Langs grote routepaden (slot).

Tranen liepen over Maud's wangen toen ze urne vasthield met daarin de asse van haar overleden stiefzusje Maureen.

"Zussie," prevelde ze zachtjes.

"Ik laat je nu vrij zussie.

Ga maar dansen met de wind meissie," snikte ze terwijl ze de asse uitstrooide op de strooiweide van de grootste begraafplaats van Rotterdam.

Daarna viel ze huilend in de armen van haar vader Ab Vlimmerding die zacht door zijn dochters rode haren woelde.

Thuis stonden  Maud haar koffers klaar. Er was niets meer dat haar aan thuis bond. Samenleven in een veel te krappe woonwagen in een woonwagenpark vol marginalen en zelfs regelrechte asocialen, daar bedankte ze feestelijk voor. Ze wilde al veel langer de wijde wereld intrekken maar de ziekte van Maureen stuurde haar plannen in de war.

"Waar ga je heen?" vroeg Ab terwijl ze van het kerkhof naar huis wandelden. 

"Jens opzoeken. Jongen die ik op mijn tocht door de Ardennen leerde kennen.

Met hem wil ik verder pap. En niets of niemand kan me ervan weerhouden." 

Ab zweeg. Hij besefte dat hij zijn dochter niets meer te bieden had dan duffe armoede en een onzeker bestaan hoppend van het ene interim-baantje na het andere.

"Het beste meid," zei hij vlak voor ze vertrok met haar rugzak op haar rug. "Maak wat van je leven. Ik hou van je."

"Ik ook van jou pap, echt wel hoor. En bedankt voor alles."

Daarna liep ze naar het station en nam dan de trein naar Antwerpen.

Daar stond Jens te wachten op Maud en het weerzien was hartelijk.

"Kunnen we ergens een kamer bemachtigen lieverd?" vroeg Maud. 

"Want ik verlang zo hard naar je lichaam."

"Ik heb een kamer gereserveerd in een klein pension in Luik , daar kunnen we straks ongestoord van elkaar genieten liefje," zei Jens. "Als we nu de eerste trein naar Brussel Centraal nemen dan zijn we er tegen acht uur vanavond."

Ze stapten op de trein en nestelden zich op een zitje in de voorlaatste  wagon. Wanneer de trein zich in beweging zette trok Jens Maud op z'n schoot. Ze keek hem aan met een gelukzalige glimlach op haar lippen.

Mijn hart huilt om m'n zusje die vanmorgen gecremeerd werd. En toch ben ik zo gelukkig Jens.

Weet je waarom?"

"Omdat je bij mij bent en we aan een nieuw leven beginnen. Ons leven samen." Antwoordde Jens.

"Jaaah lieverd," zei Maud met een stem doorleeft met diepe emotie.

"Ons leven samen.

Oh wat heb ik je toch zo lief Jens."

Er volgde een kus.

Een lange liefdeskus terwijl het landschap voorbij zoefde. "Ik wil met je vrijen Jens," fluisterde Maud terwijl ze Jens met smekende ogen aankeek.

Haar handen gingen onder zijn T-shirt.

"Even een vluggertje op het toilet lieverd. God ik ben er zo hard aan toe."

Jens duwde Maud van zich af en stond recht. Pakte haar hand en trok haar mee door het gangpad naar het toilet. Er waren amper mensen in de trein dus niemand had het in de gaten dat er een jong koppeltje zich even terugtrok omdat het kriebelde.

Nadat Jens de deur van het toilet dichttrok knoopte Maud haar jeansbroek los en trok ze deze naar beneden gevolgd door haar slipje. ze legde haar handen op de wastafel terwijl ze haar kont achteruit stak.

"Neuk me lieverd," smeekte Maud. "Ik wil je voelen. Hmmmm ik wil je voelen schat."

Jens knoopte zijn broek los en duwde zijn penis diep in haar grotje. Maud kreunde van pure gelukzaligheid.

Jens zorgde ervoor dat hij zo vlug mogelijk klaarkwam. Niet omdat hij angst had om betrapt te worden, maar omdat hij dan nog een tweede keer kon komen in Maud haar heerlijke strakke liefdesgrotje.

"Je geniet ervan hé lieve schat," zei Maud terwijl ze zich omdraaide. 

"Om me lekker te neuken en dan heerlijk klaar te komen."

Jens kuste Maud en gaf haar een tedere knuffel.

"Zeker wel meisje," zei hij terwijl hij zijn broek terug optrok en dichtknoopte.

Ook toen ze vanuit Brussel naar Luik spoorden voelden Jens en Maud het opnieuw kriebelen. Vooral Maud dan. Maar Jens kon zijn liefje natuurlijk niks weigeren en nam haar opnieuw mee naar het toilet waar hij haar broek losknoopte en zijn vinger tussen haar benen gleden. Speels beroerde hij haar 'knopje', waarna hij Maud opnieuw liet genieten van zijn heerlijke genotsknots. "Ik krijg maar niet genoeg van je lief meisje," zei hij terwijl hij klaarkwam.

"Weet ik wel lieverd." zei Maud terwijl ze haar hoofd draaide.

 Aangekomen in Luik trokken Jens en Maud meteen naar het pension waar ze zich na een stevige maaltijd op hun kamer terugtrokken. Veel comfort was er niet, maar wat gaf dat? Het enige wat ze nu verlangden was een stevig bed en elkaars lichaam.

Elkaar vurig kussend rukten Maud en Jens elkaars kleren uit waarna Jens haar op bed legde en haar vol vuur en passie kuste. Maud pakte zijn handen en legde die op haar buik.

"Weet je wat hierin groeit?" vroeg ze.

Jens glimlachte en kuste zacht Mauds buik.

En opnieuw en opnieuw.

"Ons liefdeskindje," zei hij gelukzalig.

"Ja zei Maud met een  gelukzalige glimlach op haar gezicht.

"Mijn maandstonden zijn uitgebleven. Moest ze vorige week gehad hebben. Vlak na ik naar mijn familie terugkeerde.

Ik ben zwanger Jens.

Oh ik ben zo gelukkig.

ZO GELUKKIG!!!!"

Twee dagen later.

De zon verjoeg het 'ochtendgrijs' en de nevelen die over de Ardense hoogten hingen. 

Het was stil in het bos waardoor de GR5 liep. Alleen de vogels zongen hun ochtendlied en een jonge haas maakte zich uit de voeten omdat hij de voetstappen hoorde van mensen.

Twee jonge mensen.

Maud en Jens die met de rugzak de GR5 afliepen op weg naar de plaats waar Maud het geld van de overval achterliet.

Eigenlijk was het geen overval, maar een 'ripdeal'. Rachid het 'liefje' van Maud moest met enkele kompanen het geld van die ripdeal in veiligheid brengen. Maar in plaats daarvan stapten ze over in de door Mau gehuurde Dacia Duster die meteen richting Ardennen scheurde. Tijdens een tussenstop verschalkte ze een handlanger door hem om een cola te sturen. Terwijl hij weg was reed ze weg met het geld.  Ze reed door de Ardennen tot voorbij Stavelot. Daar dumpte ze het geld in een houten schuur aan de rand van het bos waardoor de GR5 liep. Die volgde ze dan tot ze de tent zag waar Jens en Thomas in sliepen. Nu liep ze met Jens langs dezelfde route. Ze waren er bijna. 

"Hier, achter deze bocht," zei ze.

Ze stonden voor de schuur waaronder strobalen lagen. Achter de schuur lagen een weide met vreedzaam grazende Ardeense trekpaarden en tarwevelden. 

Jens zocht en vond op aanwijzingen van Maud de sportzak vol geld. 

Hij zette hem tussen hem en Maud in en ritste hem open. De sportzak barstte van de bankbiljetten. Ze puilden er gewoon uit. Triomfantelijk pakte Jens een stapeltje en hield het in de lucht.

"WE ZIJN RIJK!!!!" Riep hij.

"We zijn gewoon stinkend rijk lieverd!"

"Maud zuchtte diep. Jens," zei ze met gelaten stem.

"Ik wil dat geld niet."

"Hoezo, je wil dat geld niet?" zei Jens.

