Psychopaat met connecties 4

 

Sheila had al een meer dan lijvig dossier met getuigenissen over wat voor een tiranniek persoon Georges Uytterlinde wel niet was. Vooral dan naar vrouwen toe. Hij was niet meer of minder dan een ordinaire VROUWENHATER!

Vrouwen moeten hem op elk moment seksueel ter wille zijn, hem gehoorzamen en aanvaarden dat zij de mindere zijn en hij hun meester naast God. Maar Sheila besefte dat hoezeer die getuigenissen haar een beeld gaven van een gestoord misogyne individu. Dat wil daarom nog niet zeggen dat hij een moordenaar is.
Sheila liep naar het koffie automaat en goot de vers doorgelopen koffie in de thermos, terstond zette ze ook de radio aan om naar het regionaal nieuws op de lokale zender Radio Express te luisteren. Maar hetgeen ze hoorde maakte dat ze het terstond ijskoud kreeg.
“Luisteraars, we hebben meer informatie over de roofmoord die gisterenavond plaatsgreep in de Stationsstraat. We schakelen meteen over naar onze reporter ter plaatse”
“Ja, luisteraars even herhalen. Vanmorgen vroeg ontdekte een werkneemster van een poetsbedrijf het levenloze lichaam van de zaakvoerster van een gekende designwinkel in de stationsstraat, ze verwittigde meteen de politie die onmiddellijk ter plaatse kwam om de nodige vaststellingen te doen… “
“Me ziele ghods… JENNIFER!” riep Sheila ontzet uit!
Snel deed ze haar jas aan en fietste ze zo snel ze kon naar het Stationsplein. Daar trof ze Alain Donck die net van achter het politiecordon kwam, hij zag Sheila en begroette haar hartelijk.
“Zieje ghie ol were an ’t werk?” vroeg ze.
“Van begin deze maand, ik kon het niet meer aarden thuis,” zei Alain. “Maar nu begin ik toch te denken dat ik een vergissing begaan heb met terug aan de slag te gaan.”
“Woarom dadde?” vroeg Sheila.
“Ik mag gewoon niks meer.
Marcel Leliaert is nu volwaardig lid van de politieraad, na eerst een jaar plaatsvervangend lid te zijn geweest. En dat heb ik geweten. Hij heeft de commissaris zover gekregen dat hij nu aandringt dat ik op vervroegd pensioen ga. En hij dreigt ermee dat bij de minste klacht hij zijn handen van mij aftrekt. Hij wil een einde maken aan mijn zogezegde eigengereide optreden. Dat maakt dat ik nu een jonge gast die zijn onschuld blijft uitschreeuwen voor de rechter ga moeten brengen voor de moord op zijn vriendin. Terwijl er genoeg elementen zijn die erop wijzen dat er iemand anders de moordenaar is.”
“Wie denk je?” vroeg Sheila.
“Georges Uytterlinde. Helaas een man met machtige connecties, en maakt deel uit van de entourage van Marcel Leliaert.”
“En woarom verdacht je hem?”
“Ik weet uit goede bron dat wijlen Alixe Verbrugghe bij hem langs ging voor financiële steun, want het ging heel slecht met haar bedrijf. Een jonge vrouw die aangewezen is voor vers geld bij een psychopaat en roofdier zoals hij. Hij heeft zo al meerdere vrouwen tot seks gedwongen, maar elke, maar dan ook echt elke klacht werd ongegrond verklaard. En dan orakelt dat ‘betweterke’ bij ons daar dat het maar normaal is, want er zijn geen bewijzen. “Je opent geen onderzoek naar een belangrijk man als Georges Uytterlinde met sluitende bewijzen, blablabla!” Godverdomme, voor dat sujet heeft een verkrachte vrouw het zelf uitgelokt. En dat werkt hij in mijn team als rechercheur!
Godverdomme.
Trouwens, er is een verzoek tot aanhouding tegen hem vanuit Frankrijk, hij zou achter de moord op een jonge Malinese vrouw zitten die in één van zijn villa’s in Zuid-Frankrijk als poetsvrouw en meid voor alle werk werkte. Voor het plaatselijke parket zijn de aantijgingen tegen de jonge hovenier die in eerste instantie werd aangeklaagd ontoereikend, ze zijn er echt rotsvast van overtuigt dat Georges Uytterlinde de echte dader is. En pas op, die gasten van het parket van Nice, dat zijn geen uilen hoor.
Maar ja, wat denk je dat de reactie is van ons heerlijk gerecht? “De bewijzen tegen Meneer Uytterlinde zijn voor ons onvoldoende om tot aanhouding en uitlevering over te gaan. Schande dat zo’n klootzak wordt beschermt! Maar gij weet net zo goed als ik wie daar achter zit, nietwaar.
Maar goed, ik ga u moeten laten want er is veel werk aan de winkel.”
“Voe mien ook,” dacht Sheila terwijl ze haar fiets pakte en terug naar huis reed.

Dan belde ze kort met Jan Ceustermans, Lou’s beste vriend en thans mede zaakvoerder van Begrafenissen Ceustermans, het bedrijf dat hij samen met zijn broer overnam van zijn vader die eindelijk voor rede vatbaar is en besefte dat hij de fakkel maar beter overliet aan zijn beide zoons. Wat niet wil zeggen dat de ouwe zich nog graag komt moeien, tot grote ergernis van beide broers.
Daarna liep ze naar Lou’s kamer en haalde ze al zijn spullen eruit en zette deze buiten voor de voordeur. Morgane kwam thuis en zag Sheila bezig. “Mais qu’est ce que tu vas faire tois? Wat voer jij allemaal uit?” vroeg Morgane ontzet.
“Lou meug ze boeltje pakken,” zei Sheila beslist. “’k Hein ’t meer of g’had met hem,” zei Sheila bits.
“Wat? Meen je dat nu?” vroeg Morgane.
Sheila draaide zich om en legde haar armen op Morganes schouders. “Tuurlijk niet, mor ’t es wel dadde da ‘k wiln dat de meinschen over uus peinzen.”
“Jij voert iets in je schild,” zei Morgane.
“’t Zal wel zien.
Noaste weke vindt het jaarlijkse galadiner van de Kiwanis plaats, en niemand minder dan Georges Uytterlinde organiseert sinds jaar en dag het hele gebeuren, daarmee dat ze hem vijf jaar geleden erevoorzitter maakten.
En als ‘k wiln dat die meer wilt dan met mien e dansje doen, es ’t wel van belang da ’t geweten es da ‘k were single zien. Want e vent van zien niveau wordt liever niet publiek gezien in een te dichte omhelzing met vrouwe die in e relatie zit.”
“En Lou, wat vind hij daarvan?” vroeg Morgane.
“Zal je gauw zelf merken,” zei Sheila. “Daar heb je hem trouwens al.”
“Gij godverdomse! Dus gij meent dat?” Bulderde Lou toen hij zijn spullen zag staan.
“Wat dacht je? Daje overol mee ging wegkomn, ghodverdomsche zeikerd daje ziet! Kom pak mo je boel, je meuget opteirten!” riep Sheila terwijl ze hem striemend aankeek. Aan de overkant van de straat stak al iemand zijn hoofd uit de deur.
“Gij staat mij hier publiek te vernederen! Godverdomse bitch, dit hoef ik niet te pikken!”
“Ofdaje vele keuze heit. Kom bol het af, triestige droenkoard! ‘k Hein ’t meer of g’het me joen bezopen gezever!” riep Sheila terwijl ze een koffer voor zijn voeten gooide.
“En waar is mijn gitaar, mijn Fender Stratocaster!” brulde Lou.
“Ghin paniek, je meugt hem komn halen als ’t joen past, mor wacht er niet te lange mee want ‘k kennen de weg naar ’t containerpark beter of ghie. Leeghoart daje ziet!”
Net op dat moment parkeerde een anonieme zwarte bestelwagen voor het oude herenhuis. Jan Ceustermans stapte uit en nam de valiezen. “Maak het niet erger dan het al is ‘pal’, zei hij. En help gewoon inladen.”
“Dat is dan mijn dank voor al dat zweet hier aan dat huis godverdomme!” foeterde Lou terwijl hij zijn koffers achterin de bestelwagen gooide.
“Hier ga je spijt van krijgen ROTWIJF!” schreeuwde hij uit het open raam terwijl de bestelwagen wegreed.”
Dan kwam Marleen, de overbuurvrouw en vroeg ze wat er gaande is. “’t Es gedoan tusschen Lou en ek, zo simpel es dadde,” zei Sheila.
“En gijlen waart zo’n schoon koppel,” zei Marleen.
“Schijn bedriegt mokke, en wil je mien nu efkes gerust loaten,” zei Sheila waarna ze de deur dichtgooide.
“Yes!!” riep ze terwijl ze tegen de muur leunde en haar vuisten balde.
“I love it when a plan comes together!”
Nu lag de weg vrij voor de verdere uitvoering van haar plan, die avond ging ze langs bij Alain Donck om het te hebben over het Franse arrestatiebevel dat tegen Georges Uytterlinde werd uitgevaardigd. En hoe groot de kans was dat de Fransen effectief tot arrestatie zouden overgaan wanneer hij voet op Franse bodem zou  zetten.
“Als blijkt dat hij van plan is om een misdrijf te plegen dan schieten ze in actie.”
“En dat ghoat ie,” zei Sheila. “Je wordt overmoedig. Jennifer moest zwiegn, en ook ek werden geschaduwd deure e detective. En je lag op de loer toen da ‘k Jennifer opzochten. Dus Jennifer moeste zwiegn, en ik ook.
Je moet alleine nog een opportuniteit hein, en als ie mien op zien favoriete manier kan om ’t leven brengen, dan ghoat ie dat niet loaten.”
“Je speelt gevaarlijk spel Sheila,” zei Alain. “Georges Uytterlinde is een zeer gevaarlijk man. Hij was in zijn jonge jaren Europees kampioen gewichtheffen en ook nu brengt hij veel tijd door in zijn eigen fitnessruimte. Ik weet dat je fysiek erg sterk bent Sheila… Maar Georges Uytterlinde is dat ook.”
“Ek ben de enige die hem kan ontmaskeren, en als ’t nu nie gebeurt, dan gebeurt het nooit niemeer.
Wie weet hoevele slachtoffers voln d’er toene nog?”
Alain keek Sheila recht in de ogen.
“Jij bent met stip één van de meest dappere mensen die ik ken Sheila,” zei hij.