Die ene kerstvakantie (slot)

 

Mijn verblijf in Bulskamp zat er op. Vader en moeder konden elk ogenblik aankomen.
Mijn koffers stonden in de gang en ik zat samen met het gezin Verdoolaeghe aan de ontbijttafel.
Moeder Greta had voor mij een extra portie spek met eieren gebakken en dit met het zelfgebakken brood dat Greta elke dag opnieuw maakte en zo heerlijk geurde toen ik mij aan het wassen was.
Jason at zijn spek met eieren met smaak op en vader en moeder maakten een praatje. “Ghie ghoat dat hier missen hé moat,” zei Vader Johnny terwijl hij naar mij knipoogde. “Lekker eten, olles rechte van ’t land. E regelmoatig leven, vrucht hein van je werk.”
“Ik zou wel nog eens een handje willen komen helpen in de zomer,” zei ik. “Lijkt me leuk om te doen voor ik mij in de echte arbeidsmarkt gooi. Of verder studeer. Daar ben ik eigenlijk nog niet uit.”
“Olsang welgekomen vent, mor je ghoat dat toene wel eerst met joen oeders moeten bespreken hé.”
Ik zag Sheila opkijken. Een glimlach op haar bedrukte gezicht.
Maar ze zei niets.
Haar hart zat vol verdriet, dat zag ik zo.
Sinds die vrijpartij zijn we dan ook enorm tot elkaar toe gegroeid. Ze nam me zelfs mee naar Veurne om daar oudejaarsavond te vieren in haar stamcafé met de grappige naam ‘Pietje Pek’.
Het laatste stuk naar huis fietsten we niet maar wandelden we hand in hand en met onze fiets in de andere hand. Sheila keek me aan, haar ogen straalden en ik zag kuiltjes in haar wangen. Ik besefte, dat meisje was niet zomaar gelukkig maar SUPERGELUKKIG!
Ineens liet ze haar fiets vallen en trok ze mij dichter, ook mijn fiets viel op de grond.
Ze kuste me. Vol passie, vol liefde en vol gemeende tederheid kuste ze mij en voelde ik haar tong met lange diepe halen over de mijne wrijven. “Ek zien joen zo geiren schatje!” fluisterde ze in mijn oor. “Ferm schatje van mien!”
“Sheila, ik zie u ook graag liefje,” zei ik.
“Dat weten kik schatje, ventje, keptje. Ek wilde daje me liefde echt voelt. Want ’t zit zo diepe schatje. ’t Zit zo enorm diepe.
’t Heit nog nooit zo diepe gezeten keptje,” zei Sheila met een diepe snik in haar stem.
Ik besefte, Sheila is een meisje die als ze lief heeft, dat ze dat dan doet van uit het diepste van haar hart, haar ziel en haar lichaam. En ik besefte, dat ik dit maar beter kon respecteren en haar evenveel liefde en passie schenken als zij dat aan mij geeft.
“Wil je vrijen in de schuur lieverd?” vroeg ik.
“’k Zoe wil wiln schietje,” zei ze met hese doorleefde stem.
Mor ‘k hein ghin kapootjes niemeje.”
“Ik wel,” zei ik. “Hey, het is ook aan mij om verantwoordelijkheid te nemen of niet soms?”
“Oh Ruben!” zei Sheila terwijl ze mij opnieuw dichter trok en mij vol passie begon te kussen.”
Ik voelde haar bekken tegen mijn kruis, hoe ze mijn stijve zocht en er met haar intieme delen over schuren terwijl ze mij bleef kussen en ze met haar koude handen onder mijn vest en trui ging, dit terwijl het hard waaide en sneeuwde.

Johnny stond recht en porde zijn zoon. “Kom vent, ’t werk wacht en uzze nieuwe knecht kan d’er ook ieder moment stoan.” Ja er kwam een nieuwe knecht en hoewel de dokter aanraadde om toch tot half januari rust te nemen kon Johnny het niet laten om al opnieuw aan de slag te gaan. Greta was even naar de moestuin achter kolen en rapen voor de hutsepot. Lekkere hutsepot, vorige week maakte ze die ook klaar en die was zo lekker dat de pot al na één dag leeg was. “Ghie ku’t ghoed eten vent,” prees ze mij om mijn eetlust.
Ik stond recht en ging achter Sheila staan en begon zacht haar schouders te masseren.
“Jij hebt verdriet hé liefje.”
Dan stond ze recht en vloog ze me in de armen.
Ze begon te huilen, met diepe snikken: “Ek ghoan joen zo keihard missen schatje!” zei ze terwijl ze huilend haar hoofd tegen mijn borst legde.
“Ek zien jo zo verdomd geiren! En de zomer dat es toch nog zo lange.
Nee schatje,” zei ze ineens. “Doet dat nie! Komt nie were van de zomer.”
“Waarom niet, ik wil je zo graag terug zien.”
“Ek ook… “ zei Sheila.
Ze keek me aan, haar tranen rolden over haar wangen en druppelden op de grond.
“Mor dat afscheid,” snikte ze.
“’t Es dat afscheid da ‘k nie an kunnen.
‘k Hein nu ol zovele heirtzeer schatje!”
Huilend drukte ze haar lippen tegen de mijne.
“Probeert mien te vergeten Ruben, ek ghoan dat ook doen.
’t Es ’t beste vor uus olle twee, geloof me.
Ghie ghoat joen leven leiden en met joen moaten optrekken. En d’er ghoan meisjes joen pad kruusen.
Loat dat nie schieten voe mien Ruben. Hoe geiren daje mien ook ziet.
En merci!
Merci voe je liefde, joen lichaam, joen seks.
Vor ol die schone momenten da je mien gaf.”
“Nee Sheila. Jij bent bedankt.
Omdat je van mijn ontmaagding… Zo’n mooi moment hebt gemaakt.”
“Es ’t woar schietje,” zei ze terwijl haar gemoed weer vol liep.
“Ghie ghoa mien noois vergeten hé.
En ek joen ook niet!” zei ze terwijl ze mij een ALLERLAATSTE MAAL KUSTE!

Dan kwam moeder Greta binnen. “Ruben joen oeders zien doar!” riep ze. Ik nam mijn koffers, Sheila hielp me erbij. Vader had de koffer al opengezet en ik legde er alles zo snel mogelijk in.
Dan nam ik afscheid van Johnny, Greta, Jason en vooral… Van Sheila
Ik legde mijn handen op haar schouders en fluisterde zacht: “Hou je goed Sheila.”
Ze glimlachte zacht en raakte even mijn handen aan, dan stapte ik achter in de auto en zwaaide ik naar haar.
Ik ving een laatste glimp op van haar en dan drong het tot mij door…
IK ZIE DAT MEISJE NOOIT MEER TERUG!

Vijventwintig jaar later.
Ik zit achter mijn bureau te staren naar mijn computer. Ik neem een slok koffie en krab mezelf in de haren. Ik weet me geen raad met een hardnekkig probleem en erger me rot.
Ik bekijk voor de zoveelste keer de ingediende onkostennota’s van één van mijn vertegenwoordigers die ik de baan op stuur om nieuwe klanten te ronselen voor het bedrijf dat ik samen met Roel, mijn goede vriend die ik leerde kennen tijdens mijn studies in Leuven en mijn ‘partner in crime’ is geworden.
Roel is een schrandere kerel met een neus voor zaken en een kei in marketing, en netwerken kan hij als de beste. Ik neem vooral het boekhoudkundige en administratieve werk voor mijn rekening, en ook de personeelszaken. En dat lukt me prima, maar ditmaal even niet.
Dan komt Roel het bureau binnen en geeft me een stevige por. “Hey copain hoe gaat het met de papierwinkel?” vroeg hij.
“Ik raak er niet uit. Hier moet eens zien welke onkosten ik hier aangerekend krijg.”
“Van wie zijn die?” vroeg Roel.
“Patrick één van de nieuwe vertegenwoordigers die we onlangs hebben aangeworven.”
“Verdomme, die is serieus met ons voeten aan het rammelen,” zei Roel.
“Ja maar, hoe bewijs je zoiets. Ik zou harde bewijzen moeten hebben, dan kan ik hem van de eerste keer op staande voet ontslaan. Ik moet daar dus echt niet van weten hé. Niemand moet hier denken dat ze met Ruben Baelmans zijn kl… Kleurpotloden kunnen rammelen hé zeg.”
“Huur een detective in,” zei Roel.
“Wacht, ik heb hier nog een kaartje zitten die ik kreeg van één van onze pas verworven klanten. Ha hier heb ik het. Neem contact op met dit detectivebureau, het wordt gerund door twee ambitieuze dames die zeer professioneel te werk gaan.”
Ik bekeek het kaartje: SV Intelligent Investigations, las ik.
Ik besloot om meteen contact op te nemen met dit bureau. Roel had intussen in alle stilte de plaat gepoetst, logisch er is nog een hoop werk te doen.
Ik belde meteen het nummer dat op het kaartje stond, een vriendelijke dame nam op. “SV Intelligent Investigations, met Morgane,” klonk het uit de mond van een dame die met een hoorbare Franse R sprak.
Ik stelde me voor en legde meteen uit wat mijn probleem was.
“Kijk meneer, het is momenteel erg druk. Geef me je gegevens en ik zal een kort verslag opmaken met wat uw probleem is en dit doorgeven aan mijn vennoot, en zij zal zo spoedig mogelijk contact opnemen voor een afspraak.”
“Dat is zeer goed,” zei ik, waarna ik ophing en mijn mails en correspondentie doornam.
Sinds tien jaar runden Roel en ik een klein bedrijf gespecialiseerd in de invoer van Italiaanse koffiemachines voor de horeca. Koffiemachines van een klein maar zeer exclusief familiebedrijf die hoogwaardige kwaliteit afleveren, uiteraard tegen een hoogwaardige prijs.
Om zoveel mogelijk afzet te krijgen is het dus nodig dat we kunnen rekenen op goede vertegenwoordigers die hun vak kennen en niet alleen klanten kunnen ronselen, maar ook met hun klanten een goede relatie kunnen opbouwen.
Een relatie gebaseerd op vertrouwen, en die moet er zijn tussen de bedrijfsleiding – wij dus – en de vertegenwoordigers die bij ons in dienst zijn. En als die er niet is dan moeten wij dan maar radicale middelen inschakelen. Nee, ik had echt gehoopt dat dit nooit nodig zou zijn. Maar één van onze vertegenwoordigers zal op onze vraag door een detective geschaduwd worden. En wee zijn gebeente als blijkt dat hij sjoemelt met onkostennota’s.

Het liep tegen de middag en net terwijl ik wilde rechtstaan om een broodje te gaan eten ging de telefoon, ik nam af en hoorde een dame zich voorstellen als Sheila Verdoolaeghe van SV Intelligent Investigations. Ik stond als aan de grond genageld. “Nee!” dacht ik bij mezelf. “Dit kan niet!”
Ik hoorde tijdens het gesprek een goed hoorbare West-Vlaamse tongval en ze gebruikte hier en daar typische West-Vlaamse woorden. Maar het was vooral haar licht hese doorleefde stem die ik zo goed herkende. Ook al was het zoveel jaren geleden.
Of ik naar Taverne ’t Marktplein wilde komen om daar tijdens een lunch alles rustig te bespreken, vroeg ze? Ja dat zag ik wel zitten.
Ik twijfelde, zou zij het echt zijn.
Ik klopte aan de deur van mijn kameraad en vennoot en zei dat ik een afspraak heb met één van die twee vrouwelijke detectives. “Amai die laten er ook geen gras over groeien,” zei hij. “Probeer ze warm te maken voor een nauwere samenwerking,” voegde hij eraan toe.
“Dat zal ik zeker doen,” zei ik.
Ik ging op pad en parkeerde mijn wagen op het marktplein. Ik stapte uit en snoof de zacht winterlucht op. Het was veel te warm voor de tijd van het jaar en het begon voor de zoveelste keer te miezeren. Die keer dat Sheila en ik samen waren hadden we toch een heel andere winter.
Ik liep Taverne Het Marktplein binnen, ze zat amper volk en ik zette mij aan een tafeltje bij het raam en bestelde een cola. Terwijl zag ik een potige pick-up truck parkeren twee parkeerplaatsen van mijn auto. De deur ging open en een dame stapte uit.
Ze droeg een zakelijk grijs mantelpakje maar haar haren liet ze heerlijk wapperen in de wind. Ze stapte met kordate stap en was struis gebouwd. Ze liep fier met het hoofd rechtop de taverne binnen en keek rond. Ik wenkte naar haar en ze zette zich op de stoel tegenover mij. “Sheila Verdooleaghe om u te dienen,” zei ze. “U wil beroep doen op uus… Ons detectivebureau,” zei ze.
“Klopt,” zei ik terwijl ik in haar diepblauwe ogen keek. Alle herinneringen kwamen terug.
“Zou ze mij herkennen? Ik ben verre van de lange slungel met lang warrig haar van 25 jaar geleden.
Naast keihard studeren en hardop dromen en plannen maken voor een eigen zaak was ik keihard bezig met sport. Ik heb een bredere lichaamsbouw, mijn haar is een stuk korter en ik heb een getrimde baard. Ik kwam meteen ter zake en Sheila luisterde en nam nota’s. Terwijl aten we eerst een dagsoep, en daarna at ik zalm met penne en dillesaus. Sheila koos voor een entrecote en een pintje. Sheila had al meteen een plan klaar welks ze thuis zou uitwerken en eens dat klaar was zou ze meteen aan de slag gaan, en natuurlijk zou ze regelmatig contact opnemen om verslag uit te brengen van de stand van zaken.
Dan keek ze me aan. Ze keek me recht in de ogen.
“Hoe langer hoe meer da ‘k joen bekijk, hoe meer ik een raar gevoel krijg,” zei ze.
“Welk gevoel?” zei ik.
“Een heel zalig gevoel,” zei ze. “Zalige herinneringen aan één van de fijnste momenten in mijn leven.
Wat is je naam ook alweer?” vroeg ze.
“Ruben Baelmans,” zei ik.
Ze nam mijn handen en wreef er zacht over met haar duimen.
“Ruben,” zei ze.
Ze beet op haar lip en ik zag dat ze een krop in de keel had.
“Rubentje,” herhaalde ze maar ditmaal met een hoorbare snik in haar stem.
“Achter ol die joaren.
Achter ol die ghodvedomsche joaren.
Lot uus bieklappen moatje!
Vanavond in de Dinky Toys, Dat es me stamcafétje. Je ghoa je doar ook geneiren, geloof me.”
Ik stemde toe, geen idee hoe de avond zou uitdraaien.
Maar de kaarten liggen nu wel anders. Ik ben gehuwd en heb twee schatten van kinderen. Of zij iemand heeft in haar leven? Dat weet ik niet.

Die avond liep ik het gekende café op het stationsplein binnen. Het café waar ik als jonge gast zo vaak vertoefde. De eerste stop van Roel en ik als we vanuit Gent met de trein terugkwamen na een week studeren. Om dan veel te lang te blijven hangen met onze vele kameraden.
Ik ben er jaren niet meer geweest, en toch herkende Willem mij nog en zette hij een pint voor mijn neus. Verderop aan de toog zat Sheila. Gekleed in een ruitjeshemd en jeansbroek.
Ze zag me en riep me terwijl ze een barkruk achteruit zette.
“Ben zo content van joen were te zien moatje,” zei ze.
We raakten aan de praat en ik vertelde over mijn zaak, over Roel die helaas niet komen kon omdat hij na een drukke werkdag kiest voor zijn gezin en zijn nog jonge kindjes.
Ook vertelde ik over mijn huwelijk en mijn zoontje Brecht. En over mijn  bedrijf natuurlijk dat ik met mijn spaarcenten heb opgestart, ook al verklaarde mijn vrouw mij voor gek. “Ge hebt alles wat ge als man en huisvader kunt dromen, vaste job, stabiliteit, zekerheid. En ge gaat dat opofferen. Zot!”
Maar ik vind dat je in het leven moet durven. En Roel dacht er net zo over.
Gelukkig liep ons bedrijf al snel op rolletjes.
Sheila keek me aan. “Ghie ziet ghoed terechtgekomn,” zei ze.
“En van ’t ghoeie hout gesneden. Ondernemer zijn dat zit in je bloed.”
De avond vorderde en ik maakte ook kennis met Sheila’s vriend. Het was verdorie Lou van het jeugdhuis, en tevens zanger van één van de eerste groepkes die ik live aan het werk zag. Grace&Beauty 
Wat was dat een verrassing zeg
Ik zag hoe Sheila en Lou naar elkaar keken, ik zag de liefde die uit hun ogen straalde en ik voelde het warm worden.
Lou trakteerde mij op een frisse schuimende pint en we babbelden honderduit. Sheila vertelde zonder enige géne over die heerlijk pretentieloos herinneringen aan DIE ENE KERSTVAKANTIE!