Toen... Die ene zomer (4)

Het volk stroomde toe in café Dinky Toys.
Vooral jonge mensen.
Ze wilden het eerste optreden van GRACE & BEAUTY voor geen geld missen.
Ze hadden al een kleine try out gedaan voor vrienden.
En hadden een demo laten horen, waarop een paar van hun eigen creaties stonden.
En iedereen die er naar luisterde was in de wolken.
"Dat is coole shit gasten".
"Jullie gaan scoren", zei nog een ander.
Toch stonden de zenuwen van Gracienne, Lou, Jan, Tom en Dries strak gespannen.
Een jaar hadden ze geploeterd en gezwoegd.
Om geld bij elkaar te krijgen voor instrumenten en ander materiaal.
Gelukkig konden ze rekenen op Joske, een ouwe kameraad van Lou zijn vader.
Die had nog versterkers en dergelijk spul staan, en die leende hij maar al te graag uit aan de zoon van zijn 'beste copain'.
En hij had nog wat instrumenten liggen.
Aan Jan vertrouwde hij een prachtige basgitaar toe.
En Jonas mocht zijn oude keyboard gebruiken.
"Moet nekeer luisteren ket", zei Joske.
"Wat voor een schone hammond sound daar op staat.
Precies nen echte.
Weet ge wat dat kost zo'n echt hammond orgel?
Stukken van mensen.
Maar met 'dees'.
Is dat precies of ge staat op zo'n echt ding te spelen.
Doet daar iets mee mannen.
Echte muziekliefhebbers horen da geire, zo'n hammondgeluid".
Ineens viel het oog van Gracienne op een prachtige rode Fender Stratocaster.
"Wat een prachtexemplaar", zei ze vol bewondering.
"Gij kent er precies iets van hé 'kinneke'", zei Joske. Zijn ogen blonken toen hij haar aankeek.
"Ik weet dat ge daar een heel tof geluid kunt uit krijgen ja", zei Gracienne.
"Kunde gij spelen"?
"Ja, op een acoustische gitaar", was het antwoord.
"Dan kunt ge op dees ook spelen, kom doet dat maar nekeer rond uwe nek".
Gracienne begon te spelen.
Eerst schuchter, zoekend.
Daarna liet ze zich gaan.
Joske begon mee te doen op de keyboard.
Hij speelde de eerste noten van Satisfaction van The Rolling Stones.
Gracienne deed mee.
Zo'n tien minuten jamden ze samen lekker door.

"Meiske", zei hij.
"Gij zijt een natuurtalent".
Hier pakt den dezen ook maar mee", zei Joske.
"Gij vanvoor op da podium met diene gitaar.
Dat gaat voenke geven mannekes, ik voel het".
Lou keek Joske met een twijfelende blik aan.
Allez jong, Zo'n Fender Stratocaster.
Dat kost een klein fortuin.
Ik weet dat ge graag genereus zijt als het op uitlenen van instrumenten aankomt.
Maar is dat er niet een beetje over"?
Joske sloeg Lou om de arm.
"Jongen", zei hij.
"Dat is een muziekinstrument!
Geen museumstuk.
Dat dient om mee te spelen, om mee op te treden.
Om daar muziek uit te halen.
Liefst met passie, zoals uw vriendinneke dat daarjuist deed.
Dat dient niet om hier in een hoekske stof te laten vergaren hé.
Heb ik gelijk, of heb ik gelijk?"
Hij bleef Lou seconden lang aankijken. Een grijns op zijn gezicht, twinkelingen in zijn ogen.
Lou bond in, en naast een basgitaar en een keyboard hadden de oprichters van het nog prille rockgroepje Grace & Beauty nu ook nog een prachtige Stratocaster in bruikleen.
Gracienne was gek van die gitaar.
Thuis oefende ze ermee tot haar vingers blauw zagen.
Lou had bewondering voor haar enorme muzikaal gevoel.
Op acoustische gitaar was ze naar zijn mening al erg bedreven.
Maar op die prachtige geleende Stratocaster liet ze zich helemaal gaan.
Lou kreeg er kippenvel van.
Meer dan ooit had hij vertrouwen in het slagen van zijn droom.

Willem, de uitbater van café Dinky Toys liep het podium op en greep de microfoon vast.
Meteen verstomden de stemmen, ze wisten dat het moment waarop ze zolang hadden gewacht aangebroken was.
"Gasten, mag ik even jullie aandacht?
Voor vanavond staat er een heel speciaal optreden op het programma.
Een beginnend rockbandje uit eigen stad.
Het is hun allereerste optreden voor een groot publiek.
Maar iedereen kent hen.
Iedereen weet dat elk van hen werkelijk bezeten zijn van stevige alternatieve rockmuziek.
En jullie zijn dat ook.
Daarom zijn jullie hier.
Mensen.
Geef ze een daverend applaus.
Want hier zijn ze.
Onze vrienden van Grace & Beauty!!! Applaus!"
Het publiek applaudisseerde toen Gracienne, Lou en de anderen het podium opkwamen.
Gracienne liet meteen een felle gitaarriff  horen.
Het publiek was meteen dolenthousiast.
Als eerste nummer speelden ze Cop Killer van Ice-T.
Een idee van Tom, die niet alleen een geweldige fan was van groepen als Body Count en Rage Against The Machine.
Maar ook omdat hij net iets te vaak in aanraking kwam met de politie.
Onder andere omdat hij graag eens een 'pretsigaretje' durfte op te steken.
Gracienne gaf zich helemaal in de snoeiharde gitaarrifs van de song, en liet zich ook vocaal gelden.
Meteen ging de menigte uit zijn dak, en er ontstond meteen een kleine moshpit vlak bij het podium.
Toen de laatste noten weerklonken, zei ze meteen in het Engels.
"We have not enough own songs on our repertoir. So we've got to put some covers in our playlist.
This is the next one!"
Daarna volgden Thunderstruck van AC/DC, One van Metallica en zelfs 666 The Number Of The Beast van Iron Maiden.
Welks de stemming er meer dan in bracht.
Gracienne had zich uitgedost in een zelfgemaakt pakje, bestaande uit een kort zwart rokje, nylons en een heel strak topje afgewerkt met kant.
Ze had zich creatief laten gaan voor dit optreden, dat was duidelijk.

Dan volgde hun eerste eigen song.
Een lied dat Gracienne zelf geschreven had toen ze nog in Antwerpen samen met haar toenmalige krakersvrienden samenhokte.
Een vlammend protest tegen de consumptiemaatschappij, de alomtegenwoordige commercie en vooral het eten van vlees.
Een titel als Brainwashed Consumption Slaves loog er weinig om.
Gracienne was een verbeten veganiste, ook dat leidde tot conflicten met haar ouders.
En ook hier liet haar Marraine haar de vrije keuze om geen vlees of dierlijke producten te eten.
Ze ging zelfs op zoek naar boeken met veganistische recepten, ze schuimde alle soorten tweedehandsboekenmarkten af.
Dit deed ze wel vaker... Daar vond je volgens haar de interessantste boeken, zo zei ze altijd.
De daarop volgende song was van een heel andere orde.
De tekst ging als volgt.
"I'm sitting in that classroom, it's hot and boring and takes me too long.
I'm looking to the guy in front of me, he's handsome, tall and his hair is long.
I'm bored, i'm horny, there's just one thing i want to do.
I writing a note, oh boy i have a little message for you!!
Gracienne liet een stevige gitaarrif los, en daarna zong ze het meer dan expliciete refrein...
"Fuck me, fuck me, fuck me in the toilet room!
Fuck me, fuck me! Fuck me hard and deep!"
Ze zong het met volle kracht en overtuiging.
Tijdens de instrumentale stukken kreunde ze wellustig in de microfoon.
Terwijl ze met een meer dan verleidelijke blik naar het publiek keek.
De adrenaline ging door haar lichaam.
Tevreden stelde ze vast dat haar teksten aansloegen.
Dat het jonge volk ze zonder moeite oppikten.
Twee uur lang zweepte ze het publiek op.
Ze was helemaal op dreef, en dat zweepte de anderen op om ook het beste van zichzelf te geven.
Lou stond naast haar en keek haar aan.
Zag hoe ze helemaal opging in de muziek en de ambiance.
Hij zag haar passie, haar gedrevenheid.
Hij had er meer dan vertrouwen in en besefte dat als hun band het zou maken.
Dat volledig te danken zou zijn aan de ambitie en gedrevenheid van Gracienne.