"Velen van onze leeftijd zouden een moord begaan voor dat geld. Zeker als ze net willen samenwonen.

Zo'n kans krijgen we maar eenmaal in ons leven Maud. Snap je dat?"

"Geld is gewoon ellende Jens." zei Maud. Zeker dit geld. Het is drugsgeld snap je?

"Weet je? Toen ik klein was woonden we in een grote villa in Het Gooi. Ik kreeg alles wat mijn hartje begeerde en elk jaar gingen we op reis met het vliegtuig.

Wist ik veel dat papa lid was van een criminele bende die XTC en speed maakte en smokkelde en daar grof geld mee verdiende. Vader gooide met geld en pochte met zijn rijkdom. Maar dan werd hij verlinkt, vloog samen met de andere bendeleden de gevangenis in en werd ervan verdacht geklikt te hebben. Hij moest vluchten voor zijn leven en raakte alles kwijt. Van de ene dag op de andere van een mooie villa naar een armzalig tweekamerflatje in een achterstandsbuurt in Rotterdam."

Maar ik ben toch geen crimineel liefje. Ik wil gewoon een goede start maken. Een goede start voor ons drietjes."

"Dat wilde vader ook." zei Maud. "Hij zei ook dat hij het voor ons deed toen hij in de woonkamer stond te zwaaien roepende dat hij weer een mooie deal had gemaakt of een lading had verpatst aan de Amerikanen, de Fransen of de Duitsers.

Ik wil dit niet Jens. Ik wilde Maureen helpen met dat geld. Maar het lot besliste anders.

Maar voor mezelf wil ik dat echt niet. Hoe verleidelijk het ook is.

Maar ik wil met misdaad, drugs en alles wat er bij komt kijken niets meer te maken hebben. Daarom wilde ik zo snel mogelijk weg. Omdat ik weet dat vader zich opnieuw met die teringzooi inlaat.

Echt Jens. Liever straatarm en dakloos dan die vieze goorlapperij, echt wel."

"Maud.

Ik wil niet dat ons kindje in armoede opgroeit. 

Ik zoek een bonafide job en ik wil dat geld zeker niet verbrassen. Maar laat ons deze kans gewoon GRIJPEN!!!"

Maud twijfelde.

Sloeg haar armen rond Jens zijn hals en keek hem aan.

"God wat heb ik toch mazzel met jou lieverd," zei ze.

"Oh lieverd!!!"

Een jaar later.

Maud en Jens wonen in een klein maar gezellig huisje met zicht op de GR5.

Jens werkt voor de toeristische dienst van Vielsalm waar hij teksten naar het Nederlands vertaalt. 

Maud zorgt als een moederkloek voor hun liefdeskindje, een zoontje dat Storm werd genoemd. Jens vroeg aan Thomas of hij peter wilde zijn, tuurlijk wilde Thomas dat.

Hij komt ook met plezier meehelpen met de verbouwing. En kreeg in primeur het eerste hoofdstuk te lezen van het boek dat Jens aan het schrijven is.

'Langs grote routepaden'.

"Mooie titel maat," zei hij.

"Weet ge," zei Thomas. "Ik had schrik dat dat geld voor een hoop problemen zou zorgen. Of dat Maud een fantaste was. Maar ergens wist ik. 'Dat klikt goed met die twee. Eindelijk heeft onze Jens een echte verkering die naam waardig'. En ge hunkerde daarnaar hé.

Ik wilde niet dat jij problemen zou krijgen met politie en gerecht omwille van zoveel lichtzinnigheid.

Maar nu ik jullie geluk zie, wist ik dat mijn achterdocht compleet onterecht was.

Soms moet je gewoon iemand echt blindelings vertrouwen.

Ik kan dat niet.

Gij wel. 

En het heeft u geluk gebracht.

Verdomme, het doet deugt om het prille geluk te zien en vooral te VOELEN die hier in dit kleine huisje hangt.

Het pakt me maat... Echt."

Thomas keek naar Maud die haar zoontje liefdevol de borst gaf. "Ge zijt een oprechte vrouw," zei hij. 

"Merci om mijne maat... GELUKKIG TE MAKEN!"