De Terugkeer 3

De fietserstunnel bij het station. Een plek met een niet al te beste reputatie.

Jongeren hingen er rond, overal zie je graffiti en sporen van vandalisme en er hangt een penetrante geur van urine. Vooral 's avonds mijden mensen deze plek als de pest. Je fiets stallen in de fietsenstalling in de tunnel doe je echt wel op eigen risico. Want de kans dat hij gestolen of beschadigt wordt is erg groot. Dit ondanks de camera's die er hangen en de zeer frequente politiebewaking.
De ingang van de tunnel was afgesloten met een scherm, Alain en zijn team werden binnengelaten door een agent die op wacht stond.
In de fietsenstalling lag het lichaam van een jongeman. Donkere huidskleur, lange dreadlocks.
"Kijk hiervoor zou ik spontaan een fles Champagne ontkurken se." zei Bart. "Gesteld dat ik alcohol zou drinken natuurlijk, maar ik drink dat vergif niet want ik heb nog zelfrespect.
Eindelijk heeft die smerige dealer gekregen wat hij verdiende."
"Hou uw mening maar voor uzelf Holvoet," bromde Alain terwijl hij Bart met een striemende blik aankeek."
"Wat?" reageerde Bart. "Dit is toch een schone opkuis zeker. Freddy Yarowa, notoir cannabisdealer die er niet voor terugdeinst om zijn smeerlapperij aan minderjarigen te slijten. Morsdood.
Hier kan je als flik toch alleen maar blij om zijn."
"Ik ben net flik geworden omdat ik niet geloof in 'oog om oog tand om tand' Holvoet," reageerde Alain. "Moord blijft moord, wie het slachtoffer ook was."
"Goed gesproken Alain," reageerde wetsdokter Dirk Dejonghe die het T-shirt van het slachtoffer openknipte om zo een beter zicht te hebben op de mogelijke doodsoorzaak.
"Dag dokter," zei Alain. "Kun je al iets vertellen over de doodsoorzaak."
"Drie ferme meppen op het aangezicht en een welgemikte karatetrap op de bovenrug. Resultaat, gebroken nek. Hij had geen schijn van kans.
Het moet heel snel gegaan zijn."
"Is hij hier gestorven of is het lichaam verplaatst?" vroeg Alain.
"Afgaande hoe hij werd aangetroffen is hij na de stamp tegen zijn bovenrug gevallen en hebben ze hem zo achtergelaten."
"Zijn er getuigen?"
"Ja, een vrouw hoorde geroep en getier in de fietsenstalling maar durfde niet naar binnen gaan. Dan zag ze twee mannen weglopen, ze zit in de combi te wachten om een verklaring af te nemen.

In de combi zat inderdaad een jonge vrouw. Alain schatte haar vooraan in de dertig. Sluik blond haar, doffe ogen, trillende handen, dikke grijze wollen trui, blauwe jeans, gympen.
Alain ging tegenover haar zitten. "Wilt ge iets drinken? Een koffie?" vroeg hij.
De jonge vrouw keek op en knikte van ja.
"Bart, haal eens twee koffie?" riep Alain uit de openstaande deur.
Vijf minuten later nam Alain twee dampende kartonnen bekers koffie aan en reikte er één naar de jonge vrouw.
"Vertel maar rustig wat er gebeurd is," zei Alain op rustige toon.
"Ik kwam van mijn werk met de trein en wilde mijne velo halen in die fietsenstalling. Maar ik hoorde daar kabaal. Een hoop getier en dan geluid alsof er klappen vielen.
En dan gekraak, luid gekraak.
Ik versteef van angst, durfde gene stap meer te zetten. Dan zag ik twee gasten uit de fietsenstalling komen. Die blik in hun ogen inspecteur... Eén en al agressie."
"Hoe zagen ze eruit?" vroeg Alain.
"Ruige kerels," zei de jonge vrouw.
"Geen vreemdelingen, het waren gasten van hier. Ze waren met twee, de ene had de capuchon van zijn hoodie over zijn hoofd getrokken en de andere was kaal en droeg een bomberjack en hij was groter, struiser en ook een stuk ouder.
Ik heb daar zeker een kwartier gestaan, bevend als een riet. Toen kwam er een andere man de stalling in en dan hoorde ik hem roepen 'verdomme een dooie'. Toen wist ik genoeg. Ik ben door mijn benen gezakt en zo hebben uw collega's mij gevonden toen ze aankwamen nadat de man die het lichaam vond jullie belde."
"Ik heb genoeg gehoord," zei Alain. Bedankt voor de informatie."
Voor hij de combi verliet liet hij zijn blik over de jonge vrouw glijden. Ze mocht best gezien worden. En dat maakte wel wat los bij Alain bij wie het toch lichtjes begon te klagen dat hij nergens terecht kon met zijn sluimerende seksuele behoeften."

Terwijl het team aan de slag ging met de opgevraagde videobeelden en persoonsbeschrijvingen die de getuigen hen gaven zat Commissaris Wim Van Marcke achter zijn bureau toen er op de deur geklopt werd.
"Binnen," zei hij.
De deur ging open en Marcel Leliaert stapte met kordate stap het bureau binnen.
"Mijn goede vriend Wim, hoe gaat het ermee."
"Druk Marcel," zei Wim. "We hebben een moord op te lossen." antwoordde Wim amper opkijkend van het scherm van zijn laptop.
"Ach, daders onbekend, waarschijnlijk afrekening in het milieu. Gewoon de moeite niet om daar het zuurverdiende belastinggeld van de hardwerkende burger aan weg te gooien."
"Heb zonet Alain Donck gesproken, en die heeft toch al enkele verdachten in het vizier," ging Commissaris Van Marcke verder.
"Ge luistert slecht Wim," zei Marcel.
"De publieke opinie zal er niet mee opgezet zijn dat men zoveel tijd en moeite steekt in het opsporen van een individu dat iets te hard op een illegaal stuk gemeen in stampte waardoor zijn nek brak. Een illegaal die menig ouders zorgen baarde met zijn activiteiten zijnde het sjacheren met drugs in de buurt van scholen het jeugdhuis en andere plaatsen waar jonge mensen samen kwamen."
"Het appeasen van de publieke opinie is uw werk Marcel, Het onze is de wet handhaven en de misdaad bestrijden en daders van misdrijven opsporen." zei Wim Van Marcke onverstoorbaar.
"Je doet het weer Wim," zei Marcel terwijl hij zijn zonnebril over zijn voorhoofd stak en Commissaris Van Marcke recht in de ogen keek.
"Uit de hand gelopen ruzie in het drugsmilieu, geen spoor van de daders.
Ondanks de broodnodige tegenreactie die vrijdagavond zal plaatsvinden en die -dat weet ik zeker - zeer zeker zal gesmaakt worden door de publieke opinie.
De mensen en dan vooral ouders van opgroeiende kinderen, zullen zeer opgelucht zijn als ze zien dat de drugsproblematiek aangepakt wordt zoals ze hoort aangepakt te worden.
Krachtdadig en met harde hand.
Ik, en velen met mij zien liever dat dealend gespuis achter de tralies dan iemand die een illegale dealende uitvreter de doodsmak gaf die hij verdiende.
Volgt ge mij Wim?" vroeg Marcel terwijl hij ging zitten op de stoel tegenover de Commissaris.
"Doodsmak? Dit was een moord met voorbedachte rade, en Alain Donck is de daders al op het spoor. Het is maar een kwestie van uren voor het aanhoudingsbevel op tafel ligt."
"Dat weet ik, en de procureur weet dat, en gij weet dat ook.
Maar dat hoeft het grote publiek niet te weten.
We houden het gewoon bij 'daders onbekend' en laten dat rusten. Ik ga zo meteen even langs bij de procureur en vanavond heb ik een goed gesprek met een bevriende journalist die bereid is om het een en ander in het juiste perspectief te zetten."
"Ge wilt die zaak in de doofpot steken?"
"Doofpot, doofpot. Weer zo'n geladen woord. Er valt hier niets in de doofpot te steken, die Freddie Yarowa hoorde hier niet eens te zijn. Uitgeprocedeerd en dus illegaal in het land weet je wel. Wie hier niet officieel woont kan ook niet officieel doodverklaart worden. Al dat geld dat we steken in dat invasieve soort, dat kan zoveel beter besteedt worden. Eigenlijk is de beste besteding van de overheid deze die niet plaatsvind. We hebben nu al de hoogste belastingdruk van de wereld. Nee, laten we het er gewoon op houden dat we ons wat strikter toeleggen op de voornaamste en wat mij betreft de enige overheidstaak die er echt toe doet. Zorgen voor orde en veiligheid. Ik kan ervoor zorgen dat deze politiezone hiervoor ruimere budgetten kan krijgen. Maar ik doe dat natuurlijk niet zomaar.
Ik kan zelfs regelen dat ge twee extra man kunt aanwerven voor uw rechercheteam."
"Twee extra man. Ik heb er maar één van doen hoor. Sarah Van Beiren was niet van de minste dus haar vervanger zal van goede huize moeten komen."
"En Alain Donck," zei Marcel.
"Hoe lang zal het duren eer die weer in de lappenmand ligt"
"Die is vandaag met verse moed begonnen. En hij is vitaler dan ooit. Ik heb hem nooit eerder zo gezien. Hij blaakt van gezondheid en zelfvertrouwen."
"En hoe lang zal dat duren?" herhaalde Marcel met iets meer nadruk.
"Gij weet evengoed als ik dat als hij zich gaat vergalloperen en alles verloopt niet naar zijn goesting, dat hij weer in zijn oude gewoontes zal vervallen. Om over zijn eigengereide gedoe nog maar te zwijgen.
Zijn manier van werken is niet meer van deze tijd Wim. Het lijkt me beter dat hij gewoon met vervroegd pensioen zou gaan."
"Dat krijg ik nooit aan hem verkocht," reageerde Wim Van Marcke. "Alain is er te erg op gebrand om aan de slag te gaan en ik ben eigenlijk blij dat hij terug is."
"Waarom? Uw team heeft bewezen dat het ook zonder die eigengereide dwarsligger kan functioneren. Meer nog, uw mensen werken veel efficiënter zonder hem.
Neem nu de het dossier rond wijlen Yoshi Dobbelaere. Had Alain dat onderzoek geleid dan zouden we tijd en geld hebben verknoeid aan het volgen van nutteloze pistes op basis van compleet nutteloze getuigenissen van een compleet sufgeblowde rapster en een langzaam dementerende psychiater op rust.
Terwijl onze goede vriend Bart Holvoet het al vanaf het begin bij het rechte eind had.
Je weet dat ik wil dat van zodra dit mogelijk is, dat hij de leiding krijgt over uw team. Hij heeft talent, ambitie en vooral een goede kijk op de zaken. Zijn gedrevenheid om te voldoen aan de fysieke eisen is voor mij echt een voorbeeld, en dit voor elke politieman en vrouw Nee, wat mij betreft mag het hoofdstuk Alain Donck vandaag al afgesloten worden. Zodat dit team eindelijk de 21ste eeuw kan in stappen.
Stuur hem gewoon met vervroegd pensioen Wim.
Want het Comité P zal zal het ditmaal niet door de vingers zien als hij weer zijn boekje te buiten gaat. En ik weet niet of ik een verhoging van het budget en meer middelen dan nog verkocht krijg aan de politieraad.
Nog een prettige dag verder."

