De Terugkeer.

Alain Donck fietste door de stad. Met stevige tred en recht op zijn doel af.
Ook al kostte het hem heel wat moeite, hij zette door. Dit zou hij anders nooit gedaan hebben. Voor zijn zware hartinfarct deed hij haast alle verplaatsingen met de auto, zelfs het ritje naar het werk van amper 500 meter. Om dan meteen de straat over te steken om een kop koffie te drinken in 't Croissantje, koffie heet en straf. Zowat de enige verslaving die Alain zichzelf nog toestond. Alcohol had hij al afgezworen na de zware val die zijn echtgenote Carine maakte toen ze van pure zattigheid over haar eigen voeten struikelde met als gevolg dat ze voor het leven invalide en bedlegerig is. Wat maakte dat Alain met een joekel van een schuldgevoel rondloopt.
Alleen getrouwd met zijn werk en zelden thuis. De nacht bracht hij door in een dure cocktail en loungebar waar hij de ene whisky na de andere naar binnen werkte en er afleiding vond bij de daar aanwezige vrouwen die naar zijn aandacht (lees geld) hengelden. Om dan de volgende dag met een joekel van een kater en een rothumeur op het werk te verschijnen. Sinds het dramatische ongeval met Carine raakte Alain geen druppel alcohol meer aan, meer nog hij er heeft sindsdien een gloeiende afkeer voor. Ook de sigaret heeft hij na zijn zware hartinfarct uit zijn leven gebannen. Welks hem makkelijker meeviel dan verwacht. Maar dat komt vooral omdat de dokters, verplegers en kinesisten in het hersteloord waar hij verbleef er stevig de pees oplegden met de bedoeling om zijn miserabele fysieke conditie een stevige boost te geven. Dat laatste wierp zijn vruchten af, Alain voelt zich fitter dan ooit en is meer dan gemotiveerd om zich te houden aan het strikte trainingsschema dat hij meekreeg, samen met een al even strikt dieet waar hij zich aan houden moet.

"Dag Alain ge ziet er goed uit," zei Els de baliebediende wanneer Alain met een kamerbrede glimlach het bureau binnenwandelde.
"Dank u, dank u," zei Alain. "Ik ben helemaal klaar om er tegenaan te gaan. En dat gaan er hier een paar geweten hebben."
"De commissaris verwacht u boven," zei Els. En de korpschef en burgemeester ook."
"Werd ik zo hard gemist?" vroeg Alain?"
"Denk het," zei Els. "Ze zitten op iets te broeden. Er wordt van alles besproken binnenskamers en iedereen houdt de lippen stijf op elkaar."
"Dat begint hier al goed," bromde Alain terwijl hij de trap op liep. De deur van de vergaderruimte stond open en Alain zag er inderdaad de korpschef, de burgemeester en zelfs de procureur staan. Alsook zijn plaatsvervangster Hilde Tabbaert en zo goed als iedereen van zijn team.
"Wat is dat hier allemaal?" bromde Alain terwijl hij de ruimte in stapte.
"Dag Alain," zei commissaris Van Marcke. "Blij dat ge terug in ons midden zijt. Laat ons nu maar meteen ter zake komen. Ik geef hiervoor graag het woord aan onze korpschef."
Alain's ogen vernauwden zich tot kleine spleetjes van waaruit hij met scherpe arendsblik de zowel de korpschef als de burgemeester die hem flankeerde gadesloeg.
"Mijne dames en heren," begon de korpschef. "Zoals u wel weet kampt onze stad met een groot drugsprobleem. Dealers hangen rond op het stationsplein alsof het van hen is. Drugs circuleren onder de schoolgaande jeugd met alle gevolgen van dien voor de jongeren en hun families.
Te lang waande het drugsmilieu zich heer en meester in onze straten. Met als dramatisch dieptepunt de dood van Yoshi Dobbelaere, zoon van onze burgemeester.
De man en vrouw in de straat zal terecht stellen dat het eerst met het kind van een politieker moet gebeuren eer er ingegrepen wordt.
Maar als we nu niet ingrijpen. Als we nu niet krachtig reageren.
Wanneer dan wel?
De mensen van de recherche, en dan in het bijzonder de heren Bart Holvoet en Geert Calcaert hebben met uitmuntend speur en schaduwwerk voldoende bewijzen verzameld die ons toelaten om krachtig te reageren tegen een groot aantal gekende drugsdealers hier in onze stad. Deze namiddag om 16 uur als de school uit is zullen we notoir drugsdealer Freddy Yarowa bijgenaamd 'Rasta-Fred' in de val lokken en in de boeien slaan. Kwestie van duidelijk te maken aan de op dat moment aanwezige jeugd dat we niet meer lachen met drugs en drugs gerelateerde feiten. Drugs zijn geen spelletje, dat is de boodschap die we moeten overbrengen aan onze jongeren.
Daarna zal er op vrijdagavond een grote razzia plaatsvinden op het stationsplein en in alle cafés.
De tijd van laksheid is voorbij. We gaan voor een nultolerantie en voor een krachtig signaal. Er is geen plaats meer voor drugs en drugsdelinquenten in deze stad!

"Mooi afleidingsmanoeuvre," foeterde Alain tussen zijn tanden terwijl hij de trap afliep.
"Hoe bedoel je chef?" vroeg Bart die naast hem liep.
"Alles inzetten op nultolerantie van drugsoverlast zogezegd omdat de ogen van de burgemeester opengegaan zijn en hij aldus actie wil ondernemen zogezegd om andere ouders dergelijk verdriet te besparen.
En niemand die het nog heeft over hetgeen hij allemaal uitvrat achter gesloten deuren."
"Hazo, en wat was dat dan chef?" vroeg Bart terwijl hij Alain strak aankeek.
"Zijn bloedeigen zoon uitlenen aan stinkend rijke perverten in ruil voor vette contracten, een mooi overnamebod en een plaats als lijsttrekker voor de gemeenteraadsverkiezingen van vijftien jaar geleden. Waarna hij de burgemeesterssjerp mocht omgorden en braafjes de projecten van zijn beschermheer Marcel Leliaert mocht ondersteunen en er zijn goedkeurende handtekening onder zetten."
"Chef!" reageerde Bart terwijl hij de deur achter zich dichttrok.
"Ik had u toch stukken intelligenter ingeschat dan dat hoor.
Dat ge oproerkraaiers als die Daniella Onraedt dat soort shit kunt wijsmaken. Of die compleet geflipte Joodse psychiater die het zeer binnenkort zal mogen uitleggen waarom hij cannabis toediende aan mensen met zware pyschoses zoals wijlen Yoshi Dobbelaere, goed wetende dat die smeerlapperij psychosen juist erger maakt.
Maar dat gij die aanteigingen die intussen al lang weerlegd zijn gelooft.
Dat valt me van u tegen chef.
Echt wel."
"Ik geloof niets Bart.
Maar weet zeer goed waarover ik spreek."
"Oh ja chef?
Myriam Decabooter, de ex-vrouw van Erwin Dobbelaere leed aan het syndroom Von Munchhausen by proxy.
Ik denk dat ge wel weet wat voor syndroom dat is hé chef.
Ze propte haar eigen zoon met pillen. Verwondde hem, en maakte hem op heel wat andere manieren doodziek om dan met hem naar de dokter of dienst spoedgevallen te gaan. Toen Erwin erop uit kwam ging ze helemaal in overdrive.
Ze penetreerde haar zoontje anaal met stompe voorwerpen als de steel van een vliegenmepper, of een houten lepel. Tot bloedens toe. Om Yoshi dan te dwingen aan de politie te getuigen dat hij door zijn vader misbruikt werd.
Wat ze niet wist... Is dat Erwin camera's plaatste in huis.
En zo zijn echtgenote op heterdaad betrapte.
Daarna bleef ze maar doorgaan. Bleef ze haar zoon tegen zijn eigen vader opzetten.
Maar haar geloofwaardigheid speelde haar parten.
Helaas, het kwaad was al geschied. Yoshi was al compleet getraumatiseerd en door foute vrienden ook nog eens verslaafd geraakt aan cannabis, de favoriete pretdrug voor linkse nietsnutten en leeghoofdige nihilisten.
Niet alleen terroriseerde hij zijn vader en diens nieuwe vrouw en zijn jongere broer. Hij ging de leugens die hij van zijn moeder moest vertellen ook echt geloven en vond daarin een bondgenoot in die geflipte rapster die niets liever doet dan lasteren over al wie ondernemend is en echt begaan is met onze maatschappij. Wat voelde hij zich groot. En nog meer toen hij ook in de psychiatrische instelling nog twee bondgenoten vond.
Een compleet gefrustreerde ex-opvoeder die eveneens psychoses kreeg als gevolg van overmatig cannabisgebruik. Psychoses die ertoe hebben geleid dat hij zich onder een trein wierp. En natuurlijk Dr Silberstein die maar bleef orakelen over de door hem zelf verzonnen weldaden van cannabis op het brein. Hij beweerde dat hij met het toedienen van wietolie en door zijn patiënten lekker aan de waterpijp te laten lurken inzicht in hun probleem deed krijgen. En vond dat Yoshi niet thuishoorde in de psychiatrie.
En beweerde zonder enig tastbaar bewijs dat sufgeblowde Yoshi hoogbegaafd was.
Wat een grap.
Tuurlijk dat hij zijn psychoses nog meer voor waarheid ging aannemen. En maar er op los lasteren.
Ja niet te verwonderen dat bij iemand als Marco De Vuyst de stoppen doorslaan hé.
Keur zeker niet goed wat hij deed.
Maar er zijn er die meer schuld hieraan hebben hoor. En wat mij betreft mogen die ook voor de rechter komen.
Soit, die smerige dreadaap komt spoedig aan de beurt en ik zal hem zeker niet sparen straks in de ondervragingskamer.
Feit is, alles wat ik vertel staat zwart op wit in het dossier. Met de nodige BEWIJZEN!!!
Waar zijn uw bewijzen chef?" vroeg Bart terwijl hij Alain strak in de ogen keek.
Alain zei niets en liep naar het koffie automaat.
"Koffie, heet en straf," mompelde hij waarna hij zich met een warme kop koffie in zijn bureau terugtrok. Om het dossier betreffende het onderzoek naar drugshandel en het aandeel van Freddie Yarowa door te nemen.