De laatste noten van het bisnummer weerklonken.
Dat werd Alive van Pearl Jam, een lied waar Lou destijds gek van was.
Meteen weerklonk een luid gejuich de zaal.
Lou nam de microfoon.
"Beste mensen", begon hij.
"Eerst en vooral voor de massale opkomst en de machtige respons.
Echt, jullie zijn een heel tof publiek.
Ten tweede: Ons eerste optreden was een week vroeger gepland, maar ik heb aan de Willem gevraagd om het te verplaatsen naar vandaag, en wel om een heel speciale reden.
Vandaag beste mensen, wordt onze fantastische zangeres Gracienne, die dat heel goed heeft gedaan meerderjarig.
18 jaar mensen... Ik vind dat dat een massale Happy Birthday verdient.
Doen jullie mee"?
Hij gordde zijn gitaar terug om, gleed even over de snaren terwijl hij de andere jongens aankeek.
Hij telde tot drie en daarna weerklonk het Happy Birthday, en het hele café zong mee.
Gracienne was gepakt door dit eerbetoon.
"Dit doet echt deugt mensen, echt waar.
Ik heb wat geld opzij gezet, en weet je wat.
Daarmee ga ik een vatje geven".
Meteen ging de hele tent uit zijn dak.
Gracienne deed de riem van haar gitaar over haar hoofd met de bedoeling die op de grond te zetten.
"Wacht efkes", zei Lou.
Hij hield de gitaar vast.
"Grace, meiske.
Ik heb vanmiddag naar Joske geweest.
Ik weet... Zie.
Dat gij enorm gehecht zijt aan die machtige gitaar.
Het heeft me een flink stuk van mijn pree gekost.
Maar dat is het waard.
Ik heb die gitaar gekocht...
En die is nu voor u... Mijn cadeau voor uw verjaardag!!!"
Gracienne wist niet wat zeggen.
"Komaan Lou, ge zijt zot jong.
Dat is toch veel te duur".
Hij nam haar vast.
Keek haar in de ogen.
"Grace, meiske.
Ik zie u geire.
Gij betekent veel voor mij.
Voor ons allemaal.
Zonder u...
Hadden we hier niet gestaan.
Ik doe dat met heel mijn hart meiske."
Gracienne was diep ontroert.
Sloeg haar armen om Lou's hals.
Beet op haar lip, ze moest zich inhouden om niet in tranen uit te barsten.
Toen drukte ze haar lippen tegen de zijne, en begon hem hartstochtelijk te kussen.
Gejoel steeg op uit de menigte.
"Blijft ge vannacht bij me slapen maatje"? Vroeg ze hem zacht fluisterend in het oor.
"Tuurlijk meiske", was het antwoord.
Toen hij het zij wreef hij zacht over haar rug.

Maar toen...
Kwam er een klein mannetje naar het podium.
Hij liep met stevige pas, droeg een geruite pet en een grijze duivenmelkersschort.
Gracienne herkende hem meteen. Het was Louis de duivenmelker.
Die woonde rechtover het huis van Marraine.
Gracienne, zei hij met een stem die hoogdringendheid verraadde.
"Ze hebben uw Marraine naar de kliniek moeten doen, ze heeft ietske gekregen".
Gracienne was in shock.
Vertwijfeld hield ze haar hand voor haar mond.
Haar hart kromp ineen.
"Verdomme", zei ze haast onhoorbaar.
Lou zag hoe ze bleek wegtrok.
Omklemde haar en probeerde haar te kalmeren.
"Ik pak de camionet en ik rij met u naar de kliniek.
Gasten, jullie zorgen voor ons materiaal, steekt alles goed weg vanachter en ziet dat er niks achterblijft.
Ik kom morgenvroeg wel de boel ophalen, OK?"
Daarna reed Lou in volle vaart naar de kliniek.
Daar aangekomen werd Gracienne door een verpleegster naar de afdeling Intensive Care gebracht.
Lou moest in de inkomhal blijven wachten.
"Alleen familie is toegelaten", zei de verpleegster streng.
De verpleegster opende de deur.
"Uw Marraine is nu bij kennis, ge moogt er efkes naartoe.
Maar niet langer dan tien minuten, ok"?
Gracienne zag haar Marraine, de vrouw die haar de afgelopen vier jaar had opgevoed.
Haar had gevormd en levenswijsheid had bijgebracht.
Ze zag haar liggen.
Met allerlei draden en buisjes verbonden aan apparaten.
Ze hoorde het zachte gepiep van de hartbewakingsmachine.
Ze hapte naar adem.
Liep traag naar het ziekbed toe.
"Marraintje", zei ze snikkend.
"Wat is er gebeurd"?
De oude vrouw draaide moeizaam haar hoofd.
"Dag kindje", zei ze met zware stem.
"Hoe was 't optreden".
"Rustig maar", zei Gracienne.
"Dat is nu niet belangrijk.
Zorg dat ge er terug door komt Marraine", zei ze.
"Antwoord op mijn vraag Gracienne", beval haar Marraine nu met een iets strengere stem.
"Goed", zei Gracienne nu ietwat stamelend.
"De zaal zat afgeladen vol. Het was een echt succes".
De 81 jarige Gracienne Van Ackere glimlachte naar haar oudste kleindochter.
Haar evenbeeld.
Niet alleen had ze dezelfde naam.
Ze had ook het karakter, de ambitie en de verbetenheid van haar geërfd.
En ze leek ook als twee druppels water op haar grootmoeder die in haar jonge jaren een meer dan knappe vrouw was.
"Ik wist het wel.
Gij gaat er komen meisje.
Dat weet ik.
En gij gaat dat goed doen op de Mode Academie.
En ooit mijn werk verder zetten.
Nadat ge het als zangeres hebt waargemaakt.
Jaaa meiske.
Gij gaat er komen!!!
Dat stelt mij gerust.
Mijn taak zit er hier op.
Ik kan rustig sterven nu".
"Nee", zei Gracienne huilend.
"Ge moogt nog niet gaan".
De oude vrouw keek haar kleindochter aan
Haar ogen zaten diep in haar kassen.
Maar ze had nog altijd die indringende blik die haar zo kenmerkte.
"Mijn tijd zit erop kindje", zei ze.
"Het is nu aan u om de fakkel over te nemen.
Maar zijt gerust.
Ik heb alles geregeld.
En het geld voor het betalen van uw studies aan de Mode Academie ligt klaar.
Ik heb afgelopen week nog met de notaris gesproken.
Zie je, ik had al zo'n hevige pijnen overal.
En een voorgevoel.
En zie.
Het klopte.
Alles is geregeld nu".
Gracienne zag hoe haar grootmoeder slikte.
En moeizaam ademde.
"Marraintje", zei ze snikkend.
"Ik zien u geire.
Verdomme ik ga u zo keihard missen".
Huilend legde het meisje haar hoofd op de borst van haar zieke doopmeter.
Die met veel moeite met haar rechterhand door het blonde haar van haar kleindochter woelde.
Ze zei geen woord.
Liet het meisje uithuilen.

Beiden beseften dat het uur van afscheid was aangebroken.