Sheila werd wakker en keek Lou aan.
Hij lag op zijn rug en staarde naar het plafond, een traan liep over zijn wangen.
Hij nam Sheila's hand vast en keek haar aan.
"Ghoat het moatje?" vroeg ze.
Hij glimlachte.
"Beter dan ooit liefje," zei hij.
"Dit voelt zo hard als thuiskomen," voegde hij eraan toe.
Hij keek rond.
Over het bed had Sheila een muggengaas gespannen, het had iets weg van een hemelbed.
"Grace'ke had dat ook gedaan met het bed van heur 'marraine' zaliger," zei Lou.
"Die had er echt het handje van weg om van om een op het eerste gezicht banale ruimte iets heel moois en sfeervol te maken.
Maar gij ook zulle.
Ge hebt er echt uw hart en ziel ingestoken meisje."
"Met joen hulpe hé schietje.
Anders was dat nooit gelukt wi."
Lou zweeg terwijl hij haar aankeek.
"Niets zou gelukt zijn zonder uw ambitie.
Zonder uw lef.
Ge moest eens weten hoe hard ik uw lef bewonder Sheila."
Lou zweeg.
Keek weer in het rond.
"Hier in deze kamer hebben 'Grace' en ik zoveel mooie uren doorgebracht.
Samen plannen gemaakt.
Gedroomd en nagedacht over onze toekomst.
Hier hebben we op die vreselijke dag voor het laatst samen... "
Lou's adem stokte.
Sheila legde haar hoofd op zijn borst en wreef zacht over zijn buik.
"Schone momenten beleefd," vulde Sheila aan.
Lou slikte.
"Dat hebde gij heel goe gezegd meiske," zei hij met een brok in de keel.
"'k Kan 't me zo voorstellen," zei Sheila.
"Hoe gelukkig daje hier was."
"Hier in dit huis Sheila.
Vond ik wat er thuis niet was.
Geborgenheid.
Nestwarmte.
Daarom dat dit huis zoveel voor mij betekent Sheila."
Sheila vleide zich tegen Lou aan en streelde zijn lichaam.
"Komt hier weun'n," zei ze ineens.
Lou proestte het uit van het lachen.
"Zotteke," zei hij hoofdschuddend.
"'t Zal lang duren.
De hele dag op elkaars lip zitten.
Ge weet hoe ik daar over denk Sheila.
Ik ben te hard gehecht aan mijn vrijheid. dat weet ge."
"De 'torenkamer' es nog vrie. En de ruimte erboven ook.
Woar dat julder in den tied repeteerden."
"Omdat het geluidsdicht was gemaakt," ging Lou verder.
"Door Rene Maes, de echtgenoot van 'Marraine'.
Om dienst te doen als schuiloord voor verzetslui die door de geheime gang ongemerkt het huis binnenkwamen."
"Ewel.
Plekke genoeg, toch."
Lou dacht na.
Daar had 'Grace' haar eigen kamer toen Marraine nog leefde," zei hij mijmerend.
Later deed het dienst als logeerkamer.
De gasten bleven hier slapen na het repeteren.
Nu ja, we deden ook andere dingen hoor.
Toen we er de uren stripten rook ik opnieuw de wietdampen. Moet niet vragen hoe diep dat overal binnendringt.
Sex, drugs and rock&roll.
Ja dat was het echt.
Voor dat eerste zorgde ons Grace'ke.
Onverzadigbaar als ze was.
Weet ge, de mensen noemden haar 'een hoer' en 'een matras'.
Maar...
Ze deed dat niet alleen uit goesting.
Maar ook omdat ze gewoon in alles zo gul was.
Ze genoot van seks, maar wist dat wij dat ook deden.
En deelde dat genot met ons."
Dan rechtte Lou zich.
"Ik doe het!" zei hij.
"Meen je dadde?" vroeg Sheila.
"Heel zeker.
Ik zet mijn appartement te huur, dat geld is dan mooi meegenomen.
En trek hier in."
Lou keek Sheila aan met een glimlach op zijn lippen en een vastberaden blik.
"Thuiskomen," zei hij.
"Het schoonste gevoel dat er bestaat!"
Diezelfde dag.
Sheila zat aan een tafeltje voor een koffiestandje in een druk station en observeerde de niet aflatende mensenzee.
Met haar scherpe blik hield ze de mensen die af en aan liepen in het oog.
Bekeek op haar smartphone de foto van haar 'target'.
Kirsten Rottiers, 22 jaar.
studeert criminologie aan de universiteit van Leuven.
Maar haar ouders vermoeden dat ze zich met andere dingen inlaat.
Om dat hard te maken schakelden ze de hulp in van SV-Intelligent-Investigations.
Terwijl ze nipte van haar dampende mok espresso en de warme koffie door haar keelgat liet glijden zag ze hoe meerdere mannen ineens hun hoofd draaiden.
Een jonge vrouw liep door de stationshal.
Lang blond krullend haar, levendige blauwe ogen, oneindig lange benen, behoorlijk grote boezem.
Kuiltjes in haar wangen.
Ze droeg een bloesje waarvan ze de twee bovenste knopjes expres liet openstaan en strakke blue jeans waarvan de pijpen waren afgeknipt halverwege haar dijen.
Zichtbaar genietend van de aandacht die ze kreeg van de mannen keek ze een jonge man uitdagend aan terwijl ze haar lichaam naar zijn richting draaide.
Borsten nog meer vooruit steken, haar bovenlip bevochtigen.
"Moet dat ekeje bekiekn," mompelde Sheila hoofdschuddend.
"Ksien schone en 'k wetent van mezelven."
Sheila dronk haar espresso op en stond recht nadat ze gepast geld op de tafel legde en even naar een jonge dienster knikte.
Dan ging ze achter Kirsten aan.
Hoofd rechtop, even haar lange blonde haren in de plooi schudden.
Ook Sheila kreeg op dat moment heel wat aandacht van mannelijke voorbijgangers.
Ach, mag toch wel zeker? Want Sheila is ook wel een mooie brok natuur hoor.
Met vastberaden stap volgde ze Kirsten wiens kontje heen en weer ging op het ritme van elke stap.
Ze zag hoe ze naar de roltrap ging van spoor 5, 'Luik Guillemins' stond er op het bord boven het spoornummer.
Op dat moment liep aan de andere kant een lange magere man haastig de roltrap naar beneden.
Duwde mensen weg en liep schichtig van de ene kant van de roltrap naar de andere, terwijl hij af en toe angstig omkeek.
Dan liep hij op Sheila af en klampte haar aan. Een angstige blik stond in zijn ogen.
"Madame sil vous plait, prendez ça avec," zei hij in gebroken Frans terwijl hij haar hand vastgreep en er iets in duwde.
"C'est quoi monsieur?" vroeg ze.
"Prendez ça avec madame, jij bijhouden.
Mag niet in verkeerde handen vallen madame,"
Weer keek hij naar boven om dan ineens als een haas er vandoor te gaan.
Dan zag ze twee mannen in zwarte maatpakken en met zwarte zonnebrillen op hun neus de roltrap afdalen.
Sheila nam de roltrap naar boven en liep het perron op.
Net voor de conducteur het fluitsignaal gaf zat ze op de trein.
Ze liep door de wagons terwijl de trein zich in beweging zette en zag Kirsten zitten op een bank bij het raam.
Ze had alleen aandacht voor haar smartphone.
Schudde even haar blonde krullen terug op haar plaats.
De trein ging alsmaar sneller, bomen en huizen flitsten voorbij.
Achter Sheila was een man aan het bellen. Hij sprak op een luide toon en tot haar grote ergernis met een heel irritante stem.
Dan merkte Sheila dat ze nog steeds dat 'ding' vast had dat die vreemde kerel haar in haar handen duwde.
Ze opende haar handen en zag een ketting met een soort medaillon.
In dat medaillon waarin vreemde inscripties zaten was een zwarte steen verwerkt
Het leek wel een diamant, maar dan zwart.
Diepzwart.
Met een blauw-groenige schijn in.
"Wat es da voor iets?" vroeg Sheila zich af.
Die inscripties leken wel met een ander soort erts erin verwerkt.
"Woar komt dat uut?" mompelde Sheila terwijl ze geïntrigeerd naar het medaillon keek.
"Mo wacht ekeje.
Dat moeten 'k ekeje tooghen an Professor Fonck.
Ie ghoa wel weten van woar dat komt!"
De trein reed verder.
Sheila keek uit het raam en vergaapte zich aan de mooie landschappen.
Het was zo'n prachtige gouden herfstdag.
De irritante beller was eindelijk gestopt met zijn gesprek.
Nu zette Kirsten haar gsm tegen het oor en begon een telefoongesprek.
"Hey Dylan, ik ben het. Kirsten...
Ghoe schatje, en met u?
Is het niet te hard daar.
Jaaa maar ik mis u ook ze.
Zeg, ik ga zo de huurauto ophalen hé ventje.
Voor de rest alles OK... ?
Ah da's goed.
Ey tot dan hé, love you muah!"
Sheila ging discreet wat dichter bij het gangpad zitten.
"Wat moet e studente criminologie met een huurwagen?" vroeg ze zich af.
Wanneer de trein stopte in het station van Leuven stapte Sheila af en volgde ze Kirsten die een taxi nam die meteen wegscheurde.
Sheila stapte in een andere taxi en duwde de bestuurder een paar bankbiljetten in de hand.
"Ik wil weten waar die taxi die daar rijdt heengaat," zei ze.
De chauffeur, een zwaarlijvige Pakistaan keek haar wantrouwig aan met zijn bloeddoorlopen ogen.
"Die chauffeur, azo e roaren," dacht Sheila bij zichzelf.
Maar de man deed meteen wat Sheila hem opdroeg en reed discreet achter de andere taxi aan die Kirsten naar een autoverhuurbedrijf even voorbij Leuven bracht.
De taxi stopte en Kirsten liep meteen het kantoor binnen.
"Lot je meter mo lope wi," zei Sheila terwijl ze wegdook en snel foto's nam van Kirsten die het kantoorgebouw van het autoverhuurbedrijf binnenstapte.
"Are you detective?" vroeg de man in slecht Engels.
"Wat een opmerkingsgave," dacht Sheila bij zichzelf.
"Yes and i'm trying to do my job, so shut the hell up please," beet ze hem toe terwijl ze hem nog twee briefjes van tien euro toestopte.
Even later reed Kirsten het bedrijf uit met een BMW X5. Weer nam Sheila foto's.
"Wat ghoje ghie doarmee doen meid?" vroeg Sheila zich af.
Dan ging ze rechtzitten: "Follow! Follow!" riep ze.
Ze zag dat de man snel zijn broek dichtritste voor hij gas gaf en achter de BMW aan reed.
"Ah ghie kieszak," dacht ze bij zichzelf.
Kirsten reed naar het centrum van Leuven en parkeerde de auto in een smalle straat met huizen die blijkbaar waren ingericht om er studentenkoten te verhuren.
Kirsten stapte uit en liep de straat een eindje door waar ze haar sleutel in de deur van een woning stak.
Hier had ze vast haar kot.
Sheila betaalde het verschuldigde bedrag en stapte uit.
"Merci," zei ze.
"Oh nog iets. Openbare zedenschennis staat in het strafwetboek.
Nog een prettige dag verder."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten