Een groene parel 6

Fa'o Mara bereidde zich voor op een feest.

Een groots feest.

Maar vooral een onverwacht feest.

"Erik Finding Bird," die man die belangeloos de eilandbewoners uit hun isolement haalde en ervoor zorgde dat medicijnen en medische hulp nu  nog vlotter bereikbaar waren dan ooit tevoren...

Gaat trouwen.

Met de Nederlandse dame die twee maanden geleden door Samuel, Johnny en de andere jongens gered werden.

Nee, dat is niet.

Dat wilden ze echt niet horen.

Toa had haar gered.

Zonder Toa zou Manon waarschijnlijk een gewisse dood gestorven zijn.

Als een rat in de val verdronken in het ruim van haar zeilboot die langzaam onder water liep.

En waar ze door een open beenbreuk niet meer bewegen kon.

Toa had haar gered.

Door naar de boot te varen waarin Samuel zat.

Ze had zo vaak horen vertellen over de man die Finding Bird werd genoemd.

Maar op geen enkel moment linkte ze die naam aan deze van de avonturier en vrijbuiter aan wie ze haar hart en maagdelijkheid schonk.

Die haar meenam op verre reizen en leerde wat genieten was.

Die haar leerde dat je je niet hoeft te schamen als je geniet van iets puurs en lichamelijks zoals seks.

Maar Erik had een duistere en zelfdestructieve kant.

Hij dronk overmatig.

Altijd had hij drank mee.

Kleine flesjes whisky die hij in zijn borstzak stopte.

En in zijn dronken buien kon hij echt onuitstaanbaar zijn.

Tijdens de lange reizen liepen de ruzies op hun zeilboot meer dan eens hoog op.

Dan kreeg Manon klappen.

Harde klappen.

Met pijn in het hart hakte ze de knoop door.

Stelde hem voor de keuze.

"De drank of ik."

Hij stapte op zijn zeilboot, liet de trossen los en liet haar staan.

Ze zag hem nooit meer terug.

Ging verder met haar eigen leven.

Schreef verder aan haar boek over de reis naar en door Indonesië.

Naar het kamp waar haar grootvader zat.

Naar het eiland waar hij zijn landgoed had en waar ze kennis maakte met de plaatselijke bevolking die nog aan voorouderverering deden en heel terughoudend waren tegenover vreemdelingen. Maar haar grootvader wist wel hun respect te winnen.

Dat intrigeerde haar enorm.

En ook de vele lezers van haar boek dat goed verkocht.

Manon droomde verder van een nieuw succesverhaal.

Ging daarom verder op reis met de zeilboot die ze ditmaal zelf kocht.

Erik van zijn kant zwierf als een dronken zwerver rond.

Belandde in Australië waar hij in een illegaal casino zijn geld en zijn zeilboot kwijtspeelde aan 'het spel'.
En niet lang daarna na een kroeggevecht zwaargewond in het ziekenhuis belandde.

Waarna hij lang moest revalideren.

Tijdens die revalidatie dacht hij na over zijn leven.

En de puinhoop die hij daarvan maakte.

Vooral door de drank.

Hij wilde een avonturier zijn.

De wereld zien.

De wereld veranderen.

Maar moest beseffen dat hij weinig meer was dan een verwende rijkeluiszoon die nooit had geweten en nog altijd niet wist wat hij met zijn leven moest aanvangen.

Een ongeleid projectiel terend op zijn lusten en driften.

En zijn zucht naar genot.

Naar de roes van drank.

Hij zwoer de fles af en trok te voet door Australië.

Van daaruit reisde hij naar Nieuw-Zeeland.

Daar bood hij zijn diensten aan aan een luchttaxi bedrijf.

Zo leerde hij de eilanden van de Stille Zuidzee kennen.

En het isolement dat daar heerste.

Door een panne aan zijn vliegtuig en het ontbreken van nodige reservestukken zat hij maanden vast op Fa'o Mara.

En... Hier kwam hij tot rust.

En overpeinsde hij zijn leven.

Hij dacht vol spijt en berouw aan de enige vrouw die echt om hem gaf.
Die hem met hart en ziel beminde.
Die hem beminde, niet omwille van zijn geld of zijn status.
Maar om wie hij was.

En net haar liet hij staan voor de drankduivel die zijn lichaam en geest sloopte.

Daar voelde hij zich nog altijd schuldig over.

Zij was anders dan die meiden van plezier.

Die dellen en halve sletten die het met hem deden omdat hij geld had en gouden kettingen rond zijn nek droeg.

Dat was in die tijd, die slechte tijd.
Die tijd dat hij nog dronk en op zijn lusten teerde.

Maar die tijd, zo wist hij... Is voorgoed voorbij.

"Hier wil ik oud worden," zei hij.

"Hier op dit eiland waar ik voor het eerst echt rust ken.

En echt vrede heb met mezelf.

Hij keerde eens het vliegtuig hersteld was terug naar Nieuw-Zeeland en met zijn spaarcenten kocht hij en eigen watervliegtuig.

Op Fao'Mara bouwde hij met hulp van de eilandbewoners een eigen huis.

Met materiaal dat hij zelf ging halen.

Manon trok nog dezelfde avond van Eriks aankomst bij hem in.

Hadden een lang gesprek op het terras van het kleine houten huis.

Erik drukte zijn spijt uit over zijn egoïsme.

Manon zei niets en gooide zich in zijn armen.

Kuste hem zeker een kwartier lang.

"Jij bent altijd in mijn hart gebleven Erik," zei ze.

"Misschien kunnen we maar beter naar binnen gaan," zei Erik.

"De mensen hier zijn zeer gesteld op fatsoen weet je."

De deuren sloten en binnen vlamde de liefde op.

Manon gaf haar lichaam aan Erik.

Met volle overgave.

Erik laafde zich aan Manons heerlijke gestroomlijnde lichaam.

Nadat hij was klaargekomen keek hij haar in de ogen en vroeg haar op de man af... 

"Wil je mijn vrouw worden Manon?"

"Tuurlijk wil ik dat?

Maar alleen als ik hier mag blijven?

En ik wil een traditionele bruiloft."

En dat kreeg ze.

Het werd een geweldig feest.

Maar voor het zover was werden Manon en Erik in een traditionele prauw gezet.

Op wens van Manon.

Ik wil diegene bedanken die dit mogelijk maakte.

Toa de dolfijn.

Mijn held.

De held van Fa'o Mara.

Vol overgave gooide ze de ene vis na de andere naar de met zijn staart flappende dolfijn.

Terwijl de eilandbewoners op de andere boten en op het strand zongen en de drums weerklonken.

Mary en de andere meisjes dansten heupwiegend in de boot ernaast en Samuel reikte Manon de ene vis na de andere aan.

Manon genoot met volle teugen.

"Dit is werkelijk heerlijk," zei ze.

"Hier wil ik blijven.

En werken aan mijn nieuwe boek.

En ik weet nu al wat de titel zal worden...

Een groene parel.

Want dat is Fa'o Mara wel.

Een groene parel in de blauwe oceaan.

Een oase van harmonie en saamhorigheid in een wereld van haat tweedracht en egoïsme.

God ik hou van deze plek," zei Manon terwijl ze haar armen rond Eriks hals sloeg.

Ik hou van deze GROENE PAREL!!!

Maar ik hou nog het meest van al van jou Erik... "

Hierna volgde een lange en welgemeende kus.

Einde.... <3