Alain trok zijn jas aan en liep de gang in. Op de trap stond hij oog in oog met Marcel Leliaert.
"Dag Alain, fijn u hier terug te zien," zei Marcel.
Alain keek weg en liep terug naar zijn bureau, zijn gezicht stond op onweer. Maar dan hoorde hij de commissaris roepen. Alain kom eens even, ik zou u graag willen spreken."
Alain liep naar boven waar hij de deur van het bureau van de commissaris achter zich dichttrok."
"Goed," zei de commissaris. Hoe staat het met het onderzoek naar de dood van Freddie Yarowa?"
"We hebben twee potentiële verdachten in het vizier," zei Alain.
"Kevin Courtois, 24 jaar: notoir vechtersbaas, hooligan, meermaals veroordeeld voor slagen en verwondingen.
En dan is er nog Thibault De Bruyne, 38 jaar: ex-paracommando. Uit het leger gezet vanwege zijn extreemrechtse sympathieën en zijn lidmaatschap van de onlangs verboden organisatie Arische Jeugd Vlaanderen. Ze zijn beide lid van 'The Proud Fighters', een lokale boks en vechtsportclub. Destijds opgericht door Marco De Vuyst - what's in a name - en nu gerund door zijn broer Rico
Toch raar dat we voor de zoveelste keer bij dezelfde ranzige figuren uitkomen hé.
Altijd weer die links met de Arische Jeugd Vlaanderen en de knokploegjes van de broertjes De Vuyst." merkte Alain op.
Net op dat moment ging de telefoon.
"Met Commissaris Van Marcke," klonk het nadat de commissaris afnam.
"Wat? Ok, ik waarschuw de mensen van de recherche die zullen het nodige doen."
"Wat is er vroeg Alain."
"Die twee gasten die je daarnet noemde, ze staan hier beneden aan de balie.
Ze willen zichzelf aangeven voor het toebrengen van de fatale slagen aan Freddie Yarowa."
"Goed, ik ga direct naar beneden. Ik popel om die twee eens goed aan de tand te voelen."
"Nee Alain dat ga je niet. Laat Bart Holvoet dit maar afhandelen. Ik ik heb je hier nodig. Ik wil dat jij me helpt met de voorbereiding van de razzia van komende vrijdag."
"Zo doorzichtig allemaal," foeterde Alain tussen zijn tanden.
"Wat wil je daarmee zeggen Alain Donck?" vroeg de commissaris?
"Gij denkt echt dat ge met een uil te doen hebt hé Commissaris Wim Van Marcke.
"Eerst kom ik hier op de gang die ploert van een Marcel Leliaert tegen. Dan terwijl ik hier boven zit komen de twee hoofdverdachten van de moord op Freddie Yarowa zich spontaan aanmelden en jij verwacht dat ik hier wat ga opzitten en pootjes geven.
En voor een plaatsvervangend lid van de politieraad heeft die Leliaert wel veel pretentie me dunkt. Denkt ie nu echt dat hij hier zomaar in en uit kan lopen als het hem uitkomt?"
"Het zou wel eens kunnen Alain, dat Marcel Leliaert Jef Moenaerts definitief opvolgt.
Hij heeft zonet van de dokters te horen gekregen dat hij terminaal is en wil de resterende tijd met zijn gezin en zijn kleinkinderen doorbrengen."
"Godverdomme!!!!" Vloekte Alain waarna hij de deur van het bureau van de commissaris achter zich dichttrok.