Sheila moest mee naar het politiekantoor.
Om een verklaring af te leggen.
Tuurlijk legde ze de bewijzen die ze verzamelde op tafel.
Bewijzen die tegen Dylan Tempels zouden worden gebruikt.
"Dien meug nog vele joaren in 't prisong deurebriengn," dacht ze bij zichzelf.
Maar dan dacht ze aan Kirsten.
Waar is dat meisje eigenlijk mee bezig?
En vooral... Waarom?
Een jongvolwassen vrouw, studente criminologie.
Uit een welgesteld gezin.
Waarom hield ze een criminele marginaal ontsnappen uit de gevangenis.
Hoe kende ze hem?
Ze kon zich niet voorstellen hoe een meisje uit een welgesteld en burgerlijk milieu zich inliet met een losgeslagen crimineeltje uit een gezin van uitkeringstrekkers - zeg maar uitkeringsfraudeurs - die aan de rand van de samenleving leefden.
"Hopelijk doe ze eur eigen nietend an," dacht ze bij zichzelf.
Die gedachte begon alsmaar feller te knagen bij Sheila toen ze ze om twintig na vier in haar pick-up stapte om niet veel later de snelweg op te rijden terwijl AC/DC keihard door de speakers knalde.
Even dacht ze eraan om terug te gaan naar dat bos, naar dat veldweggetje.
Maar ze wist dat Kirsten daar al lang niet meer zou zijn.
Sheila verliet de Brusselse ring en voegde in om af te slaan naar de E40 richting Oostende.
Ze keek op het klokje op het dashboard.
"'t Es vuuve, 't wegrestaurant in Groot Bijgaarden ghoa verzekers wel ol open zien.
E ghoe tasje kaffie, dat zoe me nu wel smaken."
Dan ineens zette ze de radio uit.
"Wat was dadde?
't Was lik e 'boenk',"
Met een nijdige ruk aan het stuur reed Sheila van de invoegstrook naar de rechter rijstrook.
Nu hoorde ze het heel goed.
Een luide bonk die van de laadruimte van haar pick-up leek te komen.
"Wacht ekeje e betje.
'k Peinzen da 'k ol weten wat dat dat es."
Sheila reed de snelwegparking van Groot-Bijgaarden op en stopte vlak bij het restaurant voorbij het pompstation.
Ze stapte uit en opende de laadklep achteraan haar pick-up truck.
Daarin zat Kirsten Rottiers.
Helemaal achter in de laadruimte, opgerold in een bolletje.
Ze hief haar hoofd op en keek Sheila met angstige ogen aan.
"Niet boos zijn," zei Kirsten met een klein angstig stemmetje.
Ze opende het deksel dat de laadruimte bedekte en reikte haar hand naar Kirsten.
"Ghow, komt eruut meid," zei Sheila.
Van zodra Kirsten terug vaste grond onder haar voeten had trok Sheila haar dichter en keek het bange meisje recht in de ogen.
"Ghoat het mokke," zei ze.
"Ca va," zei Kirsten.
"Ik moet wel naar de WC, kan dat?"
"Tuurlijk, ik ga een tasje koffie gaan halen, moet je er ook eentje hebben?"
Kirsten knikte van ja.
Even later stonden Sheila en Kirsten weer buiten, Sheila reikte Kirsten een dampende kop koffie aan.
Kirsten dronk er met kleine slokjes van.
"Bedankt dat je mijn leven hebt gered," zei Kirsten.
"Ik dacht echt... dat."
Kirsten begon te huilen.
"Hoe kon ik zo stom zijn!" snikte ze.
"Om te denken dat die gast echt iets voor me voelde.
En het ergste is..
Ik liet me door hem neuken.
IK LIET GODVERDOMME TOE DAT DIE SMEERLAP ME NEUKTE!"
Kirsten staarde vertwijfeld voor zich uit terwijl ze haar halflege kop koffie vasthield.
"Ik ga je één raad geven Kirsten.
Geef jezelf aan.
Toon dat je spijt hebt."
"Ik heb vooral spijt omdat ik... Mijn ouders heb voorgelogen."
"Kirsten, ik ben detective," zei Sheila.
"Je ouders hebben mij ingehuurd.
Omdat ze zich zorgen maken."
"Kan het me zo inbeelden," zei Kirsten.
"De kledij die ik droeg en zo, is het dat?"
"Kom lot uus vertrekken," zei Sheila.
"Want 't es nog verre."
Terwijl ze verder reden begon Kirsten te vertellen.
"Ik hield al een poosje contact met Dylan.
Eigenlijk vooral in het kader van mijn proefschrift over jeugddelinquentie dat ik vorig academiejaar maakte.
Ik schreef jongens en meisjes aan die ofwel in een gesloten instelling als in een gevangenis zaten. Ik correspondeerde met hen per brief, maar ook telefonisch.
En zocht hen op."
Kirsten zweeg en staarde naar de grond.
"Om één of andere reden klikte het tussen mij en Dylan.
Ik weet niet waarom maar... Er was iets.
Dieje Dylan die kon goed babbelen."
"Ja, doar kun'k mien ol etwat bie voorsteln," mompelde Sheila.
"Weet je, ik had het op dat moment ook moeilijk," zei Kirsten.
"Het was uit met mijn lief en...
Dylan die troostte me en sprak me moed in.
En ja...
Ik werd verliefd
Ik schreef brieven naar hem en die beantwoordde hij dan.
Zulke schone woorden.
Die jongen heeft best wel een goed taalgevoel.
OK, de DT en syntaxfouten moest ik er wel bijnemen.
Maar het gevoel... Dat zat zo goed.
Zo goed dat ik... Ongestoord bezoek aanvroeg.
Om bij hem te zijn.
Bij het eerste ongestoord bezoek had ik al seks met hem.
En ik schaamde er mij niet eens voor.
ik schaamde er mij gewoon niet voor om mijn lichaam aan hem te schenken.
God, ik dacht echt dat hij van me hield.
Tot die laatste kus, vlak voor hij dat pistool op mijn slaap drukte.
Dacht ik echt dat hij van mij hield...
Fuck!
Waarom?"
Sheila legde haar hand op Kirstens been.
"Meisje toch," zei ze.
"Zo rap zwichten voor een paar mooie woordjes."
"Ik weet het," zei Kirsten terneergeslagen.
"Ik weet het.
Het was gewoon sterker dan mezelf.
Ik voelde me zo hard tot hem aangetrokken.
Mijn medestudenten en kotgenoten hebben me nog gewaarschuwd.
Laat je niet in met die kerel, dat is een veroordeelde verkrachter en geweldpleger.
Maar ja, koppig hé.
Dat ben ik.
Koppig, eigenwijs en doof voor de goede raad van anderen."
"Ik zal je ouders alvast op de hoogte brengen dat je op weg bent naar huis," zei Sheila.
"Ze maken zich heel erg ongerust nu, echt wel Kirsten."
Na een uurtje rijden sloeg Sheila de straat in waar het ouderlijk huis van Kirsten Rottiers stond.
Een fraaie villawijk met brede lanen omzoomd met prachtige bomen waarvan de bladeren roodbruin begonnen te kleuren.
Dan ineens stond er een politiecontrole, vlak bij het ouderlijke huis van Kirsten.
"Verdomme," zij Sheila. "Ik had er nog zo op gedrukt om de politie nog niet op de hoogte te brengen,"
Een agent liep de straat op en deed teken om te stoppen.
Sheila draaide haar raam open en voelde de regendruppels op haar gezicht.
"Goeiedag, mag ik uw identiteitskaart, rijbewijs en papieren van de auto alstublieft. En ook de identiteitskaart van uw passagiers."
Sheila stapte uit.
"Dit was de afspraak niet," zei ze
"Ik had de ouders van Kirsten er zo hard op gedrukt om de politie niet te verwittigen.
Ja ik vond haar achterin mijn pick-up," voegde ze eraan toe.
"Dus... Kirsten is terecht, dat is goed nieuws en wat ons betreft kan ze gerust naar haar ouders toe.
Maar wat u daarnet vermeldde is niet de reden waarom wij hier zijn mevrouw Verdoolaeghe."
