Een bloemlezing vol liefde 2.

                                            

Als twee mensen elkaar vinden in de liefde dan verandert dat hun hele leven.
Liefde is mooi, liefde verrijkt je leven. Maar het kan je leven ook grondig overhoop halen.
Je weet niet wat je overkomt, je kan niet meer helder denken. Je lichaam en geest raken in de ban van die ene en je zou er je leven voor geven. Je hunkert tot in het diepste van je lichaam en ziel naar die ene persoon. Je wil hem/haar in je hart, in je ziel en ook in je lichaam, of jij in dat van je haar/hem. En ja dan heb ik het over seks. Niet zomaar seks om de seks maar seks die voortkomt uit liefde en die blijft duren blijft duren. En zelfs al is je lichaam moe, je geest smeekt gewoon om meer. Je raakt in de ban van die ene persoon en wanneer het moment daar is dat je jezelf voor hem/haar blootgeeft en jullie lichamen één worden, dan is de wereld gewoon even heel ver weg.
En dat is dan LIEFDE!

De Klaverhoeve(Deel 4)

“De band speelde een traag liedje.
Joyce nam Willems hand.
"ga de mee dansen maatse?" Vroeg ze.
Ze dansten.
Joyce keek hem diep in de ogen.
"Da's toch een schoon koppel eh", zei Gitte een meisje uit het dorp waarmee Joyce het goed vinden kon.
"Joyce is een meiske met een hart van goud.
De Willem is met zijn gat in de boter gevallen," zei Wannes zijn broer.
Ineens fluisterde ze in zijn oor: "Maatse 't jeukt een beetje. Als ge versta wa 'k wil zeggen?"
Willem verstond het maar al te goed.
"Laten we naar huis gaan?"
"Neeje zot! Zo ne schuune zwoele zomeravond.
Dat vraagt toch om het gewoon buiten te doen.
Ik zijn der gereed veure, veur onzen eerste keer.
Lot ons der ietske speciaals van make.
Kom schattebol, ik verlang hier zo hard naar".

Dit was helaas één van mijn verhalen die tragisch afliep.
Maar voor dat gebeurde beleefde Joyce nog dat ene speciale moment. Er ging sinds ze in De Klaverhoeve verbleef al vaker een wereld voor haar open. Ze ervaarde er nestwarmte, saamhorigheid, bezorgdheid en op het laatste… WARE LIEFDE!

    

Passionele Fout.

Ja, dat gevoel dat die ene persoon die je al dan niet toevallig best wel aantrekkelijk vindt iets voor je voelt, en het is wederzijds. Ja dat is mooi toch.
Maar soms, dan komt het behoorlijk ongelegen. Omdat je in een relatie zit bijvoorbeeld.
Maar dan ben je met hem (in dit geval haar) alleen en ze zoekt toenadering tot je. Ze wil je. Ze heeft haar zinnen gezet op je. Ze strikt je in haar net en je hapt toe. Je verliest je in haar warme blik, haar koele handen en haar kussen vol pure passie…

- “Buiten zat Wouter naar de sterrenhemel te staren. Annemiek sloeg haar armen om zijn middel.
“Waarom was je ineens weg Wouter?” Vroeg ze.
“Ach." Zei hij. “Ik ergerde me aan Bert. Bert is een toffe gast met een gouden hart en een goeie kameraad. Maar ja.. Het is een Antwerpenaar hé. Groot bakkes, klein hartje. En als hij iets tegen zijn goesting moet doen dan is hij niet te genieten. En dan vit hij op alles en iedereen.
Ik kan me daar zo in ergeren."
“Is toch nergens voor nodig Wouter.
Jij bent een schat van een man, weet je dat. Een luisterend oor, open geest, een gezonde levensstijl. Dat vind ik belangrijk, echt wel hoor.”
Bij die woorden wreef ze hem over zijn rug en zo nog eens langs zijn buik.
Hij liet het zich welgevallen…
“Gij zijt een tof meiske Annemiek. Een beetje speciaal maar dat vind ik wel interessant”.
Bij die woorden draaide hij zich om en keek haar in de ogen.
Toen gaf ze hem een zoen op de mond en woelde door zijn haren.
“Knapperd." Zei ze zachtjes.
“Ik vind jou echt een knapperd.”
Ze zoende hem nogmaals op de mond en likte zachtjes met haar tong over zijn lippen.
Hij liet zijn tong over de hare glijden. Voorzichtig begonnen ze elkaar te kussen.
Eerst heel voorzichtig maar daarna zocht Annemiek met steeds meer passie naar de tong van Wouter.
Ze nam hem stevig beet en ging met haar handen onder zijn T-shirt. Met haar kruis wreef ze over het zijne. Ze was gewaar dat hij een erectie kreeg en liet daarna meteen haar handen over zijn kont glijden.
Toen werden ze opgeschrikt door een rinkelende gsm…
“Verdomme ons Ilse." Zei Wouter verschrikt.” -

Zeg jij het, of ik? (Deel 4)

- “Dan ineens stond hij recht en verliet het bureau.
Hij wandelde de woonkamer binnen waar Sophie in de grote leren zetel naar Sturm Der Liebe zat te kijken.
Hij naderde de zetel met kleine stapjes.
Sophie keek op.
"Ziet hem daar staan.... Onnozeloare, zei ze giftig.
"Je hebt gelijk." Zei Kurt.
"Ik ben een onnozelaar."
Sophie zweeg.
Nipte van haar wijnglas.
"Is dat al wat je te zeggen hebt?
Seksmaniak."
"Wat valt er te zeggen?
Dat het me spijt.
Ik weet ook wel dat dit niet volstaat."
Sophie zweeg.
Staarde uit het raam naar het schemerdonker buiten.
"Dacht ge nu echt dat ik het niet door had Kurt?" Vroeg ze.
"Zo ineens naar buiten gaan als de telefoon gaat.
U altijd terugtrekken op uw bureau.
Altijd laat thuis, vergaderingen, etentjes met uw vriendjes van de beleggingsclub.
Om dan later van hun echtgenotes te horen dat ze die avond gewoon thuis waren.
Weet je wat erger is dan uw bedrog Kurt?
Dat ge denkt da 'k een onnozele trezebeze ben.
Die ge van alles wijs kunt maken."
Kurt stond bij de zetel met gebogen hoofd.
"Zet je nere!" Beval Sophie.
Kurt zette zich naast haar in de zetel.
"Zegt nekeer eerlijk.
Komde gij zoveel tekort?" vroeg ze.
Kurt wist niet wat zeggen.
"Ik zou wel wat meer seks willen ja," zei hij.
"En eerlijk gezegd.
Monogamie.
Soms lijkt het me zo saai."
Sophie lachte.
"Venten hé," zei ze.
"Volwassen worden is toch echt jullie sterkste kant niet hé.
Moen kik joen ekeje etwat zeggen Kurt?" Zei ze in het West-Vlaams.
Sophie Watteeuw was afkomstig van Brugge en stak haar afkomst niet onder stoelen of banken.
"Het leven! Dat is saai!
Dat is maken dat den boel aan de kant is, dat er eten op tafel staat, dat er geld in 't baksje komt en dat joen kleren proper zien.
Dat is 't leven.
Voor mij toch.
Jij verwacht toch ook van je werknemers dat hun job op de eerste plaats komt.
Jij hebt dat toch ook niet graag dat ze zich 'teveel gaan verbeelden'.
Het leven is geen film Kurt Smets.
Jij verweet je broer dat hij een onrealistische kijk had op het leven.
Maar eigenlijk hé.
Ben je geen haar beter.
Op professioneel vlak ben je een kei, dat is waar.
Je hebt een neus voor zaken en je werkt hard om je doel te bereiken.
Je bent net zo veeleisend voor jezelf als voor je medewerkers.
Maar privé, is het een heel ander verhaal.
Jij denkt dat het leven één groot feest is.
Tot laat in de nacht blijven hangen, feestjes, recepties, veel blablabla en tralala.
Flirten met de dames.
Zakenreizen met veel grote sier.
Dure hotels en etentjes, veel dikdoenerij.
De patser uithangen in je dure wagens.
Indruk maken op het vrouwelijk schoon.
Mij maakte je echt niet wijs dat je daar in Engeland of op het autosalon van Frankfurt of Geneve alleen sliep in je dure hotelkamer.” –

Ja dat heb je dan als je het op een ander gaat zoeken.
Overspel… DAT KOMT ALTIJD UIT!
En dan heb jij wat uit te leggen.
Vertrouwen is iets fragiel, breekbaar. Eens het stuk is, dan krijg je het niet meer gelijmd.
Of misschien toch. Maar de littekens zijn altijd zichtbaar en vroeg of laat lost de lijm toch en gaat de vaas – in dit geval de relatie – alsnog stuk.

                    

 De liefde kwam met kerst (Deel 4).

– “Eindelijk reed de trein het magistrale Centraal Station van Antwerpen in.
Maar dan wel op het onderste niveau waar je weinig ziet van hoe prachtig dat station wel is, iets wat mensen die vanuit Nederland naar Antwerpen sporen vast wel zullen weten.
Kerwin stapte uit en met haastige tred liep hij naar de bushalte.
De bus die hem naar het Universitair Ziekenhuis moest brengen reed net voor zijn neus weg.
Daar stond hij dan in de ijzige wind die de sneeuw die onophoudelijk leek te vallen in zijn gezicht blies.
Maar gelukkig wist een jonge Chassidische Jood hem te vertellen dat de volgende bus ook die richting uit ging. Snel maakte dat Kerwin deze keer mee was.
De bus zette zich in beweging.
Baande zich een weg door het drukke stadsverkeer.
Vlot ging het niet, want de brutale winterinval zorgde voor veel verkeerschaos.
Eindelijk bereikte hij het ziekenhuis.
Yenka zat recht op de stoel naast haar bed.
Keek  naar de sneeuw die maar uit de lucht bleef vallen.
Met een dromerige, gelukzalige blik.
Kerwin klopte zacht tegen de deur en liep naar binnen. Yenka draaide zich om.
Haar ogen straalden.
Ze lachte haar tanden bloot.
"Kerwin," riep ze verrukt uit.
"Je bent terug."
"Ja liefje," zij hij.
Yenka wilde rechtstaan, maar Kerwin gebaarde haar te blijven zitten.
"Rustig aan doen meissie," zei hij.
Hij zakte door zijn knieën en sloeg zijn handen rond haar hals.
Keek haar in de ogen.
Haar ogen die straalden en vol leven zaten.
Ze raakte hem aan, omhelsde hem.
Ze lachte.
Met speelse kirretjes.
"Kerwin," zei ze met gelukzaligheid in haar stem.
Dan gaf ze hem een kus.
Kuste hem met lange halen.
Haar handen gleden over zijn borst.
Ritste zijn jas los.
Dan gleden haar handen onder zijn trui.
"Lekker warm," kirde ze ondeugend.
"Ondeugende meid," zei Kerwin terwijl hij haar hoofd tegen zijn borst drukte.
"Oh lieve Kerwin.
Ik ben zo gelukkig.
Echt.
Ik leef Kerwin.
IK LEEF!!!" -

Dit was één van mijn kerstverhalen. Het verhaal over een zwaar ziek meisje dat aan lager wal geraakte. Het leven had haar geraakt en gekraakt. Ze zag geen uitweg meer, ze had geen hoop meer. Maar de hoop op gezondheid, een warme plek en vooral een nieuw leven, kwam toch.
En dat maakte Yenka zo zielsgelukkig. 

Verboden hartstocht 5

 – “Drie dagen later.

Het was een zaterdagmorgen.
Brecht stond op het perron.
Met zijn rugzak op zijn rug met wat kleren, zijn toiletzak en scheerapparaat.
Al het geld van zijn spaarrekening zat in zijn portefeuille.
Hafna was er nog niet.
Hij keek op zijn gsm, een berichtje.
"Ben buitengeraakt schatke, nu op weg naar station."
Tien minuten geleden gepost.
Hij liep al de trein op en zocht een plaatsje uit in een tweede klasserijtuig in het midden van de trein.
Hij wachtte.
Hij zag een meisje met een hoofddoek, was dat Hafna?
Nee, het was een ander meisje.
Hij zou haar gezicht immers meteen herkennen, vooral dan haar ogen vielen meteen op.
Haar donkere sprekende ogen.
De zenuwen gierden door zijn keel.
Hij hield de almaar groter wordende stroom reizigers die de roltrap naar het perron namen goed in het oog.
Het beloofde goed vol te zitten op de trein, want het was een mooie lentedag en het was het begin van de Paasvakantie.
Ineens voelde hij iemand tikken op zijn schouder.
Het was Hafna.
Ze ging naast hem zitten, sloeg haar arm rond zijn schouder.
"Schatke," zei ze.
"Dees is ons moment schatke."
Haar ogen twinkelden en schitterden.
Dan hoorden ze de conducteur het fluitsignaal geven.
De deuren klapten toe.
De trein vertrok.
Reed het station uit.
"Ooooooh!" kirde Hafna.
"Schatke."
Ze kuste hem.
Ze kuste hem vol passie.
Het liefdesvuur diep in haar hart flakkerde op.” –

Brecht en Hafna liepen in dit fragment weg van huis. Want Hafna haar familie waren strenggelovige moslims voor wie de familie eer heilig is. En dat zou later in dit hoofdstuk nog blijken ook. 

Onblusbare Passie (Deel 2)

 -  “Het was nacht.
Jessica sliep, ik was klaarwakker.
De hele avond en het grootste deel van de nacht hebben Jessica en ik gevreeën.
We hebben vol passie de lust gevierd en de liefde bedreven, zodanig dat geen van ons nog maar aan eten dacht.
Ik zag haar lichaam in het schemerdonker en voel opnieuw dat vuur van liefde en passie diep in me oplaaien. Ik zag haar volle borsten, haar afgetrainde buik, Haar hoofd lag naar links gedraaid op het hoofdkussen en ze ademde traag en ontspannen. Ik leg me naast haar en kijk haar aan, ik voel mijn ogen loom worden en val in slaap.
Dan wordt ik opnieuw wakker, ik voel scherp licht prikken in mijn ogen. Ik zie Jessica staan bij het raam, ze droeg een kamerjas en draaide haar hoofd.
“Goeiemorgen… LIEVELING!” zei ze met een hese stem die veel liefde verraadde.
Dan zetten ze een plateau die op de dressoir bij de spiegel stond op het bed. Wanneer ik naar rechts kijk zie ik een ijsemmer met daarin een Magnumfles Champagne.
“Wat moet dit voorstellen?” vraag ik.
“Ontbijt op bed lieve schat,” zei Jessica waarna ze me teder zoende.
Ze deed haar kamerjas uit en kroop bij me in bed. Er volgde weer een kus, een lange liefdevolle kus.
Ze sneed een broodje open, boterde het en smeerde het met confituur. Ze reikte het naar mijn mond. “Ge hebt hard gewerkt gisterenavond en nacht, tijd om wat kracht op te doen,” zei Jessica.
“Ge hebt genoten hé,” zei ik.
Jessica’s ogen begonnen te blinken en te twinkelen. Ze lachte en sloeg haar armen om mijn hals.
“Tom, lieverd. Schatje.”
Anderhalf jaar geleden zwoer ik dat ik nooit nog een man in mijn leven zou toestaan, behalve dan voor een snelle wip. Datgene waarin ik al een poosje zin had toen je mijn pad kruiste en ik je daar zag staan kijken naar mij met die boner die zo hard opviel. Gelukkig was er niet veel volk, ik denk dat ik de enige was die het zag. Die boner in combinatie met je lichaam dat langzaam maar zeker zijn vorm terugkrijgt. Ik was meteen opgewonden. Ik heb in mijn kleedhokje even de hand aan mezelf geslagen voor ik me aankleedde, mag je gerust weten.
Had je niet zo opzichtig geprobeerd mij te verleiden, dan was ik alsnog op je afgestapt. Maar ik was het toen wel zeker, jij had een al even harde crush op mij als ik op u.
En toen ik je zag, naakt. Je eikel afgestroopt. Je heerlijke gigantische pik.
Ik wilde hem in me, hoe sneller hoe liever. En verdorie het voelde zo goed.

Tom, liefje… schatje.
Seks met jou is het einde.
Het was zo onwezenlijk Tom, zo onaards.”
Jessica’s adem stokte.
Het idee dat je straks dit appartement zal verlaten om te gaan werken doet mijn hart schreeuwen.
Ik wil je bij me hebben liefje, snap je dat.
Ik wil jou aan mijn zijde, ik wil jou in mijn leven. Ik wil jou in mijn hart.
Ik wil jou diep in mijn lichaam!!!!

“Weet je wat?” zei ik.
“Ik meldt me ziek en blijf de hele dag bij jou.
Want ik voel op elk vlak hetzelfde als wat jij daarnet beschreef lieve schat!”
Nadat  ik mijn werkgever had gebeld schoof ik de plateau met daarin de resten van het ontbijt weg, kroop opnieuw op Jessica en gaf haar datgene waarnaar ze met haar hele hart zo hard naar verlangde. Passie, seks, penetratie, passionele kussen en vooral… AL MIJN LIEFDE!" -

Dit was mijn recentste liefdesverhaal.
Het verhaal van een ietwat doodgewone man en een verdomd knappe, zeg maar bloedmooie vrouw.
Hij ziet haar voor het eerst in het zwembad waar ze met haar prachtige lichaam gehuld in een sexy zwart badpak alle aandacht naar zich toe trekt. Hij raakt in de ban van haar, wil seks met haar. En hij gaat ver om zijn zin te krijgen ook. Hij verleid haar op een weinig subtiele manier, en het lukt hem nog ook. Na een korte maar stevige beurt in het kleedhokje spreken ze af bij haar thuis. Daar vinden de harten van Tommy en Jessica elkaar. Lust gaat over in passie en de passie gaat over in liefde. En die liefde wordt sterker en sterker. En Jessica zegt haar goedbetaalde baan op en besluit om een heel nieuw leven te beginnen met Tommy aan haar zijde.
Maar het lot is wreed en ongenadig en helaas is hun prille maar o zo diepe geluk…
VAN VEEL TE KORTE DUUR!