Verbouwen in vertrouwen 3

Een maand later.
Er werd hard gewerkt aan Sheila's nieuwe huis.
Lou bood zijn hulp aan en trommelde zoveel mogelijk vrienden op die een handje kwamen toesteken.
Er werden vloeren opgebroken,  nieuwe buizen gelegd, muren uitgebroken, gemetseld.
Elke dag waren ze in de weer, voornamelijk zo tussen 17 en 21 uur.
Daarvoor was Sheila vooral bezig met de administratieve kant van het opstarten van haar eigen detectivebureau.
En ook met het volgen van bijkomende opleidingen.
Het was hard ja.
Maar dat deerde haar niet.
Tijdens de verbouwingen groeide de band tussen Sheila en Lou.
Vaak zaten ze toen iedereen al naar huis was nog samen een blikje bier te drinken zittende op de vensterbank van één van de kamers op de eerste verdieping.
Met de ramen wijd open.
Het was begin mei, de dagen werden langer en de eerste zwoele avonden kondigden zich aan.
En dan vond Sheila het zo heerlijk om alle ramen wijd open te zetten en de wind door het huis te laten waaien.
"'t Was me were 't dagsje wi," zei Sheila.
"Zeg dat wel," zei Lou terwijl hij met smaak een flinke slok bier nam.
"Maar ik vrees meid.
Dat het een beetje boven ons hoofd gaat uitgroeien.
Die buitengevel daar is voor leken als wij geen beginnen aan en als we die muur beneden verder insmijten dan krijgen we gegarandeerd scheuren en andere onherstelbare schade.
Daarom denk ik dat we het beter aan specialisten overlaten.
Voor we hier 'maleuren' gaan hebben die u op kosten gaan jagen.
Jamoja, ik ben bouwvakker van opleiding hé.
Ook al zit ik nu al jaren achter een bureau'ke sinds mijn rugblessure.
Ik weet waarover ik het heb hé."
"Dat weet ik wel moatje.
Maar waar vinden we een betrouwbare firma."
"Ik regel dat wel," zei Lou.
"Ik ben goed thuis in die wereld.
Denk trouwens dat ik al weet wie ik moet contacteren."

Sheila sloeg haar arm rond zijn hals en slaakte een diepe zucht.
"Moatje," zei ze.
"Ghie ziet ol e grote hulpe voe mien gewest.
En dat zieje nog."
Lou keek haar aan.
Zag hoe haar blonde haren afstaken in het avondrood.
Hij bekeek haar.
"Meiske," zei hij.
"Gij...
Gij doet mij zo aan haar denken.
Gij doet mij zo hard denken aan mijn lieve 'Grace'ke'.
Zoals ge daar zit.
In wat ooit 'haar kamer' was.
Uw blonde haren die schitteren in de ondergaande zon."
Sheila glimlachte.
"Es 't woar moatje," zei ze.
Ze keek hem aan.
"'t Moe zeer gedoan héin hé." zei ze terwijl ze hem in de ogen keek.
"Om zo ineens afscheid te moeten nemen van je schatje, je lieveling.
'Je moksje'.
Daje zo gheiren zag."
Tranen liepen over Lou's wangen.
Haar woorden raakten hem.
Sheila troostte hem.
Legde zijn hoofd tegen haar borst en wiegde zo heen en weer.
"Gij verstaat mij tenminste," zei Lou.
"Mijn verdriet.
Die pijn in mijn hart.
Die gewoon niet overgaat.
Die nooit gaat overgaan.
Hoe hard ik het ook probeer.
Het wordt alleen wat minder.
Wat minder intens.
Maar 't zal mijn hart blijven teisteren zolang ik leef."
"Ik wil alles doen wat in mijn macht ligt om die pijn te temperen moatje," zei Sheila teder.
Terwijl zijn zijn kaalgeschoren hoofd streelde.
Weer drukte ze haar lippen tegen de zijne.
Likte zijn bovenlip af met haar tong.
Dan nog eens.
Maar ditmaal voelde ze zijn tong.
Die de hare raakte.
En nog eens.
Dit was wat ze wilde.
Waarom ze hem zo graag heel teder kuste op de mond.
Sheila sloot haar ogen.
Genoot van dit intieme moment.
Eindelijk kreeg ze Lou zo ver dat hij haar een tongzoen gaf.
Hij kuste haar zeker vijf minuten lang.
Keek haar in de ogen.
"Is 't dat wat ge wilde?" vroeg hij.
Sheila glimlachte.
"Nee," zei ze.
"Maar het maakt er wel deel van uit."
Lou schudde het hoofd.
"Gij voelt iets voor mij hé." zei hij.
"Iets?" vroeg Sheila.
"Veel ja.
Heel veel.
In mijn hart brandt er een vuur Lou.
En dat vuur.
Dat wordt intenser met de dag.
Laait altijd heel fel op als we samen zijn."
"Ik weet wat je bedoeld," zei hij.
"Is bij mij ook zo.
Het is een gevoel.
Dat ik zolang niet meer kende.
Niet meer sinds Grace'ke gestorven is.
Die dag is dat vuur gedoofd.
En bleef er alleen nog diepe pijn.
Maar in uw aanwezigheid.
Werd die pijn minder.
En kwam dat vuur terug.
Maar toch.
Ben ik diep vanbinnen...
Zo bang."
Sheila keek hem aan, haar handen gleden over zijn borst.
Nu ja over het stoffige t-shirt dat hij droeg.
"Ek verstoa joen moatje.
Ik weet dat ik me niet mag forceren.
Maar mijn gevoelens voor jou...
Die steek ik niet mer weg Lou."


Een week later.
Sheila arriveerde bij het huis.
Haar huis.
Er stond een bestelwagen.
de chauffeur leunde nonchalant tegen de voorkant terwijl hij aan het telefoneren was.
Het was iemand van de firma waarmee Lou contact had opgenomen en aan wie hij haar telefoonnummer had doorgegeven.
'RENOVATIEWERKEN VERPLANCKE EN ZONEN verbouwen in vertrouwen' stond er op de zijkant te lezen.
Sheila stapte uit en stapte op de man af die meteen het gesprek beëindigde.
"Goeiendag madam, u bent Sheila Verdoolaeghe neem ik aan."
"Yep, dat klopt." zei Sheila.
"Danny Verplancke, mede zaakvoerder van Verplancke en zonen." stelde de man zich voor terwijl hij Sheila een stevige handdruk gaf. "Kunnen we misschien even kijken naar de werken die moeten uitgevoerd worden?" vroeg hij meteen ter zake komende.
"Tuurlijk, komt u maar mee meneer Verplancke," zei Sheila.
Sheila nam de man mee en toonde hem de muur in kwestie.
"Amai, amai, amai... Wat voor amateurs hebben er hier aan 't prutsen geweest?" vroeg Danny Verplancke zich af."
"Dat is werk van de vorige eigenaars," zei Sheila.
"Het is een zootje, ik weet het.
Daarom dat ik professionele hulp inroep.
Wil de zaak niet erger maken dan het is."
"Ik begrijp het," zei Danny.
"Maar ik ga eerlijk zijn met u madam.
"Dat gaat toch zeker een maand werk zijn om dat proper in orde te krijgen.
Ja dat is heel secuur werk hé. En zeker als ge wilt dat alles een beetje in de oorspronkelijke staat  behouden blijft."
Dan gingen ze naar binnen, ook daar was er nog veel werk, de putten waarin de buizen lagen waren nog niet gedicht en één van de af te breken muren stond nog half overeind.
"Dat gaat wel niet goeiekoop zijn madam," mompelde Danny terwijl hij in zijn haar krabte.
"Geld is geen probleem," zei Sheila.
"Ik wil vooral dat er proper werk wordt afgeleverd."
"Oh maar dat is geen probleem ze madam.
Met renovatiewerken Verplancke en zonen kunt u verbouwen in vertrouwen," herhaalde hij nogmaals de slogan van zijn bedrijf.
Dan arriveerde ook Lou.
"Hier se den Danny," zei hij. "En wat denkt ge ervan? Zal zwaar werk zijn zeker?"
"Vooral veel werk jongen.
Heel veel werk.
Veel manuren, en 't zijn die manuren die geld kosten hé, gij weet dat just zo goed als ik.
Maar madam is bereid ervoor te betalen, en ze zal er geen spijt van hebben."
"Dat weet ik Danny, "zei Lou. "Daarom heb ik haar met u in contact gebracht."
Er werd verder besproken en tenslotte vroeg Sheila aan Danny om een offerte op te maken.
"Ik neem dan binnen de week nog contact met u op."
"Dat hoor ik graag," zei Danny terwijl hij het portier van zijn bestelwagen opende.
Sheila gaf de lange slungelachtige Danny Verplancke een stevige handdruk  waarna hij het portier van zijn bestelwagen dichtsloeg en wegreed.
"En wat denk je?" vroeg Lou.
"Hij lijkt me te vertrouwen," was het antwoord.
"En hij weet waarover hij praat, dat kon ik toch uitmaken op de antwoorden die hij op mijn vragen gaf.
En hij zegt waar het op staat, dus ik neem aan dat het me wel een flinke stuiver zal kosten.
Maar hey... 't es voe de reste van me leven hé da 'k dat gekocht hein." voegde Sheila eraan toe.
Nog een week later gingen de werklui van  'Renovatiewerken Verplancke en zonen' aan de slag.
Werfleider was Davy Verplancke, de jongere broer van Danny.
Daar waar Danny lang en ietwat slungelachtig was, was Davy een klein geblokt kereltje met een scherpe blik en haviksneus.
Hij legde meteen de pees op de voornamelijk jonge bouwvakkers die hij onder zijn hoede had.
Het eerste werk dat werd gedaan was het bouwen van een stelling over heel het huis.
Overal bleek er werk te zijn aan de gevel.
En ook binnen moest heel wat metselwerk van de vorige eigenaars opnieuw gedaan worden.
Lou zag al heel snel dat zelf alles opknappen geen optie was wegens te grote veiligheidsrisico's en te grote kans op onherstelbare schade.
Maar de mannen van Renovatiewerken Verplancke en zonen kenden hun stiel.
Het bedrijf vijftig jaar geleden opgericht door de intussen overleden Ernest Verplancke.
Zijn zoon Renaat nam het 25 jaar geleden over en runt de boel nu samen met zijn twee zonen Danny en Davy.
Zeker tien zeer ervaren werklui waren er aan de slag.
Tot haar grote tevredenheid stelde Sheila vast dat het werk goed opschoot.
Door het feit dat er nu professionele lui aan het werk waren kon Sheila zich nu nog meer concentreren op de opstart van haar zaak
De opleiding was bijna afgerond en ook de administratieve kant van de opstart was zo goed als rond.

Op een avond.
Sheila kwam thuis van de opleiding en hing haar jas aan de kapstok.
"Nu hein 'k toch wel e zalig warm badje verdient," zei Sheila terwijl ze haar jas aan de kapstok hing.
"Miauw, miauw," hoorde ze terwijl ze iets rond haar benen voelde vleien.
Dat 'iets' was natuurlijk haar kater 'Dikke Oscar' die om zijn maaltijd vroeg.
"Jé doar nog korrels liggen," zei Sheila streng.
"Je ghoat het doarmee moeten doen wi 'dikzaksje', de dierenarts zegt daje dringend op regime moet.
En ek weetent nie hoe daje ghie doarover peinst? En 't interesseert mien ook nie.
Mor ek vieng da ze geliek heit, dus VORT!"
Mokkend droop de dikke kater naar zijn eigen poef waar hij met veel moeite opsprong.
Sheila liet het bad vollopen.
In het appartement dat ze nu huurde was er een bad.
In het vorige niet.
Had ze niet nodig zo vond ze.
Maar toen ze samenwoonde met Pieter Slembrouck die een groot bad had met jacuzzi functie was ze het eindeloze baden met een goed boek bij de hand gaan appreciëren.
Ze gooide alle kleren van haar lijf en stak haar linkerbeen in het bad.
"Betje stief warme," zei ze tegen zichzelf en ze draaide de koudwaterkraan wat meer open.
Dan ontdeed ze zich van haar laatste kledingstuk, haar slip.
Ze voelde het schuim, rook de heerlijke geur van de badolie.
Voor ze zich helemaal in het bad liet zakken stak ze nog de theelichtjes aan en schonk ze zich een glas whisky in.
"Hmmmm Lou.
Was je nu mo bie mien ventje.
In joen armen zoet dadde nog vele vele romantischer zien.
Ksoe je binn'nloaten in 't  intiemste deel van me lichaam.
Oooh joak, da zoe'k doen.
Ventje.
Moatje."
Ze liet haar handen tussen haar benen glijden.
Terwijl ze terugdacht aan die heerlijke dans.
En die eerste kus.
Die eerste echte kus.
Aan zijn snor die zo heerlijk prikte onder haar neus.
Aan zijn handen over haar rug.
Ze beeldde zich in hoe hij haar slipje zou laten zakken.
Hoe hij haar borsten en buik kuste.
Haar hart begon sneller te bonzen.
Haar tepels werden hard.
Ze ademde almaar zwaarder.
Traag beroerde ze met haar vingers haar clitoris die nu hard was en gezwollen.
"Komt in mien ventje," kreunde ze.
"Ooooh jaaa, ghie meugt dadde."
Sheila vergat alles en iedereen om haar heen.
Zelfs haar boek dat nog op het badkamerkastje lag.
Ze fantaseerde over Lou.
Ze voelde dat ze elk moment zou klaarkomen, maar dat probeerde ze nog even uit te stellen.
"'t Es veels te zalig nu.
Voe nu ol klaor te komn."
Maar sneller dan haar lief was begon ze uiteindelijk luid te kreunen.
Ze schreeuwde het uit.
Een klets water maakte de vloer nat.
Maar dat deerde haar even niet.
Ze kreeg een orgasme, zo heftig en zo hevig.
Dat niets haar nog kon schelen.
Niets.
Of toch...

"Verdomme," dacht Sheila. "Es dat dien telefong?
Ach, ksoen zeggen laoten beln.
Eerst nog een uurtje genieten van me badje."
Ze nam dan toch haar boek en begon te lezen.
Nam een slok whisky.
Liet nog even haar handen over haar poesje glijden.
Ze las zeer tegen haar gewoonte in eens geen non-fictieboek.
Maar een prachtige erotische roman van een Argentijnse schrijfster waar ze nog nooit eerder van hoorde.
Het was Cathy die haar dit boek aanraadde.
"Dit moet je lezen, en dan liefst van al in bad," zei ze erbij.
"Er zal een wereld voor je opengaan."
En dat was.
Weer begon ze met zichzelf te spelen.
Bij een prachtige passage over hoe de hoofdrolspeelster, dochter van een wrede grootgrondbezitter een stomende liefdesaffaire beleefde met een slaaf.
Het verhaal stelde niet zo heel veel voor, toch niet voor Sheila die het niet zo had voor dergelijke chlichématige verhalen die ze al veel te veel gelezen had of gezien had in films.
Maar de seksscènes waren werkelijk mooi geschreven.
Met veel gevoel voor passie en weinig verbloemend.
Sheila ging helemaal op in de scene waarin Elvira - het hoofdpersonage - zich liet uitkleden door de gespierde jonge zwarte slaaf Miguel.
Die haar penetreerde met zijn 'mooie lange pik met dikke eikel die leek te kloppen van heftig verlangen'.
"Lot mien doar nu juste zo'n fucking harde behoefte an hein... " kreunde Sheila.
"Seks me ne ruige keirel die wet hoe dat ie me moet aanpakken.
En eerlijk.
Ek peinzen da Lou die kerel es...

Echt wel!"
Toen het badwater toch te koud begon te worden kwam Sheila uit bad, droogde zich af en sloeg ze haar badjas rond haar lichaam.
Ze liep terug naar de woonkamer, nam haar gsm.
Drie gemiste oproepen.
En evenveel voicemail berichten.
Van Lou.
"D'er es toch nietend mé me doeningsje zeker?" zei ze luidop met bezorgde stem.
Ze luisterde naar de boodschappen.
Eerst hoorde ze hem vloeken waarna hij neerlegde.
"Sheila meiske, belt nekeer terug. 'k Heb behoefte aan een serieus gesprek."
Sheila voelde haar hart bonzen.
Dan het derde gesprek.
"Sheila, maske.
Belt nekeer terug.
Please.

'k Weet geen weg met mezelf."
Meteen belde ze hem op.
Hij nam direct op.
Leek wel of ze hem hoorde huilen.
"Lou.
Wuk scheelt er moatje?" Vroeg ze bezorgd.
"Kweenie," hoorde ze hem zeggen.
"Kheb het moeilijk.
Alsof de muren op mij afkomen."
"Lou, ik kom direct of moatje!" zei Sheila, waarna ze meteen naar de badkamer liep en zich aankleedde.