"Wat is de reden dan wel?" vroeg Sheila.
"Politiebescherming.
Dylan Tempels is vannacht ontsnapt uit zijn politiecel in Leuven."
"Wablieft?" zei Sheila verwonderd.
"Ja," zei de agent.
"We kregen de opdracht om meteen hierheen te komen, want we gingen ervan uit dat hij op één of andere manier contact zou opzoeken met haar ouders, al dan niet in het gezelschap van Kirsten.
Want Erwin Rottiers is een goed boerende ondernemer en liefhebber van dure sportwagens en laat dat laatste nu net heel aanlokkelijk zijn voor een voortvluchtige delinquent. Op de vlucht in een dure sportwagen met de dochter van een rijke ondernemer als gijzelaar."
"Mag ik even mee met Kirsten naar binnen?" vroeg Sheila.
"Tuurlijk," zei de agent.
Binnen verliep de hereniging van Kirsten met haar ouders heel emotioneel.
Maar ook met de nodige vragen en boosheid.
"Waarom deed je dat toch?
Omgaan met zo'n nozem. Waar zat je met je gedachten?" vroeg haar moeder Marie-Christine Bonheure.
Kirsten betuigde haar diepe spijt en vroeg haar ouders om vergiffenis.
Het spijt me dat ik jullie zo diep heb teleurgesteld en jullie vertrouwen zo hard heb beschaamd," zei Kirsten met gebogen hoofd en stokkende stem.
Marie Christine stond recht en drukte haar dochter tegen de borst.
"Weet dat we ondanks wat er gebeurd is, wij altijd achter u staan Kirsten," zei ze op zalvende toon.
"Maar we willen dat JIJ je gaat aangeven.
En dat je volledig meewerkt met het onderzoek en alle details vertelt van de ontsnapping."
"Tuurlijk mama... Tuurlijk," zei Kirsten.
"Maar slaap misschien eerst een paar uurtjes.
Na de middag zullen we naar de politie gaan, samen met Meester Haemerlincx onze raadsman."
Dan keerde Marie Christine zich naar Sheila.
"Hoe kunnen wij u ooit bedanken," zei ze.
"Ge hebt niet alleen klaarheid gebracht en onze zorgen, twijfels en vragen weggenomen.
Maar ge hebt onze dochter het leven gered.
Ik mag er niet aan denken dat je net op dat moment niet in de buurt was.
Ik zou dit nooit... Overleeft hebben.
Echt niet Sheila."
Sheila gaf Kirsten en haar ouders een ferme pakkerd en na de belofte om zo snel mogelijk een eindverslag op te sturen nam ze afscheid en reed ze naar huis.
Terzelfdertijd liep Kirsten naar boven, naar haar kamer.
Doodop was ze.
Van de lange uren achterin de laadbak van de pick-up van Sheila, angstig en rillend van de kou.
Maar vooral onder de indruk van dat ene bange moment toen Dylan Tempels een pistool tegen haar slaap hield, klaar om de trekker over te halen.
Kirsten zag de film van haar leven zich voor haar ogen afspelen en bereidde zich voor op het nakende einde.
Dan kwam daar ineens die blonde vrouw uit de struiken die Dylan van haar wegtrok en in bedwang hield.
Waar moest Kirsten heen.
Ze hoorde de politiehelikopter boven haar en zag de auto met daarin Dylans handlangers.
Ze zag maar één uitweg.
kijken of de laadklep van die pick-up die wat verder stond open was.
En zich daarin verbergen.
Opgerold in een bolletje hield ze zich zo stil mogelijk.
Wist niet meer hoe het verder moest.
Tot de laadklep ineens openging.
En ze haar verhaal kon doen.
Kirsten opende de deur van de slaapkamer en knipte het licht aan.
Ineens werd ze vastgegrepen, ze wilde gillen.
Maar diegene die haar vastgreep legde zijn hand op haar mond.
"Ssssjt... Klepke dicht schat." hoorde ze hem zeggen. "Of ik knal je kop eraf.
Maar dan voor echt deze keer."
Ze herkende zijn stem, tot haar grote schrik.
Het was... Dylan Tempels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten