Weggedoken tussen twee auto's belde Sheila Morgane op.
"Je moe nu na Leuven komn met mienen auto," zei ze.
"Want 'k ben etwad op 't spoor.
Hoe dat je gho were geraken?
Ghin paniek mokke, doar wordt voorn gezorgd."
Sheila zocht in de lijst van telefoonnummers van haar smartphone.
"Morgantje mokke.
'k Weten daje ghie heel kieskeurig ziet wat venten betreft.
Mor 'k zien zeker... Dat ghoje ghie nie loaten schieten."
Ze belde een oude vriend op die in Leuven woonde en vroeg of hij het erg zou vinden om iemand naar huis te brengen.
"Merci wi Rudy, je doe mien e heel groot plezier."
Rudy Vandelsen is een ex-paracommando die nadien een carrièreswitch maakte om u tegen te zeggen. Hij verdiende zijn brood als mannelijke stripper, gigolo en nachtclubuitbater.
Maar hij was bovenal een playboy met een meer dan vlotte babbel.
En een kanjer in bed en groot geschapen.
Het zal u vast niet verbazen dat Sheila dit niet aan zich liet voorbij gaan.
Sheila ontving een sms'je, Morgane was er.
Ze had Sheila haar Dodge-Ram achter de hoek geparkeerd.
"Gho na de stoasje," zei Sheila.
"Doar wacht de persoon die joan naar huus gho briengn.
Je riedt met e grijze Porsche Panamera, je kan hem nie missen, echt nie!
En 'k hein hem ol e foto van joen deuregestuurd."
Morgane werd weggestuurd, Sheila was weer alleen.
"Nu wordt het serieus," dacht Sheila.
De uren gingen voorbij, het werd donker.
En koud.
De temperatuur daalde in enkele uren tijd heel fel.
Dan kwam Kirsten terug buiten.
Ze stapte in de auto, Sheila maakte dat ze zo snel mogelijk in haar pick-up truck zat.
Ze reed achter Kirsten aan, de jonge vrouw reed in de richting van Leuven Centraal.
Daar sloeg ze rechtsaf een zijstraat in en daarna opnieuw naar rechts.
Om dan met gedoofde lichten tussen twee auto's te gaan staan.
Sheila reed door en deed een paar meter verder hetzelfde.
Ze zag iets wat leek op een rust of verzorgingstehuis en daarachter de muur van de gevangenis.
Dan zag ze drie gedaanten opdoemen en liepen recht naar de BMW.
Sheila startte de motor.
De BMW ging er als een speer vandoor.
"Politie," dacht Sheila.
"Dat moet gemeld worden."
Ze zette haar telefoon in de 'handsfree' en beval via spraakbediening om meteen het alarmnummer te bellen.
Terwijl reed ze al over de ring van Leuven om dan meteen koers te zetten richting snelweg.
Sheila gaf de coördinaten zo correct mogelijk door aan de dispatcher.
De auto raasde met een heuse rotvaart over de snelweg om dan ineens de afrit Bertem te nemen.
Zo raasde de BMW met een ronduit asociale rotvaart door het dorpje Leefdaal om dan richting Neerijse te rijden.
De wegen die de BMW nam werden alsmaar smaller en smaller.
Om dan tenslotte een onverharde bosweg in te slaan.
Daar hield de auto halt, Sheila verborg haar pick-up tussen het groen, stapte uit en probeerde zo onopgemerkt mogelijk tot bij de BMW te komen.
Ze zag Kirsten uitstappen samen met één van de ontsnapten.
Ze verborg zich in de struiken en zag hoe Kirsten uit het kreupelhout een zak haalde.
De jongeman tastte erin en haalde er een heuse Kalashnikov uit.
Hij draaide zich en dat kwam Sheila goed uit, ze kon zijn gezicht zien.
"Dat meen je nie!" zei ze terwijl ze op haar tanden beet om zichzelf te verhinderen om luidop te gaan spreken.
"Dylan Tempels ghodverdomme!!!!"
Dylan haalde nog andere wapens te voorschijn.
Handvuurwapens.
Hij nam één van die wapens en stopte er munitie in.
"Bedankt babe," hoorde ze Dylan zeggen. Waarna hij Kirsten tegen zich aandrukte en haar een ferme tongzoen gaf
"Ghie ghodverdoms krapulewuuf," foeterde Sheila.
"Proficiat meisje, je leven es over nu!
Dwoaze kalle.
Wat zien die joenghe mokken toch in zukke krapuul?"
Dan ineens trok hij bruut aan Kirstens haar en dwong haar op haar knieën.
"Ey zot! Wat doede gij nu?" riep ze ineens.
"Ik heb u niet meer nodig bitch," zei Dylan met een gemene ondertoon in zijn stem.
"Hier stopt het voor u... Sorry."
Hij drukte de revolver tegen haar slaap en hield zijn hand op de trekker.
Hij wilde schieten, maar iets leek hem tegen te houden.
Hij aarzelde.
Maar Sheila aarzelde niet en zonder nadenken sprong ze uit de struiken en greep ze Dylan vast.
Ze trok met een stevige ruk aan de arm waarmee hij de revolver vasthield, er ging een schot af.
Kirsten dook weg in het kreupelhout.
Sheila gooide haar volle gewicht op Dylan en kwakte zijn hand op een boomstronk.
En nog eens.
Tot hij het wapen loste.
Daarna rechtte ze zich, plantte haar voet op zijn rug en duwde het wapen tegen zijn hoofd.
"Eén beweging stik krapuul daje ziet!
Eén beweging!!!
En joen hersens vliegen tot uren in 't roende!"
Dan keek ze naar de andere mannen in de auto.
"En ghiender uutstappen! Heel traaghe!
En ek wiln julder handjes zien!
Julder handjes op 't dak van den otto en julder tote na beneden!
En ghie Dylantje Tempels, rechtestoan!
Heel trage rechtestoan."
Sheila hield de drie ontsnapten stevig onder schot.
Ze hoorde het geronk van een politiehelikopter en haalde haar gsm boven en schakelde de zaklampfunctie in.
Zwaaide naar de helikopter.
Niet veel later reden drie combi's met hun zwaailichten aan de onverharde landweg op. De agenten stapten uit en sloegen Dylan en zijn kornuiten in de boeien.
Dylan spartelde tegen en draaide zich in Sheila's richting.
Spuwde in haar gezicht.
"Fucking teef!" riep hij.
"Ik krijg u nog wel godverdomme!
Die Kalashnikov, die was voor u bedoeld.
Moogt ge gerust weten klotewijf.
Die was bedoeld om u met kogels te doorzeven.
Voor alles wat ge mij en mijn familie hebt aangedaan!"
"Est woar ventje?" zei Sheila grijnzend.
"Toen dien kik nu klacht in tegen joen.
En de heren agenten, zien mien getuughe.
Je meug nog e betje langer brommen... Krapuultje!"
Zonder hem ook nog maar één blik te gunnen liep Sheila terug naar de auto.
"Verdomme," zei Sheila ineens...
"Woar es Kirsten Rottiers?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten