Het was midden in de nacht.
Alles was donker.
Alles wat stil.
Behalve in één van de kamers van het prachtige oude herenhuis in de Baljuwstraat dat sinds kort de naar Villa Gracienne draagt.
In de kamer laaide de passie hoog op.
Twee mensen vervlochten tot één geheel.
Hun lichamen en harten werden één.
Sheila is weer verenigd met Lou.
Haar soulmate.
Haar grote liefde.
Ze liet hem toe in de intiemste deel van haar lichaam.
Nog maar eens.
Ze kon er maar niet genoeg van krijgen.
Ze kon er gewoon niet genoeg van krijgen om met hem te vrijen.
Om hem diep in haar te voelen.
Ze sloot haar ogen en voelde hoe hij haar ritmisch penetreerde.
"Ooooh schietje," kreunde ze zacht.
"Ghef het an mien schietje
Ol je passie.
Ol je ghoeste.
Ghef het an mien schatje!"
Lou stootte alsmaar harder en harder.
"Zalige vrouw," fluisterde hij in haar oor.
"Gij zijt zo'n zalige vrouw Sheila.
Da 'k u godverdomme nooit los laat meiske!" zei hij terwijl hij haar stevig beetpakte en recht in de ogen keek.
Sheila's handen gleden over zijn kaalgeschoren hoofd terwijl hij haar aankeek.
"Es 't woar moatje?" vroeg ze met een snik in haar stem.
"Wil je me noois mé kwiet?"
"Nee meiske.
Ik laat u nooit, nooit, nooit meer los.
Van mijn leven niet!
Ik was moe Sheila.
Moe van de reis.
Moe van die sleur.
Al die optredens, al dat reizen van hot naar her.
Ik was moe meiske, echt waar.
Wat ik het liefst wilde was slapen.
Uren en als het even kon, dagen aan een stuk.
Maar ik ben nog altijd klaarwakker.
En ik geniet met volle teugen.
Van u meiske...
VAN U GODVERDOMME!!"
Sheila kuste Lou terwijl de tranen van pure ontroering over haar wangen liepen.
Ze kuste hem met gesloten ogen en voelde haar hart opvlammen als ze zijn strelende handen over haar lichaam voelde.
Zijn handen die haar borsten en buik streelden terwijl hij opnieuw begon te penetreren.
"Jaaaaaah, oooh jaaaah," kreunde Sheila terwijl ze haar hoofd achterover sloeg, met volle teugen genietend van dit heerlijke moment.
Van deze heerlijke nacht.
Ze trok haar benen op zodat ze hem nog beter voelde diep in haar lichaam.
Dit was zo immens, zo onwezenlijk en zo onaards.
Lou.
Haar soulmate.
Met wie ze zo vaak lange en diepe gesprekken voerde aan de toog of aan een tafeltje in de Dinky Toys.
Met wie ze een passie deelde voor ruige harde rockmuziek, cultfilms en boeken.
Wiens humor ze zo hard kon smaken en wiens ergernissen ze deelde.
Zij bood hem een troostende schouder in moeilijke momenten. Vooral wanneer die diepe pijn in zijn hart hem weer parten speelde.
Die diepe rauwe pijn die hij voelde sinds zijn zielsmaatje en zijn grote liefde Gracienne Dewilde op een mooie zomerdag uit haar grote vriendenkring werd weggerukt.
Sheila troostte hem, sprak hem moed in.
Maar vooral... Ze luisterde.
Hij... deed haar hart zo heftig opvlammen.
Vooral tijdens het verbouwen van het huis waar ze samen hun schouders hebben onder gezet groeiden Sheila en Lou dichter en dichter naar elkaar toe.
Haar hart schreeuwde om liefde.
Zijn liefde.
Maar omdat hij de dood van Gracienne geen plaats kon geven lukte het hem niet om zijn hart aan een andere vrouw te schenken. En dat maakte dat hij de boot afhield.
Maar Sheila gaf zich niet gewonnen.
Ze zou koste wat het kost zijn hart winnen en hem zo ver krijgen dat hij toch overstag zou gaan en de liefde een kans zou geven.
In Spanje brak het ijs en steeg Sheila nog meer in zijn achting toen hij Manuel en zijn geliefde Jessica terug samenbracht.
Sheila en Lou vonden elkaar op een zwoele Spaanse nacht en met veel goesting schonk ze hem haar lichaam, haar liefde en haar passie.
Maar de plicht riep en Lou trok verder op tournee. Maar het strakke schema begon hem parten te spelen.
En hij verlangde naar zijn leventje thuis.
En naar Sheila.
Die hem een warm onthaal bezorgde.
Alleen had hij het bordje aan de voorkant van het prachtige huis waar zijn geliefde Gracienne samen met haar 'marraine' woonde en dat naar hen beide was genoemd...
Nog niet gezien!
's Anderendaags.
Enkele gevangenen stonden elk op een loopband in de fitnesszaal.
Twee van hen waren oude bekenden.
De ene is Olivier Beauregard die we nog kennen uit 'Verbouwen in vertrouwen'.
De man die aan het hoofd stond van een bende die bouwdiefstallen pleegde en die samen met Dylan Tempels het neefje van Francis Pelckmans een plan aan het uitbroeden was om Francis Pelckmans te helpen ontsnappen.
De andere man... Was Francis Pelckmans zelf.
Die in de gevangenis wachtte op zijn proces.
Waar hij zich samen met zijn trawanten alsnog zou moeten verantwoorden voor wat zij de jonge Sandra Musschaert hebben aangedaan.
Dat proces zou binnen enkele weken plaatsvinden.
En was al een poosje een dankbaar onderwerp voor de media.
"Er komt helemaal geen proces," zei Francis terwijl hij zijn loopband versnelde.
"Als alles volgens plan verloopt tenminste.
Dat gesprek met die 'advocaat' gisteren was zeer vruchtbaar.
En ik zie die deal helemaal zitten.
Ik kijk er echt naar uit om weer in de jungle te zijn.
Om weer de wapens op te nemen."
"Je ziet het zitten," zei Olivier.
"Dat zal nog niet zijn.
Van waar ken je die kerel eigenlijk?"
"Van toen ik nog voor de 'Valckeneers' werkte.
Hij was daar een grote klant.
En de baas van dat bureau waar hij voor werkt nog veel meer.
Die gast is 'ne speciale' Francis. Dat kan ik u wel zeggen.
Cette un mec avec connections.
Grand connections.
Het feit dat ze u erbij willen Francis. Wil zeggen dat uw kwaliteiten als militair en als huurling door hen zeer hoog worden ingeschat.
Echt wel copain.
Gij, Malcolm McCallister, Dieudonné M'kassa en zijn broer Anatole.
Wat dat die gasten van plan zijn dat weet ik niet."
"Ik ook niet.
Maar alles is beter dan hier vast te zitten."
Nadat de sessie op de loopband was afgelopen zetten beide mannen zich neer op een 'Zweedse bank'.
"Waarom laat ge Dylan niet mee doen?" vroeg Olivier ineens.
"Dit is werk voor echte venten Ollie, niet voor snotneuzen," zei Francis kortaf.
"Komaan Francis," zei Olivier.
"Het was wel hij die mij opzocht met het plan om u uit die instelling te helpen ontsnappen hé."
"Omdat ik hem hiertoe opdroeg ja," zei Francis.
"Komaan ziet dat ventje nu eens bezig.
Denkt dat hij nen echte vent is omdat hij met gewichtjes sleurt en omdat hem zijn lijf volgeklad heeft met tatoeages. De lummel!
Als hem en zijn maatjes bezig zie dan weet ik dat het afschaffen van de legerdienst geen fout of dramatische beslissing was.
Maar een smerig complot.
Om ons volk te 'ontmannen'.
Zie hem doen.
Zie hem denken dat hij stoer is.
Laat hem eens op een koude winternacht postvatten in een gracht met zijn benen in het onderkoelde water en het ventje roept om zijn moeder.
Nee Ollie, die snotaap doet NIET MEE!"
"Francis, je bent onredelijk.
Hij had er alles voor over om u te helpen ontsnappen.
Had de leiding over een bende jongens die bouwmaterialen ontvreemden en kregen zo geld bij elkaar voor de nodige wapens en voor een vluchtauto.
Het plan heeft hij mee bedacht.
Het plan om u te helpen ontsnappen."
"En is het gelukt?" vroeg Francis.
"Nee hé.
Ik zit verdomme in een echte gevangenis nu.
In het leven telt er maar één ding Ollie.
Het resultaat!
Mietje Dylan slaagde er niet in om mij te ontsnappen uit een psychiatrische instelling waar de bewaking vooral intern is in tegenstelling tot een echte gevangenis.
En gij wilt dat erbij.
Ge vangt man, echt."
De enige reden waarom dat plan mislukt is, is omdat dat manwijf roet in de eten kwam gooien.
Dat manwijf dat de oorzaak was van mijn ontslag bij de para's.
Die uw zus de dood injoeg en er tot twee keer toe voor zorgde dat Dylan werd gearresteerd.
God weet dat hij dat wijf met plezier een kogel door de kop wil jagen."
Francis keek Olivier met een ijzige blik aan.
"Ollie man, gij brengt mij op een idee weet ge dat.
Een pracht van een idee zelfs.
Maar dan moet ons plan wel behoorlijk wijzigen."
"Hoe dan?" vroeg Olivier.
"Dylan moet hier buiten geraken.
Hij mag twee handlangers kiezen.
Ik zorg met plezier voor de nodige wapens, vluchtauto, alles.
Als hij erin slaagt...
Om die Sheila Verdoolaeghe van kant te maken.
Mag hij meedoen.
Dit wordt zijn... VUURPROEF!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten