarde borstkas.
Dan hoorde ze hem roepen.
"Sarah in mijn sportzak zit een conditioner tegen roos, kan je die even brengen.
Ik was deze even vergeten."
Sarah liep naar beneden en vond al snel de conditioner in zijn sportzak.
Ze liep naar de badkamer en toen hij haar zag komen opende hij de schuifdeur van de douche.
Ze strekte haar linkerhand uit om hem die conditioner te geven.
Maar Bart greep haar hand vast en trok haar de douche in.
"Wat doe je nu?" Vroeg ze.
"Waarom niet samen douchen?" Zei Bart.
"Veel beter voor het milieu."
"Zot." Zei Sarah.
Hij nam de douchegel en goot een goeie hand vol op zijn washandje.
"Doe uw BH en slipje uit. Dat ik u eens lekker inzeep."
"Of ben je verlegen."
"Ik?
Helemaal niet!" Zei Sarah terwijl ze in een ruk haar BH uitdeed en uit de douche gooide.
Gevolgd door haar slipje.
"Zijt gij al ingezeept?" Vroeg ze.
"Bwah... "Zei hij.
"Zeep me maar een tweede keer in, dan ben ik zeker proper."
Gibberend van de pret zeepten Sarah en Bart elkaar in.
Bart masseerde haar borsten terwijl hij ze goed bekeek.
Sarah's schrobte zijn buik en zo alsmaar lager.
"Gij vindt het plezant hé, ik zie dat al aan u."
"Hoezo?" Vroeg Bart zich van de domme houdende.
"Dat gij het mij gemakkelijk maakt om uw eikel eens goed te wassen." Zei Sarah schalks terwijl ze zijn voorhuid naar beneden trok.
Terwijl ze dat deed duwde Bart haar tegen de betegelde muur en drukte zijn lippen tegen de hare.
En begon haar te tongzoenen.
Sarah liet hem begaan en sloot haar ogen.
Dan nam ze vlug de sproeikop en begon zijn stijve penis af te spoelen.
"Ik heb liever geen doucheschuim in mijn vagina." Zei ze.
"Maar uw sperma is welkom hoor." Fluisterde ze in zijn oor.
"Waarom niet?" Dacht ze.
Het was al iets te lang geleden dat ze nog seks had gehad.
Sarah liet de sproeikop vallen en klemde zich vast aan Bart zijn lichaam.
Bart drong in haar binnen, Sarah sloeg haar hoofd achterover.
Ze kreunde het uit van genot.
"Oooooooooh!!!" Kreunde ze.
"Oh jaa da's fucking lekker."
Bart gaf haar een stevige beurt.
Stootte krachtig in haar grotje.
Slaagde erin zijn orgasme lang uit te stellen.
Minstens twintig minuten lang penetreerde hij haar.
Nu eens snel, dan weer iets langzamer.
Om dan op het laatste krachtig en hard door te stoten.
Sarah kreunde het uit van puur genot.
"Niet stoppen Bart!" Smeekte ze.
"Niet stoppen! Niet stoppen. Ooooooh ooh ooh ooooh!
NIET OOOOOOH... STOPPEEEEN!!!"
Daarna volgde een langgerekte bijna dierlijke kreun.
Dan kwam Bart klaar.
In haar liefdesgrotje.
Hij bukte zich, nam de sproeikop en spoelde haar en zichzelf af.
Dan opende hij de schuifdeur en reikte haar een handdoek aan.
"Wat denk je?" Vroeg hij.
"Zullen we wat verder genieten in de slaapkamer."
"Dan moet je mij wel daarheen dragen lieverd." Zei Sarah terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg.
Bart tilde haar op en droeg haar naar de slaapkamer.
Daar legde hij haar op bed en likte gretig haar tepels.
Zo over haar buik zachtjes naar beneden.
Sarah spreidde haar benen en sloot haar ogen.
Vol verwachten op wat er komen zou...